Σκηνοθεσία: Woody Allen
Παραγωγής: Spain / USA / 2008
Διάρκεια: 96'
Το Vicky Cristina Barcelona είναι μια απολαυστική κωμωδία, χαρακτηριστική της μετά 00ς περιόδου του Woody Allen. Ίσως ότι πιο πολύχρωμο έχουμε δει μέχρι σήμερα. Και μια απόδειξη, πως όσα χρόνια και αν περάσουνε, ο Woody θα είναι πάντα σύγχρονος!
Δυο πανέμορφες Αμερικανίδες επισκέπτονται την Βαρκελώνη για τουρισμό. Βέβαια στα προσχήματα, η παραδοσιακή και σεμνή και αρραβωνιασμένη Rebecca Hall, μέχρι να αποδειχτεί το αντίθετο, επισκέπτεται τη Βαρκελώνη, στα πλαίσια της σύγχρονης εργασιομανίας, για να εκπονήσει μια διδακτορική έρευνα πάνω στην Καταλανική ταυτότητα. Σε αντίθεση με την ελεύθερη και παρορμητική φίλη της. Την Scarlett Johansson, η οποία πειραματίζεται και επιζητά διαρκώς το άγνωστο! Βέβαια όλα αυτά τα στερεότυπα καταρρίπτονται, καθώς και οι δυο τους θα παρασυρθούν στα μαγνητικά πεδία της αρρενωπής γοητείας του Javier Bardem. Ο οποίος μόλις έχει βγει από μια επεισοδιακή σχέση με την πληθωρική και μεσογειακού ταμπεραμέντου Penelope Cruz. Η παρουσία της οποίας αναμοχλεύει τις ήδη εύθραυστες ισορροπίες, και γεννάει απρόβλεπτες καταστάσεις!
Η Βαρκελώνη, ο τόπος που διαδραματίζεται η ιστορία, αποκαλύπτεται μέσα από μια αναπάντεχα φωτεινή φωτογραφία, ενώ στολίζεται επαναληπτικά από την αβάσταχτη ελαφρότητα του εισαγωγικού soundtrack. Η αρχιτεκτονική του Gaudi προελαύνει στον φακό, προδίδοντας τις προθέσεις του δημιουργού να μην καταπιαστεί βαθύτερα με την Καταλανική ταυτότητα. Συναντώντας τη σύγχρονη ματιά σε ένα τουριστικό ταξίδι αναψυχής! Ο ερωτισμός διάχυτος. Δεν μπορείς να αρνηθείς μια αποπλάνηση στη στιβαρή παρουσία του Javier Bardem με τη διαπεραστική ματιά. Ενώ το γυναικείο τρίο, που απαρτίζεται από τις Rebecca Hall, Scarlet Johansson, Penelope Cruz, αφήνει την αντρική φαντασία να καλπάζει δίχως πλευρικά!
Η υπόγεια λεπτή ειρωνεία δε θα μπορούσε να απουσιάζει ούτε από αυτή την ταινία. Θα μπορούσαμε να πούμε πως αποτελεί κύριο χαρακτηριστικό της! Και ας ξεκινήσουμε από τους ήρωες. Τόσο η Scarlet όσο και η Rebecca θα ανακαλύψουν διαδοχικά πως η ευτυχία δεν έχει την μορφή που είχαν φανταστεί. Η καθεμία θα δεχτεί μια ολοκληρωτική αναίρεση τόσο στην κοσμοθεωρία όσο και στην κατά πρόφαση ταυτότητα της. Κάτι τους διαφεύγει. Ίσως αυτό που έχουν οι Javier Bardem, Penelope Cruz. Δηλαδή η δίψα για την βιωματική απόλαυση της στιγμής, ενώ προγενέστερα έχει γίνει παραδεκτή η ματαιότητα της ζωής. Ωστόσο, και οι ιδεολογικά ανώτεροι Ισπανοί(Javier, Penelope) δεν παύουν να αποτελούν τα πιόνια στην ειρωνική σκακιέρα του Νεο Υορκέζου σκηνοθέτη! Αφού ο προαναφερθέν μηδενισμός, τον οποίον έχουν ομοίως διατυμπανίσει, αυτοαναιρείται μέσα από καταστάσεις έντονης θυμοκρατίας, οι οποίες με τη σειρά τους κατεδαφίζουν το οικοδόμημα της απόλαυσης!
Ωστόσο το αποκορύφωμα του σαρκασμού του σύγχρονου κόσμου, έρχεται με τον τρόπο που ο Woody Allen δοκιμάζει την πουριτανιστική κοινωνία μας. Η είδηση ενός ερωτικού τρίου αποτελεί δυσνόητη βόμβα στους συντηρητικούς κύκλους. Οι οποίοι καθόλου δεν ταράσσονται από την πραγματικά παρανοϊκή σύγχρονη καθημερινότητα. Μια ρεαλιστικά αποτυπωμένη σύγχρονη καθημερινότητα, η οποία καθρεφτίζεται στην αλλόκοτη εργασιομανία του καπιταλιστικού μοντέλου των επιχειρήσεων, τα φαινόμενα της οικογενειοκρατίας, τους κρυμμένους πόθους, την ουδετερότητα των σχέσεων και την συμβατικότητα των στιγμών. Μια καθημερινότητα η οποία είναι ολότελα παρανοϊκή, και που όμως η δύναμη της συνήθειας έχει καταστήσει φυσιολογικοφανή. Άραγε είναι πιο παρανοϊκή η άφεση στην ερωτική παρόρμηση, η οποία ως έναν βαθμό αποκρυσταλλώνεται και στην ανισόρροπη φύση του ανθρώπου, από τον σύγχρονο, ανέραστο και τυποποιημένο τρόπο ζωής; Προσέξτε χαρακτηριστικά τη σκηνή που η Rebecca Hall δέχεται μια σφαίρα στο χέρι. Με πρώτη αντίδραση πως θα κουκουλώσει το ατύχημα στον άνδρα της!
