Indigenes

Σκηνοθεσία: Rachid Bouchareb
Παραγωγής: Algeria/ France/ Morocco/ Belgium/ 2006
Διάρκεια: 123'

Ο πόλεμος είναι μια φρίκη, μια σφαγή που στερεί ανθρώπινες ζωές και συνθλίβει τις άλλες που μένουν να ψάχνουν το παρελθόν μέσα στο μέλλον. Οι πολίτες είναι αυτοί που πρώτοι θα λουστούν τις καταστροφικές συνέπειες, που καλούνται να βαστάξουν την αδικία των επεκτατικών ή άλλης υφής σχεδίων των εκάστοτε κυβερνήσεων. Είναι περίσσιες και αειθαλής οι ταινίες που έχουν αναλύσει και τεκμηριώσει από διαφορετικές σκοπιές αυτή την θεματολογία. Το Indigenes ωστόσο βρίσκεται εδώ για να μας μιλήσει για τον κοινωνικό ρατσισμό και την μεταφορά του μέσα στην τρόπο τινά δεξιότερη κοινωνική ομάδα, αυτή του παραδοσιακού στρατού.

Χρονικά μεταφερόμαστε στη δεκαετία του 40'. Οι Γαλλικές αρχές κινούνται για να απελευθερώσουν την Ευρώπη από το ραγδαίως αυξανόμενο Ναζιστικό καθεστώς. Στην προσπάθεια αυτή μετεγγραφούν στον στρατό της χώρας ένα πολυάριθμο πλήθος αλλοεθνών στρατιωτών προερχόμενο από τα αποικιακά εδάφη(Αλγερία, Μαρόκο, Τυνησία κλπ). Ένα πλήθος στρατιωτών σχεδόν εξαθλιωμένο, στην κατώτερη κλίμακα της ιεραρχίας της κοινωνίας. Η ελπίδα πάντα πλανεύτρα είναι πάντα ακριβή τιμή αναγράφει. Με όπλο αυτή την ιδιότητα καταφέρνει να προσελκύσει τους προαναφερθέν στρατιώτες. Οι υποσχέσεις θα μείνουν ανολοκλήρωτες, και η άνιση μεταχείριση-καταπίεση θα ακολουθήσει τους Indigenes(ιθαγενείς) και στο στρατό. Η κοινωνία ποτέ δεν απαλλάχτηκε από φυλετικές διακρίσεις. Οι Indigenes καλούνται να μπουν στην πρώτη την γραμμή, να προτάξουν τα κορμιά τους ως ασπίδα των καθαρόαιμων Γάλλων!


Η ιστορία είναι ένας βρόχος επαναληπτικός. Πόλεμοι γίνονται και θα γίνονται. Όσο απωθητικοί και αν είναι για τους "έχοντες" τόσο αποτελούν κίνητρο για τους "μη έχοντες". Αυτοί εύκολα ξελογιάζονται από τα φλύαρα στρατιωτικά κινήματα. Δεν έχουν πολλά να χάσουν, τους πλανά η προοπτική να κερδίσουν. Και αυτή τους την ανάγκη για καλύτερες μέρες, ο στρατός όπως και η ζωή είναι έτοιμος να την εκμεταλλευτεί. Από το Βιετνάμ μέχρι το Ιράν, από τους ανά τον κόσμο εμφύλιους μέχρι τους Παγκόσμιους υπάρχουν πάντα αυτές οι μειονότητες που άνευ επιλογής είναι καταδικασμένες να καταπατηθούν. Τα πιόνια που θα στηθούν πρώτα στο χαλάζι από ατσάλινες σφαίρες, τα ανθρώπινα εργαλεία στα χέρια της εκάστοτε βδελυρής εξουσίας. Ο φυλετικός, ο κοινωνικός ρατσισμός υφίσταται παντού, γιατί όχι στον πόλεμο; Η ανάγκη εδώ είναι μεγαλύτερη, αναλόγως βάναυση είναι και η μεταχείριση των "ασθενέστερων" κοινωνικά στρατιωτών. Αυτό θα μας πει λοιπόν ο Rachid Bouchareb ακολουθώντας τους καταπατημένους στρατιώτες από τις Γαλλικές αποικίες.


Όπως διαφαίνεται και από την πλοκή το πολεμικό στοιχείο παραγκωνίζεται ελαφρώς για χάρη ενός δράματος χαρακτήρων. Παρ' ότι η φωτογραφία είναι καλαίσθητη, η λιτότητα εμφανή και η σκηνική φορεσιά παραπέμπει σε επικές πολεμικές ταινίες (πχ Full Metal Jacket) δεν είναι λίγες οι πολεμικές σκηνές που χαρακτηρίζονται από επιπολαιότητα. Αντιθέτως η προσοχή είναι αφοσιωμένη στους ήρωες και στις σχέσεις μεταξύ τους χτίζοντας έτσι ένα στιβαρό δράμα χαρακτήρων. Ένα συναισθηματικό δράμα ικανό να αναδείξει την ουσία του θέματος. Παρ' όλα ταύτα έχω την εντύπωση πως σε ορισμένα σημεία ο Rachid Bouchareb παρασύρεται από μια υπέρμετρη αγαπησιάρικη ματιά, για τους ούτως ή άλλως συμπαθής ήρωες του, που αναδύει μια κίβδηλη συγκινησιακή ατμόσφαιρα. Ωστόσο η δραματουργία είναι κάτι που μόνο απαρατήρητο δεν περνάει, ενώ και η σπαραχτική ανατολική μουσική που ντύνει την ταινία αξίζει μια ειδική αναφορά.

Το Indigenes είναι μια ταινία που αξίζει να παρακολουθηθεί ως φόρος τιμής στους αδικημένους-αδικοχαμένους στρατιώτες αυτού του κόσμου. Άλλωστε η ολότητα του θέματος δεν θα μας αφήσει απροβλημάτιστους και για τους άλλους, τους καταπιεσμένους-εξαθλιωμένους στρατιώτες της ζωής.
Βαθμολογία 6,5/10

υγ. Έχεις έναν λόγο παραπάνω να το δεις αν σ' αρέσουν οι πολεμικές ταινίες.