The Fountain

Σκηνοθεσία: Darren Aronofsky
Παραγωγής: USA / 2006
Διάρκεια: 96'

Κάθομαι πίσω απ' την οθόνη. Απέναντι μου το Fountain. Πως να αναμετρηθώ μαζί του; Οι όποιες σκέψεις, οι όποιες λέξεις σχηματίζονται, γλιστρούν ανεπιστρεπτί στην άβυσσο ενός άγνωρου σύμπαντος. Ακούω ακόμα απ' τα χείλη της "Finish It". Η προσταγή που τσαλάκωνε τον αναπόσπαστο εγωισμό της ανθρώπινης φύσης μου, γίνεται μια λεπτή γραμμή ανακούφισης. Αλλά τι λέω; Είμαι τόσο μακρυά απ' αυτό. Μαζί του - με το "Finish it"- διανύω το Γολγοθά της ζωής και του θανάτου. Μέχρι την Αθανασία. Ζωσμένος τις ανεπάρκειες μου. Η αβάσταχτη απόσταση απ' την πληρότητα, διαιωνισμένη στο άπειρο. Οι λέξεις, οι εικόνες, το κέντρο της δικής μας Εδέμ, τραύμα ανυπέρβλητης οδύνης.


Ο Darren Aronofsky θα παραμερίσει οτιδήποτε, και θα κεντήσει την καρδιά του δικού του ονείρου. Στην αγαπημενέστερη μορφή. Την κινηματογραφική! Και ο θεατής παραδομένος σε μια οπτικοακουστική πανδαισία, σε ένα εικαστικό ντελίριο χάνει όποια ικανότητα έναρθρης ομιλίας. Οι αλλόκοσμες μουσικές του Clint Mansell υπογράφουν το εξιτήριο του. Αναπολώντας από κάποια χρονοτρύπα του διαστήματος, τα χρόνια που έχασε η ψυχή του... Τεράστια ερωτήματα τείθονται. Ο θάνατος; Η ύλη και το πνεύμα; Η αγάπη; Διαστάσεις αγεφύρωτες, αναπόφευκτα κουρνιασμένες στο ανθρώπινο σώμα.


Ο μεγάλος αυτός σκηνοθέτης θα αποπειραθεί να δαμάσει το αχανές του χωροχρόνου. Από την γέννεση και τον Κήπο της Εδέμ, στην εξέλιξη ως το σήμερα. Και απ' το σήμερα ως το αύριο, παγιδευμένο σε κάποιο νεφέλωμα στο υπεργαλαξιακό του ταξίδι στο διηνεκές. Ο εκπληκτικός Hugh Jackman(όσο ζω μαθαίνω), σαστισμένος αναφωνεί: "Ο θάνατος είναι μια ασθένεια σαν όλες τις άλλες. Και εγώ θα βρω το ιατρικό." Με μια ευδιόρατη χλεύη μοιάζει να έχει φτάσει τόσο κοντά στο σωστό. Το οποίο μάλλον θα ήταν:"Ο φόβος για τον θάνατο είναι η μεγαλύτερη ασθένεια απ' όλες τις άλλες". Άραγε υπάρχει αντίδοτο; Ναι, η αγάπη. Η αληθινή, καθαρτική αγάπη. Αλλά πριν φτάσουμε ως εκεί, θα παρακολουθήσουμε όλους τους ήρωες(εξαιρουμένης της θετικής Rachel Weisz) κυριευμένους απ' τον φόβο του θανάτου. Ένας φόβος που στρέφει στον μεγαλομανή εναγκαλισμό της ίδιας της ύπαρξης, του εγώ. Και τη ματαιοδοξία, που ευγλώττως οδεύει την εξατομικευμένη οντότητα αντιμέτωπη με την ολότητα του σύμπαντος. Ω, επιστήμη! Στο δρόμο προς κάποιο άγνωστο ελιξήριο. Που όσοι ποθούν χρόνια να προσθέσουν στην εύθραυστη ζωή τους, τελικώς μόνον αφαιρούν τη ζωή απ' τα παραπλανημένα χρόνια τους. Ο Darren Aronofsky θα παρουσιάσει το μεγαλούργημα του σε μια εκκωφαντικά χρυσή φορεσιά. Χρυσός συνώνυμο του πλούτου. Πλούτος συνώνυμο της ματαιοδοξίας!


