Moon

Σκηνοθεσία: Duncan Jones
Παραγωγής: England / 2009
Διάρκεια: 97'

Όταν ακούμε sci-fi και βλέπουμε ένα υπεραισιόδοξο trend μας πιάνει ένα τρέμουλο τα τελευταία χρόνια. Όχι γιατί έχουμε θέμα με το είδος του sci-fi, άλλωστε ο κινηματογράφος είναι ένας, τα είδη είναι απλά εργαλεία για την εξερεύνησή του. Το τρέμουλο προκύπτει διότι τα τελευταία χρόνια το sci-fi genre έχει αυτοπεριοριστεί για ένα πολύ teenage κοινό. Καρπώνεται το έδαφος της ασύδοτης θεματικής(όχι δημιουργικής) ελευθερίας και παράγει μια σωρεία ασυνάρτητων μπουρδών! Με το Moon, αν και το διαστημικό επίπεδο προσφέρει άπλετο χώρο για χαοτικές μπουρδολογίες, τα πράγματα είναι για καλή μας τύχη πολύ καλύτερα!


Σε αντίθεση με την υπερφορτωμένη τάση του σύγχρονου sci-fi, o Duncan Jones σκηνοθετεί σε ένα extremely minimal περιβάλλον. Απ' την παραγωγή που είναι εξαιρετικά μικρή, ως και το cast. Όλη η ταινία είναι παράσταση για έναν ρόλο, και αυτόν τον υποδύεται έξοχα ο Sam Rockwell. Υποδυόμενος έναν αστροναύτη που εργάζεται, με τριετή σύμβαση, σε έναν διαστημικό σταθμό στο φεγγάρι. Με μόνη συντροφιά ένα ρομπότ, τον GERTY, του οποίου τα φωνητικά έχει αναλάβει ο Kevin Spacey. Η μονότονη καθημερινότητα-ρουτίνα του Sam Rockwell διαταράσσεται από ένα ατύχημα. Μετά το πέρας αυτού, θα μοιραστεί τη διαστημική του "σουίτα" με ένα ομοίωμα. Ομοίωμα μορφολογικό, ψυχολογικό και οντολογικό! Και από κοινού, οι δύο Sam Rockwell, καλούνται να λύσουν το μυστήριο της διπλής ύπαρξής τους. Τέλος, να μην παραλείψουμε ότι τη μουσική επιμελείται ο Clint Mansell!


Το Moon είναι μια ταινία που αναμένεται να συναρπάσει. Με την αγνότητα και την καθαρότητά της. Ωστόσο, αν η υστερική παραφωνία του κλεισίματος απουσίαζε, θα ήταν ακόμα καλύτερα!

[Ω, σύγχρονε άνθρωπε πόσο σε λυπάμαι! Μα πως τολμώ και σε αποκαλώ άνθρωπο. Είσαι μόνο ένας ανθρωπόμορφος κλώνος. Μορφολογικά μπορεί να 'χεις ταυτότητα δική σου, αν αυτό σε κάνει να εφησυχάζεις. Ναι, διαφέρεις ως προς τη στρώση του παχουλού δέρματος, γιατί το καλούπι της κλωνοποίησης δεν ήταν άνθρωπος. Είσαι κλώνος μιας ιδέας. Όλες αυτές τις αντιδράσεις και τα ερεθίσματα που λογαριάζεις δικά σου, δεν είναι παρά το αποτέλεσμα μιας έκφυλης και σκοτεινής σποράς. Και όλες οι μνήμες σου, δημιουργήθηκαν μέσα στα πλαίσια της συλλογικής και κοινωνικής ζωής σου. Μέσα, πιο μέσα δε γίνεται, στο πεδίο της κλωνοποίησής σου. Λειτουργείς, δρας και πράττεις μέσα στο ενιαίο οικονομικό-κοινωνικό-πολιτικό σύστημα. Κάθε μέρα σου φορτώνονται μοσχεύματα νέων αναμνήσεων. Σε πάνε όπου θέλουν. Μα εσύ νομίζεις πως κρατάς τα νήματα. Και έτσι νομίζεις πως αποκτάς τη ζωή σου. Έτσι ψεύδεσαι. Και έτσι αγκαλιάζεις την κλωνοποιημένη ύπαρξή σου, αυτεπιβάλλοντας την σαν δική σου. Αυτή η λατρεία σου να αυθυποβάλλεσαι είναι και ο μηχανισμός της κλωνοποίησής σου.


Ω, άνθρωπε τρέμω για τη στιγμή της κρίσης. Όχι δε μιλάω για κάποια βιβλική στιγμή. Μόνο για κείνη της συνειδητοποίησης της κλονωποιημένης ύπαρξής σου. Τότε που θα αντιληφθείς την πραγματική φύση όλων των εμφυτευμάτων που λογάριαζες για δικά σου. Τότε που θα νιώσεις πως ο κόσμος, ο δικός σου κόσμος, σε αναπαρήγαγε με εξονυχιστική ακρίβεια. Τότε που θα καταλάβεις πως είσαι μόνο ένα εξάρτημα από τη μηχανή του. Τότε που θα διαπιστώσεις πως τα όνειρα σου για φεγγαρένιες απογειώσεις δεν είναι παρά η υλική επίστρωση της κούφιας και μεθοδικά κατασκευασμένης ύπαρξής σου. Εύχομαι τότε να μη λυγίσεις...]
Βαθμολογία 7/10