L.627

Σκηνοθεσία: Bertrand Tavernier
Παραγωγής: France / 1992
Διάρκεια: 145'

Το L.627 είναι μια αστυνομική ταινία με τον Bertrand Tavernier να έχει αφαιρέσει τα κλισέ του είδους, κυμαινόμενος περισσότερο στο ύφος του σινεμά βεριτέ. Και μ' ένα cast κυρίως άγνωστων ηθοποιών, ξεχυνόμαστε σ' ένα παραδομένο στα ναρκωτικά προάστιο του Παρισιού.

Η πλοκή είναι υπαρκτή μεν, μονότονη και επαναλήψιμη δε, ούτως ώστε ο θεατής να απαλλαχθεί απ' την ηδονοβλεπτική σκοπιά του συμβάντος και να ενσωματωθεί σαρκικά εντός της πραγματικότητας που ποιεί ο Tavernier. Έναν κόσμο σκληρότητας. Dealers, πορνεία σ' έναν στίβο έκπτωτων υπάρξεων, όπου τα ναρκωτικά μοιάζουν με χερούλι σωτηρίας. Και η αστυνομία αποτελείται από ένα σώμα διασκεδαστών, όπου η υπηρέτηση του νόμου (σ' έναν τέτοιον αναφέρεται και ο τίτλος) είναι μια υπόθεση προσωπικής κατανάλωσης και εξουσιολάγνας καύλας.


Το βλέμμα του Tavernier στρέφεται ενάντια στα ναρκωτικά. Τα οποία τα παρατηρεί πανταχόθεν. Δοσοληψίες εντός του μετρό. Κυλίσματα εκτός των σχολείων. Η μυρωδιά τους σήμα κατατεθέν αυτής της βρώμικης πόλης. Και έπειτα ο σκηνοθέτης αναρωτιέται για την ποιότητα της ανθρώπινης ζωής. Της μέσης ανθρώπινης ζωής. Όταν αυτή γίνεται δέσμια μιας τοξικομανικής εξάρτησης, επιζητώντας απεγνωσμένα μια διέξοδο από την βάναυση πραγματικότητα. Και είναι η έλλειψη ανθρώπινων κινήτρων, όπως ευδιάκριτα δηλώνει ο Tavernier, που υφαίνει την οξυγονοκτόνα πραγματικότητα. Μα πέραν όλων τούτων, και κυριότερα, το L.627 είναι μια ταινία κατακραυγής του αστυνομικού συστήματος. Το οποίο το περιβάλλει με ευφυείς δόσεις ειρωνείας. Είναι άλλωστε αυτή η ειρωνεία που ελαφραίνει την ατμόσφαιρα της ταινίας.

Αστυνομία: Ένα σύνολο διασκεδαστών και ανεκπαίδευτων χομπίστων. Κρατιούνται απ' την άνευ όρων δοσμένη εξουσία τους, επιβάλλοντας το νόμο της ατομικής τους προαίρεσης. Εμείς θα κοιτάξουμε την ιστορία μέσα απ' τα μάτια του Λουλού. Ενός εκ των βαθμοφόρων αστυνόμων. Ο οποίος είναι το ίδιο σκληρός και ανεκπαίδευτος. Ωστόσο παρακινείται απ' το πάθος του για τον αφανισμό των ναρκωτικών, που σακατεύουν τον πληθυσμό της πόλης. Ο Tavernier απενεχοποιεί τον άνθρωπο, και μας υποδηλώνει κυρίως την επίδραση του χώρου πάνω του. Καθώς και ο ίδιος απάνθρωπος και σκληρός Λουλού, μετατρέπεται σε μια μαλθακωμένη ύπαρξη όταν απέναντι του στέκεται η Σεσίλ. Η οποία αντιπροσωπεύει την πλατωνική έκφραση αυτέγκλητων συνασθημάτων.


Κάτι που οφείλουμε να παρατηρήσουμε είναι η εμμονή του Λουλού για την κινηματογράφηση του χώρου. Όταν αυτός θα ερωτηθεί εύστροφα "αν είναι καλός κινηματογραφιστής;", θα απαντήσει "μέτριος". Και βέβαια είναι μέτριος! Ο κινηματογράφος δια της καταγραφής του γεγονότος έχει τη δυνατότητα να ανασταίνει το συμβάν, επανειλημμένως, δια της υστερόχρονης αναπαραγωγής του. Όμως έχει και μια επιπρόσθετη ιδιότητα. Να θεραπεύει. Η Τέχνη θεραπεύει. Λειτουργώντας ως αντίσωμα εντός -όχι της σάρκας- του πνεύματος του "αναγνώστη". Η Τέχνη έχει την ιδιότητα της ανάκλησης βιωμάτων και ερεθισμάτων που λειτουργούν διαμορφωτικά εντός μας. Ο Λουλού είναι μέτριος κινηματογραφιστής, γιατί δεν έχει την ικανότητα να θεραπεύσει. Η αστυνομία δεν έχει την ικανότητα να "θεραπεύει"! Λειτουργεί μόνο αναπαράγοντας και διαιωνίζοντας το συμβάν. Όχι με την εξονυχιστική ακρίβεια της καταγραφής. Αλλά μέσα από μια μιμητική συμπεριφορά ανταπαντήσεων, που διαιωνίζει την βίαια πραγματικότητα.

Το L.627 δεν αποτελεί σε καμία περίπτωση μια ταινία σπουδή στο δίπτυχο άνθρωπος και εγκληματικότητα. Περισσότερο επιθυμεί μια ντοκυμαντεριστική καταγραφή, η οποία διαποτίζεται με το σαρκαστικό ύφος του δημιουργού της. Το οποίο διαφαίνεται τόσο στο σενάριο, όσο και στην προσεχτικά επιμελημένη σκηνογραφία. Το L.627 αναφέρεται σ' έναν ομώνυμο νόμο. Όταν ο νόμος υπηρετεί το νόμο της δικής μας κοινωνικής ανεπάρκειας!
Βαθμολογία 7/10