Τετάρτη 4 Μαρτίου 2009

Slumdog Millionaire



Σκηνοθεσία: Danny Boyle
Παραγωγής: UK / 2008
Διάρκεια: 120'


Ποτέ δεν έτεινα να θεωρήσω τον εαυτό μου αντιδραστικό. Ακόμα και σε αυτή την περίπτωση, που θα εναντιωθώ στην πρόωρη και "παράξενη"(στα δικά μου μάτια) ενθρόνιση του Slumdog Millionaire, τείνω να θεωρώ τις κριτικές (και μη κριτικές) διθυραμβολογίες ως την εκτύφλωση της ακόμα νωπής Oscarικής χρυσόσκονης.


Ας πιάσουμε εν συντομία το θέμα. Ο Jamal K. Malik(Dev Patel) φτωχόπαιδο στις γειτονιές της Ινδίας, όντας ορφανό, βιώνει μια πολυπαθή ενηλικίωση. Η αφήγηση μοιράζεται σε δύο χρόνους, την παροντική και την παρελθοντική. Στην παροντική αφήγηση, ο Malik, μπουφετζής στο επάγγελμα, διαγωνίζεται στο γνωστό σε όλους μας "Ποιος Θέλει να Γίνει Εκατομμυριούχος;", και πηγαίνοντας τα περίφημα σκορπάει από τη μία ανησυχία στην παραγωγή και από την άλλη χαρά στον εξαθλιωμένο πληθυσμό της Ινδίας που ταυτίζεται μαζί του. Στην παρελθοντική αφήγηση, ο σκηνοθέτης εκμεταλλεύεται την βιωματική υφή της γνώσης, και με αφορμή κάθε ερώτηση που καλείται να απαντήσει ο νεαρός πρωταγωνιστής, μας αποκαλύπτει(flash back) το κομμάτι της ζωής που συνδέεται με την ενδεχόμενη απάντηση. Αποκαλύπτοντας έτσι το τραυματικό παρελθόν του πρωταγωνιστή, στο οποίο κορυφώνεται και η δραματουργία. Από αυτό το παρελθόν ξεχωρίζει η έκρυθμη σχέση με τον αδερφό του, η σημαδιακή και αιώνια αγάπη για την πανέμορφη Latika και οι πολυάριθμες παθούσες περιπέτειες στο παιχνίδι της επιβίωσης.


Είναι γεγονός πως (σχεδόν) σε κάθε ταινία ο θεατής ταυτίζεται με ένα μόνο κεντρικό πρόσωπο, το οποίο προκαλεί τις περισσότερες συναισθηματικές κορυφώσεις. Ωστόσο κατά πόσο αυτοί οι δεσμοί είναι ισχυροί και ακράδαντοι, εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από τους περιμετρικούς παράγοντες(β',γ' ρόλοι, ιστορικό περιβάλλον κλπ) που αποτελούν και τους πυλώνες που θεμελιώνουν το σύμπαν της ταινίας. Έτσι, πολλές φορές ένα καλό κριτήριο εξέτασης της "τιμιότητας" των προθέσεων του δημιουργού είναι η εξέταση της αλήθειας/αληθοφάνειας αυτών των παραγόντων. Στο Slumdog Millionaire θα μπορούσαμε να κατηγοριοποιήσουμε τα β' πρόσωπα(μόνο με αυτά θα ασχοληθώ παρά το γεγονός ότι και το ιστορικό πλαίσιο είναι εξίσου αβανταδόρικα διατυπωμένο) σε δυο κατηγορίες: α) παροντικής αφήγησης, β) παρελθοντικής αφήγησης. Στην παροντική αφήγηση βλέπουμε κυρίως έναν τηλεπαρουσιαστή καρικατούρα. Καμία ρεαλιστική απόχρωση. Η προσωποποίηση των μοχθηρών ηρώων σε εκείνα τα παλιά παραμύθια με βασιλιάδες και πρίγκιπες. Ακόμα, οι σύγχρονοι γκάνγκστερ δεν είναι παρά επιδερμικοί εκφραστές ταινιών γκανγκστερικής κατανάλωσης. Τέλος, ούτε στους ρόλους των αστυνόμων θα βρούμε κάποιο βάθος. Στην παρελθοντική αφήγηση τώρα ξεχωρίζουν οι συμμορίτες που εκμεταλλεύονται τα παιδιά προς όφελος τους. Και σε αυτή την αποτύπωση δε λείπει ούτε το καρτουνίστικο στοιχείο, ούτε η υπερβάλλουσα διάθεση αποπλάνησης του θεατή.


