District 9

Σκηνοθεσία: Neill Blomkamp
Παραγωγής: USA / New Zealand / 2009
Διάρκεια: 112'

Διαστημόπλοιο, λόγω τεχνικών προβλημάτων, καθηλώνεται πάνω από τον ουρανό του Γιοχάνεσμπουργκ. Εξωγήινοι-μετανάστες(this is the clue), δίχως επιθετική συμπεριφορά, τοποθετούνται από τις κυβερνούσες αρχές σε μια απομονωμένη και περιφρουρημένη περιοχή της πόλης, το λεγόμενο District 9. Ζώντας σε εξαθλιωτικές συνθήκες. Μόνο που έπειτα από 20 χρόνια παρουσίας, οι ίδιες κυβερνήσεις θα αποφασίσουν μια "ανακατάταξη" και μεταφορά στο Distrinct 10. Το project ανήκει στο MNU(σας θυμίζει ΟΗΕ;) και όλα βαίνουν καλώς μέχρι ο άξεστος και αποκρουστικός (λέγε με δημοσιογράφο) Wikus Van De Merwe(ο ανερχόμενος Sharlto Copley) να έρθει σε επαφή μ' ένα εξωγήινο υγρό.


Πρωτού ασχοληθούμε με το "τι" λέει αυτό το μυστήριο District 9, ας αναφέρουμε το "πως". Κατ' αρχάς, όπως διαφαίνεται(βλέπε και Moon), διανύουμε μια χρονιά που το sci fi genre βρίσκει το καλό πρόσωπό του. Εδώ, όσο και αν ακούγεται παράταιρο με την εξωγήινη θεματολογία, ακολουθείται μια ντοκυμαντεριστική γραφή. Το πρώτο μέρος της ταινίας κινηματογραφείται με κάμερες που προσομοιώνουν την αισθητική τηλεοπτικού ρεπορτάζ. Υπηρετώντας πιστά τον ρεαλισμό(!). Του θέματος! Ο νέος Νοτιοαφρικάνος σκηνοθέτης Neill Blomkamp αφηγείται με ταχύτατο μοντάζ, κάμερα στο χέρι και πολύ πάθος την ιστορία του. Έχει το support -αλλά και την επιρροή- ενός έμπειρου στο χώρο, και των ίδιων χνώτων, του Peter Jackson. Και έτσι κάνει μια ωμή και σοκαριστική ταινία. Έστω και αν αποσπασματικά υποκύπτει στον υπέρμετρο σκόπελο των εφέ. Άλλωστε το σενάριο το δικαιολογεί.


Ας πάμε τώρα στο "τι". To District 9 είναι μια ταινία σπουδή στην ξενοφοβία και στον ρατσισμό. Άνευ χρώματος. Μια διεισδυτική (πολιτική) ματιά ενοχοποίησης, των κυβερνώντων μηχανισμών. Και όχι μόνο των κυβερνώντων. Ο Neill Blomkamp θα καυτηριάσει (και) τους γηγενείς Αφρικανούς, ως παγιδευμένους στις εντόπιες δεισιδαιμονίες και ως διψασμένους για εξουσία-κυριαρχία. Δίψα ως καθρέφτης της βιωμένης καταπίεσης, προκάτοχοι της νυν εξαθλιωτικής θέσης των εξωγήινων-γαρίδων. Η μεγαλύτερη κριτική όμως ασκείται στα κυβερνώντα γρανάζια. Πολυεθνικές, διψασμένες για το κέρδος. Η βιομηχανία των όπλων αποτελεί το χρυσό δόντι στη μασέλα τους. Στη μασέλα που κατασπαράζει και ξεσκίζει τα πάντα με μόνο γνώμονα την επιχρύσωσή της. Το κέρδος, το χρήμα, ως Θεός της κοινωνίας. Ανθρωπιστικές οργανώσεις, επιστήμονες, ακτιβιστές, στρατόκαυλοι, ως περιφερόμενα κωλοτρυπίδια. Εξασκούν το δικαίωμα της -λέγε με δημοκρατία- άποψης. Απόψεις και ξανά απόψεις από την άνεση των τηλεοπτικών παραθύρων, περιχυμένες με κροκοδείλια δάκρυα, ή τον ύστατο κόπο μιας φανατισμένης ιαχής. Ο πολύς κόσμος, ο μέσος κόσμος, στολίζει το σκηνικό με την απουσία του. (Ξανά)λέγε με δημοκρατία! Που σημαίνει μεταθέτω με πληρεξούσιο τις ευθύνες μου σε τρίτους, και με την ανοχή μου, αποδοχή μου, και κυρίως αποχή μου ευεργετώ το κυβερνητικό σώμα.


Αν το καλοσκεφτούμε, το Distrinct 9, παρά το φαινομενικό της εξωγήινης θεματολογίας του, αποτελεί μια ακριβή μικρογραφία του σήμερα! Άντε, ίσως και του κοντινού μέλλοντος! Και είναι παραπάνω από αποθαρρυντικό να χρειαζόμαστε μια σημειολογία του εξωπραγματικού για να αναλογιστούμε και να προβληματιστούμε πάνω στην απτή, στην ρεαλιστική πλευρά του κόσμου μας. Γιατί κάτι τέτοιο δηλώνει ότι η επαναλαμβανόμενη έκθεση μας στην φύση αυτού του αλλόκοτου κόσμου, δια των μηχανισμών της συνηθισιοποίησης, έχει επιβάλει το θόλωμα της όρασης και της κρίσης μας. Και αυτή η συνήθεια που επιφέρει το θόλωμα, επιφέρει με τη σειρά της αποδοχή. Και η χρόνια αποδοχή, τελικά επιφέρει πίστη. Ο σταυρός μας σε αυτόν τον άνισο κόσμο. Και αυτή η πίστη λοιπόν, ευθύνεται για την ανεξέλεγκτη τροχιά αλλοφροσύνης . Δίχως φρένα, και δίχως πλευρικά όρια! Βουβοί παρατηρητές, και μοχλεύματα ώθησης μιας μανιώδους παραφροσύνης.

Για να κλείσουμε, το District 9 θα μπορούσε κάλλιστα να είναι ένα αριστούργημα. Αρκεί να μην έριχνε που και που το βλέμμα στο ταμείο, και να μπορούσε να αποσπαστεί από τους αντίστοιχους συμβιβασμούς. Βλέπε (τραβηγμένους) δραματικούς συναισθηματισμούς. Και την αχρείαστη(;) προαναγγελία -και συνεπώς δραματουργική δέσμευση- ενός sequel.
Βαθμολογία 8/10