The Curse of the Jade Scorpion

Σκηνοθεσία: Woody Allen
Παραγωγής: USA / Germany / 2001
Διάρκεια: 103'

Η "Κατάρα Του Πράσινου Σκορπιού" αποτελεί άλλη μια απολαυστική στιγμή στην αξιοθαύμαστη πορεία αυτού του μεγάλου καλλιτέχνη. Το κωμικό της στίγμα εμφανέστατο μέσα από τις χαρισματικές ατάκες του Woody Allen. Αλλά και ένα βαθύτερο σχόλιο, αναπόσπαστο στοιχείο κάθε ταινίας, μετουσιώνει τούτο το φιλμ σε κάτι ανώτερο της τυπικής χιουμοριστικής κομεντί.


Σε ένα αντιπροσωπευτικό ασφαλιστικό γραφείο της Αμερικής, η attraction της εταιρίας Briggs(Woody Allen), θα τα βρει σκούρα με τον ερχομό της ψυχρής, έξυπνης και νέας Betty Ann Fitzgerald(Helen Hunt). Η τελευταία, εκμεταλλευόμενη και την εύνοια της σχέσης της με το αφεντικό, θα περάσει ένα επαγγελματικότερο πλάνο εργασίας, το οποίο φαίνεται να απειλεί τις διαισθητικές μεθόδους του κ.Briggs. Οι δυο τους θα γίνουν άσπονδοι εχθροί. Τα πράγματα όμως θα αντιστραφούν συντόμως. Όταν σε μια επαγγελματική έξοδο, ένας "ταχυδακτυλουργός" θα τους υπνωτίσει στα πλαίσια του βραδινού show. Παρά το πέρας της νύχτας ο "ταχυδακτυλουργός" θα διατηρήσει άσβηστη την επιρροή πάνω τους. Και εν αγνοία τους, θα τους καταστήσει συνεργούς σε μια καλοστημένη κομπίνα. Και έτσι η μοίρα θα παίξει περίεργα παιχνίδια με τους αντίθετους βίους των πρωταγωνιστών.


Δε θα σταθώ στη σεναριακή ξεδίπλωση της ταινίας. Δεν νομίζω πως υπάρχει κάποιος λόγος. Ο μονομερής ενστερνισμός ενός ασταθούς τεχνάσματος, αυτό της ύπνωσης, είναι εξόφθαλμος άλλωστε. Όμως, θα προσπαθήσω να περιγράψω μερικά απ' τα συναισθήματα που μου προκάλεσε. Με την εναρκτήρια σκηνή, την περιγραφή της ζωής του γραφείου, παρατηρούμε μια από τις πιο τετραγωνισμένες κινηματογραφικές αποτυπώσεις του Νεοϋορκέζου σκηνοθέτη. Η οποία συνάδει απόλυτα με τους δραματουργικούς σκοπούς. Άλλωστε ο ίδιος ο Woody Allen, και πιθανότατα κάθε άνθρωπος με καλλιτεχνικές ευαισθησίες, μοιάζει ευνουχισμένος στον στέρεο αυτό κόσμο της συμβατικής πραγματικότητας. Όπου η αγάπη, όπου ο άνθρωπος, έτσι όπως γεννήθηκε, διαβαίνει τα μονοπάτια του χρόνου ασθμαίνοντας.


Όμως και αυτός ο κόσμος πιο απαλός θα γίνει. Μέχρι τα ακροδάχτυλα μας το ιδανικό να πιάσουν. Έτσι όπως καθρεφτίζεται μέσα απ' έναν ιδανικό έρωτα. Τότε που το μίσος, η αδιαφορία και η απάθεια μεταγράφονται σε αβάσταχτη θέρμη. Ο Woody Allen σε ένα φινάλε, αντιδιαμετρικά αντίθετο της στέρεας αρχής, κλείνει εμβρόντητα την πόρτα στον βίαιο τούτο κόσμο. Αν θες να δεις πυροτεχνήματα, οφείλεις και εσύ το ίδιο να πράξεις! Αν θες στον ουρανό να ζέχνουν λαμπαδιασμένα τα όνειρά σου, αρκεί να σπάσεις τα δεσμά σου. Άλλωστε αυτός ο κόσμος αποτέλεσμα μιας ευρύτερης ύπνωσης δεν είναι; Στα πλαίσια της οποίας υπάγονται και οι όποιες συμπεριφορές μας. Ψυχοφθόρες, απομακρυσμένες του αθώου, του άπιαστου πρωταρχικού σκοπού - δουλικά υποταγμένες σε αλλότριες δυνάμεις.

Πάντα ρομαντικός ο Woody Allen εποίησε άλλη μια ταινία που κατηγορεί τον υπερτιμημένο εγκέφαλο. Όπως άλλωστε πολλάκις έχει δηλώσει. Καταβαραθρώνοντας και το παράγωγο αυτής της λογικής. Την αμήχανη μικροαστική πραγματικότητα. Και υμνώντας την ανθρώπινη φύση. Όπως αυτή κυλάει στα ενδότερα. Όπως πολλαπλασιάζεται΄κάτω από τις αρτηρίες της ύπαρξης. Τα συναισθήματα...
Βαθμολογία 7,5/10