Παρακολουθώντας το Slumdog Millionaire συνειρμικά μου ανέσυρε απ' τη μνήμη δύο συγκεκριμένες ταινίες και μια συγκεκριμένη κατηγορία τηλε-ταινιών. Θα ξεκινήσω με την "Πόλη Του Θεού". Μόλις έπεσαν οι τίτλοι αρχής, υπέρμετρες προσδοκίες γεννήθηκαν, πως στις ταχύτατες τοπικές σκηνές κοινωνικοϊστορικού ενδιαφέροντος θα αποτυπωνόταν ένα ακριβές μωσαϊκό της Ινδίας. Ή τουλάχιστον ένα υπεύθυνο τέτοιο. Η συνέχεια όμως με διέψευσε κατηγορηματικά. Γιατί το Slumdog Millionaire απέχει κατά πολύ από τις ταινίες εκείνες που με διάχυτη καλλιτεχνική ευαισθησία(η οποία ταυτολογικά συνεπάγεται κοινωνική, πολιτική και ανθρωπιστική ευαισθησία) αγκαλιάζουν τα βαρυσήμαντα τραύματα και την αλήθεια του θέματος που πραγματεύονται. Αντιθέτως, θα ήταν πιο εύστοχο να παρομοιάσουμε το Slumdog με μια κολοσσιαία πολυεθνική(στο ρεύμα του ακμάζοντα καπιταλισμού) που ψάχνει εναγωνίως αποδοτικά φτηνά χέρια. Αυτά τα φτηνά χέρια φέρεται να βρίσκει στο Ινδικό τοπίο, το οποίο θα εκμεταλλευτεί και θα το ξεζουμίσει με βέβηλο τρόπο, με μοναδικό σκοπό να στοιβάξει με φαία και κατασκευασμένη ένταση τα καλόπιστα μάτια του θεατή. Του θεατή που ούτως ή άλλως αποσταίνει παρασάγγης από τα γεγονότα και αρέσκεται στην αποπλάνηση.


Έπειτα, o Danny Boyle με στυλιζαρισμένη οπτική πασχίζει, όχι για πρώτη φορά, να αποδείξει μια κάποια σκηνοθετική μεγαλοφυΐα. Κάτι που μου φέρνει στο νου το Requiem For A Dream. Μόνο που εκεί, ο Darren Aronofsky κατάφερε σε πολύ μεγάλο βαθμό να εναρμονίσει και να προσαρμόσει τις προσωπικές του φιλοδοξίες στον πυρήνα του σεναρίου του, στο κέντρο του ανθρώπινου δράματος! Αντίθετα ο Danny Boyle, δίχως φραγμούς, μοιάζει να καταχράζεται κάθε πτυχή της ταινίας του με αυτοσκοπό την προσωπική ανάδειξη. Εκ πρώτης άποψης επιτυγχάνει ένα εντυπωσιακό αποτέλεσμα! Πλάγιες λήψεις, ταχύτατο μοντάζ, κίνηση στη μηχανή λήψης, οι λάμπες του φωτογράφου (Anthony Dod Mantle) με πατημένα τα γκάζια, είναι στοιχεία που μαγνητίζουν. Σε αυτά οφείλουμε να αναφέρουμε προσθετικά και ορισμένες σκηνές, που αυτόνομα, ενέχουν μια ηχηρή ποιητική χροιά. Όπως για παράδειγμα οι σκηνές αναμονής στο τραίνο. Ωστόσο σε μια βαθύτερη ανάλυση, σημασιολογικά το Slumdog Millionaire είναι στείρο, εγκλωβισμένο στους σκηνοθετικούς παροξυσμούς του αφέντη του.


