Τετάρτη 21 Ιανουαρίου 2009

The Curious Case of Benjamin Button



Σκηνοθεσία: David Fincher
Παραγωγής: USA/ 2008
Διάρκεια: 159'


Ο David Fincher, έναν χρόνο μετά το αριστουργηματικό και εγκληματικώς υποτιμημένο Zodiac, επιστρέφει με ένα υπαρξιακό ανθρώπινο δράμα. To "The Curious Case of Benjamin Button", το οποίο είναι μια ενδιαφέρουσα ταινία που όμως σε καμία περίπτωση δε μπορεί να συγκριθεί με τις μεγάλες ταινίες του δημιουργού.


Ένας "επιστήμονας" ρολογιών κατασκευάζει ένα ρολόι που παρουσιάζει την εξής ιδιότητα: οι δείκτες κινούνται αντίστροφα. Με μοναδικό σκοπό να επανακτηθεί ο χαμένος χρόνος. Παράλληλα στη Νέα Ορλεάνη, υπό εξαιρετικά παράξενες συνθήκες γεννιέται ένα ασυνήθιστο βρέφος. Πρόκειται για τον Μπέντζαμιν Μπάτον(Brad Pitt), ο οποίος είναι σαν να γεννήθηκε 80 ετών και πλέον να διανύει αντίστροφα τη ζωή του μέχρι την βρεφική ηλικία. Αυτή την ιδιότυπη ζωή θα παρακολουθήσουμε για 159' λεπτά, η οποία περιστρέφεται γύρω από μια ερωτική σχέση με την "φυσιολογική" Daisy(Cate Blanchett), της οποίας τα ημερολόγια αποτελούν και τις κολώνες της "flash back" αφήγησης. Μια ερωτική σχέση που σαν ηφαίστειο, άλλοτε ενεργό και άλλοτε σβησμένο, γρατζουνάει επίπονα και ανεξίτηλα το "παράξενο" ζευγάρι.


Η ταινία κερδίζει τις εντυπώσεις όσον αφορά το πρώτο στάδιο της αρχικής ιδέας, η οποία είναι ομολογουμένως ευρηματική. Στη συνέχεια όμως, εξαντλείται σχεδόν αποκλειστικά στη διάσταση του προδιαγεγραμμένου. Όλες οι ζωές, και αυτές που γεννήθηκαν στις πιο παράξενες διαστάσεις, και αυτές που κυλούν ανάστροφα, χρωστούν έναν θάνατο. Ζωές που εκτείνεται μεταξύ δυο ημερομηνιών, αυτή της Ανατολής και αυτή της Δύσης του εγκόσμιου βίου του καθένα. Τα πάντα έχουν ένα νόημα και δείχνουν να συμβαίνουν για ένα μοναδικό σκοπό. Έτσι τουλάχιστον μας λέει ο David Fincher. Μόνο που αυτή η ιδέα γίνεται σχεδόν εμμονή, παραπέμποντας μας σε μια εξαιρετικά "θεοφοβούμενη" μοιρολατρική διάσταση.


Οι Cate Blanchet και ο Brad Pitt είναι τα ηχηρά ονόματα στο cast. Αλλά και οι δύο μοιάζουν να περιορίζονται σε συμβατικές ερμηνείες σε μια ταινία που αποτελεί εξ ορισμού ένα αντισυμβατικό χρονογράφημα και μια βαθύτερη διείσδυση στην ανθρώπινη ύπαρξη. Και όλα αυτά σε συνδυασμό με την σεναριακή-σκηνοθετική ατολμία καθιστούν την δραματουργία εξαιρετικά επίπεδη, και μάλλον αναμενόμενη. Ωστόσο το "The Curious Case of Benjamin Button" περιέχει μερικά ευχάριστα ξεσπάσματα, ικανά να απογειώσουν τα συναισθήματα σε ταχύς χορευτικούς ρυθμούς. Ξεσπάσματα που οφείλονται κυρίως σε μεμονωμένες ερμηνευτικές εξάρσεις των πρωταγωνιστών, αλλά και στις αδιαπραγμάτευτες αφηγηματικές ικανότητες του David Fincher πίσω από την κάμερα.

Τέλος, οφείλω να σας προειδοποιήσω πως το σενάριο υπογράφει ο Eric Roth. Και το λέω, γιατί οι ομοιότητες με το Forrest Gump, που έχει επίσης γράψει, είναι περισσότερο από εμφανής. Ένα σενάριο που αν και αποτελεί μια ολοκληρωτική καταγραφή του ιστορικού γίγνεσθαι μεταξύ του 19ου και του 20ου αιώνα, τελικώς εμμένει σε μια προκλητικά επίπεδη αφήγηση. Παρ' όλα ταύτα, υπάρχουν και ορισμένες εξαιρετικά κωμικές σκηνές, που αναμένεται να σκάσουν σαν "κεραυνός γέλιου" ανά τις κινηματογραφικές αίθουσες. Ετοιμαστείτε!


