Σκηνοθεσία: Philippe Garrel
Παραγωγής: France / 2008
Διάρκεια: 106'
Γκρίζες ζωές. Βυθισμένες σε καθημερινότητες γκρι. Άνθρωποι γκρι. Σκυθρωπά γκρι. Γκρίζες σκιές. Είδωλα γκρι στους γκρίζους καθρέφτες τους. Μια μονοτονία γκρι. Ο χρόνος διαγράφει κυκλικά μηδενικά με κέντρο γκρι. Όλα γκρι. Όχι ασπρόμαυρα. Γκρι. Γιατί το ασπρόμαυρο, προϋποθέτει το στοιχειώδη δικαίωμα επιλογής ανάμεσα στην προφανή διχρωμία. Όχι ασπρόμαυρο. Γκρι. Όλα γκρι λέει ο Philippe Garrel, υποδεικνύοντας μας το βούρκο όπου πλατσουρίζουν οι σκυθρωποί άνθρωποι της γενιάς μας.
Δίχως πολέμους. Δίχως στόχους. Δίχως αποστολή. Αν και η πολιτική αναφορά του σκηνοθέτη είναι κάπως επιπόλαια. Είμαστε η γενιά που τραβάει μηχανιστική τροχιά προς το τίποτα. Ένα βολεμένο τίποτα. Ένα τίποτα, δίχως τίποτα. Δίχως συναισθήματα. Δίχως αγάπη. Μα κυριότερα δίχως έρωτα! Τα συναισθήματα γεννιούνται εντός. Και πνίγονται εντός. Αυτοκαταστροφικά. Εντός μας. Το πρώτο ενικό έχει εκτοπίσει κάθε υποψία δεύτερου. Δεν υπάρχει δεύτερο να εναποτεθούν τα συναισθήματα. Κινήσεις μηχανιστικές, προκαθορισμένες, επιβεβλημένες, δίχως διέξοδο. Και όποιος νιώθει, όποιος αισθάνεται, μοιάζει αταίριαστος. Πνίγεται απ' τα συναισθήματα του. Δεν του αρκούν οι γκρι ανάσες. Και η λύση είναι μία. Βουτιά μακριά απ' το γκρι. Στο αλλού. Που αλλού σημαίνει όχι πια γκρι.
Ο Philippe Garrel κάνει μια βαθιά αισθαντική ταινία. Η ποίηση τον γκρο πλάνων στα υποσχόμενα πρόσωπα του Louis Garrel και της Laura Smet αφήνουν ερωτικά ίχνη στην αριστουργηματική ασπρόμαυρη φωτογραφία του William Lubtchansky. Μια αισθητική πειραματική, στις αρχές της avant garde. Που μέσα απ' την πειραματική απόχρωσή της καλείται να υποσκελίσει τις δραματουργικές αστοχίες και τις αφηγηματικές ανεπάρκειες. Καθότι ο σουρεαλισμός, το ονειρώδες και η ποίηση παντρεύονται κάπως άκομψα σε αυτό το οξύμωρο μεν, ερωτικό δε, ποίημα του Philippe Garrel.
Βαθμολογία 6/10
5 σχόλια:
Μου αρέσει πολύ απο την παρουσίαση θα το αναζητήσω!
Άκομψο ρε αγόρι;;; Νομίζω ότι είναι το τελευταίο που μπορείς να πεις για αυτήν την ταινία και για το σινεμά του Γκαρέλ γενικά. Με πλήγωσες...
Υ.Γ. Ευχαριστώ για το μέιλ
@academy
Χαίρομαι! να την αναζητήσεις! Ποιητικότατη!
@theachilles
Δε σ' άρεσε το άκομψο; Θα προτιμούσες το άγαρμπο; Το άκομψο δεν κολλάει όντως σε μια αισθητικά λυρική ταινία! Άκομψο εννοούσα ως τέχνασμα!
Υ.Γ. Συγνώμη για την καθυστέρηση
Φανταστικη φωτογραφια, μετριος Λ. Γκαρελ, κακιστη Λ. Σμετ. Μακαρι να μπορουσα να πω κατι παραπανω για αυτην την ταινια του ΜΕΓΑΛΟΥ Γκαρελ... Γενικα μια κακη στιγμη μετα το προηγουμενο αριστουργημα του. Μου αρεσε ομως η ερμηνεια του Δανικα στην κριτικη του. Αν τη βρεις ριξ'της μια ματια.
Kioy, δε βλεπω που κανει καποια πολιτικη αναφορα εδω ο Γκαρελ.
Υ.Γ: Συμφωνω περισσοτερο με το "αγαρμπος".
Δυστυχώς δεν έχω την ταινάι τόσο πρόσφατη. Νομίζω πως υπάρχει ένας συγκεκριμένος διάλογος αρτηρία σε πολιτικό σχόλιο, που ταυτοσήμως αποκαλύπτει και μια ευρύτερη θέαση του σημερινού περιτά αέριτου τοπίου.
Χμ, εγώ θεωρώ πως η ταινόα είναι ιδαίτερη... Προσωπική του σκηνοθέτη, που απευθύνεται και σε προσωπικό κοινό.
Ξέρεις, το προσωπική ταινία είναι λίγο παρεξηγημένη. Για μένα σημαίνει: την απουσία προσπάθειας φιλτραρίσματος των λεχθέντων για την τοποθέτηση σε μια οικουμενική κλίμακα. Και εμμονή στον προσσωπικό ιδίωμα, που σημαίνει γλωσσοδέτης, ακομπλεξάριστα και δίχως ενοχές!
Έχω διαβάσει αρκετές κριτικές για την ταινία, περισσότερες κακές! Θα αναζητήσω και του κ. Δανίκα που δεν την ενθυμούμαι... Αλλά νομίζω πως το La frontiere είναι μια ταινία που σε προσκαλεί να το δεις με κλειστά τα μάτια! :)
Δημοσίευση σχολίου