Τέλος, δε θα μπορούσα να παραλείψω να αναφέρω τις ομοιότητες του Slumdog με τις πασπαλισμένες με σιρόπι μεσημεριανές τηλεταινίες. Και μάλιστα με έναν κρυφό, ύπουλο και καμουφλαρισμένο τρόπο. Ενώ αυτή η οπτική έρχεται να "εμπλουτιστεί" από τις νέες τάσεις του pop art. Όπου η video clip τεχνική έχει αφομοιωθεί πλήρως.

Νομίζω πως είναι δεδομένη η θέρμη με την οποία το κοινό θα υποδεχτεί αυτή την ταινία. Αλλά τελικά ίσως δεν πρόκειται παρά για μια οφθαλμαπάτη. Ως συνέχεια (ή και επαλήθευση) των αυταπατημένων ζωών μας, στην καρδιά του καπιταλιστικού οικοδομήματος των καιρών μας! Καθότι αυτό που θα παρακολουθήσουμε δεν είναι παρά μια feel-good αγιοποίηση του χρηματολάγνου ονείρου και των επακόλουθων του.
Βαθμολογία 4,5/10

22 σχόλια:

W. είπε...

Ε;;;; Τόσο χαμηλό σκορ;;

BlaCk piTt είπε...

Η ταινία καλή ήτανε. Ειδικα στο πρώτο μισό της, μετά καταντάει λίγο μελό. Σίγουρα το στόρυ δεν είναι απόλυτα ακριβές, παραπέμπει περισσότερο σε παραμύθι.
Ίσως η βαθμολογία σου να είναι λίγο αυστηρή για μια ταινία που σάρωσε στα όσκαρ, όχι τόσο για την αξία της αλλά περισσότερο για την απουσία ανταγωνισμού.

Γιάννης_Βασιλείου είπε...

Με αφορμή τα παραπάνω σχόλια να δηλώσω ότι με στενοχωρεί που πολλοί στέκονται στα αστεράκια (τα οποία σε τελική ανάλυση είναι απλώς ενδεικτικά) και αγνοούν το κείμενο.

Εκείνο που με ενόχλησε πιότερο στο Slumdog είναι ότι εμμέσως καταργεί την επιλογή της αντίδρασης και της διεκδίκησης και πριμοδοτεί την εγκατάλειψη στα 'χέρια' της ειμαρμένης

Rynoventoux είπε...

Προσωπικά βρήκα κάποιο ενδιαφέρον στην ταινία, αλλά ούτε κατά διάνοια δεν μπορώ να δικαιολογήσω τον αριθμό των Όσκαρ που έλαβε (αν και είμαι λίγο αντιδραστικός όσον αφορά στα συγκεκριμένα βραβεία).

Από την άλλη το γεγονός και μόνο πως ο Button ήταν ένα από τα φαβορί δείχνει την ένδεια σε καλές ταινίες που παρατηρείται τώρα τελευταία, τουλάχιστον στα μάτια μου. Από τις δύο που ανέφερα μου άρεσε σαφώς περισσότερο το Gran Torino.

Annie_Hall είπε...

Ένδεια σε καλές ταινίες; Διανύουμε μία από τις καλύτερες κινηματογραφικές εποχές. Την προηγούμενη χρονιά είδαμε τόσες καλές ταινίες, συμπεριλαμβανομένου δύο αριστουργημάτων που πλέον είναι κλασικά!

Φέτος έχω ευχαριστηθεί τόσες πολλές ταινίες και είμαστε ακόμη στο Μάρτιο! Και μην ξεχνάμε πως περιμένουμε Terry Gilliam, Almodovar, το Public Enemies και τον καλύτερο Tarantino που έχουμε δει!

Σίγουρα το Slumdog δεν άξιζε τόσα Όσκαρ και η μεγάλη μου ένσταση είναι στη σκηνοθεσία όπου Wrestler και Gran Torino δεν ήταν καν υποψήφια... Όμως σαν ταινία μου άρεσε περισσότερο από όσες έχω δει μέχρι τώρα.

Σαν κινηματογραφική εμπειρία σίγουρα δεν είναι αριστούργημα, αλλά είναι μία ταινία που την ευχαριστιέσαι, έχει ωραίες εικόνες, θίγει και κάποια θέματα έστω και επιφανειακά. Θα μπορούσε να είναι πολύ κουραστικά διδακτική και βαρετή όμως ο Μπόιλ δεν έπεσε στην παγίδα.

kioy είπε...

