Σκηνοθεσία: Francis Ford Coppola
Παραγωγής: USA/ Germany/ Italy/ France/ Romania/ 2008
Διάρκεια: 124'
Η επιστροφή του τρισμέγιστου Francis Ford Coppola είναι γεγονός 10 χρόνια μετά την τελευταία εμφάνιση του. Δεν θα επέστρεφε για να ξανακάνει κριτικούς και κοινό να παραμιλούν με τη σκηνοθετική δεξιοτεχνία του. Ποιο το νόημα τώρα πια; Ο επιτυχημένος οινοπαραγωγός θα έπαιρνε θέση πίσω απ' την κάμερα μόνο όταν θα θέριευαν οι φλόγες μιας οξύθυμης καλλιτεχνικής ανησυχίας. Όταν η σιωπή του ανέκφραστου θα ήταν αβάσταχτα βασανιστική. Και το Youth Without Youth είναι η πιο προσωπική του ταινία. Ένα κομψοτέχνημα, αν και η λέξη δεν αρκεί να περιγράψει, πρώτα για εκείνον και μετά για όλους μας... 'Άλλωστε ο τρόπος που επιλέχθηκε να γυριστεί και να παραχθεί η ταινία είναι μια τρανή απόδειξη όλων των παραπάνω!
Ένας 70χρονός καθηγητής γλωσσολογίας(Tim Roth), ο οποίος βρίσκεται πνευματικά παραλυμένος υπό το πλήρωμα του χρόνου, χτυπιέται από κεραυνό. Ένα μεταφυσικό σημάδι Θεϊκής ύπαρξης; Απόρροια του γεγονότος είναι η απελευθέρωση του πρωταγωνιστή απ' τη διχασμένη προσωπικότητα. Αγάπη και γνώση η νέα διττή άποψη του ίδιου νομίσματος. Και ο καθηγητής ανασταίνεται της ηλικιακής του παράλυσης. Σε κορμί εφήβου και πνεύμα ανώτερης διανοητικής οξύνοιας, η ευκαιρία για μια δεύτερη ζωή.
Ο Tim Roth, όπως μας αποδεικνύουν τα πισωγυρίσματα του χρόνου, κατά τη διάρκεια της νεότητας έχει επιλέξει τον δρόμο της επιστήμης. Ζητώντας την αυτοπραγμάτωση μέσα από την επιστημονική ολοκλήρωση διάλεξε, με άγνοια επιστημονικής ακρίβειας, να κλείσει την πόρτα της αγάπης (προσωποποιημένη μορφή η Λάουρα) και μαζί να απορρίψει την ουσιαστική αγαλλίαση. Ίσως για αυτό τώρα, σε σώμα εφήβου, και με μορφή άθιχτου αποξηραμένου ρόδου, κουρσεύει τους χρόνους αδυνατώντας να βρει τη συναισθηματική ανακούφιση. Και μέσα σε αυτό το οδοιπορικό χρονολόγημα το ερώτημα θα ξανά αναπαραχθεί: αγάπη ή γνώση; Με τη Λάουρα να αποδράττει της ονειρικής φαντασίωσης και κατασπαραχτικής βουλιμίας του καθηγητή. Μα τώρα η ύπαρξη της αποτελεί συνώνυμο της επιστημονικής ολοκλήρωσης, παρέχοντας του αυτούσια τα άπαντα της γέννησης της γλωσσολογίας. Όμως πάλι ούτε η αγάπη ούτε η επιστήμη δε μπορούν να συνυπάρξουν. Καθώς η αγάπη του καθηγητή είναι καταστροφική, σηματοδοτώντας την μεταφυσικά πρόωρη γήρανση της εκλεκτής του. Και ο Coppola έχει σπείρει για τα καλά το αιώνιο ερώτημα μεταξύ αγάπη και γνώσης τοποθετημένο και θεμελιωμένο σε έναν εμβριθή φιλοσοφικό στοχασμό απάνω στη διάσταση του χρόνου. Χρόνος ρυθμιστής και αμείλικτος, που σημαδεύει τις επιλογές μας και υπερτονίζει το αδύνατο της αναπλήρωσης των μη πραγματοποιηθέντων.