Άλλη μια καίρια παρατήρηση στα έγκατα του film είναι ο τρόπος που υποδηλώνεται η Τέχνη. Άραγε τα αληθινά καλλιτεχνήματα προκύπτουν μέσα από την τουριστική ματιά της σύγχρονής ελαφρότητας; Ένα τουριστικό καρτ ποστάλ; Άραγε τα έργα Τέχνης προκύπτουν από ανήσυχους καλλιτέχνες που καταστρέφονται στον εγκόσμιο βίο; Ή μήπως η Τέχνη βρίσκεται σε έναν αθόρυβο, αφανή και καθόλου ευπαρουσίαστο ασκητισμό; Έτοιμη να παραδοθεί μόνο σε εκείνους, τους λίγους, που έχουν τα μάτια να την εντοπίσουν;
Και όλα αυτά διαπράττονται δια χειρός ενός σπουδαίου cast. Η μούσα του Woody, Scarlett Johansson, σε μια "ερωτική" ερμηνεία σε έναν ρόλο που έρχεται διαρκώς δεύτερος. Η Rebecca Hall, ψυχρή, όντας ποτισμένη από τις σύγχρονες συμβάσεις, αλλά και θερμή, καθώς την ξεκλειδώνει η διαπεραστική ματιά του Javier Bardem. Ο οποίος παραδίδει μια Αρσενική ερμηνεία(με το Α κεφαλαίο). Όμως αυτή που κλέβει την παράσταση είναι η Penelope Cruz. Με απίστευτη υποκριτική δύναμη, ζωντανεύει έναν πολύ δύσκολο ρόλο. Ένα αγρίμι αλλά και μια ευαίσθητη περσόνα. Ένα πραγματικό θηλυκό με αρσενικό δυναμισμό. Δικαίως μαζεύει τα φώτα πάνω της!
Το Vicky Cristina Barcelona δεν αποτελεί έκπληξη σε όσους παρακολουθούν τα βήματα της καριέρας αυτού του καλλιτέχνη. Ωστόσο, αν η συγκεκριμένη ταινία δεν είχε έναν Woody στο τιμόνι της, πιθανόν θα τύγχανε μιας άλλης αντιμετώπισης. Γιατί η άνιση μεταχείριση προδίδεται σε νωπά συναισθήματα λατρείας. Πάντως εδώ, ο Νεοϋορκέζος, έκανε μια ταινία τόσο ελαφριά ώστε να είναι προσβάσιμη στη μεγάλη μερίδα του κοινού και τόσο στοχαστική ώστε να κρατήσει σε εγρήγορση τους χρόνιους θαυμαστές του!
Βαθμολογία 8/10
27 σχόλια:
Καλησπέρα! Ναι, αυτό το τελευταίο που λες είναι μεγάλη επιτυχία της ταινίας, ότι πιάνει πολλά κοινά, το παίζει σε πολλά ταμπλό κτλ.
Άφησες, αν κατάλαβα καλά, μια μπηχτή για υπερβολικά "τουριστική" θέαση της Βαρκελώνης από τον ΓΑ? (Λ.χ. Γκαουντί, που τον ξέρουν όλοι, αλλά όχι κάτι πιο ψαγμένο)? Ή σε παρερμηνεύω? Συναφώς, θα με ενδιέφερε να μας εξηγούσες, αν μπορείς, λίγο παραπάνω, πού εντοπίζεις στην ταινία τον "τρόπο που υποδηλώνεται η τέχνη" και αυτό το δίλημμα μεταξύ "τουρισμού"- κατατριβής στα εγκόσμια και αφετέρου αφάνειας και ασκητισμού, που αναφέρεις...
Κατ' αρχάς καλησπέρα! Πολύ μου αρέσουν αυτές οι ερωτήσεις γιατι προωθουν την κουβέντα! Με την προυπόθεση ότι θα σημειωσεις κ εσυ τις παρατηρησεις σου...
Δεν με παρερμηνεύεις; Αλλά δεν το είπα σαν μπηχτή. Το ανέφερα, και θεωρώ πως ο ΓΑ(!) το χρησιμοποίησε λειτουργικά στα πλαίσια της θέασης των τόπως από τους σύγχρονους αβθρώπους! Οι πρωταγωνίστριες τους είναι 2 Αμερικανίδες που επισκέπτονται την Βαρκελώνη. Με τουριστικές περισσότερο διαθέσεις! Καταλυτική και η χρήση των Ισπανικών από την Penelope σ' αυτό, εξοστρακίζοντας την Scarlet απ την πραγματικότητα και τονίζοντας τη θέση της!
Όσο για την Τέχνη αναφέρω τους τεις τρόπους με τους οποίους παρουσιάζεται στην ταινία. Δηλαδή την τουριστική θέαση της, χωρίς να αναφέρω το περιεχόμενο των καλλιτεχνημάτων, στα τουριστικά σημεία αναψυχής. Όπου οι ήρωες μαζί με πολυπληθή κοινό ανταμώνουν παλιά οικοδομήματα. Την Τέχνη όπως αποθανατίζεται στον εσωτερικό κόσμο
των Bardem και της Cruz. Και την Τέχνη στον γεροντάκο πατέρα. Σαφώς πιο αγνή, στην οποία προσωπικά συγκλίνω περισσοτερο!
