There Will be Blood

Σκηνοθεσία: Paul Thomas Anderson
Παραγωγής: Usa / 2007
Διάρκεια: 158’

Μια ακόμα τεράστια ταινία. Ο Daniel Day Lewis επιδίδεται σε μια τεράστια ερμηνεία μεταξύ σπουδαίων συναδέλφων του. Υποδύεται στοχαστικά, αλληγορικά, και αυτοπαρουσιαστικά έναν άπληστο μικρό σατανά(Plenview). Ο οποίος διορατικός διαβλέπει την κερδοφορία της πετρελαϊκής εποχής στην αλλαγή του 20ου αιώνα. Απαλλάσσεται από κάθε ίχνος περιοριστικής ηθικής και ασελγεί πάνω στον καθένα με μοναδικό σκοπό την συλλογή του χρήματος. Χρήμα που τον κάνει πανίσχυρο μεταξύ άλλων.

Ένας ιεροκύρηκας είναι ο κύριος αντίπαλος του. Αυτός είναι ένας ακόμα σπηλωτής όσων πρεσβεύει. Μα η δύναμη του απάνω στον πετραιλεομεγιστάνα έγκειται στις ρητορικές του ικανότητες. Με τις οποίες μπορεί και διαμορφώνει την ηθική των άλλων. Την ηθική της κοινωνίας η οποία είναι η μόνη που τελικά θα βρει απέναντι ο Plenview.

Ο Plenview με σκοπό την γλύκανση του image του συλλέγει ένα ορφανό το οποίο κατονομάζει γιο του. Ο H.W. είναι αυτός που είναι αποδέκτης τόσο της επιτυχίας μα κυριότερα την εσωτερικής σαπίλας του φερόμενου ως πατέρα του. Η κοντινή θέση του με το πλουτοπαραγωγικό προϊόν είναι αυτό που τον μετατρέπει σταδιακά σε ανταγωνιστή όπως χαρακτηριστικά τον αποκαλεί ο πατέρας του, σε μια μάλλον αλληγορική δήλωση του Paul Thomas Anderson.Ένα ακόμα συγγενικό πρόσωπο του Plenview είναι ο Henry. Ο οποίος παρά την μικρή χρονική παρουσία του είναι παραπάνω από χρήσιμος στο αφηγηματικό παζλ που ξεδιπλώνεται. Κατέχει την θέση της πληροφορίας, την ψευτοπληροφορίας η οποία απ’ το μηδέν φιλοδοξεί να φτάσει στα ύψιστα. Μόνο που τελικά η πληροφορία είναι καταναλωτή και έχει ημερομηνία λήξης.

Η ταινία αυτή απασχολεί περισσότερο από κάθε άλλο τους κριτικούς. Στα κείμενα των οποίων συναντάμε ποικίλες αναφορές. Η δύναμη της για μένα έγκειται στον τρόπο που παντρεύει τον προγενέστερο κινηματογράφο με ένα cinema που ακόμα δεν έχει ειπωθεί. Το πρώτο ενδεικτικό εικοσάλεπτο είναι ένα κολλάζ βουβών διαλεκτικά εικόνων που φειδωλά παρέχουν τις απαραίτητες πληροφορίες στον θεατή για να μην μείνει ξεκρέμαστος στη συνέχεια. Τα πάντα αναπτύσσονται και συνθέτονται μαεστρικά όσον αφορά την αφήγηση, με έναν τρόπο κινηματογραφικότατο. Τα πάντα έχουν έναν δυσδιάκριτο λόγο ύπαρξης όπως θα έλεγε και ο Tarkovsky. Ενώ αισθητικά η τέλεια φωτογραφία, η άριστη μουσική επιμέλεια ντύνουν τα κάδρα με τον πλέον επιθυμητό τρόπο! Τέχνες οι οποίες προσηλωμένες χρωστούν τον λόγο ύπαρξης τους καθαρά για την υπηρέτηση της ταινίας,

Το να χαρακτηρίσεις σε αυτή την ταινία τον Paul Thomas Anderson μαέστρο είναι λίγο. Θέλω να κάνω και μια αναφορά στον αβανταδόρικο και παραπλανητικό τίτλο της ταινίας που επαληθεύεται μόνο μοναδιαίως και στιγμιαίως στο αξιέπαινο finale. Ακόμα και με τον τίτλο ο σκηνοθέτης λοιπόν καταφέρνει να δημιουργεί ατμόσφαιρα, με τον τρόπο που έκαναν-κάνουν οι ταινίες αγωνίας. Όπου δηλώνοντας ένα γεγονός, η προσμονή των θεατών για αυτό συνεπάγεται με αγωνία. Έτσι και το «Θα χυθεί αίμα» προϊδεάζει, μόνο που είναι τελείως παραπλανητικό γιατί τελικά το μόνο αίμα που χύνεται είναι αυτό της ηθικής…
Βαθμολογία 9,5/10

Εδώ σας παραθέτω και το πολύ ενδιαφέρον κείμενο του αγαπητού Ηλία.