Madame de...

Σκηνοθεσία: Max Ophüls
Παραγωγής: France / Italy / 1952
Διάρκεια: 152'

Δια χειρός Max Ophüls, ένα αριστοτεχνικό πορτραίτο της αριστοκρατίας της εποχής τούτη η ταινία. Η κάμερα κινείται αδιάκοπα στο χώρο, ακολουθώντας τους ήρωες και κυριότερα την πρωταγωνίστρια κόμισσα(Danielle Darrieux), σαρκάζοντας εμπαικτικά την χλιδή της αστικής τάξης.


Η Madame de(Danielle Darrieux), χρεωμένη ως τα φέσια, αποφασίζει να πουλήσει το γαμήλιο δώρο της, ένα ζεύγος διαμαντένιων σκουλαρικιών (τα οποία προτιμάει να αποχωριστεί έναντι της λοιπής πολυτελής της ιδιοκτησίας), ώστε να αποφύγει τον οικονομικό αφανισμό. Μόνο που ο κοσμηματοπώλης έχει άριστες σχέσεις με τον σύζυγο(Charles Boyer). Τα σκουλαρίκια θα κάνουν μια διεθνή περιοδεία ως αντικείμενο συνεχών αγοροπωλησιών. Μέχρι να επανακαταλήξουν στα χέρια της Madame de. Μόνο που αυτή τη φορά προέρχονται απ' τα χέρια του βαρόνου Donati(Vittorio De Sica), που αποτελεί και τον παράνομο έρωτα της. Και τώρα πλέον είναι περισσότερο από επιθυμητά αλλά και απαγορευμένα.


Η Madame de... είναι ένα κωμικό δράμα πάνω στον επιφανειακό τρόπο ζώσης της αριστοκρατικής κοινωνίας. Μια ζωή που αποδεικνύει την κενότητα του είναι καθώς πασχίζει να χρυσοστολίσει την βιτρίνα του φαίνεσθαι. Οι πολυτελής εκδηλώσεις, ο τζόγος, οι επιφανειακές σχέσεις, τα αξιώματα και η ουδετερικοποίηση του ανθρώπινου πνεύματος είναι στοιχεία που φιγουράρουν διαρκώς στα κάδρα μας. Ωστόσο ο Max Ophüls δε χτίζει ξύλινους ήρωες, κάθε άλλο, ούτως ώστε να μπορούμε να τους ακολουθήσουμε στα πάθη τους.


Είναι ξεκάθαρο πως τα σκουλαρίκια είναι η αφορμή που πυροκροτεί διαδοχικές εξελίξεις στο δράμα. Ωστόσο τα σκουλαρίκια, αυτά καθ' αυτά, δεν αναπαριστούν τίποτα. Για τον καθένα περιέχουν ένα διαφορετικό νόημα. Για τον σύζυγο και κόμη, είναι ένα σύμβολο κυριαρχίας έναντι στους άλλους. Για τη Madame de, τροφή για την αυταρέσκεια της. Για τον Donati, ο θησαυρός που αναζητά την άγνωστη παραλήπτρια της καρδιάς του. Για τον κοσμηματοπώλη, ένα αντικείμενο κερδοφορίας. Τόσες διαφορετικές ερμηνείες, όσοι και οι άνθρωποι που έρχονται σε επαφή μαζί τους. Τα σεναριακά twists που σχετίζονται με το κύλισμα των σκουλαρικιών στις ράγες της ζωής είναι άφθονα. Ίσως αποσκοπούν στο να δηλώσουν την διαρκή επανασημασιοδότητηση των πάντων καθώς φορτώνονται διαρκώς τις νέες εμπειρίες του χρόνου. Ή καλύτερα την ανάγκη για επανεξερεύνηση και επανασημασιοδότηση των πάντων. Καθώς οτιδήποτε γύρω μας, ακολουθεί μια εξελικτική πορεία. Τα σκουλαρίκια ξεκινούν από μια υπόσχεση ευτυχίας για έναν έγγαμο βίο. Έπειτα αποτελούν σανίδα σωτηρίας για έναν οικονομικό και κοινωνικό εξευτελισμό. Έπειτα το λιθαράκι μιας απαγορευμένης αγάπης. Έπειτα σύμβολο μιας κλαίουσας, αν μη τι άλλο υποκριτικής, φιλανθρωπικής πράξης. Για να καταλήξουν, πάλι με επιδερμικό και προσχηματικό τρόπο, ως η αιτία για μια υπόθεση τιμής.

Αριστουργηματική και η σύλληψη της τελευταίας και καταληκτήριας σκηνής. Σε μια ταινία που θα μπορούσε να ρέει ατέρμονα ακολουθώντας τα διαδοχικά στάδια της εξέλιξης. Όπου τα σκουλαρίκια χρησιμοποιούνται για μια ειρωνεία στο εκκλησιαστικό γίγνεσθαι και τη σχέση του με την μεγαλοαστική τάξη. Με την Εκκλησία να φορτώνεται όλες τις αμαρτίες μας(ω, γενναιοδωρία!), με αντάλλαγμα πάντα το ανάλογο οικονομικό αντίτιμο...
Βαθμολογία 8/10