Δεν ήταν τόσο καλή όσο πίστευα. Μάλλον επειδή την περίμενα πάρα πολύ και είχα μεγάλες προσδοκίες(που όσο πέρναγε ο καιρός και δεν κατάφερνα να την δω μεγάλωναν περισσότερο). Ειδικά μέχρι τη μέση έλεγα δεν μπορεί να είναι τόσο βαρετή. Από τη μέση και μετά όμως έπαθα πλάκα. Η Πενέλοπε είναι υπέροχη. Ουσιαστικά κάνει παιχνίδι μόνη της.
Το τραγουδάκι είναι τόσο κολλητικό που το λάτρεψα, όπως λάτρεψα και την Αρσενική ερμηνεία(με το Α κεφαλαίο-με εκφράζεις απόλυτα-) του Javier.
Τόσο καλή είναι;; Εγώ από το τρέιλερ που είδα δε με ενθουσίασε... Βρε, μήπως τη βαθμολογείτε όλοι τόσο για τη σκηνή με τη Γιόχανσον και την Κρουζ;;; Καλή δικαιολογία πάντως, δε λέω... :)
Η ταινία είναι αριστούργημα, αν είχε βγει το 86, τώρα όλοι θα λέγανε ..."ο παλιός καλός Woody..".
Ναι, το τραγούδι κολλάει φοβερά.
Κioy, μάλιστα, σ'έπιασα! Εγώ δεν ξέρω αν ο πατέρας είναι το ιδανικό μου. Είμαι υπέρ της έκθεσης στον κόσμο! Τουλάχιστον, όσο δεν γίνεται αυτοσκοπός. Αν πρέπει να επιλέξω από μέσα απ'την ταινία, θα επέλεγα την Μαρία-Ελένα (ελπίζω να μην είμαι προκατειλημμένος).
Για να πω τότε εγώ την "μπηχτή" μου, (αφού δεν αφήνεις εσύ) ο Woody όταν αναφέρεται σε θέματα τέχνης πολλές φορές μου φαίνεται ότι μένει στα αυτονήτα. Λ.χ. στο νεοϋορκέζικο σαλόνι στο Anything Else, που δηλώνει ο ήρωας ενθουσιασμένος με τον Ντοστογιέβσκη. Σαν να λέμε "μ'αρέσει ο Καβάφης από τους ποιητές" ή "μ'αρέσει ο Picasso από τους ζωγράφους". Βέβαια, και είναι τρισμέγιστοι, αλλά και λίγο "τουριστικά παραδείγματα". Και στο Match Point ο ήρωας διαβάζει το Cambridge Companion to Dostoevsky, αντί για το πρωτότυπο, κάτι που σχολιάστηκε αρκετά. Εδώ ας πούμε βλέπουμε Gaudi, που είναι το αυτονόητο στην Βαρκελώνη. Ελπίζω να μην ακούγομαι υπερβολικά σνομπ...
Για να πάω τώρα λίγο πιο περά, πιστεύω ότι Woody είναι λίγο τουρίστας στην Βαρκελώνη. Δεν είναι ούτε στην πατρίδα του το Μανχάταν, αλλά ούτε καν στέριωσε, όπως στο Λονδίνο. Την ξεπέταξε την πόλη με μια ταινία. Και στο ισπανικό πάθος, μάλλον τουρίστας μένει. Νομίζω ότι ταυτίζεται με τις δύο ηρωίδες, που μετά από την θερινή συναρπαγή την κάνουν. Καλό το πάθος, αλλά τουριστικά, πώς λέμε μου αρέσει η τάδε πόλη, αλλά όχι για να μένω...
Αχιλλέα, πέστα, πέστα! Για μένα ο Woody των 00'ς είναι ο καλύτερος! Και ειδικά εδώ!
Παιδιά όσον αφορά την τέχνη και τον τρόπο θέασής της από τον Γούντι θα αναφέρω τη χαρακτηριστική κατ'εμέ σκηνή του "Νευρικού Εραστή", όπου ο ίδιος μαζί με την Άνι είναι σε μια ουρά και ο μπροστινός παρπαρολογεί ασυστόλως περί τέχνης, αναφέροντας διάσημα ονόματα λογοτεχνών και φιλοσόφων, χρησιμοποιώντας υπερδύσκολο λεξιλόγιο και μη βγάζοντας κανένα νόημα. Ο Γούντι εκτός από την τρελή ατάκα "Μου έχει ζαλίσει το μυαλό", περνά σε μια σκηνή όπου μόνος του σκέφτεται ότι άκουσε και αποδεικνύει πως ο τύπος λέει μπαρούφες και κατά πάσα πιθανότητα δεν έχει καταλάβει καν τι λένε τα άτομα που αναφέρει, οπότε το κάνει με σκοπό και μόνο την αυτοπροβολή..
Όσον αφορά την ταινία με χαλάρωσε απίστευτα και τη θεωρώ μέσα στο κλίμα και τον παλμό της εποχής. Πιο μέσα δε γίνεται..
Α! Και θέλω διακοπές!!
με έχει φάει η γυναίκα να το δούμε, που θα μας πάει...
τη καλησπέρα μου!
