The Truman Show

Σκηνοθεσία: Peter Weir
Παραγωγής: USA / 1998
Διάρκεια: 103'

Ο Peter Weir έκανε το θαύμα του. Πήρε την απλή αλλά ταυτόχρονα και ευρυματική ιδέα του Andrew Niccol τη σκηνοθέτησε χωρίς εμμονές, ύπουλες ωραιοποιήσεις και έθεσε το μυαλό μας σε λειτουργεία σχετικά με τα όρια που φτάνει η ελευθερία μας.

Στα της ταινίας το σενάριο ξεδιπλώνει τη ζωή του Truman(Jim Carrey). Ο Truman ήταν μια ανεπιθύμητη γέννα για τους δικούς του, επιλέχθηκε από μια πολυεθνική η οποία τον υιοθέτησε με σκοπό να τον παρακολουθεί, εν αγνοία του, για όλη του τη ζωή. Ο Christof(Ed Harris), ιδιοκτήτης αυτής της πολυεθνικής στήνει έναν κόσμο προσομοίωση του αληθινού, με στενά γεωγραφικά όρια του οποίου τα μέλη είναι ηθοποιοί. Όλοι αυτοί με άκρως φυσιολογικές ή τουλάχιστον φυσιολογικοφανής συμπεριφορές αποτελούν τη ζωή του προβαλούμενου επι 24 ώρες σε όλον τον κόσμο του Truman. Μοναδική εξαίρεση η Lauren(Natascha McElhone )ένα κορίτσι με το οποίο φλερτάρει σε πραγματικές κλίμακες και για το λόγο αυτό απομακρύνεται απ' τον κόσμο του.

Η ταινία περνάει τα μυνήματα της ελευθερίας, της ελευθερίας που τελικά δεν έχουμε. Στην ταινία είναι ο Ed Harris, στη ζωή τα ΜΜΕ,η πολιτική εξουσία, η εκάστοτε απόλυτη εξουσία στην οποία υπακούει ο καθένας οι οποίες ορίζουν τα όρια μας. Τα ορίζουν με τόσο επιτηδευμένο τρόπο χαρίζωντας μας μια ψευδαίσθηση ελευθερίας. Εξασθενώντας διαρκώς τους μηχανισμούς της συνείδησής μας και της κρίσης μας. Κάτι που οδηγεί στη πλάνη της συμμετοχής μας σε μια πραγματικότητα που δε μας ανήκει, στη δική τους πραγματικότητα... Σε μια πραγματικότητα που τα θέλω μας, τα συναισθήματα μας δεν έχουν κανένα νόημα και εκδιώκονται όταν δεν είναι τα δικά τους θέλω. Άριστη ειρωνεία στην τελευταία σκηνή της ταινίας, δίνωντας τη δυσκολία να ανοίξεις την πόρτα. Την πόρτα εκείνη που θα σε οδηγήσει στο δικό σου κόσμο(στο μόνο αγνό που είχε ο Truman, τα συναισθήματα του για τη Lauren), όπου τίποτα δε γνωρίζεις, όπου τα στερεότυπα εκμηδενίζονται και τα όρια ξεπερνούν τη διάσταση της απεραντοσύνης. Καυστικό χιούμορ και τραγική ειρωνεία αποτελεί η προσηλωμένη παρακολούθηση της ζωής του Trouman από κοινό ανεξαρτήτως γεωγραφικής θέσης. Επιμένωντας και μην παίρνωντας τα μάτια του απ' τον Trouman εκφραστή κάτι αληθινού στο φάσμα του ψέυτικου, του πλαστού... Έπίσης καταδεικνύεται και το μέγεθος της διάβρωσης των ανθρώπων μέσα σε αυτόν τον πλαστό κόσμο που ζούμε, με το κοινό να αλλάζει μηχανικά κανάλι μετά τον κλινικό θάνατο του show.

Η κάμερα του Peter Weir μένει αδιάφορη προς ευγλουτούς εντυπωσιασμούς, με απλή σκηνοθεσία αντιμετωπίζει το θέμα στην ουσία του και το κάνει μια αλήθεια ικανή να ακολουθήσει ο κάθε θεατής. Η σκηνοθετική ευρυματικότητα προασανατολίζεται σε παραδοσιακά πλάνα, και στον αναγκαίο διαχωρισμό των κόσμων μέσω ενός ορθού διαχωρισμού των φακών. Τα σκηνικά εξυπηρετούν και αυτά με τη σειρά τους την ουσία ερμηνεύωντας σε όλη τους την έκταση το νόημα των πραγμάτων. Ένας εκπληκτικός Jim Carrey προσεγγίζει τον ρόλο του Truman με άκρως τραγικό τρόπο αλλά και κωμικές νότες. Και ένας ψυχρός Ed Harris που ενσαρκώνει και αποδίδει ακριβώς τον ρόλο του.

Τέτοιες εμπορικές ταινίες θέλουμε, δυστηχώς αν και είναι παράδειγμα προς μίμηση αποτελεί είδος προς εξαφάνιση. Αυτά..."Καλή σας μέρα, και αν δε σας ξαναδώ καλησπέρα, καλό απόγευμα και καλό βράδυ!".
Βαθμολογία 8,5/10