Σκηνοθεσία: Bernardo Bertolucci
Παραγωγής: France / UK / Italy / 2003
Διάρκεια: 115'
Στη σινεμάνα της Γαλλίας αυτό το ποιητικό δράμα. Φόντο ο Μάης του 68. Η Γαλλική ταινιοθήκη, κατάνοικτη για το κοινό και με χιλιάδες επιλογές, είναι πόλος έλξης για τα ανήσυχα νιάτα της εφηβείας. Εκεί 3 φοιτητές γίνονται μια παρέα, ένα σώμα. Πρόκειται για τα Γαλλικής υπηκοότητας αδέρφια Isabelle και Theo(Eva Green, Louis Garrel αντιστοίχως), που αυτοαποκαλούνται σιαμαία. Και για τον Αμερικάνο Matthew(Michael Pitt). Διαφορετικές εθνικότητες, διαφορετικές κουλτούρες. Οι Γάλλοι είναι γόνοι μιας προοδευτικής-φιλελεύθερης οικογένειας. Οι κηδεμόνες αποσύρονται σε ταξίδι αναψυχής. Το σπίτι, με κατάνοικτες αγκάλες, παραδίνεται στα χέρια των νεαρών. Ακολουθεί ένας ξέφρενος διαλεκτικός πανζουρλισμός, που τσουγκρίζει, ενώνει και συνουσιάζει -πάντα γόνιμη η συνουσία- τις διαφορετικές κουλτούρες.
Έξω μυρίζει Μάης. Οι δρόμοι ανάστατοι. Τα επαναστατικά ιδεώδη καλοσμιλεμένα στο μυαλό των αντιφρονούντων, καθοδηγούν την εξέγερση. Μέσα στο σπίτι, το ερμητικά κλεισμένο σπίτι που μοιάζει με μονωμένο όνειρο, οι 3 νεαροί πραγματοποιούν την δική τους ατομική επανάσταση. Επιδιδόμενοι σε μια αντισυμβατική ερωτική απελευθέρωση. Καταρρίπτοντας όλα τα κοινωνικά ταμπού περί επιτρεπτού και απαγορευμένου. Ο Bertolucci μας λέει πως η επανάσταση προϋποθέτει πνευματική ανάταση. Και για τις δύο επαναστάσεις σπέρμα αποτελούν οι ταινίες του Goddard, του Bresson, του Chaplin, του Keaton, του Hawks και πολλών άλλων, οι οποίοι μπλέκονται ειδυλλιακά στην αφήγηση του Ιταλού σκηνοθέτη, με μια λιγωτική χροιά σινεφιλικής εξομολόγησης.
Ο Bertolucci θα εστιάσει στην παρέα των τριών. Για αυτό κατηγορήθηκε ότι παραλείπει τα ιστορικά γεγονότα. Τι αναίτια κατηγορία; Όντας μέσα σ' ένα σπίτι μπορείς να μιλήσεις για το χρώμα των τοίχων, για τα έπιπλα. Άντε μέχρι και για τη διακόσμηση του. Αν θες όμως να δεις την "αλήθεια" του, οφείλεις να βγεις έξω από αυτό, και έπειτα ανέβεις στο υψηλότερο σημείο. Μέχρι την καμινάδα. Να εισπνεύσεις από κει όλον τον αέρα του, ρουφώντας έτσι όλο το είναι, και έπειτα να εκπνεύσεις το μόρφωμα της "αλήθειας" σε στάχτη, καπνό, φωτιά και αέρα. Και το "The Dreamers" έχει πολλά από αυτά!
Όπως προείπαμε ο Bertolucci εστιάζει στην τριμελή παρέα. Κοιτάει με κάποιο αχνό φίλτρο αυτολογοκριμένης αποφόρτισης τις ερωτικές περιπτύξεις των πρωταγωνιστών, και εμβαθύνει στις σχέσεις τους, στην κουλτούρα τους. Διόδιο οι πολύ ενδιαφέρουσες συζητήσεις για την ιστορία του κινηματογράφου, αλλά και της μουσικής. Και η αφήγηση είναι πλημυρισμένη από αυτοαναφορικότητα στο ίδιο το σινεμά. Χωρίς αυτές τις αναφορές, ίσως το κινηματογράφημα του Bertolucci να έμοιαζε γυμνό, και κάπως άτολμο. Όμως οι σινεφιλικές παρενθέσεις είναι ικανές να σκορπίσουν το ρίγος και την συναισθηματική εκσπερμάτωση στο μυημένο κοινό. Απ' τη σχέση των τριών, ξεχωρίζουμε την επιμόρφωση του Αμερικάνου από τη Γαλλική κουλτούρα του Theo και της Isabelle. Έτσι ο Matthew θα απελευθερωθεί συντόμως από την ενοχλητική, Αμερικάνικης προέλευσης, πουριτανική τυπολατρία του. Όμως είναι ο ευφυής Matthew που θα ξεσκεπάσει τον κρυφό πουριτανισμό που εδρεύει στα αυτοκόλλητα αδέρφια.
