Running Scared

Σκηνοθεσία: Wayne Kramer
Παραγωγής: Germany / USA / 2006
Διάρκεια: 122'

Ο Wayne Kramer παίρνει την κάμερα του, προσαρμόζει την σκηνοθεσία του στα νεομοντέρνα πρότυπα κινηματογράφησης με κύριο αποτέλεσμα την δημιουργεία αρνητικών εντυπώσεων προς το περιεχόμενο της ταινίας.
Και αυτό κυρίως γιατί τονίζεται η έλειψη του σεναρίου μέσα απ' την έμφαση της τεχνολογίας των εφφέ. Κάτι που ξεγυμνώνει τις όποιες θεματικές ενότητες. Μιλάμε για μια άσχημη ταινία, με αδιάφορες ερμηνείες(εξαιρώ την όαση μέσα στην έρημο του μικρού και ταλαντούχου Cameron Bright), με σενάριο που εξυμνεί τις αρχές της αναιτιότητας. Ταινία που δηλώνει ρεαλιστική, αλλά κατά ένα περίεργο τρόπο καταλήγει να κάνει μια άριστη δυσφήμηση στο φανταστικό στοιχείο του κινηματογράφου. Και φανταστικό γιατί τελικώς η αλήθεια του πρόκειται για ένα εξαιρετικά φαντασιόπληκτο ψέμμα. Η ταινία εξελίσεται ανάμεσα σε 2 ζευγάρια στις φτωχογειτονιές της Αμερικής. Σε ένα περιβάλλον δολοφονικών συμμοριών και διεφθαρμένων αστυνομικών.
Ο Joey (Paul Walker), μέλος μιας συμμορίας που μόλις έχει σκοτώσει διεφθαρμένους αστυνομικούς με σκοπό την διακίνηση ναρκωτικών. Του αναθέτεται να φυλάσει το όπλο στην αφάνεια. Βρίσκει μπελάδες όμως όταν ο φίλος του γιου του και γείτωνας, Oleg (Cameron Bright) ανακαλύπτει το όπλο και το χρησιμοποιεί για να πυροβολήσει τον μανιακό δουκικό πατέρα του, που ξυλοκοπεί διαρκώς τόσο την μητέρα του αλλά και αυτόν. Κάπου εκεί μπαίνει και ο διεφθαρμένος detective (Chazz Palminteri) και όλοι κυνηγούν το όπλο και κατ' επέκταση των μικρό για τις δικές τους σκοπιές.
Τα πλάνα αυτά καλύπτονται με διαρκή flash back, rewind εστίαση, δίνωντας ενδιαφέρον μεν σε ένα διαρκή ανθρωποκηνυγητό, καλύπτωντας με τον πιο φτηνό τρόπο ένα φτωχό σενάριο... Κάπου στο ενδιάμεσο την παράσταση θα κλέψει και η γυναίκα του Joey(Vera Farmiga) ως κριτής και τιμωρός του καλού και του κακού. Ένα γλοιώδης happy end περιμένει τον θεατή που θα αντέξει μέχρι το τέλος, και μια αποκαθήλωση του "καλού", χρήζωντας το μέλος της συμμορίας Joey ως τον καλό μυστικό πράκτορα, δηλαδή με επίκληση στη στολή. Με τεχνάσματα που όχι μόνο δε πείθουν, αλλά επικαλούμενα την κακογουστία και την αφάνεια του πνεύματος δίνουν πολύ αηδιαστική οπή στην ταινία.
Συνοψίζωντας, η κάμερα του Wayne Kramer χρησιμοποιεί άψογα τις νέες τεχνολογίες. Όμως αυτό το άψογα έχει αντιστρόφως ανάλογο αποτέλεσμα στην καταγραφή της ταινίας. Γιατι με την υπερβολή το σεισμόπληκτο σενάριο γίνεται ακόμα πιο άπορο. Πάντως θα 'χε ενδιαφέρον η εν λόγω τεχνική στα χέρια ενός πιο μεστού σκηνοθέτη, στις ανάγκες μιας πιο ώριμης ταινίας. Ενώ ερμηνευτικά δε μπορείς να ξεχωρίσεις κάποιον αδύναμο κρίκο, καθώς όλοι τίθονται ανεπαρκής στο όποιο σχέδιο είχε στο μυαλό του ο σκηνοθέτης. Αυτό δίνει την δυνατότητα μέσα απ' τον βούρκο να ξεχωρίσει ο μικρός Cameron Bright που είναι και το μοναδικό θετικό στοιχείο της ταινίας. Μόνο για αυτόν λοιπόν, και λίγο για το ενδιαφέρον που συντηρείται παρά την χαζή εστίαση, Βαθμολογία 3/10