Choristes, Les

Σκηνοθεσία: Christophe Barratier
Παραγωγής: France / Switzerland / Germany / 2004
Διάρκεια: 96'

Με τα πρώτα πλάνα αυτής της ταινίας προετοιμάστηκα για κάτι σαν το Song for a Raggy Boy. Μπορεί να μην έπεσα μέσα, γιατί ο γνωστός μας, κυρίως ως παραγωγός ντοκυμαντέρ ,Christophe Barratier στην πρώτη του κινηματογραφική δουλεία προτιμά να ελαχιστοποιήσει τα πλάνα της ωμής βίας, και να εστιάσει πάνω στα παιδιά και την τέχνη της μουσικής προκαλώντας την μέγιστη συγκίνηση με πλάτες τον κακό, αυταρχικό και άσπλαχνο δάσκαλο. Πάντως πρόκειται σίγουρα για μια πολυπαιγμένη συνταγή.

Η υπόθεση εξελίσεται σ' ένα σχολείο της Γαλλίας, όπου οι μαθητές έχουν τη φήμη, και όχι μόνο την φήμη, των λύκων. Εδώ έρχεται ένας νέος καθηγητής σε ρόλο επιστάτη, ο Ματιέ(Gérard Jugnot). Πρόκειται για έναν αγαθό δάσκαλο, με αγάπη για την μουσική που έχει όμως παρατήσει, με καλοσυνάτες προθέσεις απέναντι στα παιδιά και απ' την αρχή προσπαθεί να εκσυγχρονίσει το σχολείο και να το απαλλάξει απ' τις απαρχαιωμένες μεθόδους τιμωρίας. Θα βρει αντιμέτωπο σε αυτή του την προσπάθεια τον άσπλαχνο, εγωιστή, και "κακό" διευθυντή του σχολείου ο οποίος θα ταθεί πολέμιος του σε μια άτυπη κόντρα "καλού" - "κακού". Επίσης ο σκανταλιάρικος χαρακτήρας των παιδιών θα τον φέρει εξ αχής εκτός ορίων, ωστόσο θα καταφέρει να τα κερδίσει με τη μουσική και την χορωδία που φτιάχνει στη συνέχεια. Σε αυτή του την προσπάθεια θα βρει συμπαραστάτες τους υπόλοιπους καθηγητές σε μια ρομαντική-συγκινιτική εξέλιξη των πραγμάτων.

Ωστόσο το σενάριο δείχνει να 'χει πολλές τρύπες. Τα παιδιά έχωντας απέναντι τους έναν αγαθό καθηγητή αλλάζουν πολύ εύκολα συμπεριφορά, αν και πρόκειται για παιδιά πολύ άσχημων συμπεριφορών. Η χρήση της μουσικής ως τέχνη συμβάλλει σε αυτό, ωστόσο σε καμιά περίπτωση ο θεατής δεν πείθεται για αυτή τους τη μεταστροφή που αντιτίθεται στη φυσική ροή των πραγμάτων. Ακόμα πολλά τυχαία γεγονότα που προωθουν την πλοκή στέκουν τελίως αποκομμένα χωρίς να αιτιολογούν το λόγο υπαρξής τους με κάποια επαρκή σκηνικά τεκμηρίωση.

Η σκηνοθεσία βασίζεται σε έναν λιτό φωτισμό, που προβάλει ένα μεγάλο φάσμα φυσικών χρωμάτων. Δίνει έντονα συγκινισιακές σκηνές μέσα απ' τα μάτια μικρών παιδιών, τονίζωντας τη δύναμη της αγάπης, την αθωότητα αλλά και την αξία της ομάδας. Με μια παιδική εστίαση, στερούμενη ρεαλισμού αναδυκνύει καλούς και κακούς ήρωες μέσα στην ταινία πάνω στους οποίους χτίζεται και όλο το μοτίβο. Επίσης είναι εμφανής η απειρία στη σκηνοθεσία στις μικρές λεπτομέριες της ταινίας(χαρακτηριστική σκηνή ο διάλογος του καθηγητή και μητέρας παιδιού σε εστιατόριο). Ωστόσο η ανθρώπινη έκταση της αφήγησης σε αγγίζει ως άνθρωπο και σε συνδυασμό με το λιτό φωτισμό, τις παραμυθένιες διαστάσεις του σεναρίου και τις ευαίσθητες σκηνές(τροφοδοτούμενες απ' το εύκολο του θέματος) κρατάει το ενδιαφέρον.

Οι ερμηνείες είναι συγκινιτικές από ένα άπειρο στο σύνολο του μάλλον cast. Αυτή όμως η ερασιτεχνική σκοπιά των ηθοποιών τους κάνει πιο ομάδα πράγμα που καθρεφτίζεται στο γυαλί. Ωστόσο θα διαφωνήσω με τον σκηνοθέτη για τον ρόλο των παιδιών. Άλλοτε δίνονται ως αρνάκια που αγαπούν τη μουσική, που συνυπάρχουν αρμονικά σε μια ομάδα, που είναι κακομεταχειριζόμενα και αδικημένα και άλλοτε παρουσιάζουν ένα χαρακτήρα εντόνως δολοφονικό.Στοιχεία που συνθέτουν ένα ανομοιογενές κράμα, χαρακτηριζόμενο και ως κυκλοθυμικό, στο χαρακτήρα που υποδύονται.Σίγουρα πάντως δεν υπάρχει η σπουδαία ερμηνεία που θα ξεχωρίσει.

Όμορφη ταινία, χάρης την γλυκιά φωτογραφία της που θα αρέσει σίγουρα σε ρομαντικού προσανατολισμού και ευσυγκίνητους θεατές. Ωστόσο πρόκειται για ένα πολυπαιγμένο project με απειρία στη σκηνοθεσία και εμφανής τρύπες στο σενάριο που πλήττουν το ορθολογικό κοινό. Εμείς είμαστε κάπου στη μέση. Βαθμολογία 6/10