Η επανάσταση προϋποθέτει πνευματική ανάταση. Και ο Bertolucci αμφισβητεί με διακριτικότητα την ουσιαστικότητα και την αξία των συλλογικών επαναστάσεων. Καθώς προβληματίζεται κατά πόσον οι συλλογικές ομάδες μπορούν να επιμορφωθούν πνευματικά. Η πνευματική ανάταση προϋποθέτει βίωμα. Εξερεύνηση. Ανοιχτούς ορίζοντες. Μη δεσμευμένη σκέψη. Η πνευματική ανάταση προϋποθέτει ανοιχτά μάτια και διαφορετικά βλέμματα εντός των εξωτερικών συμβάντων. Ούτως ώστε να επιτελεστεί η εσωτερική διαπλάτυνση. Πόσο είναι αυτό εφικτό στις συλλογικές εξεγέρσεις; Σε αυτές η προσωπικότητα επεισέρχεται σε μηχανισμούς ατομικής απαλοιφής. Η κίνηση του δεν είναι ελεύθερη. Ακολουθεί καταναγκαστικά τη ροή του όχλου. Τα μάτια είναι κλειστά. Περιορισμένα να θωρούν υπό ένα μονοσήμαντο πρίσμα. Αυτό της ορισμένης μονομέρειας που επιτάσσουν οι σαφώς ορισμένες ιδέες και τα φρονήματα της συλλογικότητας. Η οποία καταλήγει να υπηρετεί, υπό τις λειτουργικές αρχές του κοπαδιού, την ατομικότητα της εκάστοτε καθοδηγήτριας ηγεσίας. Και έτσι τα άτομα, ως άβουλα όντα ενταγμένα στην ασφάλεια ενός άλλου κοπαδιού, είναι τα εκτελεστικά όργανα σαφώς καθορισμένων σκοπιμοτήτων. Δίχως διαλεκτικότητα. Και κυρίως, δίχως δυνατότητα κριτικής σκέψης. Χαρακτηριστική η σκηνή όπου ο αγανακτησμένος Theo ζητάει στον Matthew να παύσει την κριτική του.
Το "The Dreamers" είναι μια από τις σημαντικές ταινίες της δεκαετίας. Ένα ποιητικό άσμα πάνω στη φύση του ίδιου του σινεμά. Ένας ύμνος για την επανάσταση. Και μια αχνή φωνή αμφισβήτησης πάνω στη μηχανική εφαρμογή της. Ο Bertolucci μετριάζει βέβαια με αυτοσυγκράτηση το ανατρεπτικό σενάριο του Gilbert Adair. Κάνει μια ανθρώπινα πολιτική ταινία. Αφήνοντας σαφείς υπαινιγμούς, μέσω της φύσης της οικογενείας, και για τον οικονομικό φιλελευθερισμό που ακολούθησε εκείνης της εποχής. Δίνοντας μας ταυτόχρονα μερικές άρτια κομψοτεχνημένες σκηνές. Όπως αυτή του φινάλε. Με τον αποφυλακισμό του ονείρου απ' το εσωτερικό αδιέξοδο που έχει περιέλθει. Καθώς ο κόσμος του έξω, θρυμματίζει βίαια το πηχτό νεφέλωμα που έχει σχηματιστεί γύρω από αυτό. Επιζητώντας πιεστικά την απόδραση.
Βαθμολογία 8/10
11 σχόλια:
υπέροχο το κείμενο σου για μια από τις καλύτερες ταινίες τις δεκαετίας και από τις πιο πιο αγαπημένες μου.
εννοείτε ότι αξίζει άπειρες θεάσεις.
