Braindead

Σκηνοθεσία: Peter Jackson
Παραγωγής: New Zealand / 1992
Διάρκεια: 99'

Κατ' αρχάς σημειώσατε: Η ταινία απευθύνεται στους fan του cultosplater και του gore cinema, και ας μην είναι ακριβώς τέτοιο. Και αν έχεις κάποιο (χοντρό) πρόβλημα με το είδος, καλύτερα να μη διαβάσεις τη συνέχεια, και ασφαλώς να μην εμπιστευτείς την ταινία.


Πρόκειται για μία από τις πρώτες ταινίες του Peter Jackson. Γυρισμένη στη Νέα Ζηλανδία. Παρακαλείσαι να μην την πάρεις στα σοβαρά. Δραματουργικά περιέχει όλα τα κλισέ. Ρομάντζο, αδέξιους ήρωες, ερωτικά κομφούζιο, φτηνές ανατροπές. Στην υφή της είναι το απόλυτο splatter. Χρησιμοποιώντας τα στοιχεία της απέθαντης σημειολογίας των ζόμπι. Για την ακρίβεια ένας ιός μεταδίδεται με τις κλασσικές δαγκωματιές. Ο αρχικός φορέας ανήκει στο απίθανο εύρημα -καλά πόσα ναρκωτικά μπορεί να πάρει κανείς- μιας ποντικομαϊμούς.


Όλη η ταινία γυρίζεται σε ένα λουτρό αίματος. Τα πλατό ένα μαζικό σφαγείο. Που όμως η απροκάλυπτη και αλόγιστη χρήση αυτής της -φως φανάρι- μη ρεαλιστικής βίας, καθιστά το αίμα μάλλον το γαργαλητό που προκαλεί το άφθονο γέλιο μας. Δια της σπιντάτης αισθητικής του. Και το Braindead έναν καινοτόμο που εισάγει με την καλή έννοια, την κακή την έχουμε χωνέψει, το ιδιότυπο είδος της κωμωδίας τρόμου.

Τι να πει κανείς για τη φαντασία του Peter Jackson. Εισάγει στο φιλμάκι του ότι έχουμε δει, και ότι δεν έχουμε δει στο cult είδος. Από bruce lee παππάδες, χασαποδιαμελισμούς, έντερα που κυνηγούν, σφαγή με την κουρευτική μηχανή του γκαζόν, διαμελισμός στο μπλέντερ κλπ. Και αν μπορούμε να εντοπίσουμε μια σκηνοθετική επιτυχία σε όλα αυτά, είναι ο τρόπος που απομυθοποιούνται τα τόσο κραυγαλέα γελοιοποιητικά τεχνάσματα. Και το πως αυτά αποδίδουν, σε έναν ξεσαλωτικό εσωτερικό ρυθμό, που απεξαρτοποιείται των νοητικών και των ηθικών παρεκτροπών, και υφίσταται μόνο αισθητικά, ως ένα διασκεδαστικό(επουδενί δε θα το χαρακτηρίζαμε έργο Τέχνης ή ψυχαγωγίας) και οπτικά γεμάτο gore film. Και μιλάμε για μια ταινία που έχει ήδη τοποθετηθεί στην ελεγειακή Βίβλο των fan του είδους!


Ωστόσο, αν ανήκεις σε αυτούς που επιζητούν απεγνωσμένα μια σοβαρή οπτική-νύξη σε αυτό το film, τότε οφείλεις να κοιτάξεις στο οιδιπόδειο σύμπλεγμα. Τον τρόπο που ορίζεται η σχέση μητέρα και γιου. Την δραματουργική θέση που ενέχει το σατανικό μωρό. Αλλά και να κοιτάξεις στην ευφυέστατη σκηνή του φινάλε. Όπου ο γιος, ουσιαστικά, ξαναγεννιέται μέσα απ' τα σπλάχνα της μάνας του. Μια γέννηση, που αυτή τη φορά σημαίνει το θάνατο της μητέρας, και ταυτόσημα την καθολική απεξάρτηση από τα μητρικά συμπλέγματα.
Βαθμολογία 7/10