Piano, solo

Σκηνοθεσία: Riccardo Milani
Παραγωγής: Italy/ 2007
Διάρκεια: 104'

Ο Riccardo Milani, με τηλεοπτικό κυρίως παρελθόν, έφτιαξε μια ταινία αφιερωμένη στον Luca Flores. O οποίος υπήρξε ένας από τους μεγαλύτερους πιάνο σολίστες της τζαζ στη σύγχρονη Ιταλία.

Η αφήγηση εκκινεί από το παρελθόν. Όπου η ευαίσθητη παιδική ηλικία του Luca στιγματίζεται από τη μητρική απώλεια σε ένα οδικό ατύχημα. Εν συνεχεία μεταφερόμαστε στο σήμερα, και ανακαλύπτουμε τον Luca, τον οποίο υποδύεται με ένταση ο Kim Rossi Stuart, απ τη στιγμή της αποφοίτησης από το ωδείο. Ένας χαρισματικός νέος, τα δάχτυλα του οποίου στο πιάνο υπογράφουν μαγικά ταξίδια. Η καλλιτεχνική επιτυχία ήρθε πολύ γρήγορα. Την ευτυχία της οποίας συμπλήρωσε μια ιδανική ερωτική σχέση και ένα υγιές οικογενειακό πορτραίτο στο στενό περιβάλλον του. Συνάμα, ο πρωταγωνιστής είναι μια εύθραυστη προσωπικότητα που βασανίζεται από τις ανησυχίες του καλλιτέχνη. Το παρελθόν, οι φόβοι, οι ανασφάλειες ραγίζουν το φαινομενικά λαμπερό πρόσωπο και σημαδεύουν μια ψυχικά διαταραγμένη ζωή για τo υπόλοιπο της ύπαρξής της. Η καριέρα του Luca ακολουθεί κατακόρυφη πτώση, και ο ίδιος αδυνατεί να βρει μια στιγμή γαλήνης και ηρεμίας μέχρι τον τερματισμό αυτής της πολυτάραχης ζωής.


Ο τρόπος που πραγματεύεται ο Ricardo Milani την φύση του καλλιτέχνη είναι τουλάχιστον παραπλανητικός και μαρτυράει μια σημαντική απόσταση από τον ρεαλισμό. Ο σκηνοθέτης χτίζει τον ήρωα του με ένταση. Ωστόσο αδυνατεί να πραγματευτεί αποδοτικά τους δαιδάλους του μυαλού και της ψυχής ενός καλλιτέχνη. Η μοναχική φύση, οι εύθραυστες ισορροπίες και τα σκοτάδια του καλλιτέχνη, που συνθέτουν αν μη τι άλλο έναν "μεταφυσικό" καλλιτεχνικό πορτραίτο, προσεγγίζονται με μια εκοσμικευμένη θα λέγαμε πεζότητα. Ενώ οι αντιδράσεις των συμπληρωματικών προσώπων του δράματος αποτελούν τους καθρέφτες μέσα από τους οποίους κοινωνείται η ιστορία, συνθέτοντας έτσι ένα σχεδόν τηλεοπτικό μελόδραμα.


Η συγκινησιακή διάθεση του σκηνοθέτη γίνεται σχεδόν αυτοσκοπός της ταινίας. Προς επίτευξη αυτής δίνεται ιδιαίτερη έμφαση στα γκρο πλάν, ενώ οι δραματουργικές εξάρσεις αποτυπώνονται επαναλαμβανόμενα σε ένα κολάζ σκηνών που αποσκοπούν στον συναισθηματισμό. Πάντως, παρά την πιεστικότητα του θέματος υπάρχουν ορισμένα στοιχεία στη φόρμα που αξίζουν προσοχής. Όπως για παράδειγμα η τρομερή μουσική(τζαζ, κλασσική, μπαλάντες) που ακούγεται και συρράπτει τις σκηνές μεταξύ τους. Όπως επίσης τα καλαίσθητα φυσικά τοπία που εμφανίζονται διάσπαρτα μέσα στην ταινία εμπλουτίζοντας το αισθητικό κομμάτι.

Κλείνοντας, το Piano, solo είναι μια φιλόδοξη προσπάθεια αναβίωσης της ζωής ενός από τους κορυφαίους πιανίστες της τζαζ. Ο Kim Rossi Stuart έχει μια πολύ στιβαρή παρουσία. Μια πολύ έντονη και άμεση ερμηνεία, σχεδόν θεατρική. Ωστόσο είναι αναπόφευκτο να μην αναφέρουμε τις εκβιαστικές, ως προς το συναίσθημα, διαθέσεις της ταινίας. Σε μια σκηνοθεσία που υπακούει στο τηλεοπτικό μοντέλο σε μεγάλο βαθμό.
Βαθμολογία 4/10