"Η Απίστευτη Ιστορία του Μπέντζαμιν Μπάτον" είναι μια εξαιρετικά προσεγμένη παραγωγή, η οποία αναμένεται να συζητηθεί εντόνως στα βραβεία της Α' κατηγορίας. Ήδη έχει προταθεί για 5 Χρυσές Σφαίρες και έπεται συνέχεια. Ωστόσο, σίγουρα δεν αποτελεί την ποιοτικότερη ταινία στη φιλμογραφία του David Fincher.
Βαθμολογία 6/10

10 σχόλια:

Γιώτα Παπαδημακοπούλου είπε...

Kioy θα την δω αύριο εκτός απροόπτου, οπότε θα επανέλθω με πλήρη και ολοκληρωμένη άποψη!

kioy είπε...

Ο λόγος σου είναι δέσμευση...:)!

Γιώτα Παπαδημακοπούλου είπε...

Δεσμεύτηκα και την είδα...
Φαντάζομαι ότι ήξερες την άποψή μου πριν δω ακόμα την ταινία... :)
Είμαι συναισθηματίας Kioy μου, ήξερες ότι θα μου άρεσε περισσότερο από εσένα. :p

Ανώνυμος είπε...

Όπως και εσύ έχω τις αντιρρήσεις μου αλλά τελικά τη θεωρώ σπουδαία ταινία.

kioy είπε...

Δεν ξέρω αν πρόκειται για σπουδαία ταινία.
Είναι σίγουρα μια ενδιαφέρον στιγμή στο σκηνοθετικό παλμαρε του Φίνσερ, για τον τρόπο που μεταχειρίζεται μια ταινία -κάπως έξω απ' τα νερά του- oscarikis κοπιας!

Ανώνυμος είπε...

Σπουδαία ταινία(κατά τη δική μου γνώμη)!
Εξαιρετική μουσική, εικόνες, το τέλος(όπως και η αρχή) φανταστικό, η σκηνοθεσία πάρα πολύ καλή. Ειδικά, οι σκηνές με την Τilda Swinton αξεπέραστες. Σα να έδωσαν μια άλλη νότα στην ταινία! Έχει κάτι το μαγικό αυτή η ηθοποιός... Επίσης, Ο Βrad πολύ καλύτερος από όσο προσδοκούσα. Βέβαια, δεν ήταν και "η έκπληξη"! πάντως,από την αρχή ως το τέλος περίμενες ένα πράγμα:πως θα καταλήξει,γιατί το που ήταν σίγουρο(στην αγκαλιά του θανάτου)!Λίγο μοιρολατρικό αυτό...
Όμως, νομίζω πως ήταν αυστηρή η κριτική και σίγουρα της αξίζει κάτι παραπάνω!

Ανώνυμος είπε...

ανώνυμη
[ξέχασα να το γράψω]

kioy είπε...

καλησπέρα ανώνυμη...

Άραγε υπάρχουν αυστηρές και μη αυστηρές κριτικές; Μήπως τελικά είμαστε απλώς το παράθυρο απ' το οποίο κοιτάμε τον κόσμο; Προσωπικά άυτή τη "Θέα" που μου προσφέρει το άγγιγμα κάποιας ταινίας προσπαθώ να μεταδόσω...

Πρόκειται σίγουρα για μια συγκινιτηκή ταινία. Δεν ξέρω αν έχεις παρακολουθήσει την φιλμογραφία του Fincher. Στο Seven και στο Fight Club κάνει σπουδαίες ταινίες, οι οποίες όμως "φωνάζουν" ότι αξίζουν την προσοχή σου. Το The Game που παρεμβάλλεται, τονίζει και επιβεβαιώνει πως ο Fincher μπορεί να κάνει και άλλα αξιοπρόσεκτα πράγματα. Το Panic Room, κατά τη γνώμη μου(πολύ χύμα τα λέω τώρα) νομίζω αποδεικνύει πως οι ταινίες του Fincher δεν είναι αποκλειστικά αποτέλεσμα της έκρηξης βαθύτερων καλλιτεχνικών ανυσηχιών. Εννίοτε θέλει να διακρατάει μια ζεστή επαφή με το "μαζικό" κοινό, κρυφοκοιτώντας και προς τη δόξα της mainstream αναγνώρισης. Πέρσι έκανε το αριστουργηματικό Zodiac. Για μένα εκεί επαναπροσδιορίζεται ως καλλιτέχνης, και σε χαμηλότερους πλέον τόνους, έπειτα από χρόνια εποχή, φιλμάρει μια ταινία που σοκάρει για την ωριμότητα της και τον τρόπο σύλληψης της.

