Hwal

Σκηνοθεσία: Ki-duk Kim
Παραγωγής: South Korea / Japan / 2005
Διάρκεια: 88'

Θα μπορούσαμε κάλλιστα να χαρακτηρίσουμε το Hwal ως μια κινηματογραφική νουβέλα. Πλούσια σε συμβολισμούς, με την ιδιαίτερη αλληγορική χροιά του δημιουργού της. Ο Ki-duk Kim επιδίδεται στο γνωστό του παιχνίδι με τις αντιθέσεις Λόγου και σιωπής, εσωστρέφειας και εξωστρέφειας, παραδίδοντας άλλη μια μυστήρια και ιδιαίτερα ποιητική ταινία.


Ένας ηλικιωμένος βαρκάρης(Seong-hwang Jeon) κρατάει, επί μια δεκαετία, στο κατάστρωμα του παλιού σκάφους, ένα όμορφο δεκαεξάχρονο κορίτσι(Yeo-reum Han). Περιμένοντας, όχι και τόσο στωικά, την ενηλικίωσή του κοριτσιού, ώστε να πραγματοποιηθεί ο συμφωνηθέν μεταξύ τους γάμος. Το κορίτσι, ζώντας εξ' ολοκλήρου στο σκάφος, αγνοεί τον πολιτισμό και τον "πραγματικό" κόσμο. Επικοινωνώντας, πλην του βαρκάρη, μόνο με τους ερασιτέχνες ψαράδες που νοικιάζουν το σκάφος. Η ελκυστική κοπέλα γίνεται πολλές φορές ποθητή από τους διάφορους ψαράδες, οι οποίοι ωστόσο, σε οποιαδήποτε πράξη τους, έρχονται αντιμέτωποι με την αγριότητα και τα βέλη του κτητικού ιδιοκτήτη. Ένας νεαρός θα αναπτύξει υγιή ενδιαφέρον για την όμορφη Yeo-reum Han, και θα προσπαθήσει να την απελευθερώσει από την αιώνια φυλακή του σκάφους.


Παρακολουθούμε αυτή την ιδιόρρυθμη σχέση μεταξύ του βαρκάρη και της κοπέλας. Μια σχέση παράδοξη. Ο προστατευτικός και συνάμα κτητικός Seong-hwang Jeon επιφέρει ένα χρονικό καταστροφικών γεγονότων για τον ψυχισμό του κοριτσιού, μέσω του επίμονου πάθους του. Ακόμα και όταν η νεαρά πρωταγωνίστρια καταφέρει να απελευθερωθεί απ' το παρελθόν της, ακόμα και όταν δει το χθες να βουλιάζει κάτω απ' την επιφάνεια του σήμερα, η περασμένη της ζωή θα την ακολουθεί με τη μορφή ενός βέλους. Ενός βέλους που με την αιχμή του θα χαράζει ανεξίτηλα την εσώτερη ταυτότητα της. Ακόμα και αν δεν υπάρχει σαρκική επαφή μεταξύ των δύο, ο Κορεάτης σκηνοθέτης θα αποκρυσταλλώσει ένα άλλο είδος επαφής. Άραγε σε ποιο χρονικό σημείο σπάει ο παρθενικός υμένας της ψυχής;


Παρατηρώντας τις ταινίες του Ki-duk Kim ερχόμαστε αντιμέτωποι με δύο εντελώς διαφορετικούς τύπους ηρώων. Τους εσωστρεφής, μυστήριους ήρωες που ηχούν σε μια φλογισμένη εσωτερική συχνότητα, και τους φλύαρους και εξωστρεφής που ηχούν σε ένα τέμπο εξωτερικής κενότητας. Μεταξύ τους συνήθως παρεμβάλλεται η μουσική. Έτσι και το Hwal έχει ως συνδετικό κρίκο ένα μαγευτικό και αλλόκοσμο soundtrack, που γεννιέται πάνω στις χορδές ενός τόξου.


Η εικονοκλαστική ποίηση του Ki-duk Kim, έπειτα από δέκα χρόνια φιλμογραφίας, είναι πλέον αδιαμφισβήτητη. Έτσι και εδώ, δημιουργεί εικόνες άπειρου αισθητικού κάλους, φωτογραφίζοντας τα τοπία της ματωμένης Φύσης. Αλλά και εικόνες σπαραχτικής δραματικότητας, προεκτείνοντας και οπτικοποιώντας τον ψυχισμό των ηρώων του. Εικόνες όπως αυτές με τη θηλιά να σφίγγει θανατερά στο λαιμό του βαρκάρη καθώς το κορίτσι απομακρύνεται, ή όπως αυτή όπου η κοπέλα αφουγκράζεται τη μουσική μέσα απ' ένα ζευγάρι ακουστικά χωρίς τη συνοδεία discman(καθώς και αρκετές άλλες), τις συναντάμε μόνο στις ταινίες του Κορεάτη auteur, και ασφαλώς καταγράφονται άσβηστα στα τεφτέρια των θεατικών εμπειριών μας.

Το Hwal ωστόσο, κατά την ταπεινή μου γνώμη, αδυνατεί να συμπεριληφθεί στα αριστουργήματα του σκηνοθέτη. Ο Ki-duk Kim αποφασίζει να γυρίσει ξανά σε λιτά σκηνικά. Όλος ο φιλμικός χρόνος ξετυλίγεται εντός ενός σκάφους. Ωστόσο, είναι εμφανής η αδυναμία να επιτευχθεί ισορροπία εντός του φιλμικού χρόνου. Ο Κορεάτης χρησιμοποιεί επαναληπτικά μοτίβα σε διάφορα σημεία, όπως και για να περιγράψει την καθημερινότητα του καταστρώματος, χωρίς κάποιο ιδιαίτερο λόγο εκτός της επιμήκυνσης του film, αφαιρώντας τελικά κάτι από την ποιητική δύναμη των εικόνων.
Βαθμολογία 7,5/10