Σκηνοθεσία: Mike Leigh
Παραγωγής: England / 2008
Διάρκεια: 118'
Το Happy-Go-Lucky, όπως διαφαίνεται του τίτλου του, είναι το νέο feel good ταινιάκι του Mike Leigh με διασκεδαστικές κοινωνικές νύξεις. Και αφού απέδρασε με δόξα και τιμές απ' το Βερολίνο, έρχεται με φόρα καταπάνω μας!
Η Poppy(την οποία υποδύεται η θεϊκή Sally Hawkins) είναι μια θεότρελη και τρισχαρούμενη τριαντάρα δασκάλα. Συγκατοικεί με την παρόμοιων καταβολών συνάδελφό της και αρνείται πεισματικά την ένταξη της στον σοβαροφανή κόσμο των ενηλίκων. Με αφοπλιστικό χαμόγελο, ανεμελιά και ξεγνοιασιά παιδικού διαμετρήματος και μια συνειδητοποιημένη ανάλαφρη στάση ζωής, σκορπά ποικίλες αντιδράσεις στον περίγυρο της.
O Mike Leigh θα ποτίσει αυτήν την ανατρεπτική κωμωδία με ξεκάθαρες κοινωνικές αναφορές. Η ανάλαφρη Poppy έρχεται να αμφισβητήσει πατόκορφα την δομή του σύγχρονου κόσμου. Ενός κόσμου που είναι εγκλωβισμένος σε προϋπάρχοντα σχήματα και βασανίζεται από ποικιλόμορφα συντηρητικά κολλήματα. Χαρακτηριστικότερες περιπτώσεις ο δάσκαλος οδήγησης, που έχει καταρρεύσει απ' την παράνοια του σύγχρονου κόσμου. Προσπαθώντας μέσω μιας υπερανάλυσης να αμυνθεί της περιθωριοποίησής του. Εδώ έχουμε ξεκαρδιστικές σκηνές που μας χαρίζει το δίδυμο Sally Hawkins-Eddie Marsan. Ενώ σε μια άλλη περίπτωση, βλέπουμε την φιλενάδα της Poppy να βολεύεται πίσω απ' έναν προβληματικό γάμο. Ακολουθώντας απαράμιλλα και εξιδανικεύοντας τις επιταγές της κοινωνίας.
Όμως ο Mike Leigh πέφτει θύμα των ίδιων των κατηγορώ του. Θα εξιδανικεύσει με περίσσια άνεση τη feel good παρουσία της ηρωίδας του. Σε ένα φιλμ που μοιάζει να έχει προκύψει απ' τον έρωτα του δημιουργού για τον πρωταγωνιστικό του ρόλο. Καθώς εξιδανικεύει και απολυτοποιεί την συνηδειτοποιημένα ανάλαφρη στάση ζωής της Poppy, παρουσιάζοντας οτιδήποτε αλλιώτικο με φλεγματικό τρόπο. Συγκεκριμένα ο σκηνοθέτης δείχνει να θεοποιεί το "Μακάριοι οι πτωχοί το πνεύματι" και την ευτυχία που απορρέει μιας επιλεγμένης άγνοιας, ενώ παράλληλα παρουσιάζει τον κόσμο της σκέψης ως το εισιτήριο για την διάβρωση. Σε μια μάλλον θρησκευτική θεώρηση του κόσμου, κατά την οποία ο άνθρωπος αδυνατεί να αναμετρηθεί με την πολυδιάστατη εσωτερική του κόσμου. Συνοψίζοντας, ναι ο Βρετανός σκηνοθέτης κάνει πολύ εύστοχες παρατηρήσεις στη σύγχρονη κοινωνία, αλλά η παρουσίαση του χαρακτηρίζεται από μια αλλοπρόσαλλη μονομέρεια που σκοπεύει στη συγκίνηση και την ταύτιση θεατή με την "διαστημική" Poppy.
Πάντως παρ' όσα καταλογίσαμε παραπάνω, οφείλουμε να παραδεχτούμε τον Mike Leigh για αυτή την ολοκληρωμένη θηλυκή περσόνα που δημιούργησε. Μέχρι σήμερα, στο σύγχρονο κινηματογράφο, ο Pedro Almodovar μονοπωλούσε του γυναικείου ενδιαφέροντος για τον τρόπο που μεταχειρίζεται και προσεγγίζει τον γυναικείο ψυχισμό. Εδώ η Poppy, που παραδίδει με μια χαρισματική ερμηνεία η Sally Hawkins, αποτελεί ένα τέλειο θηλυκό δημιούργημα. Απαλλαγμένο από αβανταδόρικες σεξιστικές προσεγγίσεις, με βάθος που υπερβαίνει την ανάλαφρη επιφάνεια και συνθέτει ένα ιδανικό αλλά ταυτόσημα και καθημερινό πορτραίτο.
