Σκηνοθεσία: George Miller
Παραγωγής: Australia / USA / 2006
Διάρκεια: 108'
Μια ταινία για μικρούς και μεγάλους, στα πλαίσια της ψυχαγωγίας, με οπλοστάσιο την παρουσία των πάντα γλυκών πιγκουίνων. Ο σκηνοθέτης αφού βρήκε τους ήρωες με τις προοπτικές και την γλυκήτητα ώστε να γίνουν αντικείμενο λατρείας στο κοινό, ξεπλέκει μια ενδιαφέροysa ιστορία, εναρμονισμένη ωστόσο και με την προσδωκούμενη για αυτόν εμπορικότητα.
Ο George Miller σκηνοθετεί αυτήν την ταινία βασισμέμη σε υπαρκτές συνθήκες διαβίωσης και συμπεριφοράς των πιγκουίνων, διαμορφωμένες ωστόσο απ' την πρέπουσα παιδικότητα που δικαιολογεί ένα animation film! H ταινία καθ' όλη την έκτασή της παρακολουθεί τον Μαμπλ, έναν πιγκουίνο διαφορετικό απ' όλους τους άλλους. Ενώ όλοι τραγουδούν αυτός μπορεί να μην έχει καθόλου ικανότητες σε αυτό, αλλά ξέρει να χορεύει με ένα ιδιόμορφο χοροπηδητό. Ο λόγος που ονομάζεται και happy feet. Η κάμερα λοιπόν παρακολουθεί τον Μαμπλ, ο οποίος λόγω της διαφορετικότητας του εκδιώκεται. Έκεί αρχίζουν ένα σωρό περιπέτειες, με αποκορύφωμα αυτές που θέλουν τον αποφασισμένο πιγκουίνο να ανακαλύψει τα αληθινά αίτια της ελαχιστοποίησης των ψαριών. Η εν λόγω έλειψη φέρνει δύσκολες συνθήκες επιβίωσης για το είδος, και έτσι ο ευαισθητοποιημένος Μαμπλ μη πιστεύωντας τις απόλυτες-δογματικές εξηγήσεις βασισμένες σε μια πιγκουινική θεότητα που δίνουν οι αρχηγοί της φυλής, αποφασίζει να βρει μόνος του την αλήθεια σε ένα υπερωκεανικό ταξίδι.
Η ταινία δίνει ευαίσθητα διδάγματα περί διαφορετικότητας. Πόσο σημαντική είναι, κατακρίνει την απόρριψη και με ένα τέλος θετικό για τον Μαμπλ δείχνει πως μέσω αυτής μπορούμε να οδηγηθούμε στην αλήθεια. Καθώς η μάζα συμβιβάζεται, αποδέχεται αντιλήψεις τις οποίες δεν εξερεύνησε ποτέ, γυρίζωντας κατ' αυτόν τον τρόπο την πλάτη της σε όποια ανεξερεύνητη αλήθεια μπορεί να υπάρχει. Η ταινία έχει και πλοκή που θα κρατήσει το ενδιαφέρον. Αγνούς έρωτες, περιπέτειες, εφετζίδικα πλάνα, τραγούδι και συναισθηματικά δεσίματα. Έτσι εν μέρη εξυπηρετείται η τέχνη αλλά δυστηχώς και η show-biz στον βωμό της εμπορικότητας. Στα κομβικά σημεία στερείται της επιθμητής αγνότητας και αθωότητας που θα περιμέναμε από ένα τέτοιο animation film. Σε ορισμένα σημεία τα αχρείαστα εφέ μολύνουν το περιεχόμενο, ενώ τέλος συναντάμε ένα τελείως μετα-μοντέρνο τραγούδι άκρως αντίθετο από αυτό που στην ταινία ορίζεται ως τραγούδι της καρδιάς. Δεν εννοώ ότι το τραγούδι είναι άσχημο, αλλά στερείται του ανάλογου συναισθημάτισμού και της ανθρώπινης πλευράς.
Στα υπόλοιπα νοητικά μέρη παρατηρείται μια άρνηση στις έτοιμα δοσμένες και απόλυτες ιδέες. Πράγμα που συναντάμε συνήθως στις θρησκείες αλλά και σε αυταρχικά περιβάλλοντα. Ενώ το τέλος, για το οποίο επεξεργάζεται ο φακός όλο το υπόλοιπο film μάλλον θα απογοητεύσει. Αντιμετωπίζει το πολύ σοβαρό οικολογικό θέμα με μια δέουσα ελαφρύτητα που θα απογοητεύσει κυρίως το μεγαλύτερο σε ηλικία κοινό. Γιατί οι άνθρωποι είναι τόσο κακόπιστες απομιμήσεις ανθρώπων(μιλάω για εσωτερικά χαρακτηριστικά και όχι για εμφάνμιση) που όντως μοιάζουν με εξωγήινους. Και δεδομένου αυτού κάθε ανάλυση πέφτει στο κενό.
Αυτό που μου μένει απ' την ταινία τελικώς είναι η καλή animation απεικόνιση των γλυκών αυτών πλασμάτων. Και μια σκέψη μου τροφοδοτούμενη απ' την διαφορετικότητα που δίνεται απ' τον George Miller: τελικά όλα τα πλάσματα είναι σαν φθινοπωρινά φύλλα. Για όλα η ένταση του αέρα που τα φυσσά και που τα ταξιδεύει στο χώρο είναι ίδια, τα περισσότερα έχουν παρόμοια μάζα, παρόμοιο όγκο, παρόμοια χαρακτηριστικά και έτσι κινούνται σε παρόμοιες τροχιές, υπάρχουν όμως κάποια φύλλα που είναι πιο λεπτά, πιο παχιά, πιο βαριά, πιο "διαφορετικά" που κινούνται στις πιο απροσδιόριστες τροχιές. Αν τα αρνηθείς ίσως χάσεις το πιο αυθεντικό ταξίδι...
