Letters from Iwo Jima- Συζήτηση

Ταξιδευμένος και αλλόκοτα συνεπαρμένος απ' αυτόν τον ποιητή του κινηματογράφου(Clint Eastwood)) με τη ρεαλιστική πένα και τις γεμάτες σελίδες ανθρωπιάς είπα να παραθέσω το νερό που ξέφυγε απ' τις χαραμάδες που ανοίχτηκαν μέσα μου από αυτήν την κινηματογραφική προβολή.

Όταν ένας Αμερικάνος(το έθνος της υπεροψίας, της αλλαζονίας, αλλά και της παντοδυναμίας) μπορεί να δει , να διατυπώσει πως αυτό που κοστίζει σε έναν πόλεμο είναι αυτό που αξίζει περισσότερο στον κόσμο, το ανθρώπινο αίμα αναρωτιέμαι πόσο δύσκολό για όλους είναι το "καλό" να δουν. Ανεξαρτήτως αν πολεμάει η χώρα του, ανεξαρτήτως αν ο φίλος του ή αν οι προγονοί του μετείχαν σε αυτόν τον πόλεμο, είτε πεθαίνει ένας Αμερικάνος είτε ένας Ιάπωνας χάνεται μια ψυχή...
Χάνονται τόσα ζωής όνειρα, χάνεται μια αγάπη. Παύεις να ακούς τον αέρα από ένα στόμα που έπαψε να υπάρχει...

Και όλα αυτά να συμβαίνουν για τόσο φτηνούς λόγους. Για τα συμφέροντα όχι καν ανθρώπων. Για τα συμφέροντα άψυχων και άσπλαχνων μηχανών στο ρόλο του καθοδηγητή...Που δε θα λογαριάσουν ποτέ τον πόνο των ανθρώπων, αυτών που πολεμούν και αυτών που μένουν για να τους περιμένουν. Συναισθήματα που εκμηδενίζονται, που καταπατιούνται απ' τις εκάστοτε πολιτικές ηγεσίες στα πλαίσια των επεκτατικών και των κερδοσκοπικών τους σχεδιών. Πως μπορούμε να μιλάμε για κερδοσκοπικά σχέδια όταν οι απώλειες σου είναι οι άνθρωποι, τα όνειρα, τα συναισθήματα; τα πιο ικανά στοιχεία ανεκτίμιτης αξίας μόνο στα οποία μπορεί να οικοδομηθεί ένας κόσμος με αληθινό νόημα και υπόσταση για τον καθένα... Οι πολιτικές ηγεσίες όμως φέρονται τόσο χυδαία...Έχουν καταφέρει να βγάλουν τα παιδιά τους απ' αυτή την τρέλα, και μεταχειρίζονται τον καθένα στρατιώτη, τον άνθρωπο ως ένα άψυχο κομμάτι σαν πιόνι που είναι έτοιμο να θυσιαστεί σε μια παρτίδα σκάκκι...

Και οι στρατιώτες θα πολεμούν με όλη τους τη δύναμη. Ακόμα και ο πιο εθνικόφρονούντας δε πολεμάει για την πατρίδα όπως αυτή ορίζεται απ' τα μάτια των "ηγετών" της. Πολεμάνε για την πατρίδα που έχουν μέσα τους, για την γυναίκα για την οποία αφήνει τους ματωμένους χτύπους η καρδία τους, για το παιδί που δεν ξέρουν αν θα δουν ξανά ποτέ, για τον άνθρωπο που έχουν δίπλα τους... Για τον άνθρωπο που βλέπουν μέσα στα μάτια του το φόβο, τα ρημαγμένα όνειρα, τα ανεκπλήρωτα θέλω, τη χαμένη ελπίδα...Για αυτούς ναι πολεμούν, πολεμούν για εκείνη την πατρίδα που κατοίκησε κάποτε ο άνθρωπος. Και αυτά τα τόσο αγαθά και άυλα κίνητρα γίνονται αντικείμενο προς εκμετάλλευσης για όσους στείνουν αυτό το πανυγήρι.

Μέχρι που θα έρθει η μέρα και την θέση των όπλων θα πάρουν άυλα όπλα, υπέρμαχα της αγάπης, υπέρμαχα της φτώχειας και της ανέχειας, υπέρμαχα του ΑΝΘΡΩΠΟΥ ώσπου τα προσωπικά συμφέροντα να εκμηδενίζονται στον επιβλητικό πυλώνα του κοινού συμφέρον...