Εν τω μεταξύ το κεραυνοβόλημα του καθηγητή και αυτή η αφύσικη καμπή νεότητας αντί ακαριαίου θανάτου, προκαλεί το ενδιαφέρον της πολιτικής και της επιστήμης. Η ιστορία τοποθετείται γύρω στα 1940. Και η ναζί, ως προσωποποίηση του έκφυλου πολιτικού χώρου,
εξετάζει το ενδεχόμενο "παραγωγής" υπεράνθρωπων με το βοήθεια της επιστήμης. Της επιστήμης της λαγνείας και των επιτευγμάτων που δε θα μπορούσε να μείνει αμέτοχη της όλης κατάστασης. Ο Coppola θα χτίσει ένα υπερσύγχρονο περιβάλλον, που θα το τεκμηριώσει επαναλαμβανόμενα, και θα θέσει στο ακέραιο φιλοσοφικά διλήμματα γύρω απ' το χρόνο, την αντικειμενικότητα-υποκειμενικότητα του κόσμου και την έννοια της συνείδησης. Φιλοσοφικοί στοχασμοί, με ρίζες το ρεύμα της μετενσάρκωσης, που επιζητούν μετά μανίας κάτι περισσότερο απ' τη συμμετοχή του θεατή.
Τι και αν η αφηγητική δομή της ταινίας είναι ετοιμόρροπη; Τι και αν η σκηνοθετική οικονομία είναι απούσα; Τι και αν οι δραματουργικές αναθυμιάσεις καθρεφτίζουν έναν άγαρμπο παρορμητισμό; Ο Coppola ζωγραφίζει με το φακό του. Λυρικότατα πλάνα, που με τη βοήθεια της καθηλωτικής μουσικής του Osvaldo Golijov και της μεθυστικής φωτογραφίας του Mihai Malaimare, αποτυπώνονται με ποιητική δύναμη στο υποσυνείδητο του θεατή. Ρυθμίζοντας τον επακριβώς στη συχνότητα του ονείρου. Ενός ονείρου που σαν ένα άλλο Fountain επιχειρεί να στοιχειοθετήσει το πέρασμα του σύγχρονου ανθρώπου στον κόσμο. Ενός ανθρώπου παγιδευμένου στο λίγο του, με την ψευδαίσθηση μιας μεγαλεπήβολης πραγματικότητας.
Και η έξοδος της ιστορίας θα γίνει εκεί απ' όπου ξεκίνησε. Στο καφέ Select, δηλόνοντας μια αέναη κυκλικότητα. Ακόμα και στα όνειρα, ακόμα και στις φαντασιώσεις. Ένα τέλος που βρίσκει τον αιώνιο έφηβο Tim Roth πιο γέρο από ποτέ. Και αν εσύ μετά το τέλος της θέασης απορείς ακόμα που θα μπει το τρίτο τριαντάφυλλο, είναι απλό. Το τρίτο τριαντάφυλλο θα είναι ακόμα καρφωμένο στο χέρι μας, με τα αγκάθια του να ριζώνουν σταθερά στο κέντρο της παλάμης. Τόσο που θα μας συντροφεύει και κάτω από την επιτάφια πλάκα, ακούγοντας στωικά τους βουβούς λυγμούς της ανολοκλήρωτης φύσης μας...
Και επειδή στον κόσμο του Coppola η φαντασία και τα όνειρα ως προϊόντα
της πραγματικότητας αναγνωρίζονται να έχουν όμοια βαρύτητα, επιτρέψτε μου και εμένα να μοιραστώ μαζί σας τη φαντασίωση μου... Εκατό έτη μετά, όταν ο ίδιος ο σκηνοθέτης και εμείς θα έχουμε γίνει τροφή σε πάσας φύσης αποικοδομητικούς οργανισμούς, σε κάποιο προοδευτικό φεστιβάλ της Λατινικής Αμερικής να προβάλλεται η ταινία στα πλαίσια ενός αφιερώματος για το σκηνοθέτη. Και το κοινό συγκλονισμένο από την τεχνική αρτιότητα της τριλογίας των Godfather που θα έχει προηγηθεί, θα νιώσει κεραυνοβολημένο στην έλευση του Youth Without Youth. Σαν ένας μικρός φόρος τιμής στην αδίκως υποτιμημένη τούτη ταινία...
Βαθμολογία 9,5/10
17 σχόλια:
Δε γνώριζα ότι η ταινία αυτή έτυχε τόσο κακής αποδοχής από τους κριτικούς. Μου φάνηκε πραγματικά εξαιρετική και ακόμα παραπάνω. Μια υπέροχη προσωπική δημιουργία με απίστευτη δύναμη στην εικόνα και τα σύμβολα που χρησιμοποιεί. Και με εκπληκτικά νοήματα. Μου άρεσε ο παραλληλισμός με το Fountain γιατι κι εμενα μου ήρθε στο μυαλό όταν την έβλεπα. Μεγάλη ταινία!!! Έχεις απόλυτο δίκιο όταν λες για εκείνο το πρωτοποριακό φεστιβάλ κάποτε στο μέλλον... Και χαίρομαι πάρα πολύ που ο Κόπολλα επέστρεψε με μια τέτοια ταινία!
Δεν μπορώ να περιμένω μέχρι να έρθει το πρωί, για να βρω το βιβλίο και το απόγευμα, για να πάω να την ξαναδώ! Και να αποκρυσταλλώσω τις σκέψεις μου!
Να συνυπογράψω δε μπορώ...
Τα λες όπως ακριβώς τα νιώθω...
Είναι μερικές ταινίες, όπως και το Fountain αφού το αναφέραμε, που η κριτική τα παραγκώνισε...
Ξέρεις, μάλλον ισχύει εδώ ότι και στο σύγχρονο κόσμο. ΤΟ αλλιώτικο, το γνήσιο, το απροσδόκητο να περιθωριοποιείται... Αλλά αυτά τα περιθώρια στην ιστορία του cinema γέννησαν τις πιο μεγάλες ταινίες! Από που να αρχίσουμε και που να τελειώσουμε... Μόνο το Citizen Kane να πέσει στο τραπέζι φτάνει!
Την καληνύχτα μου, ή μάλλον καλημέρα μου!
Με το συμπάθιο, αλλά η ταινία είναι σχεδόν φόλα. Χωρίς ουσιαστικό νόημα, με πολλά τραγικά λάθη στην κατασκευή της και πολλά άλλα. Κρίμα για τον σκηνοθέτη των ΝΟΝΩΝ και της ΣΥΝΟΜΙΛΙΑΣ.
Ποια είναι τα τραγικά λάθη στην κατασκευή της; Είσαι σίγουρος ότι ο Coppola έκανε τραγικά λάθη και όχι απλά κάτι με το οποίο τυγχάνει να διαφωνείς προσωπικά; Γιατί για ό,τι και να τον κατηγορήσεις, να μιλάς για "κατασκευαστικά" λάθη μοιάζει λίγο παράταιρο με το στυλιστικό παροξυσμό αυτού του φιλμ.
@costello με καλύψε ο Αχιλλέας σε όσα αναφέρει. Γενικά δε μπορώ απ' το να διαφωνήσω μαζί σου. Φαίνεται κα ιαπ' το κείμενο. ίσως υπάρχουν μερικοί που εστερνίζονται τη γνώμη σου. Για αυτό αν δε σε κουράζει θα ήθελα να κάνεις μαι εκτενέστερη αναφορά και τποποθέτηση σε όσα αναφέρεις.
@theachilles "στυλιστικό παροξυσμό αυτού του φιλμ." Πολύ μυο άρεσε αυτό...
Πέρα από την κακή κατασκευή (σε μια στιγμή βλέπουμε τον Ροθ να κλαίει με γυρισμένη την πλάτη και κραυγάζει ότι έβαλαν μαγνητόφωνο σε εκίνη τη στιγμή της ταινίας για να ακουστεί το κλάμα, οι κινήσεις του ηθοποιού είναι εντελώς αταίριαστες) και την έλλειψη κάποιου ουσιώδους νοήματος (ουσιώδους, όχι παντελής έλεειψη νοήματος), είναι και μια ταινία βαριεστημένα γυρισμένη, που έγινε απλώς για να τελειώνει το πρότζεκτ. Η έλλειψη πλοκής δε με ενοχλεί συνήθως στις ταινίες, αλλά μιας και δεν υπήρξαν χαρακτήρες με τους οποίους μπορούσα να ταυτιστώ κατά τη διάρκεια της ταινίας ή ενδιαφέροντα νοήματα γιατί να καθίσω να ασχολούμαι;;; Μόνο οι παλιομοδίτικοι τίτλοι αρχής μου άρεσαν.
Αν και έχω τις διαφωνίες μου με την ταινία, ακούγοντας αυτά που λες μάλλον θα γίνω ο μεγαλύτερος οπαδός της.
"και την έλλειψη κάποιου ουσιώδους νοήματος (ουσιώδους, όχι παντελής έλεειψη νοήματος)"
Αν δεν είναι ουσιώδες νόημα ο χρόνος, ο θάνατος, η φθορά, η επικοινωνία και ο έρωτας ως life - affirming καταστάσεις και η διαδικασία της δημιουργίας, τότε δεν υπάρχει νόημα καθόλου σε αυτόν τον κόσμο.
Τα θέματα που αναφέρεις θίγονται στην ταινία τρομερά άστοχα, με μπερδεμένη και δυσκολονόητη αντίληψη (σε τέτοιο βαθμό που η ταινία μάλλον προσπαθεί να μας κάνει να κουφαθούμε παρά να δώσει κάτι ικανοποιητικό για εξήγηση), και δεν κρύβω ότι η μαγική προέκταση της ιστορίας που αποδεικνύονται μαγικές οι ικανότητες του Ροθ είναι τουλάχιστον φαιδρή.
Αν σε κάνω οπαδό με τα επιχειρήματά μου, τότε εσύ με τείνεις να πιστεύω ότι η ταινία είναι χειρότερη από όσο νόμιζα (μέτρια δηλαδή).
Τέλος πάντων, σχετικά με τις απόψεις μας διαφωνώ και διαφωνείς, δε θα σε πείσω για το αντίθετο ούτε εσύ εμένα, οπότε ας μη συνεχιτεί η "διαμάχη".
Κατ' αρχάς αυτό το γύρισμα με βαριεστημένο τρόπο που λες, είναι κάτι πολύ υποκειμενικό, και μάλλον χρήζει διεξοδικότερης ανάλυσης.
Όσο για τους ήρωες ναι, εν μέρη είναι δύσκολο να ταυτιστείς μαζί τους. Μα είναι καθυποταγμένοι σε νοήματα υψηλότερα, όπως αυτά που αναφέρει ο Αχιλλέας(και που εγώ καθόλου ημιτελή και προχειροδουλεμένα δε βλέπω), στα οποία όχι μόνο μπόρεσα να ταυτιστώ αλλά και να οδηγηθώ στην πολυπόθητη "κάθαρση". Βέβαια το πως αποδομούμε μια ταινία είναι πάντοτε υποκειμενικό, αλλά πάντοτε επίσης υπάρχουν και αντικειμενικά κριτήρια-παράγοντες μέσω των οποίων μπορούμε να κάνουμε κουβέντα! :)
Α, και θα ήθελα να προσθέσω σε αυτό που λες για το project. ο Coppola αν ήθελε θα μπορούσε και ηθοποιούς να έχει(τους εμπορικότερους) και χρήμα για παραγωγή. Ωστόσο μετά από χρόνια αποχή, επέλεξε σαν φοιτητής, πειραματιστής να οργώσει τα βουνά της Ρουμανίας. Και να κάνει μια τέτοια ταινία, που θα είναι εκ της δημιουργείας της σίγουρο ότι θα βρει πολλούς επικριτές της. Τι εννοώ; Εννοώ ότι ο Coppola των Νονών, της Συνομιλίας ή και του Dracula ακόμα έχει χτίσει μια σχέση
περισσότερο από εμπιστοσύνης σε ποικιλόμορφο κοινό. Ε, αυτή η ταινία, έχω την αίσθηση πως δεν απευθύνεται σε τέτοιο... Προτίμησε λοιπόν να δουλέψει αθόρυβα. Όπως έχει δηλώσει και ο ίδιος μια ταινία
με πολύ προσωπική αντίχηση. Γεγονότα που υποδουλώνουν πως μόνο προχειροτελειωμένο δεν είναι το project.
Και εγώ προσωπικά βρήκα αστοχίες στην αφήγηση και στη δομή της δραματουργίας οι οποίες ωστόσο συνοψίζονται σε αυτό που είπε προηγουμένως ο Αχιλλέας "στυλιστικό παροξυσμό αυτού του φιλμ.."
υγ. Ευχαριστώ και τους δυο σας για την "κόσμια" παρουσία σας εδώ, η ανταλλαγή απόψεων είναι πάντα εποικοδομοιτική! :)
Λοιπόν Kioy,
για εμέναν αν έχει κάτι εξαρχής ως στόχο να γίνει σπουδαίο έχει χάσει το στόχο του από τα αποδυτήρια. Δεν κοιτάει πως θα ξετυλίξει με λογική συνοχή την ιστορία του, με τι πλάνα θα έπρεπε να γυριστεί, παρά μόνο να εντυπωσιάσει με κάθε τρόπο, πράγμα αποδεκτό αν μπορεί να κουτσοκαταφέρει κάτι, αλλά απορριπτέο όταν γίνεται γελοίο στην προσπάθεια αυτή. Για αυτό κατηγορώ την ταινία του Κόπολα, για αυτό μου φάνηκε αποστασιοποιημένη (κι έτσι δεν έφτασα δυστυχώς στη λύτρωση, εκτός αν έχασα κάτι).
Τιμή του και μαγκιά του του Φράνσις να δουλέψει όπως του αρέσει, όπως και το να επιστρέψει ενεργά σε μια δεύτερη δημιουργική περίοδο (αρκεί να φτιάξει κάτι πραγματικά καλό κατά τη διάρκειά της), δεν είναι αυτό που κατακρίνω.
Τέλος πάντων, αυτή είναι πάνω κάτω η άποψή μου και ξέρω ότι μάλλον θα σας βρει αντίθετους, απλά την εξέφρασα. Ευχαριστώ για το πολιτισμένο επίπεδο κουβέντας που κρατήσαμε (διότι δυστυχώς έχει τύχει να πέσω σε αγριότερων διαθέσεων διαφωνούντες από εσάς).
Υ.Γ.: Λέω να γράψω νέα ανάρτηση στο μπλογκ μου, αλλά έχω στερέψει ιδεών, με βοηθάτε λίγο; :)
Υπάρχει μια λεπτή διάκριση ανάμεσα σε αυτούς που προσπαθούν να φτιάξουν σώνει και καλά κάτι σπουδαίο και στους γνήσιους οραματιστές. Ο Κόππολα ανήκει στους δεύτερους.
Ανήκει εκεί, ακόμα και στις αποτυχημένες (κατ'εμέ) ταινίες του, όπως το Jack, το Peggy Sue, ακόμα και το Rainmaker. Υπάρχει ένας (καλώς εννοούμενος) μεγαλοϊδεατισμός στο έργο του, ακόμα και σε φιλμ μικρά σε φιλοδοξίες, όπως τα Outsiders, Conversation (η αγαπημένη μου) και Youth Without Youth. Αυτό είναι και το καλό στο τελευταίο, δεδομένου ότι τροφοδοτείται και το στυλ από το μεγαλεπήβολο του θέματος.
Θα ήθελα να είχα συγκινηθεί περισσότερο στις σκηνές που μοιράζεται το ζευγάρι, στην απόγνωση του να τρέχεις σε διαφορετικούς χρόνους, στο δίλημμα ανάμεσα στον έρωτα και στη δημιουργία - έτσι όπως με συγκίνησε ο Arronofsky και ευελπιστώ ότι θα με συγκινήσει ο Fincher στο παρόμοιου προβληματισμού επερχόμενο φιλμ του.
Η διαφωνία μου βρίσκεται στην άποψή σου περί κατασκευαστικών λαθών, είναι γενικότερα άκομψο άλλωστε να μιλάς για κατασκευαστικά λάθη στο σινεμά. Αν το βασικό πρόβλημα του Youth without Youth είναι η έλλειψη καρδιάς, το να το προσεγγίζουμε ως θεατές σαν μια γεωμετρική -επιστημονική κατασκευή, μας καθιστά συνυπεύθυνους. Πάντως δεν διεπίστωσα μια προσπάθεια του Coppola στο να εντυπωσιάσει απλώς, χωρίς να έχει και κάτι να πει. Το αντίθετο, παρακολούθησα μια ταινία που έμοιαζε να προέρχεται ταυτόχρονα από έναν σοφό και έμπειρο δημιουργό και από έναν νέο, γεμάτο διάθεση για πειραματισμούς.
@costello
Το σημαντικότερο είναι αυτό που λες. Να υπάρχει το επίπεδο, το δικαίωμα διαφωνίας και όλα να πλαισιώνονται σε
πολιτισμένο επίπεδο...
Τώρα πάνω σε αυτά που έγραψες συμφωνώ με την απάντηση που δίνει ο Αχιλλέας. Χωρίς να γενικεύσω επί του έργου του Κόπολα, το οποίο δυστυχώς δεν το γνωρίζω εξ ολοκληρου, η ταινία δεν μου έδωσε την εντύπωση πως επιθυμεί να ενθουσιάσει να παρασύρει.. Άλλωστε δεν ήταν λίγες οι φορές που την είδα να κοινωνεί ψιθυριστά μια πολύ ενδιαφέρον θεματολογία. ϊσως πιο ψιθυριστάκ και ταπεινά απ' όσο χρειαζόταν ο μέσος θεατής... Και αν κάτι κάνει το Youth Without youth να εντυπωσιάζει είναι η άνεση με την οποία μεταφέρει τον άξονα απ' τις εγκεφαλικές πτυχές του στις ολότελα αισθαντικές.
Τώρα για ιδέες τι να προτείνουμε...
Η μόνη πρόταση που μπορώ να κάνω είναι να αφήσεις ελεύθερο το "στυλό" στο χέρι σου να σημαδέψει το χαρτί με σκέψεις ατόφιες! :)
@Αχιλλέα
Ευχαριστώ για την συμμετοχή σου. Ομολογώ πως έχεις έναν σαφώς ποιοτικότερο τρόπο να εκφράζεις τις σκέψεις μου...
Όσο για τοχρονικό του ζευγαριού, ποια σκηνή στερείται ικανότητας να σε παρασύρει; Δε μπορώ να ισχυρισθώ
πως εδώ υπάρχει η ποιητικότητα του Fountain ας πούμε, αλλά ορισμένες σκηνές με αποκορύφωμα την αποχαιρετιστήρια είναισυγκλονιστικές...
Την καληνύχτα μου!
Επιστολή προς Αχιλλεύς.
Ο Κόπολα αδιαμφισβήτητα υπήρξε πάντοτε οραματιστής δημιουργός. Αλλά λόγω βεβαρημένων προσδοκιών για τη μεγάλη επιστροφή που περίμεναν οι θαυμαστές του, δυστυχώς εδώ γινεται το αντίθετο.
Το ότι είναι όμως όντως σπουδαίος δημιουργός αυτό ταυτόζρονα δεν καθαγιάζει και τις αποτυχημένες του ταινίες (αν και ο ΒΡΟΧΟΠΟΙΟΣ ήταν μια ωραία ταινία χαμηλών τόνων). Άλλο αποτυχία και άλλο χαμηλοί τόνοι (για αυτό και εξαιρετική η ΣΥΝΟΜΙΛΙΑ), οι αποτυχίες έχουν και υψηλούς στόχους.
Το FOUNTAIN που τόσο αναφέρετε είναι σαφώς καλύτερη ταινία (και πολύ πιο συγκινητική, με περισσότερα σημεία ταύτισης και εικαστικό πλούτο) και προβλέπω καλά πράγματα και για τον Φίντσερ (όσο κι αν δεν αντέχω να χιλιοαποκαλούν αριστούργημα το υπερεκτιμημένο FIGHT CLUB, ωστόσο ας μην ξεκινήσουμε συζήτηση και για αυτό γιατί δεν πρόκειται να τελειώσει ποτέ).
Μα έτσι κι αλλιώς πρέπει να υπάρχει μια προσέγγιση στις φιλμικές δημιουργίες από εμάς τους θεατές, αλλιώς δε θα διαμορφώσουμε άποψη, κι εμένα έτσι μου φάνηκε σαν σύνολο ταινίας.Ο Κόπολα θέλησε να πει κάτι, αλλά το προσέγγισε με λάθος, υπερβολικά ακατέργαστο τρόπο. Πάντως διαθέτει ακόμη ψήγματα του νεανικού του δημιουργικού δυναμικού.
Επιστολή προς kioy.
Έεεετσι.
Δυστυχώς δεν είναι σε όλους δυνατό να δουν εξ'ολοκλήρου το έργο ενός δημιουργού, ούτε εγώ το έχω καταφέρει. Ωραία διατυπώνεις την άποψή σου, αλλά όσο χαμηλότονα προσπαθεί να περάσει τους συμβολισμούς του ο Κόπολα(όχι όμως και πάντα), άλλο τόσο προσπαθεί να εντυπωσιάσει στις απόπειρές του να ξεθάψει το παλιό του σκηνοθετικό ταλέντο, και ας μην ξεχνάμε ότι τα νιάτα δεν περνάνε 2 φορές.
Δεν πειράζει, έτσι κι αλλιώς εμπνεύστηκα λόγω της επερχόμενης εξόδου του W στην Αμερική. :)
Δημοσίευση σχολίου