Trainspotting

Σκηνοθεσία: Danny Boyle
Παραγωγής: England / 1996
Διάρκεια: 94'

Το Trainspotting του Danny Boyle έρχεται δυναμικά, χωρίς ταμπού να δώσει λίγο φως στην σκιερή και λογοκριμένη πλευρά των πραγμάτων γύρω απ' τα ναρκωτικά.

Φτιάχνει μια ταινία τοποθετημένη στο περιβάλλον της Σκωτίας περιγράφωντας την ζωή μιας παρέας ανθρώπων, χρηστών απαγορευμένων ουσιών, οι οποίοι διακρίνουν στα μονοπάτια της ζωής την πλάνη, την επιτηδευμένη ευτυχία που διαφημίζεται μέσα από αυστηρά υλικά πρότυπα αλλά και καλά χωνεμενά στερεότυπα. Έτσι η παρέα διαλέγει την εξάρτηση από τις ουσίες, όντας όμως μέλη της ίδιας κοινωνίας πολλές φορές έρχεται στην επιφάνεια μια σύγκρουση, σύγκρουση που οδηγεί στην ενεργή συμμετοχή στην κοινωνία και κατ' επέκταση στον παραγκωνισμό της στάσης της άρνησης που εκφράζεται με τα ναρκωτικά.

Η σκηνοθεσία όπως επίσης και τα υπόλοιπα μέρη της ταινίας(ερμηνείες, φωτογραφίες, σενάριο, διαλόγοι) εντάσονται σε μια νεολαΪκή σφαίρα, όπως άλλωστε επιτάσσει και το θέμα της ταινίας. Αρχικά, θα μπορούσαμε να πούμε πως η ταινία ντοκυμαντερίζει. Και αυτό συμβαίνει βγάζωντας αρκετά αληθοφανείς, κρυμένες πραγματικότητες στο γυαλί, επίσης με στοιχεία που παρατάσσει στο θεατή γύρω από τις εθιστικές ουσίες και προϊόντα που σχετίζονται με αυτές όπως τα φάρμακά, και τέλος με την παρουσίαση της ζωής εθισμένων ανθρώπων. Απώντος του δραματικού στοιχείου(εξαιρούμενη μια πολύ δυνατή σκηνή που περιγράφει άρτια την λάχτάρα ενός πρεζονιού στο μεταίχμιο δίνωντας την κατάλληλη ατμόσφαιρα) που θα δώσει μια πιο filmογραφική διάσταση η ταινία βασίζεται κυρίως σε γεγονότα δράσης και γενικότερα σε μια ενδιαφέρον πλοκή που θα την καθιστύσει ένα δραμάτικό film δράσης. Η απώλεια λοιπόν αυτής της δραμάτικης ατμόσφαιρας που θα σε υποβάλει στον κόσμο της ηρωίνης είναι πλήγμα. Ωστόσο στην άλλη πλευρά χαίρει να έχει ενδιαφέρον κωμικές πινελιές.

Τέλος θεωρώ πως η ταινία έκανε επιτυχία χάρης τον πρωτοποριακό της χαρακτήρα, χάρης το τόλμημα της διαφορέτικής άποψης τόσο σε κοινωνικό αλλά και ιδεολογικό επίπεδο. Ωστόσο η έλειψη της απαιτούμενης δραματικής ατμόσφαιρας και κάποιας ερμηνείας που θα σε καθηλώσει, στερεί στην ταινία πολύ απ' την δυναμική της, που τελικώς δείχνει χαμένη σε μία κάπως στεγνή νοημάτων πλοκή γεγονότων. Ωστόσο θα ανοίξει τον δρόμο ώστε 4 χρόνια αργότερα ο Darren Aronofsky με το Requiem for a Dream να υλοποιήσει το αριστούργημα στο συγκεκριμένο ζήτημα. Και αυτό γιατί θα έχει προιδεάσει τους θεατές, αλλά και επειδή κατά την γνώμη μου ο Darren Aronofsky θα απομονώσει και θα χρησιμοποιήσει απ' αυτην την ταινία κάποιες στιγμές-σκηνές που θα είναι και τα κλειδιά της επιτυχίας.
Βαθμολογία 7/10