@ Γιάννη, Ευχαριστώ για το σχόλιο, που μου δίνεις πάσα να απαντήσω κιόλας στος δύο προλαλήσαντες.

@Costello / BlaCk piTt

Ναι, ίσως η βαθμολογία φαίνεται χαμηλή, εξαρτάται βέβαια από το τι περιμένεις να δεις! Όμως η βαθμολογία δεν είναι παρά μια αριθμιτική αναπαράσταση, τόσο μονοδιάστατη, που μάλλον άλλη τόση προσοχή της οφείλουμε. Γενικά στο κείμενο προσπαθώ (συνήθως όχι τόσο επιτυχημένα) να εκθέσω τα ερεθίσματα και τις αντιδράσεις που "ανάψαν" απ' τη δάδα της παρακολούθσης. Σε αυτά τα πλαίσια, έχω σκεφτεί πολλές φορές να αφαιρέσω τη βαθμολογία απ' το παρόν ιστολόγιο(ίσως στο μέλλον) με σκοπό να προστατέψω τη διαμόρφωση γενικής κρίσης απ' ένα προσχηματικό χαρακτηριαστικό!

υγ.Ελπίζω να μην ακούγομαι επιθετικός, BlaCk piTt επι της ευκαιρίας σε καλοσορίζω στα λημέρια μου! ;)

@ NM , συμφωνώ για Gran Torino. Βέβαια τα oscar, εξαιρώ την περσινή χρονιά, σπανίως είναι ένα ενδεικτικό κριτήριο της κινηματογραφικής ποιότητας της χρονιάς. Καθώς οι περισσότερες ταινίες που βρίσκονται εκεί, είτε αντηχούν σε ένα συγκεκριμένο target group, είτε συγκεντρώνουν την εύνοια της Κριτικής για ποίκιλους λόγους. Θα συμφωνήσω με την Annie, πως η περσινή χρονιά ήταν πλούσια σε καλές ταινίες(η φετινή όχι τόσο κατά τη γνώμη μου)

@Annie Hall
Καλησπερα! Συμφωνώ για όσα αναφέρεις για την περσινή χρονιά. Αριστούργημα-αριστούργημα φέτος δεν έχω δει μάλλον! Αλλά έπεται και συνέχεια! Τώρα για το Slumdog είναι προφανώς πως δε συμφωνούμε. Μπορεί να μην πέφτει στην παγίδα του διδακτισμού, αλλά νομίζω πως αυτοπεριορίζεται στην αγιοποίηση του μικροαστικού ονείρου του πλούτου. Πέραν όλων αυτών, η φόρμα του είναι εκνευριστικά αβανταδόρική! Αυτό το ευχάριστη το ακούω αρκετά. Αλλά προσωπικά αυτήτην ευχαρίστηση που μου αναφέρουν τη βιώνω τρόπον τινά σαν ενόχληση! Anyway!
Την καληνύχτα μου!!!

W. είπε...

Το χρήμα προφανώς δεν αγιποιείται στην ταινία, γιατί ο μεγάλος αδελφός που είχε άφθονα, καθώς κι ο γκάνγκστερ τα τινάζουν στο τέλος, ενώ και ο παρουσιαστής κρίνεται αρνητικά κι ας έχει πολλά χρήματα. Το ότι κερδίζει στο τηλεπαιχνίδι δεν αποθεώνει την κερδοσκοπία, αλλά δίνει έναν αισιόδοξο τόνο στο φιλμ, γιατί κατά τα άλλα τα χρήματα δεν αποτελούν καθαυτά όχημα στην πλοκή.

Ανώνυμος είπε...

Τα αστεράκια και οι βαθμοί είναι απλά άχρηστα.
Δεν καταλαβαίνω γιατί η εντυπωσιακή κινηματογράφηση είναι κάτι κακό. Προσωπικά μου αρέσει πολύ.
Έχεις δίκιο για το ανάλαφρο της υπόθεσης αλλά νομίζω ότι πρόκειται και για ένα φόρο τιμής στο bollywοod. Και επειδή κάνεις μία σύγκριση να σου πω ότι άλλο Ινδία και άλλο Βραζιλία, δεν νομίζεις ότι μετράει και αυτός ο πράγοντας;

ΠΥΓΜΑΛΙΩΝ είπε...