Και αν η σάρκα χρωστάει αυταποδείκτως έναν θάνατο, είναι όλα τελικά τόσο μάταια; Ή μήπως η σάρκα είναι το κλουβί του πνεύματος, της ψυχής; Και η μέγιστη φθοροποιός δύναμη; Της ψυχής που ζητάει απελευθέρωση, μέσα απ' τον θάνατο, στα άσβηστα του χρόνου μονοπάτια. Η σύζευξη με το φόβο είναι δυσβάσταχτη. Και η ενοχή ανεξίτηλο σημάδι. Το πνεύμα καταδικασμένο στις τραχιές πληγές του! Η οδύνη διαιωνισμένη και πολλαπλασιασμένη ως το μαθηματικό άπειρο. Μεταποιεί τον πόνο, σε φρεσκοβαμμένο πορφυρό άσμα που ρέει άφθονα και αδιάκοπα εκ των έσω.


Και όλα αυτά θα τα παρακολουθήσουμε μέσα από μια εκ των πιο σπαραξικάρδιων σχέσεων αγάπης στην ιστορία του cinema. Αυτή του Hugh Jackman και της Rachel Weisz. Άραγε υπάρχει σωτηρία; Ποια είναι τελικά η πηγή της ζωής; Ο Darren Aronofsky δίχως δισταγμό θα την καθρεφτίσει στην αγάπη. Το συναίσθημα που αγγίζει τη θέωση και εξαγνίζει ως παρθένο ύδωρ τα ενδότερα... Όχι την παρεξηγημένη αγάπη των καιρών μας. Μια αγάπη που υποδεικνύει την χειραφέτηση από την απεγνωσμένη προσκόλληση του εγώ και απ' τον εγκόσμιο φόβο, που οδηγούν στον αιώνιο θάνατο. Μια αγάπη, στην οποία η καρδιά γίνεται φύλλο λεπτό, έτοιμο να απορροφήσει την οδυνηρή ολότητα του κόσμου(του σύμπαντος), και μέσα από αυτόν τον ακράδαντο σύνδεσμο να αναπαυτεί στην αιώνια γαλήνη της αθανασίας!
Βαθμολογία 10/10





The Fountain(ΑΠΟΚΥΡΗΓΜΕΝΟ)


Σκηνοθεσία: Darren Aronofsky
Παραγωγής: USA / 2006
Διάρκεια: 96'

Το παρελθόν συναντά το μέλλον και αυτή η προσμονή του παρόντος δείχνει να προσκολλά και να προσπερνά τον χρόνο μέσα πάντα απ' την ιδιοφυία του Darren Aronofsky. Ένας πολεμιστής γύρω στα 1500 ξεκινά το πλάνεμα του κορμιού του για να σώσει τη βασιλίσσα του και την ψυχή του. Η καρδιά του έχει επιλέξει και πλέον αρκεί να βρει την πηγή της ζωής ικανή να λύσει τη Βασίλισσα απ' τα δεσμά της και να την κλειδώσει στην αγκαλιά του! Στο παρόν, που αποτελέι και το πιο πειστό δείγμα αληθοφάνειας, ένας ερευνητής ιατρικής(εδώ το παρακάνε ο Aronofsky) κάνει τα πάντα για να σώσει την αγαπημένη του απ' καρκινοπάθεια οξέιας μορφής, αλλά νικιέται απ' το χρόνο, ανακαλύπτωντας σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα το φάρμακο κατά της γύρανσης και κατά του καρκίνου. Τελικά η αγάπη, η εσωτερικότητα και η συνεχή σκέψη ζωντανεύει την ανάμνηση και η ζωή των δικών μας προσώπων παραμένει αιώνια θεραπεύωντας τον θάνατο. Ενώ στο μέλλον, ένας θανόντας περιπλανιέται στο σύμπαν σε άυλη μορφή, περιπλανιόνται οι σκέψεις περιπλανιόνται οι φόβοι, τα βιώματα και η λύτρωση φτάνει με την εξάγνιση των πάντων μέσα απ' τον έρωτα και την αγάπη σε μια απελευθέρωση της ψυχής.Τα πρόσωπα χρονικά ασύμβατα αλλα σημειολογικά συμβατά, ενώνονται απ' την κάμερα του Darren Aronofsky υπό τα δεσμά της αιώνιας λυτρωτήριας αγάπης και του έρωτα αλλά και αρκετές φορές διαχωρίζονται κρατώντας ένα αυστηρά προσωπικό προφίλ, δίνωντας έτσι αινιγματική μορφή και χώρο για ερωτηματικά αλλά και αναζήτηση στο θεατή!