Nathalie, πάω πάσο. Αν πρέπει να διαλέξω μεταξύ του Woody και ενός κουλτουριάρη παπαρολόγου, χίλιες φορές ο Woody...
Προς Lafkadio, Nathalie
Αφού σας ευχαριστήσω για την παρουσίασας εδώ.
Κατ' αρχάς νομίζω είναι αποστομωτική η αναφορά που κάνεις Nathalie! Νομίζω πως είναιαναπόσπαστο στοιχείο της ματιάς του η απομυθοποίηση φαντασμένων κουλτουριάρηδων. Χαρακτηριστική και η σκηνή στο Manhattan στον δρόμο με την τετραμελή συζήτηση. Και επιπροσθέτως όπως αναφέρεις lafkadio, η αγάπη του στις "αυθεντίες" (θα πω εγώ) αποδεικνύει
το αγνό, μη βέβηλο της παραπάνωαπομυθοποίησης.
Τώραστη συγκεκριμένη ταινία. όπως και εγώ και εσύ αναφέρεις lafkadio
δίνεται μια ανάλαφρη ματιά της Βαρκελώνης. Προσωπικά δεν πιστεύω πως αυτή η ματιά αποτελεί την προσωπική του δημιουργού. Αλλά ένα λειτουργικό τέχνασμα, με σκοπό τον καυτηριασμό των σύγχρονων τάσεων. Δηλαδή το πως(δηλαδή πόσο ανάλαφρα) βλέπει κάποιος μια ξένη χώρα. Μην ξεχνιόμαστε, οι πρωταγωνίστριες είναι δυο Αμερικανίδες τουρίστριες που μπαίνουν για τα καλά στο στόχαστρο της αμφισβήτησης!
Άλλωστε οι ταινίες του ΓΑ(το υιοθετήσαμε αυτό) είναι υφολογικά πολύ άμεσες και διαλεκτικές. Νομίζω πως με μια διαφορετική παρουσίαση της Τέχνης(τόσο εδώ όσο και σε παραδείγματα που αναφέρθηκαν) θαμετατόπιζαν ως περιεχόμενο τις εκάστοτε ταινίες. Πράγμα που δεν θα εναρμονιζόταν με την επιλεγμένη ταυτότητα τους.
@Annie_Hall
Συμφωνώ απόλυτα μαζίσου πως στο δεύτερο μισό απογειώνεται. Προσωπικά πιστεύω πως απλά σε αυτό το χρονικό διάστημα άρχισα να τη χτίζω με τρόπο αποδοτικό. Νομίζω όμως πως είναι πολύ
καλή ταινία!
Στα άλλα όπως λες και εσύ συμφωνούμε!
Δεν ξέρω μόνο το γεγονός το ότι το τραγούδι είναι κολλητικό αν θα έπρεπε να μας προβληματίζει!
@costello
Είναι είναι! Δες την και πες μας! Προσωπικά δεν καταλαβαίνωσε ποια σκηνή αναφέρεσαι.:)
@Λακωνικέ theachilles
Περιμένω αναλυτικότερη επεξήγηση είτε ιδιαιτέρως είτε εδώ! Αλλά νομίζω εκ του καλογραμμένου σου κειμένου διαφαίνεται αυτό που λες!
@geokalp
Κάτι θα ξέρει...:)
Επιστολή προς Kioy
Λέω για τη σκηνή που φιλιούνται συγκεκριμένα. Θα τη δω την ταινία, αλλά έχω βάλει σε πιο "έκτακτη" θέση το ENTRE LES MURS.
Ναι το Entre les murs είναι επίσης ταινιάρα!
Φίλε Kioy με εκπλήσσεις! Μήπως πρέπει να πάω να το δω;
Θα μιλήσω ειλικρινά. Είχα διαβάσει αποθεωτικές κριτικές πριν πάω να δω την ταινία (Δανίκας κ.ά.) Αυτό με οδήγησε στο να μπω στην αίθουσα έχοντας ένα ελάχιστο στάνταρ ποιότητας για την ταινία. Δεν περίμενα να δω κάποιο αριστούργημα, ούτε κάποιο δύσκολο και φλέγον θέμα, αλλά μια αρκετά καλή ανάλαφρη ταινία με τους προβληματισμούς του Γούντι Άλεν. Βγαίνοντας από την αίθουσα ήμουν κάπως απογοητευμένος. Ένιωθα ότι δεν θα μου μείνει τίποτα από αυτήν την ταινία. Θεωρούσα ότι ο ΓΑ(αφού χρησιμοποιήθηκε παραπάνω, θα το τολμήσω κι εγώ!) δεν εκμεταλλεύτηκε κάποια από τα ατού της τοποθεσίας (Βαρκελώνη και υπέροχη ισπανική ύπαιθρος). Επίσης θεώρησα ότι δεν εκμεταλλεύτηκε την εκπληκτική κιθαριστική πράροδοση της Ισπανίας (είμαι λάτρης της), καθώς δύο φορές που έδειξε Ισπανούς να παίζουν κιθάρα τούς έκοψε απότομα πρωτού προλάβουμε να μαγευτούμε και να συγκινηθούμε. Τελευταίο (και χειρότερο) το ότι υπάρχει αυτή η αφήγηση στην ταινία. Δεν ξέρω γιατί, αλλά ξενέρωσα πάρα πολύ. Μου φάνηκε πολύ κακόγουστη, πολύ απλοϊκή, εντελώς περιττή. Από κινηματογράφο δεν ξέρω πολλά, αλλά μου φάνηκε κακή επιλογή η αφήγηση.