Έχω αρχίσει και ανησυχώ που διαφωνώ τόσο μαζί σου τελευταία. Αυτή η ταινία, πέρα από το να μας γνωρίσει με τη λαμπρή νέα γενιά τωνπροταγωνιστών δε νομίζω ότι έκανε κάτι άλλο. Ένιωθα ότι και ο ίδιος ο ποιητής το έχανε και έμπλεκε πολλά χωρίς να χρειάζεται, να κολλάνε,κλπ. Πχ. το τρίο, την φάση με τους γονείς, τη σεξουαλική απελευθέρωση. Και, αλήθεια, ο Μάης του '68 πού κολλάει; Στα 2 πλάνα που δείχνει σε μια αρκετά μεγάλη ταινία; (Συγγνώμη αν κάνω λάθος με τα νούμερα, αλλά πάνε χρόνια από όταν το'χα δει.) Μπορεί ταινίες όπως το "Weekend" του Godard να έχουν πολύ περισσότερα χρόνια στις πλάτες τους, αλλά σίγουρα είναι πολύ πιο επαναστατικές. Για μένα, αυτή η ταινία αν δεν είχε το όνομα του Γκοντάρ, αλλά ενός νέου και άγνωστου σκηνοθέτη, θα ακουγόταν μόνο για τις ερωτικές σκηνές.
@it.aldo raine
Και εγώ την αγάπησα αυτή την ταινία. Παρά κάποια "ελαττώματα" που διέκρινα στην αφήγηση. Τα οποία προσωπικά προσπέρασα-συγχώρησα μέσα σε αυτό το πανδαιμόνιο σινεφιλικών αναφορών που λειτουργούν, κατά τη γνώμη μου, άρτια.
@Nathalie
Και ποιος ο λόγος να ανησυχείς; Άλλωστε και η συμφωνία απλά κλείνει τη μεζούρα της διαφωνίας. Προσωπικά βρίσκω κόλλημα σε αυτά που αναφέρεις. Σεξουαλικός απελευθερωτισμός μπορεί να ειδωθεί απ' το πρίσμα της ατομικής επανάστασης, και πόσο βαθιά είναι αυτή τελικά; Η φάση με τους γονείς (και το χρήμα) νομίζω μπορί κάλλιστα να αναγνωστεί ως μια παραπομπή στο επερχόμενο οικονομικό σύστημα φιλελευθερισμού.
"Και ο Μάης που κολάει; Σε δύο πλάνα σε μια μεγάλη ταινία." Με αυτή την λογική, κοιτώντας στο σινεμά του Haneke, θα πρέπει να κατηορήσουμε τους κριτικούς που τον έχουν χαρακτηρίσει ως στοχαστή πάνω σε θέματα ταξικής και μη ταξικής βίας. Ο Μάης νομίζω είναι διάχυτος στο film. Νοούμενος ως αντιχώρος του εσωτερικού του σπιτιού. Προσωπικά βρήκα μια ατμόσφαιρα Μάη καθ ολοκληρίαν της θεάσης μου. Αλλά μπορεί να ήμουν και προιδεασμένος για κάτι τέτοιο, και οπότε οι ισχυρισμοί μου να είναι άτοποι. Για το Weekend δεν έχω προσωπική άποψη.
Σ' ευχαριστώ για το σχόλιο! Δεν είμαστε εδώ για να συμφωνούμε, ή να διαφωνούμε! Είμαστε για να συζητάμε! :)
Ναι μωρέ, χιουμοριστικά το λέω. Γιατί συνήθως με καλύπτεις -τουλάχιστον σε ένα μεγάλο κομμάτι- με αυτά που γράφεις.
Ο Μάης δεν ήταν μόνο αυτό ρε συ, αυτό λέω. Ήταν πολύ περισσότερα πράγματα και από αυτά που δείχνει και αυτά που υπονοεί. Γιατί ο Χάνεκε μπορεί να μην τα δείχνει όλα, αλλά υπονοεί πολλά. Στο Weekend δείχνει τα αντάρτικα πόλης κι έχει χίλιες αναφορές, σχόλια, παραπομπές κι ό,τι πιάσεις έπιασες. (Πραγματικά πολλές ατάκες δεν καταλαβαίνεις τι εννοούν.) Δεν περίμενα αυτό και από τους "Ονειροπόλους", αλλά νομίζω ότι είτε διαδραματιζόταν η φάση το Μάη στη Γαλλία είτε αλλού κάποια άλλη χρονική στιγμή δε θα έκανε τρομερή διαφορά.
