Efter brylluppet

Σκηνοθεσία: Susanne Bier
Παραγωγής: Denmark / Sweden / 2006
Διάρκεια: 120'

Το Efter brylluppet ή Μετά τον Γάμο στην Ελλάδα, είναι μια ταινία της Susanne Bier που θα επιχειρήσει να ανασημασιοδοτήσει το είδος του μελοδράματος Ωστόσο θεωρώ πως εν τέλει αποτυγχάνει, υποκύπτοντας σε μια ατμόσφαιρα τηλεοπτικής σαπουνόπερας που επιβάλλει το αδικαιολόγητα "γεμάτο" σενάριο.

Ο Jacob(Mads Mikkelsen), ένας Δανός που κατοικεί μακροχρόνια στην Ινδία, έχοντας ως σκοπό ζωής τη σωτηρία των εξαιρετικά πολυάριθμων εξαθλιωμένων παιδιών, επισκέπτεται την Κοπεγχάγη για συζητήσεις με τον Jorgen, πιθανό χρηματοδότη του ιδρύματος του. Εκεί, μια "κακή" σύμπτωση θα του φανερώσει την ύπαρξη μιας κόρης που επί εικοσαετίας αγνοούσε. Το μένος του θα στραφεί τώρα στην Helene, μητέρα του παιδιού του και γυναίκα του Jorgen. Όπως όμως σταδιακά αποκαλύπτεται πίσω απ' την προαναφερθείσα σύμπτωση κρύβεται ένας καλά προμελετημένος σκοπός, που θα τοποθετήσει τον Jacob, εν αγνοία του, στα άδυτα της "τραγικής" οικογένειας.


Αυτός(Jacob) φτάνει στη Δανία με μοναδικό σκοπό να εξασφαλίσει τα κονδύλια για το "ετοιμόρροπο" ίδρυμα του. Μοιάζει "χαμένος" μέσα στον κόσμο των πλουσίων αλλά και εξοργισμένος ταυτόχρονα. Που να ήξερε ότι θα οικειοποιηθεί αυτόν τον κόσμο σύντομα; Που να ήξερε τον αληθινό λόγο της επίσκεψης του; Ένα πιόνι στη σκακιέρα του Jorgen. Ο Jorgen είναι ένας πλούσιος επιχειρηματίας. Ακόμα και τώρα που πεθαίνει, νομίζει πως μπορεί να διαμορφώνει τα πάντα, πως μπορεί να κρατάει την μοίρα στα χέρια του, πως μπορεί να αγοράζει ανθρώπινες ζωές(και δυστυχώς τα καταφέρνει). Πως μπορεί να αγοράζει σύντροφο για τη γυναίκα του και για τα παιδιά του. Και επιλέγει τον βιολογικό πατέρα της θετής του κόρης. Άραγε σε μια πράξη φιλανθρωπίας; Και ερωτώ την σκηνοθέτιδα, έχει το χρήμα τόσο μεγάλη επιρροή και στην προσωπική ζωή; Και τελικά είναι αυτή η συμφιλίωση, ο συμβιβασμός, ο παραγκωνισμός των ιδανικών ένα ευτυχές νόημα ζωής; Προσωπικά επιτρέψτε μου να αμφιβάλλω και να δυσανασχετώ σε αυτή την ροπή που αποκτά η ταινία μέσω των πολυάριθμων επεισοδίων-πυραύλων που ανακατευθύνουν την θεματική της. Ενοχλούμε, όταν διακρίνω την εργαλειακή χρήση ευαίσθητων θεμάτων(φτώχεια, εξαθλιωμένα παιδιά, ετοιμοθάνατοι άνθρωποι, ιδανικά, προδομένοι σύζυγοι κλπ) για την ολοκληρωτική συναισθηματική επιβολή των μοτίβων που έχει επιλέξει ο κάθε δημιουργός. Και εδώ η πλοκή υπακούει στις αρχές μιας τυπικής σαπουνόπερας, επενδυμένη μάλιστα με τον ύπουλα χαμηλόφωνο τόνο της σκηνοθεσίας. Οι ευκολίες βρίσκονται παντού, και το σενάριο τελικά αρκείται σε μια χλιαρή ματιά εξιδανίκευσης του κόσμου των πλουσίων. Δεν είναι εκμετάλλευση άραγε το να επικαλείσαι "τραγικότατα" θέματα, όπως αυτή η επιδερμικότατη παρουσίαση των παιδιών της Ινδίας, έχοντας ως μοναδικό σκοπό την διαμόρφωση του ανάλογου συναισθηματικού κλίματος;


Ωστόσο, όσο και αν διατυμπανίζω τις διαφωνίες μου με τις πτυχές του σεναρίου, δεν μπορώ παρά να δηλώσω το ενδιαφέρον μου για την φόρμα της ταινίας. Η Susanne Bier θα εγκαταλείψει για λίγο τον τραχύ κόκκο του Δόγματος 95 και με λεία φωτογραφία θα καδράρει το θέμα της. Η κίνηση στην κάμερα είναι παρούσα σχεδόν πάντοτε, επιχειρώντας κάθε φορά την εισβολή στον εσωτερικό κόσμο των ηρώων. Από ολική περιστροφή της, που δηλώνει την ταραχή του ήρωα, εώς μικρότερες η μεγαλύτερες κινήσεις που επιθυμούν να στιγματίσουν την ένταση της στιγμής. Μεγάλο ενδιαφέρον αποκτά και ο τρόπος που χειρίζεται τον χρόνο. Είναι εμφανές πως για αυτή ο χρόνος έχει δυο διαστάσεις. Τις χρονικές στιγμές με συναισθηματικό ενδιαφέρον για τους ήρωες και αυτές τις λιγότερο "επίπονες" που απλά παρεμβάλλονται των προηγουμένων. Τις δεύτερες τις προσπερνάει με χαρακτηριστικό τρόπο, όμως τις πρώτες φιλοδοξεί να τις εγκλωβίσει μέσα στα εντόνως φορτισμένα γκρο πλάνα της. Γκρο πλάνα που μπορεί να περιέχουν από ένα φιλικό χτύπημα στην πλάτη μέχρι την οπτικοποίηση του πόνου, τον λυγμό ή το δάκρυ. Πάντως γενικότερα έχω την αίσθηση πως η φόρμα της χρήζει εκτενέστερης προσοχής και ανάλυσης.


Η ταινία εκτός των άλλων ήταν μια καλή ευκαιρία για τον Mads Mikkelsen να ανεβάσει τις μετοχές του, καθώς και εδώ περατώνει μια ενδιαφέρουσα ερμηνεία. Πάντως νομίζω πως θα είχε ιδιαίτερο ενδιαφέρον να δούμε την Susanne Bier να κινηματογραφεί οικογενειακά, κοινωνικά, προσωπικά δράματα όπου το σενάριο να περιέχει μικρότερη επίδραση πάνω τους. Ίσως τότε, η πολυαγαπημένη του Δανέζικου κινηματογράφου, ανταποκριθεί και στις δικές μας προσδοκίες.
Βαθμολογία 5,5/10