Συμφωνω απολυτα αγαπημενε μου Κιου! Μια Ξανθοπουλικη ταινια με επικαιρο στοιχειο κλειδι το πασιγνωστο παιχνιδι κλειδι προς την παναθρωπινη ευτυχια του στιγμιαιου πλουτισμου!

Κι ολα αυτα με κλεμμενη τη δεδομενη αποδοχη του συνταγολογιου του Bollywood, που δω που τα λεμε, ειχε απηχηση, στο ελληνικο τουλαχιστοον (μουσικο και σινεφιλ) κοινο απο τη δεκαετια του 60.

Αξιζει λοιπον να τη δειτε και να αναφωνησετε "Για τη φουκαριαρα τη μανα μου, που δε βρισκει πια ινδικες βιντεοκασσετες να δει στο Dvd club της γειτονιας μας!!!"

Μετα τιμης,

Πυγμαλιων.

kioy είπε...

@Costello
Χμ, ένας ακόμα λόγος που γίνεται πιο ύπουλα... Γιατί αν και υποτίθεται πως υπάρχει μια πολέμια τάση στον περρισευούμενο πλούτο(μόνο επιφανιακά), αγιοποιείται η λαγνεία και το όνειρο για αυτόν. Και αν όχι μέσα από τον "ως ένα βαθμό αδιάφορο" πρωταγωνιστή, σίγουρα απ' τις μάζες του εξαθλιωμένου Ινδικού τοπίου...:)

kioy είπε...

@Πυγμαλίων
Είναι εμφανές ότι με βρίσκεις σύμφωνο!
Δεν έχω κάτι να προσθέσω απ' το να δηλώσω τη συμφωνία μου...:)

Καληνύχτα!

kioy είπε...

@zamuc
Καλησπέρα! Κατ' αρχάς σε ευχαριστώ για την αναφορά σου στα αστεράκια...

όχι, δεν είπα πως είναι αρνητικό η εντυπωσιακή κινηματογράφηση...
Άλλωστε μεγάλοι σκηνοθέτες που θαυμάζω έχουν αφήσει το προσωπικο τους σκηνοθετικό στίγμα μέσα απ' τη μοναδική οπτική τους.

Απλά στο Slumdog βλέπω μια τάση για επιδεικτισμό, καθαρά εις βάρος της ουσίας. Η καλύτερα, εργαλειακή μεταχείριση του "ανυπόστατου"(πλέον) περιεχομένου για τις κενόδοξες βουλές του Boyle...

Σίγουρα δεν τίθεται θέμα σύγκρισης οποιουδήποτε "γεωγραφικού" τοπίου. Εγω μιλάω για την ευαισθησία με την οποία αναπτύσσεται η κάθε θεματική, και όχι για τα στοιχεία που απαρτίζουν το κάθε μέρος!

Ανώνυμος είπε...

Εννοείται ότι δεν ήθελα να πω κάτι για τις δικές σου βαθμολογίες. Τα θεωρώ γενικά άχρηστα τα αστεράκια κτλ. Τα κείμενα τα δικά σου αλλά και οποιουδήποτε άλλου με καλύπτουν με το παραπάνω.
Για παράδειγμα στις 2 τελευταίες ταινίες που σχολίασες - βαθμολόγησες 4 οι Ισοβιτες 4.5 ο Slumdog. Κάποιος που δεν διαβάζει τα κείμενα πες μου τι συμπέρασμα βγάζει.

europanos είπε...

Καταρχάς ξεκαθαρίζω ότι βρίσκω την κριτική σου πολύ καλά τεκμηριωμένη (όπως πάντα άλλωστε). Αλλά παρά ταύτα διαφωνώ. Νομίζω είσαι άδικος όταν βαθμολογείς με 4,5 μια ταινία που σε ρουφά πραγματικά στην υπόθεσή της, σε κρατά καθηλωμένο ως το τέλος της, σε πλημμυρίζει με εικόνες τόσο όμορφες (άψογη σκηνοθεσία και φωτογραφία) και εντέλει σε κάνει να περάσεις τόσο καλά (εντάξει το τελευταία οφείλω να παραδεχτώ ότι είναι υποκειμενικό, αλλά στον περισσότερο κόσμο όπου έχει προβληθεί αυτή η ταινία, αυτό έχει συμβεί).

Η ταινία είναι ο ορισμός του feel good movie και δε βλέπω γιατί αυτό είναι κακό. Ένας από τους λόγους που πάω σινεμά είναι για να περάσω καλά. Ένας άλλος για να δω μια ιστορία που θα μου κεντρίσει το ενδιαφέρον. Ένας τρίτος λόγος είναι για να προβληματιστώ, να πάει η σκέψη μου παραπέρα. Η ταινία ως προς τους δύο πρώτους λόγους με κάλυψε και με το παραπάνω! Εσύ γράφεις βέβαια ότι ‘δεν είναι παρά μια feel-good αγιοποίηση του χρηματολάγνου ονείρου και των επακόλουθων του’. Μήπως υπερβάλεις; Δεν είδα στην ταινία διαθέσεις προπαγάνδας του καπιταλιστικού συστήματος, την απόφαση ενός ανθρώπου να παίξει σε ένα τηλεπαιχνίδι που ήξερε ότι θα τον έβλεπε το κορίτσι που αγαπά είδαμε και όλο αυτό μόνο ως αφορμή για να μάθουμε τη ζωή του.

Και εν πάση περιπτώσει, δε λέω κακός ο καπιταλισμός και καλώς ζούμε την κατάρρευσή του, αλλά ας μην ξεχνάμε ότι εξαιτίας αυτού ακριβώς του ελεύθερου παγκοσμιοποιημένου εμπορίου η Βομβάη από μια απέραντη σλαμ πόλη έγινε το υπερσύγχρονο κέντρο που εμφανίζεται προς το τέλος της ταινίας, ενώ η Κίνα και η Ινδία από φτωχές χώρες κοντεύουν να μας φτάσουν γνωρίζοντας επί μια δεκαετία τώρα ζηλευτή για τη Δύση οικονομική μεγένθυση! Τι θέλω να πω; Ότι η ταινία απλά χρησιμοποιεί ως background της μια υπαρκτή οικονομική πραγματικότητα στην Ινδία, δεν κάνει πολιτική προπαγάνδα!

Αλλά δεν είναι εκεί το θέμα της ταινίας, Kioy. Το θέμα είναι πόσο αισιόδοξοι είμαστε, πως αντιμετωπίζουμε τα προβλήματα και τα σκαμπίλια που τρώμε, πόσο μαχόμαστε για αυτά που μας συμβαίνουν, πόσο προσπαθούμε να αλλάξουμε το ρου της ιστορίας μας, πόσο πιστεύουμε στην αγάπη ως στόχο της ύπαρξής μας. Και όλα αυτά η ταινία τα θίγει, έστω και με ποπ βιντεοκλιπίστικη αισθητική (πάλι δε βρίσκω το κακό σε αυτό) και ο Boyle διηγείται μια ιστορία με (όπως έγραψα στο blog μου) ζηλευτή αφηγηματική δεινότητα.

Σε χαιρετώ, φίλε μου, και πρέπει να τα πούμε σύντομα κι από κοντά!

kioy είπε...

@Zamuc
Χαίρομαι αν σε καλύπτουν τα (σίγουρα) ατελή κείμενα μου...

Τώρα για το ερώτημα που θέτεις, σαφώς δεν υπάρχει μια και ξεκάθαρη απάντηση. Κάποιος που δε διαβάζει λοιπόν, ίσως θεωρήσει πως τις βλέπω, πάνω κάτω, για δυο ισάξιες ταινίες. Ωστόσο κάτι τέτοιο θα ήταν τελίως αντίθετο της προσωπικής μου θεώρησης. Καθώς δε θεωρώ τις ταινίες ως αντικείμενα μιας τόσο επιδερμικής και έκφυλης σύγκρισης!

kioy είπε...

@Europanos
Νομίζω πως ολόκληρη η πρώτη παράγραφο σου είναι θέμα υποκειμενικής αισθητικής.

