Τρίτη 12 Ιουνίου 2007

Bridge to Terabithia



Σκηνοθεσία: Gabor Csupo
Παραγωγής: USA / 2007
Διάρκεια: 95'

Το Bridge to Terabithia είναι μια ταινία χωρίς ακριβή ταυτότητα. Ταλαντεύεται ανάμεσα σε δύο κινηματογραφικά είδη, τις ταινίες φαντασίας και τις παιδικές ταινίες με έντονο δραματικό στοιχείο και στις δύο περιπτώσεις. Άλλωστε οι ταμπέλες και οι κατηγοριοποιήσεις των ταινιών γίνονται στα πλάισια της διευκόλυνσης του θεατή. Στην πραγματικότητα κάθε μία ταινία αποτελεί ένα ποίημα της έβδομης τέχνης γεμάτη με τα στίγματα του δημιουργού της...

Σε αυτή την ταινία, δίνονται οι μάλλον άδειες και αδιάφορες ζωές δυο παιδιών που θα περάσουν σε ένα μαγικό και πολύ διαφορετικό κόσμο με την δημειουργέια μιας δυνατής και παραγωγικής φιλίας. Τα δύο παιδιά είναι ο Jesse Aarons(Josh Hutcherson) ένα παιδί με ταλέντο στη ζωγραφική, αρκετά κλειστός τύπος πράγμα που του φέρνει δυσκολίες με τα άλλα παιδιά και η Leslie Burke(AnnaSophia Robb) ένα ανοιχτόμυαλο και δυναμικό κορίτσι τελίως διαφορετικό απ' τα παιδιά της ηλικίας της. Τα δύο παιδιά δένονται, και η πραγματικότητα τους γρήγορα θα περάσει μακρυά απ' την ρουτίνα του σχολείου και του στενά ορισμένου αυτού κόσμου. Θα κατευθυνθεί σε όσα ελεύθερα έχουν τα παιδιά μέσα στο μυαλό τους στη σφαίρα ενός γοητευτικού φανταστικού κόσμου που φέρει την σφραγίδα της αθωότητας τους και γρήγορα θα πάρει την θέση παλατιού μες στην ψυχή τους. Το γεγονός του θανάτου ενός απ' των παιδιών θα φορτίσει με έντονα συναισθήματα την ατμόσφαιρα και θα φανερώσει την αληθινή αγάπη.

Ο Gabor Csupo σκηνοθετεί με απλοϊκότητα και παιδικότητα αυτήν την ταινία φέρνοντας την πιο ευχάριστα στα μάτια των μικρών θατών της. Θα προτιμίσει μια φανταχτερή και επιφανιακή σκηνοθεσία, περισσότερο υλική και χειροπιαστή στο φανταστικό κομμάτι της ταινίας. Ενός φανταστικού κόσμου που επιτυχώς αποκόπτεται διακριτά απ' τον πραγματικό με την χρήση ενός ποταμού και ενός σχοινιού ως πέρασμα. Συναισθηματικά θα αφήσει την πλοκή να δυεισδύσει στις ψυχές του κοινού, χωρίς να υποστηρίξει εμφανώς το σενάριο μια ανάλογη σκηνοθεσία. Φτηνά σκηνικά, φωτισμός μεσημεριανής περιπετιώδης σειράς(τύπου hercules) κάνουν την ταινία αρκετά απλοϊκη χωρίς αυτό να της απαγορεύει να συγκινήσει. Η ταινία κατοπτρίζει ανθρωποκεντρικά την διαρκή ένωση δύο παιδιών μέσα από μια δυνατή φιλία, καταφέρνει να περάσει την ατμόσφαιρα του οικογενειακού περιβάλλοντος των ηρώων και να επιβραβευσεί την αρετή της ειλικρίνιας, της αυθεντικής διαφορετικότητας μέσα από ουσιώδης ανθρώπινες σχέσεις που τελικώς δημιουργούνται μέσα στο σχολείο ακόμα και με τους φαινομενικά εχθρούς των παιδιών. Επιτυχώς αντιμετωπίζει και έναν τόσο "απρόβλεπτο" θάνατο, χωρίς πομπόδεις λυρισμούς, με πολύ συναίσθημα και κάποια αισιόδοξα μυνήματα. Ωστόσο το τέλος μπορεί να θαμπώσει αλλά μάλλον θα ξενίσει ακόμα και τους λιγότερο απαιτητικούς!

Σεναριακά όπως αφήσαμε να εννοηθεί η ταινία είναι επαρκής. Το μόνο σημείο που μου επέφερε ένα χλευαστικό γέλιο ήταν οι θρησκεπτικές αναζητήσεις των παιδιών που κατ' εμέ δεν είχε και λόγο ύπαρξης.

