Ο Χαμένος Τα Παίρνει Όλα

Σκηνοθεσία: Νίκος Νικολαΐδης
Παραγωγής: Ελλάδα / 2002
Διάρκεια: 121'

Ο Νίκος Νικολαΐδης παρέμεινε πιστός στο σινεμά του, πιστός και στις ιδέες του. Εδώ, προβληματίζεται γύρω από την κενότητα του σύγχρονου γίγνεσθαι και την ατομική ασυνειδητότητα που έχει καθιερωθεί ως το άμφιο της καθημερινότητας. Η πνευματική στασιμότητα ως ιδίωμα του παγκόσμιου οικοδομήματος. Του παγκόσμιου οικοδομήματος που ανασημασιοδοτεί διαχρονικά την έννοια άνθρωπος, περνώντας στην φάση της μηχσανικοποίησης εντός των ανθρώπινων αρτηριών. Και είναι αυτή η "Νέα Εποχή", εξίσου νεκρή με την προκάτοχο της, που προβληματίζει τον Έλληνα σκηνοθέτη. Η "Νέα Εποχή" των media και της τεχνολογίας, που παραμένει εξίσου στάσιμη ως προς την πνευματικότητα της, ίσως και οπισθοδρομική.


Οι ήρωες του Νικολαΐδη είναι μονίμως αντιπαραγωγικοί και αντικαταναλωτικοί. Τόσο σε επίπεδο αγαθών, όσο και σε επίπεδο ιδεών. Έτσι και εδώ, παρακολουθούμε περιθωριοποιημένους ήρωες που ζουν ασφυκτιόντας εντός της πραγματικής καπιταλιστικής κτηνωδίας. Στον καπιταλιστικό κόσμο συμβαίνει το εξής cult: Κάθε παραδοξότητα και κάθε σαλότητα παίρνει φυσική μορφή, δια της επανειλημμένης έκθεσης της στο αποπροσανατολισμένο πλήθος, το οποίο εν τέλη την ασπάζεται βιωματικά, ελέω και των ασυνείδητων μηχανισμών της συνηθεισιοποίησης.


Οι ήρωες είναι ένας ξεχασμένος σαραντάρης(Γιάννης Αγγελάκας), ένας εικοσάρης τραγουδοποιός(Συμεών Νικολαϊδης), μια μαυρούλα στριπτιζέζ(Louise Attah), μια τεκνατζού barwoman και μια αλκοολική χαζογκόμενα. Αταίριαστοι μεταξύ τους ενώνονται με ένα κοινό σύνθημα: "Όχι πια εδώ". Το πού, είναι απροσδιόριστο. Σε κάποιον τόπο μακρινό, ίσως αδημιούργητο ακόμα. Δεν έχει σημασία. Το "Όχι εδώ" έχει σημασία! Καθώς οι ήρωες είναι απηυδισμένοι από τον νεκρό κόσμο που τους περιβάλλει.

Οι ήρωες είναι ανένταχτοι. Οργισμένοι και θυμωμένοι με το περιβάλλον τους. Είναι οι προλετάριοι εκείνοι, που δεν είδαν ποτέ τους εφησυχασμένους ομοιούσιους τους να επαναστατούν, όπως τους είχαν υποσχεθεί οι πολιτικοί άρχοντες του παρελθόντος. Είναι οι ποιμένες που δεν αντίκρισαν ποτέ τον Θεό στην επίγεια κόλαση τους, αριστουργηματική σε αυτό το σημείο η συνεχή αναφορά στην Αποκάλυψη του Ιωάννη. Είναι το ακροατήριο εκείνων των σπουδαίων φιλοσόφων, των οποίων οι ρήσεις είναι εξαιρετικά θεωρητικές για να απαλύνουν τον πόνο τους. Είναι τα παιδιά, που τα όνειρα τους έγιναν ένας χαρταετός που αδυνατεί να βρει αέρα. Και έτσι διακρατούν τις στοιχειώδης εξαρτήσεις, όπως μια κιθάρα ή μια χούφτα χάπια ή λίγος έρωτας, ώστε να μπορούν ακόμα να ανασάνουν μες στο σάπιο κόσμο! Οι ήρωες είναι ανένταχτοι. Δεν ξέρουν να δουλεύουν, δεν ξέρουν να πυροβολούν. Δεν έχουν δυνάμεις. Και όμως δεν κωλώνουν να τα βάλουν με τους μπάτσους, με τα media, τα ναρκωτικά και τον υπόκοσμο. Για χάριν του ενός ονείρου που σιγοκαίει ακόμα. "Όχι πια εδώ".


Ο Νίκος Νικολαϊδης πήρε μια τολμηρή απόφαση να χρησιμοποιήσει πρωτοεμφανιζόμενους ηθοποιούς στο σύνολο του cast. Αυτό είναι ένα στοιχείο που δίνει μια ιδιάζουσα ερμηνευτική δύναμη στο film. Με αποκορύφωμα το δίδυμο Αγγελάκα(ο γνωστός ρόκερ)- Συμεών Νικολαΐδη(ο γιος του σκηνοθέτη), όπου δημιουργούνται κοινοί κώδικες επικοινωνίας, αλλά και ιδιαίτερες μαγνητικές έλξεις στο μεσοδιάστημα που τους χωρίζει.

Ο Λόγος έχει ιδιαίτερη σημασία στην ταινία. Άλλοτε γίνεται αναπόσπαστο στοιχείο της δραματουργίας, και άλλοτε την υπερβαίνει, δίνοντας μια εξωτερική μόχλευση στην ιστορία. Με αποκορύφωμα ορισμένα χωρία της Αποκάλυψης του Ιωάννη που διαβάζονται, και που με την οντολογική δύναμη τους, απογειώνουν εσωτερικά το film. Οι μουσικές του Αγγελάκα διαποτίζουν τ ραχοκοκαλιά της ταινίας, μεταφέροντας διαρκώς τον θεατή στην κουλτούρα του "Ο Χαμένος Τα Παίρνει Όλα". Ενώ και το συνονθύλευμα ψυχρών και θερμών χρωμάτων, με το οποίο ο σκηνοθέτης επιλέγει να φωτίσει τα κάδρα του, δίνουν μια εξαιρετική αισθητική.
Βαθμολογία 8/10