Γιατί τα λέω όλα αυτά; Ως μια προσπάθεια να εντοπίσω τη θέση του Button. Είναι ξεκάθαρο πως εδώ κάνει μια ταινία που δεν έχει ξανατολμήσει. Μια ταινία για να πρωταγωνιστήσει την βραδιά των oscar. Πρόκειται για μια ταινία που τελικώς παντρεύει όλα τα προηγούμενα. Η θεματολογία της δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από τα αριστουργηματικά αλλά κάπως υψίφωνα Fight club, Seven. Το τέχνασμα του χρόνου, είναι μια παρόμοιας έντασης θεματική. Ο Button όμως ενηλικιώνεται υπό τις ίδιες συνθήκες του Pani Room. ξανοίγεται σε μεγάλο κοινό, και δεν το κρύβει πως αποσκοπεί στη συμπάθεια της μεγαλύτερης δυνατής μερίδας των θεατών. Σκηνοθετικά, αλλά και αφηγηματικά, παρουσιάζεται άρτιο, ώριμο που σε ορισμένες στιγμές θυμίζει κάτι απ' το περσινό. Μα τελικά καταλήγουμε στο The Game, μια καλοστημένη φάρσα, από αυτές που αρέσει στην Ακαδημία να βραβεύουν. Δηλώνοντας ταυτόχρονα, μέσα απ' το εύρος της φιλμογραφίας του, πόσες αδικημένες ταινίες υπάρχουν...

Τώρα όλα τα παραπάνω ίσως τα εκλαμβάνεις ως έναν αναίτιο παροξυσμό! Συγχλωρεσε με για αυτό... Σε όσα λες μουσική, εικόνες κλπ δεν παύουν να είναι συγκινητικές. Άλλοτε κάπως πιεστικά και άλλοτε αυθόρμητα. Θέμα παραθύρου είναι όπως είπαμε. Ούτε μπορώ να διαφωνήσω πως πρόκειται για μια ενδιαφέρουσα ταινία. Και μάλιστα πολύ προσεγμένη παραγωγή. Αλλά το περιεχόμενο νομίζω εξαντλείται στην αντίστροφη μέτρηση του χρόνου. ο οποίος κατά τ' άλλα περιορίζεται σε έναν συμβατικό περίπατο. Οι σχέσεις, οι ήρωες κλπ. Εμφανής απούσα η ιστορική τεκμηρίωση της εκτενής περιόδου. Αν και η ταινία καλύπτει(και αναφέρεται) σε ιστορία σχεδόν ενός αιώνα. Τέλος, η εμμονή στο προδιεγεγραμμένο(μοιρολατρικό όπως λες) προσωπικά με κούρασε. Αυτό δεν παύει να κάνει την σκηνή με το Ταξί, μια μοναδική και αξιολάτρευτη στιγμή.

Σε ευχαριστώ πολύ για το πέρασμα! Και για την κλοσύνη σου να προσθέσεις την δική σου "Θέα"...
Τν καληνύχτα μου...

Ανώνυμος είπε...

Μαζικό κοινό? Πράγματι, είναι μια ταινία που απευθύνεται στις μάζες! Αυτό δεν σημαίνει αυτόματα πως δεν αξίζει ως ταινία... Βέβαια,σήμερα (για να μην κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλό μας) τέτοιες ταινίες δεν είναι και αριστουργήματα! Κάποιες είναι πολύ λυρικές, άλλες χυδαίες και άλλες προκαλούν(με την κακή έννοια)(κ.ο.κ.). Κατά συνέπεια, ταινίες, οι οποίες δεν αξίζουν και πολλά(εξαιρεση για εμένα αποτελεί ο Benjamin),αλλά προκαλούν δάκρυα και γέλια θεωρούνται top. Είναι όμως κρίμα που δεν έχουμε κινηματογραφική παιδεία και ό,τι απευθύνεται σε εμάς(το μεγάλο σύνολο,τις μάζες)΄, μας ξεγελά και δεν βλέπουμε τα λάθη του... Αλλά και οι παραγωγοί θέλουν να βγάλουν τα προς το ζην και αυτό γίνεται μέσω της ευρείας αναγνώρισης(συνήθως)... Πρόσφατα, είδα το Λυκόφως και η αίθουσα ήταν ασφυκτικά γεμάτη(σε αντίθεση με τις περισσότερες φοές). Η ταινία ήταν ανούσια ,αλλά τα κορίτσια βγήκαν ξετρελαμένα.Δεν μπορούσαν να ξεχωρίσουν τον πρωταγωνιστή από την ταινία(γιατί είναι άλλο ο ωραίος πρωταγωνιστής και άλλο η ταινία). Τι να πω...
Ανώνυμη

kioy είπε...

Κατ' αρχάς μια νυχτερικ΄ν καλησπέρα...

Συμφωνώ με όσα λες γενικώς, ωστόσο όπως έχεις καταλάβει δεν μπορώ να συμπεριλλάβω το Button στα διαμάντια της κατηγορίας του.

Εννοείται πως δεν είναι κακό μια ταινία να έχει ευρεία αντίχηση στο κοινό. Άλλωστε, προσωπικά δεν το κρύβο, θα ήμουν πολύ χαρούμενος αν η Τέχνη είχε καταφέρει να ποτίσει ενδοφλέβια στην πραγματικότητα μας την "διαφορετική" ματιά της στον κόσμο...

Αυτό που είναι επικίνδυνο, είναι μια ταινία να δημιουργείται με αυτοσκοπό την μαζική αναγνώριση...:)

Χαιρετώ!