Dare mo shiranai

Σκηνοθεσία: Hirokazu Koreeda
Παραγωγής: Japan / 2004
Διάρκεια: 141'

Το "Dare mo shiranai" είναι ο ορισμός του "καλού κοινωνικού δράματος". Και το μεγαλύτερο επίτευγμα του Hirokazu Koreeda είναι ότι κάνει μια ανεξάντλητη ταινία 142 λεπτών, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δε θα μπορούσε να είναι μικρότερη, τη στιγμή που οποιοδήποτε άλλο film, παρόμοιων καταβολών, θα ισοπεδωνόταν από αυτή τη διάρκεια.


Η ταινία είναι βασισμένη σε πραγματικά γεγονότα. Συγκεκριμένα, αναφέρεται στο γεγονός της διαβίωσης τεσσάρων (εξαιρετικά) ανήλικων παιδιών, από σπέρματα διαφορετικής πατρικής προέλευσης, και εγκαταλειμμένα από τη μητέρα τους, σε ένα μικρό διαμέρισμα, σε μια μικρή πόλη της Ιαπωνίας, και για μεγάλο χρονικό διάστημα. Αναλυτικότερα, νεαρά και άγαμη μητέρα νοικιάζει σπίτι σε μια μικρή πόλη στην Ιαπωνία. Εμφανίζεται μόνο με το μεγάλο της γιο Akira(Yûya Yagira), περίπου 12 ετών, και κρύβει τα υπόλοιπα 3 παιδιά, ώστε να ελαχιστοποιηθεί το νοίκι. Η μητέρα, σε διαδικασία εύρεσης νέας εργασίας, γαμπρού και ενός ευτυχέστερου βίου, εγκαταλείπει τα παιδιά της, αφήνοντας πίσω ορισμένα χρήματα. Ο Akira επωμίζεται την ευθύνη της ζωής όλων, καθώς τα υπόλοιπα παιδιά ζουν φυλακισμένα στο σπίτι, φοβούμενα μην γίνουν αντιληπτά από τους κατόχους του διαμερίσματος.

Συνυπολογίζοντας τον τίτλο "Κανέις Δεν Ξέρει", η ταινία παρά την ντοκυμαντεριστική καταγραφή και τις ρεαλιστικότατες ερμηνείες, είναι περισσότερο μια αλληγορική χροιά και μια ευστοχότατη κοινωνική κατακραυγή για την συλλογική και καθολική απάθεια της κοινωνίας στα τραγικά που λαμβάνουν χώρο εντός της, παρά ένα ακριβή χρονικογράφημα. Άλλωστε, ως χρονικογράφημα πιθανόν να υπάρχουν αναμφισβήτητες ατέλειες. Για παράδειγμα, δύσκολα ο θεατής πείθεται, πως τα συγκεκριμένα παιδιά στην ταινία μπορούν (πρακτικά και ουσιαστικά) να ζουν ολομόναχα. Ενώ επίσης και το χρονικό διάστημα που πραγματεύεται η ταινία, περίπου 7 μήνες, δε γίνεται αισθητό μέσα στο φιλμικό χρόνο. Όμως τελικά, η υποβάθμιση των λεπτομερειών, καταφέρνει να τοποθετεί την ιστορία σε μια πιο αφαιρετική βάση. Τονίζοντας και αναδεικνύοντας την αιμοσταγή ιστορία των παιδιών, και θεωρητικά κάθε ανθρώπου με ανάλογα προβλήματα, όπως αυτή βυθίζεται στην ακατάσχετη αδιαφορία του κοντινού και μη περιβάλλοντος.


Ο Hirokazu Koreeda, με μια προσεγμένη σκηνοθεσία, και με ιδιαίτερη ευαισθησία στο μοντάζ, κάνει ένα film που αποφεύγει πρωτίστως τον σκόπελο του εύκολου μελοδράματος. Με εικόνες που περιγράφουν στο άρτιο την καθημερινή πάλη των νεαρών ηρώων. Ακολουθώντας διακριτικά των θεσμό της οικογένειας, αλλά και το ευρύτερο περιβάλλον. Τα λυρικά κάδρα δεν εκλείπουν. Ωστόσο, ίσως να επιθυμούσαμε κάποιες λιγότερο ωραιοποιημένες-περισσότερο ωμές εικόνες εντός και εκτός του σπιτιού. Αξίζει επίσης να προσθέσουμε πως δεν είναι και λίγα τα σημεία εκείνα που είναι φορείς μιας πιο βαθυστόχαστης συμβολικής. Όπως ας πούμε ο μη εθελούσιος εγκλωβισμός των παιδιών εντός των τεσσάρων τοίχων, δηλώνει το αδύνατο της απόδρασης από τις προεπιλεγμένες οδούς που ορίζουν οι επιλογές των αρχόντων της οικογένειας. Ενώ μια ακόμα αξιομνημόνευτη σκηνή, είναι αυτή που τα δυο παιδιά σκάβουν στο χώμα, δένοντας εαυτούς βαθύτερα στη γη, τη στιγμή που τα αεροπλάνα αρμενίζουν στη θεωρητική ελευθερία των αιθέρων.


Ο Hirokazu Koreeda κάνει μια αξιοπρόσεκτη ταινία. Ωστόσο, οφείλει τα περισσότερα στους νεαρούς ερασιτέχνες ήρωες του. Με αποκορύφωμα των πρωταγωνιστή, τον Yûya Yagira(βραβεύτηκε στις Κάννες). Του οποίου η ματιά, αλλά και η ψυχοσωματική στάση, ταυτίζεται με την άρνηση και την απόρριψη που βιώνει κοινωνικά. Τέλος, μεταξύ των ανήλικων και των ενήλικων ηρώων, σχηματίζεται μια αντίθεση που έρχεται να απομυθοποιήσει την ωριμότητα ως παραγόμενο της ενηλικίωσης. Τα παιδιά εμφανίζονται τρόπον τινά ωριμότερα, έχοντας βρεθεί ευθέως αντιμέτωπα με το ζήτημα της επιβίωσης. Τη στιγμή που η μητέρα, και οι λοιποί ενήλικες ήρωες, προσπαθούν να προσπεράσουν ανώδυνα την ευθύνη των λανθασμένων επιλογών τους.
Βαθμολογία 7,5/10