Ο Darren Aronofsky μετά το εκπληκτικό Requiem for a Dream
εγκαταλείπει τις ιλιγγιώδης ταχύτητες του μοντάζ που αγαπήσαμε και συγκεντρώνεται σε μια πιο ισορροπημένη σκηνοθεσία, αφήνωντας πάντα νέα τεχνάσματα να διεισδύουν στη λεπτομέρια τα οποία βρίσκουν ωστόσο ταίρι σε πιο παραδοσιακά γκρο πλάνα, τρε-γκρο πλάνα και σταθερότερες λήψεις που πλέον είναι έντονα χρησιμοποιήσιμες.

Με την ύπαρξη του πολιτισμού των Μάγια στο κομμάτι του παρελθόντος καλύπτεται το μυθοπλαστικό κομμάτι της ταινίας, με το παρόν να αποσκοπεί σε ρεαλιστικότητα, και με την ένταξη φαντασίας και σουρεαλισμού με το κομμάτι του μέλλοντος που κλείνει το χρονοδιάγραμμα καταφέρνει να κάνει μια πολύ ολοκληρωμένη ταινία. Ο θεατής αρχικά είναι παρατηρητής μιας μεγάλης σειράς γεγονότων, ασύντακτα χρονικά, που τον κρατάν διαρκώς "στην πρίζα" αλλά και τον φορτώνουν ίσως και με αχρείαστο όγκο πληροφοριών που κάπως τον αποπροσανατολίζουν. Ωστόσο το τέλος είναι αντάξιο της ποιότητας του σκηνοθέτη και των προσδοκιών μας και όλα αποσαφηνίζονται με ξεκάθαρο μα και ταυτόχρονα λυρικό τρόπο. Πολύ καλός και ο χειρισμός των αντικειμένων και των συμβολισμών που είναι διάχυτοι παντού μες στην ταινία με την βέρα, το βιβλίο και το σπαθί να βρίσκονται στη πρώτη σειρά.

Έτσι μιλάμε για μια ταινία με αριστουργηματική γραφή και κατ' εμέ το πιο επαναστατικό μοτίβο της χρονιάς. Ωστόσο έχει την ατυχία να έχει στον πρωταγωνιστικό ρόλο τον Hugh Jackman ο οποίος κατά τη γνώμη μου πραγματοποιεί πενιχρή ερμηνεία ενώ και οι υποστηρικτικοί ρόλοι δείχνουν τελείως ασυμβίβαστοι με το γενικότερο προσανατολιμό της ταινίας. Η μόνη που διασώζεται είναι η Rachel Weisz χωρίς ωστόσο να εντυπωσιάζει. Αυτό το ερμηνευτικό βατερλό, μάλλον αποτελέι μια ήττα του σκηνοθέτη να διαχειριστεί το έμψυχο δυναμικό και να το κάνει κοινωνό του οράματος του για την ταινία καθώς το πρόβλημα παρατηρείται σε γενικό βαθμό. Τέλος ο Clint Mansell ξανά ντύνει με άριστης αισθητικής μελωδίες την ταινία δημιουργώντας πιο υποβλητική ατμόσφαιρα χρησιμοποιώντας αυτή την φορά αφαιρετικές μελωδίες.

