Batoru rowaiaru

Σκηνοθεσία: Kinji Fukasaku
Παραγωγής: Japan/ 2000
Διάρκεια: 114'

"Η κόκκινη Δαρβινιστική θεωρία και οι προεκτάσεις του φιλοσοφικού ρεύματος του υλισμού".

Ο Kinji Fukasaku, ένας εκ των παραγωγικότερων και των γνωστότερων σκηνοθετών στην εγχώρια Ιαπωνική πραγματικότητα, ανέλαβε να δώσει σάρκα και οστά στην αιμoφιλή νουβέλα του Koushun Takami. Η ταινία, κύκνειο άσμα του σκηνοθέτη, έκανε πολύ μεγάλο ντόρο στους παγκόσμιους κύκλους του κινηματογράφου λόγω της αναπάντεχα cult φορεσιάς της αλλά και του υπόγειου παιχνιδιού των παρασκηνίων.


Η ιστορία τοποθετείται στην Ιαπωνία και στον ερχομό της νέας χιλιετίας. Εκεί τα πράγματα έχουν ξεφύγει από κάθε έλεγχο. Τεράστια ποσοστά ανεργίας, μεγάλη ασυδοσία της νεολαίας, η οποία έχει εκθρασυνθεί και αποτελεί κάθε πηγή κινδύνου για τους έκπτωτους ενήλικες είναι λίγα στοιχεία του χαοτικού κοινωνικού background. Τον λόγο παίρνει η πολιτική που με σωφρονιστικά μεταρρυθμιστικά μέτρα αποφασίζει τον νόμο του
Battle Royale! Εδώ ανά τακτά χρονικά διαστήματα επιλέγεται μια σχολική τάξη οποιασδήποτε βαθμίδας και με το πρόσχημα εκδρομής ναρκώνεται και μεταφέρεται σε ένα ερημωμένο νησί. Εκεί θα διαδραματιστεί ένας τριήμερος "reality" εφιάλτης ο οποίος επιβάλλει ένα ανελέητο αλληλοσκοτωμό των μαθητών με νικητή τον μοναδικό επιζών μετά το πέρας της διορίας. Και όλα αυτά ελέγχονται και διαμορφώνονται υπό την ασφυκτική και απειλητική ματιά της εξουσίας, η οποία έχει φροντίσει να τροφοδοτήσει τους συμμετέχοντες με λιγότερο ή περισσότερο φονικά όπλα.

Αυτό που θα ακολουθήσει είναι μια ανελέητη πάλη. 42 στον αριθμό μαθητές που με κάθε τρόπο θα προσπαθήσουν να επιβιώσουν και να εξουθενώσουν τον μέχρι χθες φίλο τους. Είναι ξεκάθαρο πως εδώ πρόκειται για μια προέκταση της Δαρβινικής θεωρίας. Η ζωή είναι μια τεράστια ζούγκλα και η σχέση του ατόμου με την κοινωνία είναι τελείως ατομικιστική. Τα πάντα γίνονται με σκοπό την επιβίωση και με όποιο έκφυλο μέσω και αν χρειαστεί.


Επίσης είναι ξεκάθαρο πως τα παιδιά δεν είναι παρά τα πιόνια στη σκακιέρα του θανάτου που τους έχουν στήσει. Ο καθένας με τον δικό του τρόπο μετέχει ενεργά ή παθητικά σε αυτόν τον εφιάλτη. Άλλοι συνεπαρμένοι απ' τον ανταγωνισμό θα ποθήσουν την κορυφή της επιβίωσης, άλλοι σε ομάδες θα προσπαθήσουν να επιτύχουν τις απαραίτητες συνέργειες και να οδηγηθούν μέχρι το αύριο ελπίζοντας σε κάποια οπορτουνιστική λύση, άλλοι πιο έντιμοι θα επιλέξουν τη λύση της αυτοκτονίας και άλλοι θα παλέψουν να κουβαλήσουν τον εφηβικό έρωτα τους μέχρι το τέλος του νήματος. Όμως πουθενά δεν θα δούμε μια καθολικά οργανωμένη προσπάθεια κόντρα στην βίαιη εξουσία. Εδώ υπαινίσσεται πως οι άνθρωποι δεν μπορούν να διαμορφώσουν τις συνθήκες και πως απλά μετέχουν σε αυτές. Κατά το σενάριο η πραγματικότητα είναι αυτή που διαμορφώνει τις συνθήκες και ο άνθρωπος έχει το δικαίωμα της επιλογής του τρόπου προσαρμογής. Σε μια προέκταση του ρεύματος του υλισμού. Και εδώ αυτή η πιεσμένη προσπάθεια προσαρμογής στο παράλογο παιχνίδι του θανάτου θα γίνει ανάκατα και με μια εσωτερική πάλη με το σαφώς πιο ανθρώπινο παρελθόν των ηρώων. Μια πάλη που οπτικοποιείται με συναισθηματικά flash back που διατρέχουν την κατά τ' άλλα γραμμική αφήγηση. Ωστόσο με ακατάσχετη ειρωνεία θα επιδειχθεί τελικώς το ανώδυνο και αυτιστικό ύφος αυτής της φαινομενικά πανίσχυρης εξουσίας.


Στα τεχνικά στοιχεία της ταινίας βλέπουμε ένα αστραπιαίο μοντάζ που σε συνδυασμό με το απόγειο της ωμής βίας δίνει στο αιμοδιψή κοινό το επιθυμητό. Φωτογραφικά και αισθητικά η ταινία πορεύεται με συνταγή ενός καλοστημένου b-movie ενώ οι σαφής εμπορικές βλέψεις είναι αυτοί που εκφυλίζουν, ως ένα βαθμό, το κοινωνικοπολιτικό αλληγορικό σχόλιο του Kinji Fukasaku. Το οποίο ωστόσο αν είναι ποθητό σε σένα αναγνώστη, σε συμβουλεύω να εξοπλιστείς με καλή διάθεση. Έτσι παρά το καινοτόμο της ιδέας και το βάθος του κοινωνικοπολιτικού προβληματισμού(;) οι ευκολίες στην πλοκή παραπάνω από ευδιάκριτα αμαυρώνουν μια ταινία με μεγάλη δυναμική.
Βαθμολογία 7/10