Home

Σκηνοθεσία: Ursula Meier
Παραγωγής: Switzerland / France / Belgium / 2008
Διάρκεια: 95'

Η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία της Ursula Meier είναι μια εις βάθος παρατήρηση των παρενεργειών του σύγχρονου "προηγμένου" Δυτικού τρόπου ζωής και της επικινδυνότητάς τους, για τους ανθρώπους που αρνούνται το περιβάλλον, που αρνούνται να αποδεχτούν τον εαυτό τους ως μέρος του κοινωνικού συνόλου.


Μια πενταμελής οικογένεια ζει στη μέση του πουθενά. Όλοι τους μοιάζουν ιδιόρρυθμοι χαρακτήρες, ή καλύτερα αντισυμβατικοί. Ωστόσο οι οικογενειακοί δεσμοί είναι σφιχτοί, και οι κοινές ασχολίες λειτουργούν ενωτικά και συσπειρωτικά για την ευτυχή οικογένεια. Η απέραντη ύπαιθρο είναι το δεύτερο σπίτι τους, όπου όλοι μαζί αναπτύσσουν εποικοδομητικές δραστηριότητες. Ωστόσο, τα πράγματα θα αλλάξουν όταν ο "νεκρός" αυτοκινητόδρομος, που βρίσκεται δίπλα στο σπίτι τους, τίθεται σε λειτουργία. Και η διαφορά δεν είναι ότι ένας αυτοκινητόδρομος μπαίνει στη ζωή τους, αλλά ότι η ζωή τους μπαίνει σε αυτοκινητόδρομο...


Ο αυτοκινητόδρομος συνεπάγεται με πάμπολλες αλλαγές στην καθημερινότητα της πρωταγωνιστικής οικογένειας. Ο εκκωφαντικός θόρυβος διακτινίζεται με ορμή στα ώτα των περίοικων, ενώ και ο αδιάσχιστος αυτοκινητόδρομος περιορίζει ασφυκτικά τις δυνατότητες κίνησης στην περιοχή. Η οικογένεια, περισσότερο από πείσμα παρά από οτιδήποτε άλλο, αποφασίζει να μείνει στο σπίτι. Εξαίρεση αποτελεί η μεγαλύτερη κόρη (Adélaïde Leroux), η οποία συμβολίζει την προοδευτικότητα, και προτιμάει να αναμετρηθεί απευθείας με το ανάστημα του "έξω κόσμου". Οι υπόλοιποι αναπτύσσουν ιδιότροπους αντανακλαστικούς μηχανισμούς στην αλλαγή που έχει επέλθει στη ζωή τους. Με μια (αναγκαστική) στροφή στον καταναλωτισμό να υποκαθιστά την προγενέστερη ελεύθερη ζωή της υπαίθρου. Αυτός ο νέος τρόπος ζωής αποσυνθέτει σταδιακά την οικογένεια. Χορηγώντας της ενδοφλέβιες δόσεις αποξένωσης, επιθετικότητας και αγριότητας.


Είναι εμφανές, πως η οικογένεια βρίσκεται εκεί, στη μέση του πουθενά δηλαδή, ως ένδειξη άρνησης του νέου τεχνολογικού-καταναλωτικού τρόπου ζωής που έχει εξαπλωθεί στην οικουμένη. Όταν όμως αυτός ο τρόπος ζωής χτυπάει την πόρτα της οικογένειας, οι τελευταίοι παραιτούνται ξανά απ' το να αντιμετωπίσουν ενεργά την πραγματικότητα. Η οικογένεια μένει στο σπίτι, παραδομένη περισσότερο στις νευρώσεις της μητέρας(Isabelle Huppert)(καθώς βγάζει τα παιδιά στην εξοχή λέει χαρακτηριστικά "Μην τους κοιτάτε, μην τους κοιτάτε", προδίδοντας την αμηχανία της για τον έξω κόσμο). Τα υπόλοιπα μέλη, δέσμια των συναισθημάτων τους, και γνωρίζοντας το λανθασμένο των πράξεων τους, στηρίζουν τη μητέρα με καταστροφική αυταπάρνηση. Μέχρι που φτάνουν να μαντρώσουν όλα τα παράθυρα, κάθε σχισμή φωτός και επικοινωνίας με το περιβάλλον τους, φτιάχνοντας έτσι τον προσωπικό τους τάφο. Η Ursula Meier περιγράφει μαεστρικά αυτή την αδιεξοδική κατάσταση, κατηγορώντας τον μέσο άνθρωπο για τον ασφυκτικό και δύσπνευστο ατομικό εγκλεισμό του.


Το Home είναι μια δυνατή ταινία, με σοβαρή φεστιβαλική παρουσία. Μια καινοτόμα προσέγγιση και μια εξονυχιστική μελέτη στις τάσεις της εποχής. Η Ursula Meier αφηγείται ρεαλιστικά ένα αλληγορικό παραμύθι. Άλλωστε ένα αλληγορικό παραμύθι δεν είναι ολόκληρος ο κινηματογράφος; Και θέτει εξ' αρχής τον θεατή μέτοχο του δράματος των (προβληματικών) ηρώων. Αυτό επιτυγχάνεται με την αμεσότητα στο μοντάζ και μερικές εκπληκτικές σκηνές. Χαρακτηριστικά θυμάμαι εκείνες, όπου το μεγάλο παράθυρο της κουζίνας μετατρέπεται σε μια άτυπη τηλεόραση, όπου τα παιδιά παρακολουθούν με προσήλωση τη νέα σειρά, "Οι κουρσάροι της Εθνικής Οδού"! Εντύπωση επίσης προκαλεί ο τρόπος που η σκηνοθέτιδα διαχειρίζεται τις ισορροπίες μεταξύ του δράματος των ηρώων και της εξωτερικής βαναυσότητας. Η προσέγγιση του ήχου, με το βάρος να μεταφέρεται απ' το δρόμο στο σπίτι και το αντίστροφο, συνηγορεί σε κάτι τέτοιο. Ενώ τέλος, ανάμεσα στο αξιόλογο cast ξεχωρίζει η Isabelle Huppert.
Βαθμολογία 7,5/10