Όσο για τη δεύτερη, μου δίνεται η αφορμή να εκφράσω αυτό: Τελικά όλα είναι θέμα οπτικής. Στο καθετί στο οποίο εκτεθόμαστε, δε βλέπουμε τελικά παρά την αντανάκλασση του εαυτού μας μέσα σε αυτό. Ως ένα ερέθισμα για αυτοπαρατήρηση. Τελικά η άποψη μας, και ο απόηχος της εμπειρίας μας συγκροτείται από τα κριτήρια(συνειδητά και υποσυνείδητα) του κάθε αναγνώστη. Ωστόσο, νομίζω πως υπάρχει κάτι ανώτερο του απόλυτου υποκειμενισμού.

Τώρα για το θέμα της χρηματολαγνείας που αναφέρεις, απάντησα πιο πάνω και στον costello. Και το τι είναι η Βομβάη σήμερα, το πως επιτυγχάνεται αυτή η πρόοδος του αναπτυσσόμενου κόσμου κλπ, νομίζω εντάσσεται στα πλαίσια μιας άλλης κουβέντας, πολύ αναλυτικότερης!

υγ. Και εγώ θα χαρώ να τα πούμε! Έχουμε πολύ καιρό...

W. είπε...

Κιου, μα δε λαγνοποιείται ούτε από το ινδικό περιβάλλον το χρήμα. Απλά στο τέλος πανηγύρισαν για τη νίκη του εθνικού τους "ήρωα", γιατί για αυτούς συμβόλιζε την ελπίδα, την αλλαγή. Όχι επειδή θα γίνει πιο φραγκάτος. Αν είχαν αυτό στο νου τους, θα τον μισούσαν. Αλλά το γεγονός ότι ένας ολόκληρος λαός ζητωκραύγασε πάει να πει ότι χαρακτηρίζει καλόκαρδους ανθρώπους, στην παράδοση του σινεμά του Φρανκ Κάπρα, που γιορτάζουν τη νίκη κάθε συνανθρώπου τους.

Ανώνυμος είπε...

Καλησπέρα,
Την είδα την ταινία το Σάββατο. Μπήκα στην αίθουσα με προσδοκίες που άγγιζαν το πιο υψηλό σημείο. Αλλά δεν διαψεύσθηκα. Μου άρεσε πολύ!
Βέβαια, όλος αυτός ο θόρυβος δε δικαιολογείται από την ταινία.Μάλλον της έκανε κακό... Γιατί αν οι προσδοκίες δεν ήταν τόσο μεγάλες, όλοι θα είχαν να πουν ότι πρόκειται για μια πάρα πολύ καλή ταινία(τώρα όλοι περίμενα ένα αριστούργημα)!
Είναι ένας ύμνος στη μοίρα και δεν αφήνει περιθώρια προσωπικής επιλογής. Όμως στην αρχή η ταινία είναι καταπληκτική. Δείχνει τη ζωή σε αυτές τις συνοικίες,μοιάζει με ντοκυμαντέρ(πολλοί ανθρωποι στις ανεπτυγμένεες χώρες την αγνοούν και η ταινία βάζει σε σκέψεις)...Μαθαίνουμε πολλά πράγματα. Στο τέλος όμως γίνεται μελό...Αλλά κόλλησα με την ταινία μέχρι το τέλος!
Μας τη συνέστησε ο μαθηματικός μας και μας είπε ότι έχει μια σοβαρή αδυναμία,το ότι ο αδερφός άλλαξε ξαφνικά και έδωσε το κινητό,κάτι που αποτελεί μεγάλη ευκολία. Αν και δε συμφωνώ απόλυτα, αυτή η ευκολία ήταν το κλειδί για το τέλος της ταινίας.
Ανώνυμη

kioy είπε...

@costello
Μάλλον δεν έχω γίνει κατανοητός. Αλλά μετά από τόσες απόπειρες οφείλω να αποδεχτώ την αδυναμία μου να εκφραστώ.

Παρ' όλα ταύτα, ευχαριστώ που μας παραθέτεις τον τρόπο ανάγνωσης σου στο film!
Καλήμέρα!