Τελικώς η ταινία ασχολείται με τον φανταστικό κόσμο, με δύσκολα οικογενιακά περιβάλλοντα, με την αρετή της φιλίας, της πιο ανοιχτόμυαλης σκέψης, τον απρόβλεπτο θάνατο ενός παιδιού και άλλα πρόσκαιρα μιρκότερα ζητήματα. Αυτή η αυξημένη θεματολογία είναι δύσκολο να αναπτυχθεί σε μια μεστή παρουσίαση και έτσι προτιμάται μάλον ο έυκολος δρόμος της παιδικότητας στα πλαίσια της άπειρης σκηνοθεσίας του Gabor Csupo.Οι ερμηνείες δεν παρουσιάζουν τόσο ενδιαφέρον όσο οι ρόλοι αυτοί κάθε αυτοί. Ίσως όμως αξίζει να δούμε την μετ' έπειτα πορεία της γλυκιάς και δυναμικής AnnaSophia Robb. Ωστόσο η ταινία μπορεί να συγκινήσει και να ευχαριστήσει τους λιγότερο απαιτητικούς θεατές και όσους ακόμα θελήσουν να θυμηθούν την παιδική τους αθωότητα. Βαθμολογία 5/10

4 σχόλια:

ΠΑΝΟΣ είπε...

Το κείμενό σου με βοηθάει. Πάντως ρε φίλε, έχεις γαμηθεί να γράφεις... Χαίρομαι πολύ γι' αυτό, όπως είπε και ο ζουμπιτάδε (:Ρ) γίνεσαι καλύτερος συνεχώς.
Τα λέμε.
Καληνύχτα.

zubizabata είπε...

Ναι ρε συ... Μπήκα να τσεκάρω (έχοντας δει το πρωί το σχόλιο στου Πάνου) και λέω έχει γούστο να το έχει έτοιμο ο κερατάς...

Και τσουπ!!!

neutrino είπε...

πραγματικα εισαι γραφιας ταχυτατος, δε σε πιανουμε!
για την ταινια, δεν ξαναγραφω άλλα, κανω απλα copy paste ενα ηδη δημοσιευμενο κειμενο μου, (και επαναλάμβανω επισης το σχολιο που εκανα στου σινεπανου οτι ειναι κατεξοχην ταινια για σαββατο μεσημερι στο mega!!)

Η Τερμπίθια, παρά το παράξενο όνομά της, δεν βρίσκεται τόσο μακριά από τη δική μας πραγματικότητα. Για να ανακαλύψουμε την γέφυρα που μας ενώνει με αυτή τη μαγική χώρα αρκεί να κλείσουμε τα μάτια μας, να αφήσουμε ανοιχτό το μυαλό μας και η φαντασία μας θα μας οδηγήσει στη δική μας Τεραμπίθια. Έτσι έκανε και ο μικρός, μοναχικός και καταπιεσμένος Τζες: ακολουθώντας τα χαρούμενα και απρόβλεπτα βήματα της αλαφροϊσκιωτης Λέσλι, της νέας του συμμαθήτριας, θα περάσει τη νοητή γέφυρα του άγριου γειτονικού ποταμού και θα βρεθεί ξαφνικά σε έναν κόσμο όπου όλα είναι δυνατά, απλά και μόνο επειδή ο ίδιος το θέλησε.
Χωρίς τα εντυπωσιακά γραφικά και σκηνικά άλλων αντίστοιχων παιδικών ταινίων φαντασίας (όπως παραδείγματος χάριν της σειράς «Νάρνια») αλλά με πιο αληθινά συναισθήματα και, κατά τη γνώμη μου, περισσότερο ειλικρινείς προθέσεις, το “Bridge to Terbithia” είναι μια ταινία για παιδιά που όμως δε φοβάται να αντιμετωπίσει σκληρά, ενήλικα θέματα μέσα από το παραμυθένιο βλέμμα της, καταφέρνοντας να αντιμετωπίσει το δύσκολο και σκληρό για τέτοιες ταινίες θέμα του θανάτου με αναπάντεχη τρυφερότητα και με μια..ανήλικη ωριμότητα -που όμως δεν γλιτώνει από τα δάκρυα. Ίσως βέβαια αυτός ο βαθύτατα συναισθηματικός παραμυθένιος κόσμος, χωρίς τα εντυπωσιακά γραφικά και φτιαγμένος με πιο «αγνά υλικά» να μην δείχνει τόσο θελκτικός σήμερα, όμως θέλω να πιστεύω πως είναι ακόμα επίκαιρος και πως η ζωηρή φαντασία των μικρών παιδιών συνεχίζει να δημιουργεί ..Τεραμπίθιες τα απογεύματά του -όπως έκανε και η γράφουσα όχι και τόσα χρόνια πριν!

kioy είπε...

Ευχαριστώ παιδιά για τα καλά σας λόγια.
Σε λίγο καιρό με τις εξεταστικές θα το ελαττώσω το sport...

neutrino, πολύ ωραίο το αυθεντικά γραμμένο κειμενό σου στην αθώα πλευρά της ταινίας... Όντως αυτή η γέφυρα δεν είναι καθόλου μακρυά και όχι μόνο για τα παιδιά... Τα παιδιά έχουν΄βήμα την αγνότητα τους και την αθωότητα τους κάτι που εμείς απαρνιόμαστε στη συνέχεια...
Στην ψυχολογική ανάλυση της ταινίας θα με βρίσκεις σύμφωνο, άλλιστε οι όποιες επιφυλάξεις μου δίνονται στα τεχνικά μέρη της ταινίας... Αλλά θεωρώ πως για να φτάσει ο θεατής στον μαγικό αυτό κόσμο χρειάζεται να το θέλει και λίγο...