Δείτε την ταινία, απ' τα must της χρονιάς, πολύ δυνατό θέμα, πολύ καλή σκηνοθεσία αν και κάπως υπερφορτωμένη, με δυστιχώς χαμηλού επιπέδου σκηνική παρουσία! Γιατί τελικά η αγάπη, ο έρωτας και η εσωτερικότητα φοβίζει τον δεσμότη θάνατο, τον θεραπεύει και τον μετατρέπει στην αρχή του δέους για να ακολουθήσει η λύτρωση και η αιωνιότητα της ψυχής!

Σχόλια (ο μόνος λόγος που κρατιέται το κείμενο)...

etalon είπε...
Το καλλιτεχνικό κάστ του Π και του Ρέκβιεμ για ένα όνειρο στην τρίτη του ταινία μας ζητάει να ξεχάσουμε οποιαδήποτε επαγγελματικότητα και λογική και να αφεθούμε στα ενστικτώδη συναισθήματά μας, βλέποντας, ακούγοντας και ζώντας μαζί με τους ήρωες, μια εξαιρετική και εντελώς προσωπική κατάδυση στο ασυνείδητό μας. Στόχος η αυτογνωσία στα χρόνια της μεταλλαγμένης ζωής μας.
Ο Αρονόφσκι σαφώς είναι ένας σύγχρονος μεταδιανοούμενος και μόνο γι αυτό, το λιγότερο που μπορεί να προκαλέσει, είναι αμηχανία στην εξήγηση και κυρίως στην ανάλυση του φιλμ του. Όπως κι ο Ντειβιντ Λίντς, ζητάει ταλαντούχους θεατές. Θεατές έτοιμους κι απαλλαγμένους από συμβατικότητες. Αθώους και ανοικτούς να ζήσουν τούτη την μοναδική φιλμική εμπειρία.
Επηρεασμένος από τα μεταπολεμικα φιλοσοφικά ρεύματα και προφητικά διαβλέποντας της επιστροφή του μεγάλου κοινού στην μεταφυσική, ξορκίζει τους δαίμονες με την δική του εκδοχή της αιωνιότητας, με τρόπο μοναδικό και ιδιαίτερα προσιτό. Όπως εγραψαν και τα Houston Chronicle : « Το σινεμα σαν ποίηση, ο ρομαντισμος σαν αποκάλυψη, η επιστημονικη φαντασία σαν …προσευχή.»
Είναι άξιο απορίας με πια κριτήρια απομονώνεται αυτό το φιλμ από τα 2 προηγούμενα, γιατί σαφώς είναι το τρίτο έργο μιας τριλογίας του νου, των εξαρτήσεων και των εμμονών. Δεν είναι καθόλου τυχαίο άλλωστε ότι οι βασικοί συντελεστές,( σενάριο, σκηνοθεσία, μουσική, φωτογραφία) είναι οι ίδιοι ο καθένας στην δική του εξελικτική διαδρομή.
Μια ταινία που αξιζει να ανακαλύψετε ο καθένας μόνος με τις όποιες δικές σας εμμονές. Τολμήστε το…
Είναι η καλύτερη ταινία της χρονιάς. Μιά μοναδική εμπειρία.

28 Ιούλιος 2007 8:08 μμ
kioy είπε...
Πολύ καλά τα λες, αλλά εξακολουθώ να υποστηρίζω πως το cast ήταν αναγκαίο και δεν υπήρχε. Δε μιλάω για δυνατότητες των ηθοποιών αλλά για τον ευρύτερο προσανατολισμό τους στην ταινία σε όλο αυτό που περιέγραψες και συ...
Σχετικά με τη συσχέτιση με τον Lynch, θεωρώ πως ο Aronofsky είναι ακόμα αρκετά πρώιμος, ωστόσο σίγουρα δε παραγνωρίζω ότι κινείται σε παρόμοιες συχνότητες. Αλλά μια και το ανέφερες, στις ταινίες του Lynch που πολλές φορές συναντάμε και πιο άσημους ηθοποιούς, πάντα οι ερμηνείες τους είναι συμβατε΄ς και το ταξίδι στο ασυνείδητο, η περιπλάνηση στην ενδοχώρα και η εξερεύνηση των ενδο-κρίσεων του μυαλού και της ψυχής είναι πιο πειστικές(σε σχέση με το Fountain μιλάω, στο requiem οι ερμηνείες ήταν καθηλωτικές ενώ το π ακόμα εν το χω δει)
Την καλημέρα μου!

