Τρίτη 11 Μαρτίου 2008

There Will be Blood


Σκηνοθεσία: Paul Thomas Anderson
Παραγωγής: Usa / 2007
Διάρκεια: 158’

Μια ακόμα τεράστια ταινία. Ο Daniel Day Lewis επιδίδεται σε μια τεράστια ερμηνεία μεταξύ σπουδαίων συναδέλφων του. Υποδύεται στοχαστικά, αλληγορικά, και αυτοπαρουσιαστικά έναν άπληστο μικρό σατανά(Plenview). Ο οποίος διορατικός διαβλέπει την κερδοφορία της πετρελαϊκής εποχής στην αλλαγή του 20ου αιώνα. Απαλλάσσεται από κάθε ίχνος περιοριστικής ηθικής και ασελγεί πάνω στον καθένα με μοναδικό σκοπό την συλλογή του χρήματος. Χρήμα που τον κάνει πανίσχυρο μεταξύ άλλων.

Ένας ιεροκύρηκας είναι ο κύριος αντίπαλος του. Αυτός είναι ένας ακόμα σπηλωτής όσων πρεσβεύει. Μα η δύναμη του απάνω στον πετραιλεομεγιστάνα έγκειται στις ρητορικές του ικανότητες. Με τις οποίες μπορεί και διαμορφώνει την ηθική των άλλων. Την ηθική της κοινωνίας η οποία είναι η μόνη που τελικά θα βρει απέναντι ο Plenview.

Ο Plenview με σκοπό την γλύκανση του image του συλλέγει ένα ορφανό το οποίο κατονομάζει γιο του. Ο H.W. είναι αυτός που είναι αποδέκτης τόσο της επιτυχίας μα κυριότερα την εσωτερικής σαπίλας του φερόμενου ως πατέρα του. Η κοντινή θέση του με το πλουτοπαραγωγικό προϊόν είναι αυτό που τον μετατρέπει σταδιακά σε ανταγωνιστή όπως χαρακτηριστικά τον αποκαλεί ο πατέρας του, σε μια μάλλον αλληγορική δήλωση του Paul Thomas Anderson.Ένα ακόμα συγγενικό πρόσωπο του Plenview είναι ο Henry. Ο οποίος παρά την μικρή χρονική παρουσία του είναι παραπάνω από χρήσιμος στο αφηγηματικό παζλ που ξεδιπλώνεται. Κατέχει την θέση της πληροφορίας, την ψευτοπληροφορίας η οποία απ’ το μηδέν φιλοδοξεί να φτάσει στα ύψιστα. Μόνο που τελικά η πληροφορία είναι καταναλωτή και έχει ημερομηνία λήξης.

Η ταινία αυτή απασχολεί περισσότερο από κάθε άλλο τους κριτικούς. Στα κείμενα των οποίων συναντάμε ποικίλες αναφορές. Η δύναμη της για μένα έγκειται στον τρόπο που παντρεύει τον προγενέστερο κινηματογράφο με ένα cinema που ακόμα δεν έχει ειπωθεί. Το πρώτο ενδεικτικό εικοσάλεπτο είναι ένα κολλάζ βουβών διαλεκτικά εικόνων που φειδωλά παρέχουν τις απαραίτητες πληροφορίες στον θεατή για να μην μείνει ξεκρέμαστος στη συνέχεια. Τα πάντα αναπτύσσονται και συνθέτονται μαεστρικά όσον αφορά την αφήγηση, με έναν τρόπο κινηματογραφικότατο. Τα πάντα έχουν έναν δυσδιάκριτο λόγο ύπαρξης όπως θα έλεγε και ο Tarkovsky. Ενώ αισθητικά η τέλεια φωτογραφία, η άριστη μουσική επιμέλεια ντύνουν τα κάδρα με τον πλέον επιθυμητό τρόπο! Τέχνες οι οποίες προσηλωμένες χρωστούν τον λόγο ύπαρξης τους καθαρά για την υπηρέτηση της ταινίας,

Το να χαρακτηρίσεις σε αυτή την ταινία τον Paul Thomas Anderson μαέστρο είναι λίγο. Θέλω να κάνω και μια αναφορά στον αβανταδόρικο και παραπλανητικό τίτλο της ταινίας που επαληθεύεται μόνο μοναδιαίως και στιγμιαίως στο αξιέπαινο finale. Ακόμα και με τον τίτλο ο σκηνοθέτης λοιπόν καταφέρνει να δημιουργεί ατμόσφαιρα, με τον τρόπο που έκαναν-κάνουν οι ταινίες αγωνίας. Όπου δηλώνοντας ένα γεγονός, η προσμονή των θεατών για αυτό συνεπάγεται με αγωνία. Έτσι και το «Θα χυθεί αίμα» προϊδεάζει, μόνο που είναι τελείως παραπλανητικό γιατί τελικά το μόνο αίμα που χύνεται είναι αυτό της ηθικής…
Βαθμολογία 9,5/10

Εδώ σας παραθέτω και το πολύ ενδιαφέρον κείμενο του αγαπητού Ηλία.

