Σκηνοθεσία: René Féret
Παραγωγής: France / 2008
Διάρκεια: 90'
Ένα συμβατικό δράμα, για το βάρος της απρόβλεπτης ανθρώπινης απώλειας και τις επιδράσεις της πάνω στον έρωτα. Μια ταινία που εξελίσσεται σε έναν ύμνο για την αγάπη.
Ένα, μάλλον κοινότυπο, νεαρό ζευγάρι κατακλύζεται από θνητά όνειρα(γάμος, παιδί κλπ). Μια ασθένεια, ανίατη, κυριεύει τον επίσης θνητό άντρα(Nicolas Giraud), και ο πανδαμάτωρ χρόνος ακυρώνει τα σχέδια των ανθρώπων. Η γυναίκα(Salomé Stévenin) -της οποίας τα οπίσθια ο σκηνοθέτης(René Féret) φαίνεται να έχει σε μεγάλη εκτίμηση- θα σταθεί δίπλα στον καλό της. Ο κοινωνικός περίγυρος, στην πλειοψηφία του, αντιδρά στην ασθένεια με έναν υπερβολικό και ατομοκεντρικό τρόπο, ενώ ο ίδιος πάσχει απ' τη συνήθη νόσο των καιρών μας: την μη αντίληψη της τραγικότητας της ύπαρξης. Το ζευγάρι δοκιμάζεται σε αυτόν τον προδιαγεγραμμένο χαμό, και παρά τους τριγμούς αντιμετωπίζει την κατάσταση με μια αξιοπρόσεκτη ωριμότητα. Υπερβαίνοντας τη θνητή ανθρώπινη φύση, και κυνηγώντας το απόλυτο, το αιώνιο, το άφταστο.
Μην περιμένετε όμως μια ταινία κεντημένη λεπτοβελονιά. Γιατί έχει θεόρατες σεναριακές ευκολίες και λοιπές δραματουργικές δυσκαμψίες. Μέσα από τις οποίες θα καθρεφτιστούν τα αδιέξοδα. Ο σμπαραλιασμός του Nicolas Giraud, που σταδιακά παραδίδεται στο αναπόφευκτο μέλλον του. Οι καταστροφικές ενοχές και η ευθύνη του για το μέλλον της συζύγου, την οποία επιθυμεί ευτυχισμένη. Οι αρχικοί δισταγμοί της Salomé Stévenin, και έπειτα η αστείρευτη θέληση της να κουβαλήσει τον Nicolas Giraud αιώνια στο χαμόγελό της. Να τον ασπαστεί μέσα της μέχρι το τέλος. Όχι το δικό του τέλος. Όχι το δικό της τέλος. Μέχρι το τέλος της αγάπης.
Η 24χρονη Salomé Stévenin, εκτός των άλλων, διαθέτει και πολύ ταλέντο. Και από ένα σημείο και μετά θα κουβαλήσει στις πλάτες της όλη την ταινία. Προετοιμαζόταν για γάμο. Τελικά κατέληξε στην κηδεία του γαμπρού. Όμως, με το ίδιο χαμόγελο. Απ' της ψυχής τα βάθη. Πασχίζοντας να κρατήσει τον καλό της ευτυχισμένο. Και γνωρίζει πως η αγάπη θα τον κρατήσει ζωντανό. Όχι δίπλα της, αλλά μέσα της. Και θα απελευθερώσει τις στάχτες του στην απέραντη θάλασσα. Για μια θέση στο άπειρο, στο αιώνιο. Και διερωτούμαι: Είναι στο βάρος της ανθρώπινης απώλειας που τρέμει το φυτίλι της αγάπης; Η μήπως στην αυθύπαρκτη απουσία του αισθήματος;
Βαθμολογία 6/10
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου