Bin-jip

Σκηνοθεσία: Ki-duk Kim
Παραγωγής: South Korea / Japan / 2004
Διάρκεια: 90'

Είναι ανέφικτο να διακρίνεις το όνειρο από την πραγματικότητα. Όμως είναι ακόμα πιο δύσκολο να μην παραδοθείς σε αυτή την ποιητική ελεγεία του Ki-duk Kim.


"Είμαστε όλοι μας άδεια σπίτια που περιμένουν κάποιος να τα ανοίξει". Αυτόν τον ρόλο αναλαμβάνει ένας νεαρός, που δύσκολο να διακρίνεις το βάρος της πραγματικότητας και του ονείρου πάνω του. Μαγεμένη απ' την αύρα του ονείρου, μια κοπέλα κακοποιημένη από την στυγνή πραγματικότητα, θα τον ακολουθήσει ως την ύστατη ένωση. Μαζί θα ανοίξουνε σπίτια, άνευ διακρίσεων, και από τις σχισμές της "διάρρηξης" θα αφήσουν να εισέλθει φως ποιητικό, φως πανανθρώπινης μαγείας. Ακόμα και τώρα, η πραγματικότητα και το όνειρο συγχέονται με δυσδιάκριτο τρόπο. Ο Ki-duk Kim με κινηματογραφική μαεστρία θα υποδηλώσει τη διττή μορφή του κόσμου που μας περιβάλλει. Χρησιμοποιώντας ευρύχωρα ως προς τη φαντασία κάτοπτρα, και απόλυτες ως προς την πραγματικότητα φωτογραφίες. Οι αντανακλάσεις των ειδώλων στα κάτοπτρα και η αποτύπωση τους στο φωτογραφικό film είναι οι δύο όψεις του κόσμου μας. Κάπως αργότερα, σε μία από τις ελάχιστες διαλεκτικές σκηνές, ένας αστυνόμος λέει "το ανθρώπινο μάτι μπορεί να κοιτάξει μόνο 180 μοίρες".


Ο P.Coelho έχει πει: "Η αγάπη δε δοκιμάζεται σε έναν αναπάντεχο χωρισμό, αλλά στη μακροχρόνια οικειότητα". Αυτή η μακροχρόνια οικειότητα που παρατηρείται στις διαπροσωπικές σχέσεις και στις σχέσεις ιδιοκτησίας, καθιστούν τη ζωή στεγνή, ανέμπνευστη, κυνική και κομπιουτεραρισμένη. Ο Κορεάτης auteur κατηγορεί ξεκάθαρα τον μέσο άνθρωπο για την εθελούσια παράδοση του σε έναν κόσμο ρουτίνας, σε μια ζωή αποστειρωμένη. Ακόμα και όταν η ποίηση εμφανίζεται αιφνίδια στη ζωή του, αυτός ξαφνιασμένος και ενοχλημένος την γρονθοκοπά μέχρι τον οριστικό αφανισμό της. Όμως ακόμα και αυτή η αραχνιασμέμη ζωή μπορεί να γίνει θαύμα. Αρκεί μια σταγόνα όνειρο, και με ευλάβεια να συναντήσεις της ψυχής το άσπρο...


Ο Ki-duk Kim υπογράφει ένα εικονοκλαστικό μεγαλούργημα. Οι συμβολισμοί εμβαθύνουν στα από τη γέννηση μας φιλοσοφικά ερωτήματα. Ο διάλογος είναι σχεδόν ανύπαρκτος, ενώ οι αψεγάδιαστες εικόνες σε ταξιδεύουν στα ουρανοθέμελα της αβύσσου. Ένας ύμνος για τη ζωή, ένα πραγματικό θαύμα. Και μια τελική σκηνή, που προσωπικά συγκαταλέγω στα μεγαλύτερα κινηματογραφικά επιτεύγματα. Σε αυτή θα βιώσουμε την κρυστάλλινη ένωση μεταξύ ονείρου και πραγματικότητας, που αβαρής φτερουγίζουν στο πεντάγραμμο της εσώψυχης μουσικής. Η Ένωση και το μηδενικό βάρος αυτής της αδιόρατης απεραντοσύνης.


Ωστόσο και από αυτή τη δημιουργία δε θα μπορούσαν να απουσιάζουν οι αγαπημένες αναφορές του σκηνοθέτη στη βία. Η βία με την τόση διαφορετική έκφραση ανάλογα το ταξικό επίπεδο απ' όπου προέρχεται. Η βία της εξουσίας και της ανώτερης ταξικής ιεραρχίας εμφανίζεται πλούσια και απερίσκεπτη. Ένα είδος απελευθέρωσης και ικανοποίησης στα μύχια διαβρωμένα ένστικτα. Από την άλλη, στα χαμηλά κλιμάκια της κοινωνικής ιεραρχίας η βία εμφανίζεται εγκλωβισμένη. Σφιχτοδεμένη να περικυκλώνει την ανίσχυρη οργή του ατόμου. Αλλά ακόμα και όταν αυτή γίνεται υπαρκτή, ξεσπάει μόνο παραπλεύρως. Για να επιστραφεί, υπό το βάρος της συνείδησης, στο ίδιο το άτομο. Ως βαθύ σπαρακτικό τραύμα στα εσώψυχα του Ανθρώπου.
Βαθμολογία 9,5/10