Los cronocrímenes

Σκηνοθεσία: Nacho Vigalondo
Παραγωγής: Spain / 2007
Διάρκεια: 92'

Η Σπανιόλικη σχολή εδώ και μια δεκαπενταετία, απ' το εξαιρετικό Tesis, έχει να επιδείξει αξιοσημείωτα film στις gore και στις φανταστικές αποχρώσεις. Είναι πλέον παράδοση τα Ισπανικά ντεμπούτο, όπως και αυτό του Nacho Vigalondo, να εκκινούν από τη gore σημειολογία. Και είναι απορίας άξιο πως με τόσο χαμηλό budget επιτυγχάνουν να κάνουν τόσο ατμοσφαιρικές ταινίες. Ένα τέτοιο παράδειγμα είναι και το Los cronocrímenes, που ακολουθεί τη συνταγή της "τραχιάς" φωτογραφίας και της στενής εστίασης στα γεγονότα.


Ο Έκτορ, ένας τυπικός Ισπανός αστός, βρίσκεται να ταξιδεύει στη χρονομηχανή ενός νεαρού επιστήμονα. Μια μηχανή που σε μεταφέρει στο μέλλον, ή σε επαναφέρει απ' το παρελθόν, αφήνοντας ανεπηρέαστη την παροντική εκδοχή σου. Έτσι ο Έκτορ, εν αγνοία του, θα καταλήξει να μοιράζεται τον χρόνο με δυο πανομοιότυπες εκδοχές του, οι οποίες διεκδικούν τα προνόμια της μοναδικής πραγματικής(νόμιμης) ζωής του. Ο Nacho Vigalondo θα διηγηθεί εντός ενός χωροχρονικού λαβυρίνθου, που (ίσως) πάσχει από έλλειψη τεκμηρίωσης, την ιστορία μιας ανελέητης πάλης αλληλοεξόντωσης. Καθώς τρεις Έκτορες μάχονται για μια ζωή. Ενώ παράλληλα θα θίξει και την ανθρώπινη εμμονή, σχεδόν βιολογική, για την αλλαγή στην ροή του παρελθόντος.


Αν επιθυμούσαμε να κοιτάξουμε το Timecrimes από μια διαφορετική σκοπιά, θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε πως μιλάει για τον άνθρωπο. Για τον Έναν άνθρωπο που επαναλαμβάνει αδιαλείπτως τον εαυτό του στο χώρο και το χρόνο. Υποκύπτοντας συνεχώς στο ίδιο λάθος. Στο λάθος της ανθρώπινης ύπαρξης. Που παραδομένη σ' ένα φυγόπονο πνεύμα, πηγαίνει από μέρα σε μέρα φορώντας ένα υπερπροστατευτικό καβούκι ούτως ώστε να διασχίζει ανώδυνα (και ανιαρά) τις αναπόφευκτες εσωτερικές και εξωτερικές απώλειες. Και που, επιδεικνύει μια κυριαρχική στάση στο χώρο, πασχίζοντας να κατακτήσει τα προνόμια του ενός, μέσω μιας σειράς αδιάκοπων μαχών. Αυτή η ανθρώπινη ύπαρξη είναι ο Έκτορ της ταινίας. Είτε ζει στο παρόν, είτε έρχεται απ' το μέλλον, είτε ανακατευθύνεται στο παρελθόν.


Άλλο ένα εμβληματικό στοιχείο της ταινίας είναι τα κιάλια και ο τρόπος που χρησιμοποιούνται. Η ανθρώπινη όραση, πιότερο των άλλων αισθήσεων, είναι εκείνη που έχει παινευτεί επιστημονικά όσο καμία άλλη. Όμως μήπως το "θαύμα" της όρασης και η παινεμένη διαδικασία της εξελικτικής προσαρμογής του οφθαλμού συνιστάται σε μια ολέθρια ανωμαλία: "Η ικανότητα της ανθρώπινης όρασης να εστιάζει, προδίδει μιαν άλλη ανικανότητα. Την ανικανότητα του οφθαλμού για καθολική θέαση των φαινομένων. Την ανικανότητα μιας πλήρης απεικόνισης-απορρόφησης του περιβάλλοντος. Έτσι, η ικανότητα του ατόμου να εστιάζει, συνάδει -ή καλύτερα προκαλεί- την εξατομικευμένη και εγωνεκτρική συνδιαλλαγή του ανθρώπο με το υποκειμενικό περιβάλλον. Καθώς ο ανθρώπινος οφθαλμός προτρέχει να οικειοποιείται το αποτέλεσμα της εστιασμένης -δηλαδή περιορισμένης- θέασης, προσδίδοντας μια ψευδώς οικουμενική διάσταση στην εξατομικευμένη εικόνα." Έτσι ο Nacho Vigalondo παρατηρεί γραφικά την εμονοληπτική διάθεση των ανθρώπων για μια διοπτρική θέαση. Τόσο που η ανθρώπινη όραση, αυτή καθ' αυτή, αποκτάει αποκλειστικά τις ιδιότητες μιας περιοριστικά επικεντρωμένης-εστιασμένης οπτικής. Αδυνατώντας έτσι να υπερβεί τον εξατομικευμένο χαρακτήρα των φαινομένων.

Όπως και να 'χει, το Los cronocrímenes αποτελεί πρωτίστως μια ατμοσφαιρική ταινία φαντασίας. Κρατάει τον θεατή με την πλοκή της. Και μοιάζει ιδανική για το κοινό που αρέσκεται στις σπαζοκεφαλιές ... ακόμα και όταν δεν έχουν λύση!
Βαθμολογία 6,5/10