Βαθμολογία 6,5/10
6 σχόλια:
Τα είπες όλα!
Και εμένα μου άρεσε το οικολογικό μήνυμα αλλά το βρήκα λίγο...
Νομίζω ότι το Lion King μου είχε περάσει καλύτερα το οικολογικό μήνυμα, αλλά ήμουν και μικρός τότε, τα έβλεπα διαφορετικά τα πράγματα :P
Ιδέα μου είναι ή οι καινούργιες ταινίες κινουμένων σχεδίων έχουν χάσει κάτι απο την μαγεία των παλιών; Ή ήμασταν μικροί και αμάθευτοι και δεν καταλαβαίναμε τι μας πασάρανε;
Υ.Γ. Ο Robin Williams για άλλη μια φορά έγραψε δίνοντας την φωνή του στον ψευδο-προφήτη Lovelace και στον "I did it my way" amigo Ramon ^_^
Καλησπέρα Byrona.
Να σου πω την αλήθεια το lion king το 'χα δει και γω πιτσιρικάς και δε το θυμάμαι καθόλου κινηματογραφικά.
Τώρα όσο λες για αυτό με τις νέες ταινίες εγω πιστεύω πως ισχύουν και τα δύο. Δηλαδή όταν ήμασταν πιτσιρίκια και βλέπαμε animation χονεύαμε αρκετά εύκολα ότι μας πασάραν ενώ επίσης οι μηχανισμοί της κρίσης μας ήταν ανύπαρκτοι.
Απ' την άλλη ας μην ξεχάσουμε πως η κοινωνία διαρκώς αλλάζει. Χαρακτηρίζεται διαρκώς από έναν πρόιμο δυναμισμό σε όλα τα στάδια των ανθρώπων ενώ τα παιδιά γίνονται όλο και πιο γρήγορα ενεργά μέλη αυτής. Με αποτέλεσμα οι ταινίες να γεμίζουν το film περισσότερο με εντυπωσιακές σκηνές ρίχνωντας σε χαμηλότερα επίπεδα την αγνότητα-αθωότητα όπως και την ουσία. Έτσι αν και ο κινηματογράφος διαρκώς (θεωρητικά) έχει περισσότερες δυνατότητες θεωρώ πως δεν αξιοποιούνται αποδοτικά...
Εμένα προσωπικά, δεν ξέρω ακριβώς γιατί μιας κι ήμουν πολύ μικρή και δεν θυμάμαι το Lion King δεν μου άρεσε, αλλά δεν είναι εκεί το θέμα μας. Εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα πολύ καλή ταινία από άποψη animation σε πρώτη φάση. Από 'κει κι έπειτα, παρουσιάζει τη διάθεση να προβάλει διάφορα αντιρατσιστικά κι οικολογικά μηνύματα. Η αλήθεια είναι ότι ως προς το πρώτο σκέλος τα καταφέρνει ιδιαιτέρως καλά, αλλά στο δεύτερο δεν βάζει τη δυανμική που θα έρμοζε σε ένα τέτοιο μείζον πρόβλημα. Το μόνο κακό με όλες αυτές τις ταινίες είναι ότι προκειμένου να ξανατραβήξουν το ενήλικο κοινό ξανά στις αίθουσες, έχουν μετατραπεί σε πιο ενήλικα, κάτι που τα κάνει να χάνουν την αθωότητά τους, ή τουλάχιστον την αθωότητα που θα έπρεπε να έχουν. Έξυπνη ιδέα να εκμεταλευτούνε τα ομολογουμένως χαριτωμένα πιγκουινάκια, συμπαθητική η μουσική επένδυση, απαράδεκτη όμως η γλώσσα που χρησιμοποιείται σε ορισμένα σημεία. Εμείς μπορεί να τη βρήκαμε αστεία, αλλά αν αναλογιστούμε ότι μιλάμε για cartoon που (υποτίθεται τουλάχιστον)απευθύνεται κυρίως σε παιδία, θα έπρεπε να ήταν πιο προσεγμένη.
Welcome Γιώτα.
Όπως διαφαίνεται και από την κριτική μου είμαστε σε αρκετά μεγάλο βαθμό σύμφωνοι...
Για την γλώσσα δεν έω τόσο απόλυτη άποψη... Θεωρώ πως δίνει λίγο χιούμορ, αλλά και αυτό που λες δεν είναι λάθος! Την καλημέρα μου.
Η τελευταία σου παράγραφος τα 'σπασε. Και η πρώτη της πρόταση ;)
Και μια άνευ σημασίας διόρθωση που θέλω να την κάνω από τότε που πρωτοανάρτησες το κείμενο: αν δεν κάνω κάποιο φριχτό λάθος ο πιγκουίνος-πρωταγωνιστής λέγεται Μαμπλ και όχι Μαρπλ όπως η θρυλική ντετέκτιβ-συγγραφέας.
Αμέ, Μαμπλ λέγεται! Ευχαριστώ για τη διόρθωση.
Χαίρομαι που σ' άρεσε η τελευταία παραγραφός μου, γιατί αυτή δεν είναι αντικειμενική-ψυχρή κριτική(ή τουλάχιατον προσπάθεια για κάτι τέτοιο) αλλά σκέψη μου με την πιο προσωπική έννοια!
Δημοσίευση σχολίου