Διαβάζντας το δικό σου ποστ για την ταινία σήμερα, πρέπει να σου πω ότι "μαλάκωσα" κάπως. Πράγματι ο ΓΑ θίγει μια σειρά από κοινωνικά θέματα, πάντα γύρω από το θέμα "ανθρώπινες σχέσει και έρωτας". Επίσης η παρατήρησή σου για τις 3 μορφές της τέχνης με εντυπωσίασαν (σε βαθμό που να λέω μέσα μου "μα είμαι χαζός και δεν το κατάλαβα πιο πριν;")!
Πάντως με τα προβλήματα που υπάρχουν σήμερα ανα την υφήλιο είναι λίγο πολυτέλεια να ασχολούμαστε με τόσο "ελιτίστικα" θέματα. Βλέπουμε μια Αμερικανίδα που έχει την πολυτέλεια να περάσει τον Ατλαντικό και να κάνει έρευνα για το μεταπτυχιακό της σε μια από τις ωραιότερες πόλεις της Ευρώπης και παράλληλα να κάνει τις διακοπές της. Και από την άλλη, την άνεργη φίλη της να περιφέρεται στην ίδια πόλη χωρίς ιδιαίτερο άγχος για το αύριο. ΟΚ, δείχνει την εργασιομανία που πιάνει τον άνθρωπο στο σύγχρονο καπιταλισμό, αλλά κάπου κολλάει το πράμα βρε παιδί μου...Ίσως να είναι αυτό που λες, ότι με ένα καλό, "εμπορικό" καστ και μια ανάλαφρη ιστορία ο ΓΑ προσπάθησε να τραβήξει το κοινό και να το προβληματίσει με τον τρόπο του.
Καλύτερη στιγμή της ταινίας είναι όντως ο τραυματισμός της Βίκι με το πιστόλι και η δικαιολογία που προσπαθεί να βρει για το σύζυγό της. Αυτό το παρατήρησα κι εγώ απ'την πρώτη στιγμή κι εκεί είπα μέσα μου "κάτι προσπαθεί να μας πει εδώ ο ποιητής". Εκεί πραγματικά προβληματίστηκα!
Απίστευτη Πενέλοπε Κρουζ! Πραγματικά, αν δεν "έμπαινε" στην ταινία εκεί κάπου στη μέση, θα έπληττα τρομερά. Δίνει απίστευτο αέρα σε έναν δύσκολο ρόλο. Πολύ καλός ο Μπαρδέμ.
Την καλημέρα μου.
ΥΓ: Το τραγουδάκι πού θα το βρούμε;
@ Γιώτα
Να πας να το δεις καλή μου! Τι εννοείς σε εκπλήσσω; Να το δεις και να μας πεις αν εξεπλάγεις από τον Woody Allen...
@Stepas
Καλησπέρα. Κατ' αρχάς να σε ευχαριστήσω για την τόσο αναλυτική σου παρουσία. Είναι πολύ ευχάριστο για μένα κάποιος να μοιράζεται τις απόψεις του τόσο διεξοδικά. Άλλωστε αυτό δεν είναι που μας επιτρέπει το θέαμα; Μια ευχάριστη και δημιουργική διαδικασία ανταλλαγής απόψεων.
Κατ' αρχάς θέλω να ξεκαθαρίσω πως δε θεωρώ την ταινία ανάλαφρη. Ναι είναι σαφές, πως δε καταπίάστηκε καθόλου με την ιστορία της Καταλωνίας. Και είναι τόσο πλούσια.
Δε καταπιάστηκε με την καλλιτεχνική παράδοση ούτε τις κοινωνικές αναταραχές. Για μένα ο τρόπος που παρουσιάζεται η Ισπανία, είναι ένα εφυέστατο και λειτουργικόσεναριακό τέχνασμα. Καιαποσκοπεί στο να αποδωθεί η οπτική των Αμερικανίδων τουριστριών για την Ισπανία. όπως και κάθε άλλου φαντασμένου τουρίστα που επισκέπτεται μια χώρα με όποια προσχήματα όποιας σύγχρονης εργασίας-μαλ**ιας. όπως ισχύει εδώ για τη Vicky. Είναι σαφές ο εμπαιγμόςστην Αμερικάνικη κουλτούρα. Αν αναλογιστούμε αυτό το φυσικό-αυθεντικό που ανδύουν οι παρουσίες Bardem-Penelope Cruz. Τους οποίους τους βρήκαμε παρομοίως εξαίσιους. Παρατήρησε την εμμονή της Penelope να μιλάει Ισπανικά, και να διαχωρίζεται της συμβατικής Αμερικάνικης πραγματικότητας.
Τώρα για το "ελιτιστικά θέματα" δε ξέρω πως να απαντήσω. Νομίζω πως αν θεωρήσουμε το θέμα του ΓΑ ως μεσαίας κατηγορίας, τότε κινδυνεύουμε να υποβαθμίσουμε όλη την προβληματική(εννοώ σε ολόκληρη την καριέρα) του σπουδαίου αυτού καλλιτέχνη. Για μένα το θέμα που θίγει είναι φλέγον. Καταπιάνεται με τη σύγχρονη δομή του κόσμου, στοιχειοθετεί την έλλειψη ταυτότητας του σημερινού ανθρώπου(χαρακτηριστικό παράδειγμα οι Αμερικανίδες καλονές, δώσε έμφαση στον τελευταίο διάλογο που έχουν μεταξύ τους σε αντιπαράθεση με την εναρκτήρια voice over σύσταση τους). Θίγεται ο έρωτας, ηα γάπη, ως μορφή, ως περιεχόμενο, ως ιδέα, ως ασθένεια του νου κλπ. Και πολλά ακόμα που δε μπορούν να αναλυθούν απλάσε δυο γραμμές. Έτσι μάλλον θα διαφωνήσω μαζί σου ως προς το ελιτιστικά θέματα.