29 Ιούλιος 2007 12:20 πμ
Πανος είπε...
Πάντως φίλε kioy, θέλω να δω καρκίνο ήπιας μορφής :Ρ

30 Ιούλιος 2007 9:09 πμ
kioy είπε...
Ok my friend!
Απ' όσο ξέρω, χωρίς να είμαι ειδικός, υπάρχουν καρκινώματα και μορφές καρκίνου του δέρματος αντιμετωπίσιμοι, αυτό εννοώ!
Το καλοκαίρι ήρθε και κρατάμε τη blogosfaira δυνατή!

30 Ιούλιος 2007 9:28 πμ
neutrino είπε...
αν και πορρω απεχω απο το να θεωρηθω φαν του Hugh (μαλλον αταλαντο τον βρισκω γενικα), δε συμφωνω για την ερμηνεια του στη συγκεκριμενη ταινια, οπου για μενα φανηκε οτι για πρωτη φορα κατειχε την ουσια του ρολου και σχεδονφανηκε να βιωνει αυτο που ερμηνευει. γενικοτερα, θεωρω οτι αυτη ειναι μια πρωτιστως συναισθηματικη ταινια που βιωνεται, δεν εκλογικευεται κι ετσι δεν εχω προσπαθησει να την κρινω κινηματογραφικα. μ'αρεσει γι'αυτον ακριβως τον λογο η προσεγγιση σου, γιατι βλεπει το εργο απο μια οπτικη διαφορετικη απο τη δικη μου, προσπαθει να εκλογικευσει το εργο και να το κρινει με περισσοτερο αντικειμενικα κριτηρια, κατι που εγω δεν μπορεσα να κανω. τις αδυναμιες που παρατηρεις τις βλεω εκ των υστερων κι εγω, αλλα και παλι δεν μπορει να μειωθει η αξια της ταινιας για μενα. ειναι συνολικα μια υπερβατικη εμπειρια και δν μπορω, προσωπικα, να την κρινω με συμβατικους κωδικες!
[επισης, στα πιο "διαδικαστικα" και παλι,προσωπικα βρισκω επιτυχημενη την επιλογη του "συγχρονου" ζευγαριου, μιας και με τον καρκινο και τον αγωνα δρομου της επιστημης απεναντι στο θανατο ο Αρονοφκυ τοποθετησε το διαχρονικο θεμα ερωτας-θανατος σε μια πολυ επικαιρη διασταση]

1 Αύγουστος 2007 6:22 πμ
kioy είπε...
Σίγουρα πρόκειται για μια υπερβατική εμπειρία, καθώς ο Aronofsky σε ξεναγεί στις φοβίες του στα πάθη του, σε κάθε λογής εσωτερικότητα και σίγουρα όποιος αρνηθεί να τη βιώσει χάνει κάτι ανεκτίμητο... οι αδυναμίες που αναφέρω είναι κυρίως σε αυτό το πλαίσιο, δηλαδή της βιώσης των ερεθισμάτων του κόσμου της πηγής της ζωής...Και εγώ συμφωνώ με την επιλογή του ζευγαριού, και του θέματς του αλλά το μυαλό μου δε μπορεί να δεχτεί(τουλάχιστον ρεαλιστικά) το πως ο Hugh ανακαλύπτει ολόκληρη την επιστήμη σε 1 βδομάδα με απλά πειράματα!
Αnyway, καλό μήνα να έχουμε, μακρυά απ' αυτά του Ιούλη...