Βαθμολογία 5/10
9 σχόλια:
Καλή ταινιούλα γενικά, αλλά θα μπορούσε να γίνει και καλύτερη. Ίσως αν έκοβε λίγο κάποια "τραβηγμένα" διαλογικά αστεία κι επικεντρωνόταν περισσότερο στο μήνυμα της διάδοσης της αισιοδοξίας όπως η ΑΜΕΛΙ που ήταν σαφώς ανώτερη.
Η Σάλι Χώκινς πρέπει να μπει στην οσκαρική πεντάδα.
Διαβάζοντας την θετική περιγραφή σου για το φίλμ, μπορώ να πω ότι περίμενα λίγο περισσότερο από το 5/10!
Δεν το έχω δεί όμως για να μπορέσω να διαμορφώσω ιδία άποψη :)
@costello
Δε με πείραξαν τόσο τα τραβηγμένα διαλεκτικά αστεία. Μερικά τα διασκέδασα κιόλας! Αλλά ο φλεγματικός τρόπος με τον οποίο εξυμνήθηκε η περσόνα της πρωταγωνίστριας.
Η Σάλι όντως κάνει σπουδαία ερμηνεία σε έναν ρόλο πυο υπό άλλες συνθήκες θα ήταν απλά μια καρικατούρα!
@Caesar
Να επιστρέψεις αγαπητέ μου με ιδία άποψη! Πάντως προσωπικά το 5 νομίζω με εκφράζει. Αλλά το έχω ξαναπει, ο ιαριθμοί δεν είναι παρά μαθηματικές παραστάσεις που χρησιμοποιούνται(καλώς ή κακώς μάλλον κακώς) για να συνοψίσουν τις θέσεις μας. Από μόνες τους δε λένε κάτι!
Συμφωνώ φίλε με τη θέση που διατυπώνεις και φυσικά διαφωνώ με την ωδή στη χαζοχαρουμενοχαριτωμενιά του Μάικ Λι, που έτσι κι αλλιώς δεν βρίσκεται και ανάμεσα στις συμπάθειες μου
Επιστολή προς Kioy
Μερικά ναι, είχαν την πλακίτσα τους (με εξαίρεση αυτά της βραδιάς μετά το κλάμπινγκ), όμως περισσότερο μου άρεσαν οι χιουμοριστικές σλάπστικ στιγμές, δηλαδή ας πούμε οι επιτηδευμένα υπερβολικές εκφράσεις της Χώκινς στα μαθήματα φλαμένκο. Δεν το είχα εντοπίσει αυτό που λες, πρέπει να ομολογήσω ότι ευστόχησες σε αυτό που είπες, τώρα που αναλογίζομαι το φιλμ αρκετές στιγμές το είχαν αυτό.
Καλά έκανε κι ο Λι ανέθεσε το ρόλο στην όχι πολύ γνωστή αλλά έμπειρη ηθοποιό, αν εκμεταλλευόταν καμιά "βεντέτα" θα αποσπούσε καραγκιοζιλίκα. Αυτό δε θα έβγαινε προς το όφελος της ταινίας, βεβαίως, που στηρίζεται κυρίως ως ατού στη Χώκινς.
@zamuc
όπως τα λες. Αν και ο Mike leigh έχω την αίσθηση πως δεν ήθελε να κάνει μια ωδη στη χαζοχαριτουμενιά αλλά μια απόρριψη της σοβαροφάενειας. Πάντως, νομίζω πως απέτυχε και στα δύο!
@Costello
Well Said!
Ευχαριστώ kioy!
Αλήθεια, γιατί βήχεις όταν σε ρωτάνε για την αγαπημένη σου ταινία όπως λες στο προφίλ σου;; Δεν την έχεις προσδιορίσει;
Πως να μη βήχω;
Λέγοντας μια ταινία αδικώ καμιά δεκαριά. Πως λοιπόν να γράψω; Είναι σαν να ζητάς από ένα αερικό να σου πει ποιος ουρανός έχει την ωραιότερη θέα... Αδύνατον... Και το cinema έχει τόσους ουρανούς...
Μπορείς να αναφέρεις παραπάνω από μία. Εγώ αυτό κάνω, αν έχεις παρατηρήσει το προφίλ μου.
Δημοσίευση σχολίου