Goodbye, Mr. Chips

Σκηνοθεσία: Sam Wood
Παραγωγής: USA / 1939
Διάρκεια: 114'

Η δουλειά ενός βιογράφου είναι να μπορεί να αποδώσει ισόποση αξία στη ζωή ενός "Πρόεδρου Προέδρων" με αυτή ενός κοινού ανθρώπου. Όχι, η ταινία δεν είναι βιογραφία. Ο Mr. Chips του τίτλου προέρχεται από το χώρο της μυθοπλασίας. Δηλαδή του φανταστικού. Αλλά είναι η φαντασία άυλη; Όχι, είναι σάρκινη. Απ' τη στιγμή που υποσταίνει εντός της κεφαλής ενός ή περισσοτέρων ανθρώπων. Και έτσι και ο κύριος Chips είναι σάρκινος, ενταγμένος στη χρόνια ιστορία της Τέχνης να εμπραγματώνει τη φαντασία. Και έτσι οι σεναριογράφοι(R.C. Sherriff, Claudine West, Eric Maschwitz, James Hilton(σε αυτόν ανήκει το βιβλίο)), αλλά και ο σκηνοθέτης Sam Wood καλούνται να αποδώσουν την πρέπουσα αξία στη φανταστική -που πλέον γίνεται υπαρκτή- ζωή του κύριου Chips.


Όπως διαφαίνεται και παραπάνω, στα 114 λεπτά αυτού του δράματος θα ασχοληθούμε με τη ζωή του κύριου Chips(Robert Donat). Ενός δασκάλου σε σχολείο αρρένων. Που καλείται να αντιμετωπίσει την υπέρμετρη ντροπαλότητα και εσωστρέφεια του απέναντι από τα "ζιζάνια" στα οποία διδάσκει. Ο φιλμικός χρόνος εκκινεί από τη στιγμή της πρόσληψης του στο σχολείο, και εξελίσσεται ως το πέρας της ζωής του. Στο αναμεταξύ υπάρχουν εκατομμύρια στιγμές και γεγονότα. Αυτά που ορίζουν και χρωματίζουν την ύπαρξη μας. Μέσα σ' αυτά θα διακρίνουμε την παραμυθένια σχέση του Mr. Chips με την όμορφη σύζυγο του(Greer Garson). Το ακλόνητο δέσιμο του καθηγητή με τα παιδιά, και το πάθος του για διδασκαλία. Την, σύμφωνη με τα όνειρα του, διάφορη από τα σχέδια του, επαγγελματική ανέλιξη. Αλλά και μια μάλλον αχρείαστη αναφορά στον Παγκόσμιο Πόλεμο, που εντάσσεται κυρίως στον ενθουσιασμό του δημιουργού να μιλήσει για όλα, ή αντιστρόφως στην ατολμία να εστιάσει εξ ολοκλήρου στο εσωτερικό του Chips ανεπηρέαστος από το εξωτερικό.


Το "Goodbye, Mr. Chips" είναι πρωτίστως ένα heartbreaking δράμα! Που επιδεικνύει αξιοπρόσεκτη ωριμότητα για την ηλικία του -η καλύτερα για την ηλικία του κοινού του- στην γενναία αφηγηματικά διαχείριση της απώλειας. Ενώ εντάσσεται με ευκολία στις μνημειώδεις ταινίες που αναφέρονται στο δίπτυχο της σχέσης καθηγητή-παιδιών. Τονίζοντας το άναρχο της διαδικασίας της διδασκαλίας. Απαλλαγμένης από την απλή μεταφορά ξύλινης και στέρεας γνώσης. Δεν υπάρχει τέτοια. Η διδασκαλία έγκειται στην εσωτερικευμένη μοιρασία του εξωτερικού βιώματος. Και συμπράττεται εντός και των δύο μερών που την απαρτίζουν... Άνευ αξιωμάτων!
Βαθμολογία 7,5/10