La Rabia

Σκηνοθεσία: Albertina Carri
Παραγωγής: Argentina/ 2008
Διάρκεια: 85'

Το La Rabia, που προβλήθηκε στις Νύχτες Πρεμιέρας, είναι μια σοκαριστική, δυνατή και αριστουργηματική ταινία που καταξιώνει την Albertina Carri στα μάτια μου ως μία απ' τους πιο "ανήσυχους" και γνήσιους δημιουργούς του σύγχρονου cinema.


Θα μεταφερθούμε σε μια αγροτική περιοχή της Αργεντινής. Εκεί όπου σκληροτράχηλοι αγρότες θεσμοθετούν μια φλεγματική -μα τόσο φυσιολογική- καθημερινότητα. Μια καθημερινότητα που εκφυλίζει τον ρομαντισμό του έρωτα μεταποιώντας τον σε μια έκφυλη και αρρωστημένη μορφή ικανοποίησης των κτηνώδη ενστίκτων. Μια καθημερινότητα που ο θεσμός της οικογένειας είναι σακατεμένος και που η επεμβατικότητα προς τη φύση φαντάζει περισσότερο ως τρόπαιο του "εξελιγμένου" ανθρώπου Εμείς παρακολουθούμε κυρίως απ' τα μάτια της μικρής Nati. Η οποία όντας μουγκή, ταυτίζεται με το κοινό, καθώς είναι ανίκανη να εκφραστεί και να επιδράσει πάνω στα δρώμενα. Περιορίζοντας την όποια έκφραση της μόνο σε "βρώμικα" ζωγραφικά σχέδια που καθρεφτίζουν το περιβάλλον της. Και αν μέσα σε αυτή την πραγματικότητα οι ενήλικες μοιάζουν απόλυτα εναρμονισμένοι, δεν συμβαίνει το ίδιο για τα παιδιά. Που ασφυκτιώντας και αιμορραγώντας εσωτερικά, είναι καταδικασμένα να εναρμονιστούν με τα σχήματα του περιβάλλοντος και να απαλλαχθούν βίαια απ' την αθώα ατομικότητα τους.

Η Albertina Carri, εναλλάσσοντας με χαρακτηριστική άνεση τα κινηματογραφικά είδη, για ένα 85λεπτό θα πολιορκήσει τη θέαση και τη σκέψη. Με σχεδόν αποχρωματισμένες εικόνες
και μια σκηνοθεσία που συγκλονίζει μέσω της λεπτότητας και της εμβρίθειας της, θα χτίσει ένα ντοκυμαντερίστικο δράμα πάνω στη δομή της οικογένειας, την υφιστάμενη "εξέλιξη" του κόσμου και την αβάσταχτη θέση του παιδιού στην ισχύον κοινωνία.

Ο άντρας απατάται ως σύμβολο της δύναμης, τη στιγμή που η γυναίκα παίζει τα δικά της παιχνίδια. Κρυμμένη πίσω απ' τις σκιές ελέγχει, συντηρεί και εδραιώνει τα χρονικά της οικογένειας που κυλούν στη δική της παλάμη. Η Albertina Carri θα στοιχειοθετήσει την παρουσία της ως αποδέκτη του πόνου και των εσωτερικών ευθυνών του σπιτιού. Όμως θα τολμήσει στο άλλο άκρο και μια πιο "βρώμικη" δήλωση. Απεικονίζοντας την σε περίοπτη θέση στη βιτρίνα αυτού του βουρκότοπου. Του βουρκότοπου που αρχικώς ανέχεται και σταδιακά φιλάρεσκα γεύεται, επιλέγοντας χαρακτηριστικά μια υπόγεια θέση συγκάλυψης της πραγματικότητας.

Η ιστορία εξελίσσεται σε σύγχρονο χρόνο αλλά ασύγχρονο χώρο(αγροτική περιοχή). Κάτι που δίνει τη δυνατότητα στη δημιουργό να ασχοληθεί με τα στάδια της εξέλιξης του ανθρώπινου είδους. Εξέλιξη που όπως δηλώνεται προέκυψε απ' την καταπατητική κυριαρχία και εκμετάλλευση του ανθρώπου πάνω στη φύση. Ακόμα και οι βίαιες εικόνες της Albertina Carri αδυνατούν να περιγράψουν την κτηνώδη ταυτότητα του είδους, που τυραννικά επιβλήθηκε της Φύσης.

Όμως ο κεντρικός άξονας της ταινίας περιστρέφεται γύρω απ' το παιδί και τη θέση του στον κόσμο. Η μικρή Nati βρίσκει καταφύγιο μόνο σε μια αθώα παιδική φιλία, η οποία κινδυνεύει απ' τα πονηρά ζιζάνια που σπέρνουν οι μεγάλοι. Η απόγνωση ζωγραφίζεται στο πρόσωπο της όντας παρατηρητής αυτού του κόσμου, ενώ το εφιαλτικό εξπρεσιονιστικό σκίτσο που επιστρατεύεται φιλοδοξεί να οπτικοποιήσει την εσωτερική ταραχή-πάλη του μικρού κοριτσιού. Καθώς μόνο ένα τέτοιο σουρεαλιστικό στοιχείο θα μπορούσε να αγγίξει την ακρότητα αυτού του εύθραυστου εσωτερικού ψυχισμού. Τα παιδιά λοιπόν δεν είναι παρά ένα σφουγγάρι που απορροφά μαζικά όλα τα εξωτερικά ερεθίσματα σε μια μονομερή λήψη και επεξεργασία τους. Καθώς όντας αδύναμα να εκφραστούν και να επηρεάσουν το περιβάλλον, είναι καταδικασμένα να αλλοιωθούν μέσα σε αυτό. Και το τέλος κάπου εκεί έρχεται. Όχι σαν μια λυτρωτήρια έξοδο. Αλλά σαν μια απαισιόδοξη παραδοχή. Πως η
ενηλικίωση της νέας γεννιάς αναζητά τη διαφοροποίηση, αναπαράγοντας τελικά τα στερεότυπα του υφιστάμενου κόσμου...

Δεν ξέρω αν το La Rabia κυκλοφορήσει στις αίθουσες. Όμως σας εφιστώ την προσοχή πως πρόκειται για μια ταινία που μέσω του ύφους της διαφέρει μέσα στην μαζική παραγωγή ταινιών του καιρού μας...
Βαθμολογία 9,5/10