Τώρα για τις συμφωνίες μας τα είπες ήδη! Για αυτό δεν έχω να τονίσω κάτι. Να πω πάντως πως χάρηκα που με εμπιστεύτηκες μετά τη θέαση της ταινίας. Προσωπικά θεωρώ αναίτιο να διαβάζω κριτικές πριν δω μια ταινία. Γιατί μπορεί να με κάνουν προκατειλημένο ως έναν βαθμό. Μπορεί να πάρω μια γενική εικόνα(βαθμολογίες κυρίως) για να επιλέξω κάποια ταινία αν δεν είμαι σίγουρος. Αλλά μετά τη θέαση της ταινίας, μου αρέσει να διαβάζωκριτικές για να ξεδιαλύνω και εγώ τα κομμάτια του παζλ που μένουν μετέωρα μετά από την ολοκλήρωση του προσωπικού διαλόγου έργου τέχνης-θεατή.
υγ. Για το τραγουδάκι δεν ξέρω. Έχω την αίσθηση πως μια έρυνα στα torrents θα είναι καρποφόρα!
Την καλησπέρα μου και πάλι, και ευχαριστώ για την εκτενή παρουσίασου...
Καλημέρα.
Να'σαι καλά kioy! Κι εγώ χαίρομαι που προωθείς τον διάλογο με αφορμή τις ταινίες μέσα από το μπλογκ σου. Είναι πολύ σημαντικό να μιλάμε με αφορμή την τέχνη. Δεν είναι πασατέμπος οι ταινίες για να περνάμε την ώρα μας (όπως πολλοί νομίζουν). Είναι τέχνη, άρα επικοινωνία και τροφή για σκέψη, προβληματισμό, αλλά και ικανοποίηση των αισθήσεών μας.
Τελικά μάλλον έχεις δίκιο. Όσο πιο πολύ το σκέφτομαι τόσο πιο πολύ συμφωνώ μαζί σου. Μάλλον ήταν επιλογή του ΓΑ αυτή η "επιπόλαιη" ματιά στη Βαρκελώνη γιατί έτσι είδαν την πόλη οι δύο Αμερικανίδες τουρίστριες. Δείχνει όντως την οπτική τους.
Όντως θίγει το σοβαρότατο θέμα των σχέσεων. Δείχνει νομίζω το πόσο τυπικές είναι και πολλές φορές ανειλικρινείς. Απλά εγώ αυτά θα τα ήθελα λίγο πιο τονισμένα. Αλλά αυτό είναι κάτι υποκειμενικό, που αφορά το τι ζητάω εγά από μία καλή τιανία. Δεν σημαίνει ότι δεν είναι καλή η ταινία.
Ούτε κι εγώ τρελαίνομαι να διαβάζω κριτικές πριν πάω να δω μια ταινία. Μάλιστα μέχρι πριν λίγα χρόνια πήγαινα κι έβλεπα μια ταινία ξέροντας ελάχιστα πράγματα γι'αυτήν. Πλέον φροντίζω να μαθαίνω κάποια βασικά πράγματα. Ποιός είναι ο σκηνοθέτης και 2-3 στοιχεία γι'αυτόν, ποιοί παίζουν και ΚΥΡΙΩΣ αν πρόκειται για ταινία ή για "εμπόρευμα". Η 2η κατηγορία δεν με αφορά καθόλου και διαβάζω κριτικές ώστε να την αποφεύγω. Αφού δω την ταινία όμως, διαβάζω πολλά πράγματα. Φυσικά διαβάζω το μπλογκ σου πάντα γιατί με ενδιαφερει η γνώμη σου (πάντα κερδίζω πράγματα από αυτά που γράφεις). Και φροντίζω επίσης να παρακολουθώ κουβέντες που γίνονται πάνω στην ταινία που έχω δει είτε στο διαδίκτυο είτε σε έντυπα. Το κάνω αυτό για τους λόγους που εξηγώ στην 1η παράγραφο. Συμφωνώ απόλυτα σε αυτό που λες για "τα κομμάτια του παζλ". Ακριβώς έτσι το βλέπω κι εγώ.
Να'σαι καλά. Τα λέμε.
Βλέπω ότι έχετε ωραία κουβεντούλα και δεν κρατιέμαι να μην μπω σαν τον μαϊντανό (για πολλοστή φορά, αλλά ανανεώνονται τα ερεθίσματα)...
