Αθήνα-Κωσταντινούπολη

Σκηνοθεσία: Νίκος Παναγιωτόπουλος
Παραγωγής: Greece / 2008
Διάρκεια: 103'

Το νέο road movie του Νίκου Παναγιωτόπουλου είναι γεγονός. Ένα ταξίδι Αθήνα-Κωσταντινούπολη. Η αφορμή για την εισβολή στα προβληματικά ενδότερα. Το υπαρξιακό ερώτημα είναι στο δρόμο!


Ο Λευτέρης Βογιατζής ενσαρκώνει έναν συνηθισμένο μεσοαστό. Έχοντας μόλις βγει από έναν γάμο είκοσι επτά ετών και ζωσμένος με βαρύ φορτίο θλίψης παίρνει τους δρόμους. Υποτιθέμενος προορισμός η Θεσσαλονίκη, προς επίσκεψη του άρρωστου πατέρα. Κάπου στα μισά θα γνωρίσει, θα εντυπωσιαστεί και θα ακολουθήσει έναν πλανόδιο κλαρινίστα(Δημήτρης Πουλικάκος) και την καλή του(Αλεξία Καλτσίκη). Θύμα μιας πλάνης, ερωτικής, θα αφεθεί στο ταξίδι που υπόσχεται να γεμίσει την άδεια και απρόσωπη ζωή του. Αθήνα-Καβάλα-Αλεξανδρούπολη-Κωσταντινούπολη μόνο λίγοι εκ των σταθμών στο αέναο οδοιπορικό της ζωής.

Ο Νίκος Παναγιωτόπουλος αποδεικνύει για άλλη μια φορά τις χαρισματικές σκηνοθετικές του ικανότητες. Φτιάχνει καλοστημένες σκηνές, τις οποίες αποκόπτει μεταξύ τους μέσω αλλεπάλληλων fade outs, προσπαθώντας να απομονώσει τη στιγμή σε μια πρωτοποριακή αντίληψη του φιλμικού χρόνου. Αν και το θέμα του βρίσκεται στο δρόμο, στις πόλεις, δε θα ασχοληθεί ουδόλως με το τουριστικό υπόβαθρο αυτών. Αντίθετα θα στοχεύσει στο βάρος της ανθρώπινης ύπαρξης. Την οποία θα αφήσει ελεύθερη στην κρίση του θεατή. Θα φτιάξει αμήχανους διαλόγους και σε συνδυασμό με μια λεπτή σουρεαλιστική χροιά, θα ζωντανέψει έναν απρόσωπο και αποξενωμένο κόσμο. Η ταινία διαθέτει ευστοχότατα σεναριακά τεχνάσματα(όπως για παράδειγμα το οδικό μπλόκο) αλλά παρ' όλα αυτά παραμένει άρρυθμη σε αρκετά σημεία. Την παράσταση κλέβουν και κάποια οπτικά τεχνάσματα. Όπως για παράδειγμα το μέλλον στους ορίζοντες ενώ το παρελθόν αποτυπώνεται στους καθρέφτες του κινούμενου αυτοκινήτου.


Ο Λευτέρης Βογιατζής είναι ένας δικηγόρος. Συνηθισμένος να βγαίνει νικητής στον σύγχρονο γραφειοκρατικά τεμαχισμένο κόσμο. Όμως τα πράγματα αντιστρέφονται στην πιάτσα των δρόμων. Ο Δημήτρης Πουλικάκος λέει: "Η ζωή μου είναι ο δρόμος, δεν υπάρχει τίποτε καλύτερο απ' το να είσαι στο δρόμο". Θέση που συνυποστηρίζει η γοητευτική Αλεξία Καλτσίκη. Της οποίας την ερμηνεία ξεχώρισα σε αυτή την τριπλέτα. Η Αλεξία Καλτσίκη διαταράσσει τις ισορροπίες. Έχει ένα χάρισμα να ελαφραίνει την πραγματικότητα και να γοητεύει την κάθε στιγμή, κερδίζοντας ολότελα το ενδιαφέρον του Λευτέρη Βογιατζή αλλά και του θεατή. Του οποίου η κουστουμαρισμένη παρουσία, που σκορπάει αίγλη στο σύγχρονο κόσμο, αντιστρέφεται για τα καλά στην πιάτσα των δρόμων. Σε έναν δρόμο που παραλληλίζεται διαρκώς με το ταξίδι της ζωής. Και εκεί ο περιπαιχτικά "αθώος" Λευτέρης Βογιατζής μοιάζει εντελώς αταίριαστος. Ένας πραγματικά χαμένος. Και μόνο ένα απότομο φινάλε, αναδυόμενο απ' τα έγκατα της αρχαίας τραγωδίας, μπορεί να επιφέρει τη λύτρωση του εφιαλτικού αυτού πηγαιμού!


Ο Νίκος Παναγιωτόπουλος είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα περίπτωση καλλιτέχνη. Έχει καταφέρει να σημαδέψει για τα καλά το ελληνικό cinema της περιόδου. Το έργο του είναι απόρροια ενός προσωπικού και ανεξάντλητου στοχασμού. Χωρίς να υπακούει σε ευκολίες και καλλιτεχνικές υποχωρήσεις. Δεν εξασθενεί το καλλιτεχνικό όραμα με σκοπό
την εύνοια της κριτικής και του κοινού. Αντίθετα, εντάσσει ατόφια την εσωτερική πραγματικότητα με ειλικρίνεια και αυτοσεβασμό! Αρετές που σπανίζουν τόσο στην εγχώρια όσο και στην παγκόσμια κλίμακα.
Βαθμολογία 5,5/10