Πολυ καλο kioy! Αυτα που ειχα στο μυαλο μου οταν την ειχα πρωτο-δει, τα εγραψες εδω. Διαφωνω με ολους εκεινους που το βλεπουν ως μια απλη κ επιφανειακη παρτουζα.
@Nathalie: "Πχ. το τρίο, την φάση με τους γονείς, τη σεξουαλική απελευθέρωση":
1ον) Η πραγματικη (ατομικη παντα για τον Μπερτολ.) επανασταση, δεν προυποθετει ΚΑΙ την πληρη απαλλαγη μας απο τα μικροαστικα βαριδια στη πλατη μας; Ενα απο τα οποια ειναι κατα την γνωμη μου το σεξουαλικο. Ο Μπερολουτσι στις σκηνες αυτες ειναι σαν να σε "τσιμπαει", σαν να προκαλει τις ιδεες κ την αισθητικη σου (καθολου επιφανειακα κ χωρις να ειναι "προκληση για την προκληση" ή "προκληση για να με προσκυνησετε επειδη ειμαι ο καλυτερος κ λεγομαι Λαρς". Κ ολα αυτα εντελως τελετουργικα κ ουσιαστικα, καρφωνοντας την καμερα στο κεντρο της συν-ουσιας, χωρις να ανησυχει μηπως φανει παραπανω σαρκα απο οτι επιτρεπουν οι φορεις κ η καθε ΜΡΑΑ. Αυτη η κατηγορια ειναι δειγμα βαθυτατου συντηρητισμου κ πουριτανισμου απο πλευρας μας.
2ον) Η σκηνη που λες ειναι κεντρικη (για μενα). Αρκει να "δεις" συμβολικα κ οχι απλα πως εξυπηρετει τη πλοκη.
* Τι εννοεις (kioy) λεγοντας "ως μια παραπομπή στο επερχόμενο οικονομικό σύστημα φιλελευθερισμού"; Βασικα πως το στηριζεις σε σχεση με την σκηνη, γιατι με ενδιαφερει.
"Και ο Μάης που κολάει; Σε δύο πλάνα σε μια μεγάλη ταινία.":
Συμφωνω οτι ο Μαης ειναι διαχυτος στην ταινια, οπως ακριβως κ στο "Amants reguliers" ή τον Γκονταρ. Η αποψη μου ειναι οτι ειναι σχολιο πανω στον Παρισινο Μαη (Μπερκλευ κτλ) πηγαινοντας απο το ειδικο στο γενικο (επανασταση συνολικα). Ο Μαης ειναι milestone.
"Ο Μάης δεν ήταν μόνο αυτό ρε συ, αυτό λέω.": Μα η ταινια δεν ειναι για τον Μαη του 68, ειναι μια ταινια που αφηγειται την ιστορια 3 παιδιων τον καιρο του Μαη. Κατα την γνωμη μου δεν εχει καμια ουσια να κανεις μια ταινια για τον Μαη.
Καλησπέρα,
Νομίζω ότι ο Okocha το έθεσε επακριβώς. "Μα η ταινια δεν ειναι για τον Μαη του 68, ειναι μια ταινια που αφηγειται την ιστορια 3 παιδιων τον καιρο του Μαη. Κατα την γνωμη μου δεν εχει καμια ουσια να κανεις μια ταινια για τον Μαη."
Ή τελοσπάντων για έναν εξ' ολοκλήρου ιστορικό Μάη το λόγο ίσως θα είχε μαι ταινία ντοκιμαντέρ. Ο Μάης ήταν και άλλα πράγματα. Και ότι ανήκει στη σφαίρα του παρελθόντος, κατά έναν τρόπο είναι ενσαρκωμένο και σε κάθε ύστερο παρόν...
Γενικά Okocha συμφωνώ πλήρως με το σχόλιο σου, αν εξαιρέσεις την παραπομπή στον Τριέρ. Όχι γιατί συντάσσομαι με το ναρκισιστικό πνεύμα του, αλλά γιατί θεωρώ κινηματογραφικά μη συγκρίσιμη την πρόκληση των δύο διαφορετικών σινεμά.
Πάντως απ' ότι καταλαβαίνω, αλληλοδιαβαζόμαστε ο καθένας μέσα απ' το γραπτό του άλλου! Ευχάριστο!