Είδη τέχνης. Θα προσέθετα την σχέση ΜΑ και ΧΑ. Η ΜΑ είναι ο τρελός δημιουργός, που υποφέρει στο πετσί της, στο μυαλό και την ψυχή της αυτά που δημιουργεί. Που τρελαίνεται. Γι' αυτό μόνο τα δικά της έργα τρομάζουν, σκιάζουν, κάνουν εντύπωση. Του ΧΑ τα έργα είναι πάρα πολύ παρόμοια, αλλά δεν έχουν αυτό το κατιτίς παραπάνω. (Ας πούμε αυτό που o Barthes ονόμασε punctum, ας πούμε "τραύμα"). Ο ΧΑ είναι τρόπον τινά ένας ορθολογιστής άρπαγας, (ένα είδος Bregovic) κλέβει από την γυναίκα του τις εμπνεύσεις, το στυλ, το πάθος, αλλά το συστηματοποιεί, το βγάζει προς τα έξω με κάποια λογική δομή, με τρόπο που να είναι εύληπτο. Γι' αυτό και ο ΧΑ είναι ο διάσημος, αλλά η ΜΕ είναι αυτή που σκιάζει, ενώ παραμένει αφανής. Είναι σαν η ΜΕ να είναι ένα είδος Van Gogh που τρελάθηκε, που έκοψε το αυτί του και αυτοπυροβολήθηκε (η ΜΕ περιορίστηκε βέβαια στο να πυροβολεί τους άλλους!), ενώ ο ΧΑ ένα είδος Cezanne που μια παρόμοια με του συναδέλφου του τέχνη την πήρε απ' την αφάνεια και την καθιέρωσε στα μουσεία, πράγμα που ήταν και το στοίχημά του. Ή για να πάμε σε ένα πιο συναφές παράδειγμα η ΜΕ θυμίζει την Camille Claudel που ενέπνευσε τον Auguste Rodin. Ο τελευταίος ήταν ο συστηματικός, που εξορθολόγισε, που παρήγαγε το τεράστιο έργο, αλλά η πρώτη ήταν αυτή που είχε αυτό το κάτι άλλο, και τελικά το πλήρωσε με το να τρελαθεί και νομίζω να εγκλειστεί. Καθώς μάλιστα οι δυο τους ήταν ζευγάρι, μου θυμίζουν πολύ το ζεύγος της ταινίας. Και ίσως δεν είναι τυχαίο που η ΜΕ είναι η γυναίκα και ο ΧΑ ο άντρας. Το ζευγάρι τους είναι ένα είδος Διοτίμας και Σωκράτους, ή Πυθίας και ερμηνευτή ιερέως.
Ο πατέρας πάλι είναι ένα είδος Kafka. Οι τρεις τους μου θυμίζουν την Αγία Τριάδα του Νεοπλατωνισμού. Ο πατέρας ως το Απρόσιτο, απροσπέλαστο Εν της υπερβατικής ομορφιάς, η ΜΕ ως ο Νους, της έντονης σύλληψης, ο ΧΑ ως η Ψυχή που αντιγράφει βλέποντας την έμπνευση του Νοός και την κοινοποιεί προς τα έξω. Και ας πούμε οι τουρίθτας αμερικάνας στον ρόλο του υλικού κόσμου που πιάνει ό,τι μπορεί ν' αρπάξει από την ομορφιά. Χρησιμοποίησα λίγο τεχνική φιλοσοφική ορολογία, αλλά νομίζω ότι αυτό που θέλω να πω είναι αρκετά κατανοητό.
Kioy, ως προς τον τουρισμό της ταινίας είναι διαφορετικές οι ερμηνείες μας, πολύ συνεπής η δική σου, όμως εμμένω στην δική μου, χωρίς να αποκλείω ότι μπορεί και να έχεις εσύ δίκιο. Εσύ την βλέπεις την ταινία ως μια κριτική του "τουρισμού". Εγώ νομίζω ότι ο ΓΑ είναι ο ίδιος ένας "τουρίστας" και κάνει μετα-αφηγηματικά ένα σχόλιο στον εαυτό του ως τουρίστα της τέχνης και της Ισπανίας και της Ευρώπης, στις οποίες ο ίδιος δεν ριζώνει, παρά μόνο τις ξεπετά με μια τουρνέ και την κάνει για το πατρώιο Μανχάταν. Για μένα ο ΓΑ είναι η faux-boheme Cristina. Δεν ξέρω, χρειάζομαι να την ξαναδώ άλλη μια φορά την ταινία για να σιγουρευτώ ποιος από τους δυο μας έχει δίκιο...
Και ακόμη μια "ενσυναισθησία" μου (που λες κι εσύ) ως προς τον ΧΑ. Δεν είναι τυχαίο που βλέπουμε όλο το οικογενειακό προφίλ του. Είναι τελικά το "καλό παιδί", της "καλοβαλμένης" οικογένειας, το "παιδί του μπαμπά", και μετά το "παιδί της γυναίκας" του. Βασικά είναι εκ φύσεως το "καλό παιδί", και η ΜΕ τον κάνει "αλητάκο" (με την καλή έννοια), τον "ξεστρατίζει" στην τέχνη και την ζωή. Ώστε μετά να φαίνεται ως ο τσαμπουκαλής, ο τολμητίας, ο πέφτουλας στις τουρίθτας. Ας ην ήταν η ΜΕ και σού 'λεγα εγώ...
@stepas
Την καλημέραμου αγαπητέ μου. Συμφωνώ απόλυτα με την θέση σου στην πρώτη παραγραφο.Οι ταινίες, το θέατρο, η μουσική η Τέχνη(αναφέρω τις
πιο εμπορικές της μορφές γιατί αυτές νοσσούν κυριότερα) δεν είναι πασατέμπος. Είναι προβληματισμός, είναι σκέψη, είναι εισβολή σταέγκατα του ψυχικού κόσμου. Για αυτό θεωρώ πως
ο αγνός λάτρης της Τέχνης, εθίζεται κατά έναν τρόπο σε αυτήν, καθώς αποτελεί κατά έναν τρόπο ανάγκη ζωής. Κάπως έτσι το βλέπω εγώ. Ένας διάλογος που ανοίγεται, μέσα στα κοινωνικά-κοσμολογικά πλαίσια, καθώς όλοι αποτελούμε υπομονάδες της κοινωνίας! Και για αυτό η Τέχνη οφείλει να ανακατευθύνει και να προάγει έργο παιδείας έστω και υποσυνείδητα στο σύγχρονο άνθρωπο!