@Ανώνυμη
Καλησπέρα κατ' αρχάς! Για το θέμα των προσδοκιών, αλήθεια αυτές πως σου γεννήθηκαν; Εγώ προσωπικά, συνηθίζω να κρατώ αμυντική στάση στις πολύκροτες εκδηλώσεις λατρείας της μαζικής καταναλωτικής κοινωνίας, τουλάχιστον μέχρι να δω μια ταινία.

Λες "Μοιάζει με ντοκυμαντέρ". Και εκεί είναι οι βασικές ενστάσεις μου. Δεν ειδα καμία σοβαρή, ή μάλλον τίμια προσπάθεια, για την απόδωση του κοινωνικοπολιτκού αλλά και του τοπικοιστορικού γίγνεσθαι της Ινδίας. Σε αυτό ξεκάθαρη είναι και η στάση των κατοίκων της Ινδίας, οι οποίοι σε μεγάλη μερίδα του Τύπου, παρουσιάζονται να κατηγορούν τον Boyle για τον εφετζίδικο και μη αληθή τρόπο που τους αναπαριστά.

Ας μην ξεχνάμε ότι η ταινία είναι μια κατασκεύη. Το σενάριο αποτελεί τα θεμέλια του. Η σκηνή με το κινητό δεν παύει να είναι μια σπασμένη γυψσανίδα του οικοδομήματος. Δυστυχώς δεν είναι η μόνη...

Αντιλαμβάνομαι, εν μέρη, τις διαστάσεις που αγαπήθηκαν στο slumdog από την πλειοψηφία. Και δε σου κρύβω πως αυτό μου προκαλεί ιδιαίτερη ανησυχία. Όχι σε κινηματογραφικό επίπεδο...

υγ. Καιρό είχα να λάβω επίσκεψη σου...
Την καλημέρα μου!:)

W. είπε...

Συγγνώμη αν σε μπέρδεψα Κιου. Πάντως θα ήθελα να μάθω τι ακριβώς εννοείς. Την καλησπέρα μου.

Ανώνυμος είπε...

Σχετικά με αυτά που γράφω για το ντοκυμαντέρ:
Η ταινία στην αρχή δείχνει πώς ζούνε οι περισσότεροι άνθρωποι στη Ινδία. απ'την άλλη, δείχνει τα "παλάτια' των λίγων. Δηλαδή, δείχνει μια Ινδία δυο ταχυτήτων. Επίσης, οι συνθήκες ζωής εκεί είναι άθλιες.. βρώμικο νερό κλπ, όλοι τα είδαμε! Πολλοί τα αγνοούσαν αυτά. Βέβαια, ίσως φτάσουν στο σημείο να πουν "εγώ είμαι τυχερός που γεννήθηκα ευρωπαίος" και να μην κάνουν τίποτα άλλο. Στο κάτω-κάτω ο καθένας μας θα μπορούσε να γεννηθεί στην Ινδία ή την Αφρική κι όχι στην Ευρώπη... Το θέμα είναι να κάνουμε αυτόν τον κόσμο καλύτερο για όλους, χωρίς να αποκλείουμε ολόκληρες ηπείρους...
Και το made in India σημαίνει ότι παιδάκια δούλεψαν για να έχουμε εμείς ένα προιόν... Εμένα τουλάχιστον με έβαλε σε σκέψεις για πολλά θέματα(εκμετάλλευση παιδιών κλπ)
Ανώνυμη

kioy είπε...

Πολύ χαίρομαι για το σχόλιο σου ανώνυμη. Εγώ ακριβώς όλα αυτά ήθελα να δω στην ταινία, όμως δε μου φάνηκε παρά ο Boyle να τα αναδεικνύει εντελώς επιφανιακά. Σαν να εκμεταλλέυεται το σκηνικό μόνο για σκοπούς σινεματικής έντασης. Γιατί ούτε κάποιο σχόλιο υπάρχει για την αναπτυσσόμενη Ινδία, και πολύ περισσότερο για αυτόν τον τρόπο που αναπτύσσεται ο υποανάπτυκτος κόσμος. Ενώ και τα παιδιά της Ινδίας, με φωτογραφίες πλουμιστού φωτός, τα τρώει μια feel good ατμόσφαιρα.
Την καληνύχτα μου...