Τώρα, πάνω σε αυτό που με ρωτάς. Η οικογένεια στα μάτια μου πέραν από προοδευτική κλπ μοιάζει και αρκετά φιλελεύθερη. Θα συνδέσω αυτόν τον φιλελευθερισμό με τον "αποτυχή" οικονομικό φιλελευθερισμό που ακολουθεί στη Δύση.
Αν κοιτάξουμε στο The Dreamers οι γονείς λείπουν απ' το σπίτι. Οι γονείς θα μπορούσαν να παρομοιαστούν, στα μέτρα της οικογένιας, με το εξουσιαστικό κλιμάκιο της όποιας κυβέρνησης. Η απουσία τους υποδηλώνει στην ουσία μη παρεμβατικότητα. Όπως και στο ισχύον οικονομικό σύστημα, που υποτίθεται ότι χαρακτηίζεται από την μη κρατική παρέμβαση. Στη σκηνή που επιστρέφουν, την επίμαχη σκηνή δηλαδή, πάλι δεν παρεμβαίνουν άμεσα. Ωστόσο έχουν επίγνωση. Η επιταγή, αν δεν κάνω λάθος, αφήνεται μροστά στο αντίσκηνο του "εγκλήματος". Σε μια σκηνή, που στα μάτια μου υπονομεύει πρακτικά τον φιλελευθερισμό και τον μέσο άνθρωπο των σύγχρονων δημοκρατικών καθεστώτων, στα πλαίσια που η ελευθερία του σταματάει στα μέτρα της οικονομικής υποδούλωσης του. Και μέσα από αυτό το οικονομικό σύμπλεγμα διεξάγεται ο αόρατος μεν, αυστηρός δε, έλεγχος.
Δεν ξέρω αν έγινα κατανοητός. Λίγο πρόχειρα το σύνταξα.
Καλές γιορτές να ευχηθώ!
@Okocha
Δεν έχω πρόβλημα με το σεξ, αλλά προτιμώ άλλες ταινίες του Μπερτολούτσι που έχουν ένα point (πχ. Stealing beauty, Last tango in Paris).
To "Les amants reguliers" που αναφέρεις μου άρεσε και μάλιστα πολύ.
Δεν περίμενα μια ταινία για το Μάη, αλλά επαναλαμβάνω κάτι που είπα πιο πάνω : είχα την αίσθηση ότι ο Μάης απλά "χώθηκε" στο σενάριο. Ότι το υπόλοιπο στόρι είτε συνέβαινε εκείνη την περίοδο είτε άλλη δεν θα είχε διαφορά.
Και ξαναλέω.. Αν δεν το είχε γυρίσει ο Μπερτολούτσι θα γινόταν πραγματικά όλος αυτός ο σάλος;
Για πραγματικά επαναστατική ταινία όσον αφορά τις ανθρώπινες σχέσεις δείτε το "Η μαμά και η πουτάνα" (La maman et la putain) του Jean Eustache. Πολύ μπροστά.
Ενδιαφέρουσα κουβέντα με σπουδαίες αναφορές. Να ξεκαθαρίσω ότι μου άρεσουν πάρα πολύ οι Ονειροπόλοι. Επίσης, ότι το Weekend, η Μαμά και η Πουτάνα, ακόμα και ο Κομφορμίστας (ή το 1900) του ίδιου του Bertolucci, αποτελούν σαφέστατα περιπτώσεις ξεκάθαρα επαναστατικού σινεμά, καυστικού, καίριου, αγωνιστικού σε φόρμα και ουσία. Οι Ονειροπόλοι δεν ανήκουν στην παραπάνω κατηγορία. Ούτε όμως και όφειλαν. Η χρονική περίοδος στην οποία τοποθετείται η ιστορία μιας ταινίας δε σημαίνει αναγκαστικά ότι πρέπει να καθορίζει τη φόρμα της ή το θέμα της. Φυσικά, για να τα λέμε όλα, οφείλει να διαπερνά αμφότερα σε ένα βαθμό και να μην αποτελεί το φόντο μιας καρτ-ποστάλ.