Όσο για την τελευταίασου παράγραφο!
Μάλλον κάνουμε τα ίδια, με κοινότερο παρανομαστή την απέχθεια προς το εμπόρευμα. Δυστυχώς τα πάντα είναι μέρος του συστήματος που αναζητά την υπεραξία. Και ο κινηματογράφος ενίοτε είναι μια καλή ευκαιρία για αυτούς! Τέλος, Θα ήταν αγενές από την πλευρά μου να μη σε ευχαριστήσω για τα καλά σου λόγια!
Καλό μεσημέρι!
@lafkadio
Καλησπέρα και πάλι. Πολύ ενδιαφέρουσα η παρέμβαση σου. Αν και μερικά ονόματα δυσκολεύομαι να τα ακολουθήσω.
Νομίζω πως μόλις σκιαγράφησες το πορτραίτο ΧΑ(Bardem) και ΜΕ(Cruz) με ενδιαφέρουσα μεθοδικότητα. Όπως κάνεις και στο δικό σου post για αυτό του Doug!
Για να πω την προσωπική μου άποψη δε βρήκα τεράστια διαφορά μεταξύ ΧΑ και ΜΕ. Νομίζω πως εκ των πρωτέρων ΧΑ και ΜΕ ταυτίζονται ως προς το περιεχόμενο. Αυτό που τους κάνει να διαφέρει είναι η μορφή τους. Κυρίως των λόγων που αναφέρεις. Ο ΧΑ είναι το βολεμένο παιδί, ενώ η ΜΕ συνάμα ευθραύστη ασφυκτιά μην έχοντας τις ευκολίες(οικογεμνιακές, επαγγελματικές, ερωτικες κλπ) του αντρός της...
Όσο για τις διαστάσεις των απόψεων μας στην αποτύπωση αφήγηση της ιστορίας ίσως να μην απέχουμε πολύ!
Δεν εννοώ του "τουρισμού" με την στενή, ταμπελοποιημένη(!) έννοια του όρου. Αλλά μέσω της οπτικής της θέασης ενός ξένου τόπου απ' τον σύγχρονο άνθρωπο(όπως είναι οι Αμερικανίδες πρωταγωνίστριες). Δεν απέκλεισα όμως ποτέ ο ΓΑ να κάνει και ένα έμμεσο αυτοσαρκαστικό σχόλιο, τονίζοντας πως και η δικιά του θέση είναι ανάλογη με των πρωταγωνιστριών του!
Μία πιο ανάλαφρη εκδοχή του ΓΑ. Την παρακολούθησα πριν από καιρό και μου άρεσε..¨΄Ομως θεωρώ άδικο το ότι η Πενέλοπε δεν είχε θέση στην αφίσα. Αυτή με τον Μπαρδέμ κράτησε την ταινία σε κάποιο ύψος..
Η Σκάρλετ δεν είχε βάθος...
το τραγουδάκι της ταινίας όμως ήταν κολλητικό!! Όλοι αυτό πιπίλιζαν σαν καραμέλα μετά τη λήξη της ταινίας..
Πολύ χαίρομαι που μοιράζεσαι τις εντυπώσεις σου μαζί μας ανώνυμε/η αναγνώστη/ρια(θα ήταν μεγαλύτερη χαρά μας να ξεγελάσουμε την απρόσωπη επικοινωνία μας με ένα σχηματικό συνθηματικό).
Για τις αφίσσες δεν το πολυπρόσεξα να σου πω την αλήθεια, δε με πολυενδιαφέρει κιόλας. Αλλά η Penelope αξικρατικά τη διακιούται!
Τώρα για το τραγούδι, όντως πολύ κολλητικό. Το είπα και παραπάνω, δεν ξέρω αν είναι καλό ή κακό αυτό! Πάντως ταιριάζει γάντι στο τουριστικό ύφος του film!
Την καλησπέρα μου:)
και πάλι εγώ.
Την προηγούμενη φορά που έγραψα για την αφίσα εννοούσα τη Rebecca Hall. Αυτή δεν ΄μπήκε στην αφίσα.
Βέβαια, η αφίσα είναι αμιγώς θέμα marketing και η Hall δεν είναι ευρέως γνωστή..
Πάντως η ταινία είναι πολύ καλή.
Θα την έβλεπα έτσι κι αλλιώς και μου τη συνέστησε και ο μαθηματικός μας,του οποίου την άποψη εκτιμώ!!
Και ο χαρακτήρας που υποδύεται είναι εξίσου σημαντικός!
Τέλος πάντων, δεν είναι θέμα δικαίου η αφίσα(όπως προανέφερα) και ο ΓΑ δεν με απογοήτευσε ...
Ανώνυμη.
Καλώς επέστρεψες να επαναφέρεις την τάξη αγαπητή ανώνυμη! (το νικ το κατοχυρώνεις!)
Δεν ξέρω, έχω την αίσθηση πως όσο και αν ψάξουμε στην τεράστια φιλμογραφία του ΓΑ, πολύ δύσκολα θα βρούμε κάτι να μας απογοητεύσει!
Ένας πραγματικός χείμαρος επιτυχιών! :)
Δημοσίευση σχολίου