Κυριακή 18 Ιανουαρίου 2009
Cafe de los maestros
Σκηνοθεσία: Miguel Kohan
Παραγωγής: USA / Brazil / UK / Argentina / 2008
Διάρκεια: 90'
Ο Miguel Kohan θα καθίσει πίσω από την κάμερα για να μας μεταφέρει τον παλμό του Λατινοαμερικανικού ταμπεραμέντο μέσα απ' το πάθος του ταγκό. Μέσα από την επαναντάμωση των σπουδαιότερων μουσικών του είδους, απ' τα 50ς, που οδήγησε αρχικά σε μια συγκινητική συναυλία, έπειτα σε μια σπάνια και δημοφιλή ηχογράφηση, στη συνέχεια σε ένα βιβλίο και τέλος στο κινηματογραφικό Cafe de los maestros. Όμως σε μια ταινία, σε ένα ντοκιμαντέρ που όλες οι συνιστώσες υπηρετούν ευλαυικά το συναίσθημα και το χρονικό αυτής της ξεχωριστής στιγμής, οφείλουμε να ασχοληθούμε περισσότερο με τον "ιδιοκτήτη" του project. Αυτός είναι ο Gustavo Santaolalla, παγκόσμια μουσική φυσιογνωμία, υπεύθυνος και για τη μουσική σπουδαίων ταινιών όπως Babel, Brokeback Mountain και Diarios de motocicleta. Εδώ εκτός της ιδέας, έχει επιμεληθεί το σενάριο και είναι και ο πρωτεργάτης της παραγωγής.
Έτσι η αγάπη του Gustavo Santaolalla για το ταγκό οδήγησε στην υλοποίηση αυτού του αξιαγάπητου ντοκιμαντέρ. Το οποίο ωστόσο απευθύνεται σε κοινό συγκεκριμένου ενδιαφέροντος. Εμείς θα παρακολουθήσουμε το χρονικό της αντάμωσης των καλλιτεχνών με αξιοζήλευτη καλλιτεχνική ευαισθησία. Τα πάντα περιστρέφονται γύρω από αυτή την παθιασμένη μουσική που λέγεται ταγκό, και ο Santaolalla δε θα αφήσει τίποτα να το περιχαρακώσει. Ταγκό που σημαίνει ρυθμός, ταγκό που σημαίνει ανθρώπινη έκφραση. Έτσι θα παρακολουθήσουμε τους μεγάλους star της εποχής(Horacio Salgán, Aníbal Arias και πολλούς πολλούς άλλους) μέσα από τις μελωδίες τους, αλλά και από τις ανθρώπινες εκφράσεις τους. Και όλη η ταινία, όλα τα επεισόδια, ακόμα και τα διαλεκτικά, σου δίνουν την εντύπωση πως αποτελούν αναπόσπαστα κομμάτια μιας συναυλίας. Σαν αυτής της ιστορικής συναυλίας που κλείνει και την ταινία.
Στα πλαίσια αυτά και η σκηνοθεσία κρατάει χαμηλόφωνους τόνους. Και υποτάσσεται με αγάπη στην μουσική παρόρμηση. Με μια φωτογραφία που μας ξεναγεί σε άλλες εποχές, με ρυθμικό μοντάζ και συναισθηματική ευφράδεια δείχνει και αυτή να παρασύρεται πλήρως στη Λατινοαμερικανική φινέτσα! Τέλος, το Cafe de los maestros δεν απευθύνεται σε μαζικό κοινό. Αλλά για τους λάτρεις του ταγκό και αυτούς που επιθυμούν μια άμεση ξενάγηση σε αυτό και την κουλτούρα του, η ταινία αποτελεί ιδανική επιλογή!
Βαθμολογία 6,5/10
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
3 σχόλια:
Το είχα δει στο φεστιβαλ, δεν μου άρεσε όχι γιατί δεν έχω καμία σχεση με τον συγκεκριμένο χορό, αλλά γιατί μεγάλο μέρος του αναλώθηκε σε ανθρώπους και καταστάσεις που καμία σχέση με τους περισσότερους απο εμάς δεν έχουν. Πολύ "προσωπικό" μου φάνηκε..
Η συναβλία πάντως στο φινάλε ήταν πολύ καλή...
"συναυλία" i mean... :P
Καλησπέρα φίλε μου!
Προσωπικά δεν με πείραξε που η ταινία αυτοαποκαλύπτεται μέσα από τα μάτια - 'η μάλλον την ιδιοσυγκρασία- πολυάριθμων θρύλων της συγκεκριμένης μουσικής κουλτούρας! Αν με την έννοια "προσωπικό" εννοείς πως στοχεύει σε μικρό ακρωατήριο(αυτό που γνωρίζει και την κουλτούρα του τανγκό αλλά και τους εμφανιζόμενους καλλιτέχνες) δε θα διαφωνήσω! Ωστόσο νομίζω πως πρόκειται για μια ταινία που αξίζει μιας κάποιας ανάγνωσης!
Δημοσίευση σχολίου