Η χωροχρονική τοποθέτηση των Ονειροπόλων στον Μάη του '68 δεν είναι, λοιπόν, η τυχαία. Και αν μη τι άλλο, το φινάλε είναι οδηγός σε αυτή τη διαπίστωση. Επί 100 λεπτά βλέπεις τα αβέβαια βήματα τριών παιδιών προς τη δική τους, ατομική επανάσταση μέσα στους τέσσερις τοίχους ενός σπιτιού, την ίδια ώρα που ο κόσμος όλος έβγαινε στους δρόμους κυνηγώντας κάτι μεγαλύτερο. Στο φινάλε λοιπόν ο Bertolucci "ακυρώνει" την αφέλεια της νιότης των ηρώων του (και όχι μόνο αυτή την αφέλεια, αλλά εκείνη που σε κάθε εποχή μας κρατά μέσα στην "ασφάλεια" του σπιτιού) και τους πετάει στο δρόμο. Εκεί όπου πρέπει να αντιμετωπίσουν το χρέος τους απέναντι στην Ιστορία.
Το θέμα των Ονειροπόλων ίσως να μην είναι αυτό (μάλλον μια πράξη λατρείας προς το σινεμά και τις προσωπικές του μνήμες επιχειρεί εδώ ο Bertolucci), αλλά ο Ιταλός σκηνοθέτης είναι αρκετά έξυπνος για να μη λάβει υπόψη του, έστω υπογείως, τον Μάη του 68 που τρέχει παράλληλα.
@Nathalie
Συμφωνώ για τη Μαμά και την Πουτάνα. Τώρα στην υποθετική ερώτηση, αν δεν ήταν ο Bertolucci, δεν ξέρω την απάντηση. Δε νομίζω όμως ότι υπάρχει μια ειδική απάντηση πίσω από αυτή την ερώτηση, πέραν της γενικής ότι οι ταινίες των μεγάλων δημιουργών συνήθως αντιμετωπίζονται με μια εύνοια. Ίσως όχι τόσο με εύνοια, δες π.χ Τριέρ. Αλλά έχουν εξασφαλίσει εκ των πρωτέρων την έκθεση τους σ' ένα μεγαλυτερο κοινό. Το οποίο εχει ποικιλόμορφο αντίκτυπο.
@theachilles
"Η χρονική περίοδος στην οποία τοποθετείται η ιστορία μιας ταινίας δε σημαίνει αναγκαστικά ότι πρέπει να καθορίζει τη φόρμα της ή το θέμα της. Φυσικά, για να τα λέμε όλα, οφείλει να διαπερνά αμφότερα σε ένα βαθμό και να μην αποτελεί το φόντο μιας καρτ-ποστάλ."
Αυτό ακριβώς! Νομίζω ότι σε αυτό το σκέλος το The Dreamers είναι ιδιαίτερα επιτυχής.
"Στο φινάλε λοιπόν ο Bertolucci "ακυρώνει" την αφέλεια της νιότης των ηρώων του (και όχι μόνο αυτή την αφέλεια, αλλά εκείνη που σε κάθε εποχή μας κρατά μέσα στην "ασφάλεια" του σπιτιού) και τους πετάει στο δρόμο. Εκεί όπου πρέπει να αντιμετωπίσουν το χρέος τους απέναντι στην Ιστορία. "
Θα διαφωνήσω με αυτό 'ομως. Δε νομίζω ότι ακυρώνει την αφέλεια στο φινάλε. Το γεγονός ότι οι ήρωες θα ξεχυθούν στους δρόμους είναι μάλλον τυχαίο. "Στην πραγματικότητα, το ποτάμι περνάει από πάνω τους, και τους παρασέρνει". Δεν είναι δηλαδή συνειδητή η χειραφέτηση από την ασφάλεια του σπιτιού. Ενώ νομίζω πως και η απεκόνιση του δρόμου εμπεριέχει ένα στοιχείο αβεβαιότητας...
@theachilles
>οφείλει να διαπερνά αμφότερα σε >ένα βαθμό και να μην αποτελεί το >φόντο μιας καρτ-ποστάλ.
Nομίζω ότι το θέτεις ακριβώς όπως πιστεύω ότι είναι. Εδώ διαφωνούμε, λοιπόν, αλλά τι να κάνουμε.
Επίσης, δεν είπα ότι οι Ονειροπόλοι θα έπρεπε να είναι επαναστατική ταινία. Αλλά διαβάζοντας παντού "δοκίμιο για τη φιλοσοφία και την επανάσταση" και τέτοια εκνευρίζομαι.
Όσον αφορά το φινάλε συμφωνώ απόλυτα με την απάντηση του kioy.
@kioy
Όπως έγραψα και πριν, συμφωνώ με την ανάλυσή σου όσον αφορά το φινάλε.
Δημοσίευση σχολίου