A Streetcar named Desire

Σκηνοθεσία: Elia Kazan
Παραγωγής: USA / 1951
Διάρκεια: 122'

Το υποψήφιο για το oscar του 1952 "Λεωφορείο ο πόθος" τιμάει σήμερα το blog μας. Ο Elia Kazan κάνει μια πιστή μεταφορά αυτού του θεατρικού έργου στον κινηματογράφο. Ταινία που αγαπήθηκε πολύ απ' το κοινό και χαρακτηρίστηκε ως κλασσική στη συνέχεια.

Η ταινία διαδραματίζεται στη Νέα Ορλεάνη, όπου η ταραγμένη ψυχικά και με σκοτεινό παρελθόν Βlanche (Vivien Leigh ) συναντά και συζεί με την εγκυμονούσα αδερφή της Stella (Kim Hunter). Ωστόσο θα βρεθεί ανάμεσα στην στωϊκή αδερφή της, και τον βιαίο, υποκινούμενο από αρχέγονα ένστικτα άντρα της Stanley(Marlon Brando). Σε αντίθεση, η Blanche είναι μια γυναίκα που δίνει μεγάλη σημασία στο φαίνεσθαι, ζει για να φλερτάρει, με δόσεις σουρεαλιστικού ρομαντισμού, και ποιητική έκφραση σε μια πλήρη αντίθεση με το είναι της ζωής της το οποίο χαρακτηρίζεται από ψεύδος, ζώντας ταυτόχρονα σε μια γοητευτική μεν αλλά τελίως βασισμένη στην ψευδαίσθηση πραγματικότητα. Αντίθετα ο Stanley, αντιπροσωπεύει την διαρκή αρνητική κρίση του φαίνεσθαι και της Blanche, βασιζόμενη στο ρεαλισμό, σε μια τελείως ζωώδης και άξεστη μορφή.

Είναι φανερό πως σε όλη τη θεατρική ταινία ο θεατής θα βρεθεί ανάμεσα σε δυο κόσμους, της ψευδαίσθησης του φαίνεσθαι και του κυνισμού μιας ωμής πραγματικότητας. Η Stella θα είναι γέφυρα των δύο αυτών άκρων. Έτσι ο Elia Kazan θα στηριχτεί πολύ στους ηθοποιούς τους, ενβαθύνωντας στην προσωπικότητες τους. Και κατ' εμέ η ταινία θα γίνει επιτυχία χάρης σπουδαίες ερμηνείες, οι οποίες δικαιολογούνται με oscar για τους τρεις πρωταγωνιστές και υποψηφιότητα από την δεύτερη κιόλας κινηματογραφική δουλεία του Marlon Brando. Το ταξίδι στην ψευδαίσθηση που οραματίζεται ο Elia Kazan δίνεται άψογα απ' την Vivien Leigh , ενώ ο Marlon Brando σου μεταδίδει μια πραγματικότητα σε τόσο εφιαλτικές αποχρώσεις όσο μιας ωμής αλήθειας που πλήτει την καρδιά σου. Έτσι τα κόλπα του φαίνεσθαι και του είναι αντιπροσωπεύονται μέσα απ' τους ηθοποιούς, όπως δίνεται και η πορεία προς τον ψυχικό παρηκμασμό. Ο σκηνοθέτης πλέκει το κουβάρι της ταινίας του με αρκετά θεατρικά εργαλεία. Χρησιμοποιεί την ένταση της φωνής σε πολύ υψηλές κλίμακες για να μεταδώσει την ανάλογη ψυχολογική φόρτιση, περιορίζει τα σκηνικά σε άκρως θεατρικά όρια. Στοιχεία που ωστόσο παντρεύει με κινηματογραφικό προσανατολισμό, χρησιμοποιώντας επίσης γκρο πλάνα που σημαδεύουν αψογές εκφράσεις στα πρόσωπα των ηθοποιών, ήχους που ξεφεύγουν απ' τον δρόμο, ελαφρά gothic στοιχεία που πολλές φορές οδεύουν την ατμόσφαιρα σε θρίλερ.

Για να συνοψίσουμε, μια ταινία που στο πέρασμα του χρόνου έμεινε ως ένα κλασσικό film, επιτυχία βασισμένη κατά πολύ σε υπέρογκης ομορφιάς και δυναμικής, ερμηνείες. Ωστόσο βλέπωντας το στο πανί, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες του Elia Kazan νιώθεις τη θέληση να το παρακολουθούσες σε κάποιο θέατρο, στα πλαίσια της νόσου που παρουσιάζουν θεατρικές παραγωγές στο πανί. Βαθμολογία 7/10