Storie di ordinaria follia

Σκηνοθεσία: Marco Ferreri
Παραγωγής: Italy / France / 1981
Διάρκεια: 101'

Η τραχιά ποίηση του Charles Bukowski ανταμώνει με την κινηματογραφική ποίηση του Marco Ferreri σε μία, εκ πρώτης όψεως, αλλόκοτη ταινία. Μια ταινία όπου κυριαρχούν τα ζωώδη ένστικτα, οι γραφικές φετιχιστικές σεξουαλικές περιγραφές, αλλά και ένας λεπτός συναισθηματισμός.

Ο άνθρωπος αρέσκεται στο να κατασκευάζει φαντασιώσεις για τις έννοιες και τις καταστάσεις που δε μπορεί να κατακτήσει νοητικά ή βιωματικά. Κατ' αυτόν τον τρόπο επιχειρεί να καλύψει ακούραστα την απόσταση που τον χωρίζει απ' την πραγματικότητα. Έπειτα, ποτίζει και εμπλουτίζει τις προαναφερθέν φαντασιώσεις με σκέψεις απόλυτα εναρμονισμένες με το αρχικό σχέδιο. Σκέψεις παράγωγα της ευρύτερης άγνοιας του. Ώσπου τέλος, έχει κάνει κτήμα του μια αυθαίρετα κατασκευασμένη εικόνα. Μια καλλιεργημένη αυταπάτη του εαυτού.


Το παραπάνω περιστατικό παρατηρείται ακόμα πιο έντονα σε αφηρημένες έννοιες που εύκολα προκαλούν σύγχυση. Όπως για παράδειγμα οι έννοιες της Τέχνης, ή της Ποίησης. Αν έχετε ταυτίσει στο υποσυνείδητο τις παραπάνω έννοιες με αστραφτερά χρώματα, πολύχρωμα κεντήματα, πορσελάνινες κούκλες και λοιπές χαρωπές ωραιοποιημένες εικόνες, τότε φοβάμαι πως το δίδυμο Ferreri-Bukowski θα σας απογοητεύσει. Ωστόσο, θα σας δώσει την ευκαιρία να δείτε μια υπαρκτή πλευρά της Τέχνης, της Ποίησης και του Κινηματογράφου.

Άλλωστε το διόδιο για την κατάκτηση της αιώνιας Τέχνης ίσως να είναι κάποιο είδος πνευματικής διαφορετικότητας. Αυτό που ο πρωταγωνιστής Ben Gazzara αναφέρει ως στυλ στον εναρκτήριο λόγο του. Και δεν υπάρχει αμφιβολία πως εμείς μέσα σε αυτό το αλλόκοτο σύμπαν πλοηγούμαστε στο εσωτερικό (ιδιότυπο) δωμάτιο ενός καλλιτέχνη. Ένα σύμπαν ελαφρώς παρανοϊκό. Ένα δωμάτιο που χορεύει σε μελαγχολικές σκούρες μπλε συχνότητες, με στιγμιαίες παύσεις θερμού κόκκινου. Έναν κόσμο πλημμυρισμένο με αρχέγονα ένστικτα. Όπου η οινοποσία είναι μία πόρτα εξόδου απ' τη λογική. Έναν κόσμο σκοτεινό, συνειδητοποιημένα περιθωριακό, όπου κυριαρχεί η μηδενιστική ποίηση του Charles Bukowski.


Όσο για τους δύο πρωταγωνιστές, αποτελούν τις δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Είναι και οι δύο ήρωες που κινούνται στο περιθώριο. Ήρωες ευαίσθητοι για να βουλιάξουν στο αποστειρωμένο τίποτα της συμβατικότητας. Και αδυνατούν να χωνέψουν τον εαυτό τους εντός του συστήματος. Ο Charles Bukowski είχε πει: "Έχω μία από τις δύο επιλογές -- να παραμείνω στο ταχυδρομείο και να τρελαθώ... ή να μείνω εκεί έξω, να το παίξω συγγραφέας και να πεθάνω της πείνας. Αποφάσισα να πεθάνω της πείνας." Στην ταινία θα μπορούσαμε να πούμε πως το αρσενικό, ο Ben Gazzara, υποδύεται τον συγγραφέα της παραπάνω ρήσης. Εκμεταλλεύεται την ποιητική του ιδιότητα, περιθωριοποιείται, και εξασφαλίζει ευκολότερα το εισιτήριο διαφυγής απ' την πραγματικότητα. Απ' την άλλη, η πανέμορφη Ornella Muti θα λέγαμε πως υποδύεται την εκδοχή του ταχυδρομείου απ' την παραπάνω ρήση. Το εισιτήριο διαφυγής δεν είναι το ίδιο εύκολο για αυτή. Όντας πόρνη για να επιβιώσει, συμμετέχει αναγκαστικά στα κοινά. Και φέρεται να βάλλεται με μανία κατά της φύσης της. Δηλαδή της ομορφιάς της, την οποία κατηγορεί για τη μοίρα της. Η αυτομαστίγωση και το χάραγμα της σάρκας φαντάζει μονόδρομο για τη σωτηρία. Έτσι, ανάμεσα σ' αυτούς τους δύο αναπτύσσεται ένας διαφορετικός έρωτας. Ποιητικός και βίαιος, συναισθηματικός και υπαρξιακός. Αλλά ταυτόχρονα και σπαρακτικά ασύμπτωτος!


Ίσως συναντήσετε υπέρογκες δυσκολίες στο να ακολουθήσετε αυτό το βίαιο σύμπαν της ταινίας. Ωστόσο, αν ακόμα και το τελευταίο ποίημα, δια της λυρικής εικονοποίησης του Marco Ferreri, δεν καταφέρει να σας προκαλέσει ρίγος, τότε ίσως προσπέρασε και η τελευταία πιθανότητα να "αισθανθείτε" την ποίηση του Charles Bukowski.
Βαθμολογία 7,5/10