12 σχόλια:

Γιώτα Παπαδημακοπούλου είπε...

Kioy καλημέρα και καλή Σαρακοστή!
Δεν το έχω δει, ούτε σκόπευα προς το παρόν, αλλά μάλλον τώρα θα το τολμήσω!

kioy είπε...

Να το πράξεις και μάλιστα συντομότατα αγαπητή Γιώτα!
Η ταινία είναι δυσανάλογα μεγάλη για τις τωρινές παραστάσεις του κινηματογράφου!

Lorelei Am Rhein είπε...

Μεγάλη ταινία!
Νομίζω ότι όλοι συντονιστήκαμε στον ρυθμό της!

Ανώνυμος είπε...

Θα κάνω πάλι τον γκρινιάρη αλλά ενώ συμφωνώ για το φανταστικό πρώτο 20λεπτο και γενικά το εξαιρετικό α μέρος η συνεχεια δεν με ενθουσίασε τόσο. Στο σινεμά που το είδα είχε διάλειμα και πραγματικά πριν μπω για το β μισό ήμοθν ενθουσιασμένος στη συνέχεια όμως θεωρώ ότι πολύ ωμά και βεβιασμένα ο σκηνοθέτης θέλει να μας δείξει όλα τα σχετικά περί απληστίας αλλοτροίωσης κτλ και εμένα τουλάχιστον με έχασε. Γενικά είμαι οπαδός της συνέπειας και με ενδιαφέρει περισσότερο το αισθητικό-κινηματοφραφικό κομμάτι παρά το να γίνει κατανοητό ένα νόημα με άκρως ξεκάθαρο τρόπο. Για μένα ο Anderson δεν είναι συνεπής τη στιγμή που η ταινία κυλάει τόσο ωραία, ξαφνικά να πρέπει να μου δείξει τα 2 περιστατικά στο τέλος της ταινίας για να καταλάβω πόσο χαμηλά έχει πέσει ο Πλεινβιου

kioy είπε...

@ Lucy
Καλημέρα! Όντως πολύ μεγάλη ταινία...
Διάβασα και εγώ το καλοειπωμένοκείμενο σου! Στο μόνο που δε συμφωνώ είναι πως ο Plenview είναι αμόλυντος. Είναι σίγουρα πιο γνήσιος από την πορνοποιημένη ηθική που επιβάλλεται στους ασυνείδητους ανθρώπους(πανταχών καιρών) την οποία και καλείται να αντιμετωπίσει, αλλά δε νομίζω πως είναι αμόλυντος!
Γεια χαρά αγαπητή!

@Zamuc
Καλημέρα, είχα διαβάσει το κείμενο σου πριν δω την ταινία. Θυμάμαι τις ενστάσεις σου αλλά δε με βρίσκεις καθόλου σύμφωνο. Δεν νομίζω πως σε καμμία περίπτωση παραγκωνίζεται το αισθητικό κινηματογράφικο κομμάτι. Εγώ προσωπικά στο δεύτερο κομμάτι δεν είδα την οδό της απληστείας και της αλλοτρίωσης. Ο Plenview εξαρχής περιγράφεται ως ένας αδίστακτος σατανάς. (Εξαρχής παίρνει το νώθο παιδί την στιγμή που ο πατέρας του πέθανε σε εργασιακό ατύχημα μόνο και μόνο για την ωραιοποιημένη προβολή του στην προσπάθεια να αγοράσει γη, εξαρχής είναι τελείως αδιάφορος για την κοινότητα την οποία αρμέγει πετρελαϊκά. Τα λόγια του είναι εμφανώς θεατρινίστικα και αισχροκερδοπολιτικά! Ενώ και οι στάσεις του είναι αυστηρά προσηλωμένες στην προυπάρχον απληστεία). Για μένα το δεύτερο εξακολουθεί να έχει την στοιβαρότητα-στερεότητα του πρώτου. Και έρχεται να καταδείξει και να οριοθετήσει αυτή την θέση του κεφαλαίου μέσα στις μάζες. Μάζες ασυνείδητες και υποδουλωμένες σε ξενικές ρητές κενολογίες που αποτελούν και τους ηθικούς χάρτες τους. Και μέσα στο πρώτο πολύ δυνατό κοινωνικό κυρίως background προστέθονται εμβριθής αναφορές που κάνουν την ταινία τον μύθο εξαιρετικά αγέραστο!

dunno είπε...

μπορώ να συμμεριστώ τις ενστάσεις του zamuc γιατί λίγο έλειψε να περάσω κι εγώ από τα στάδια που αναφέρει, αλλά συμφωνώ με τον kioy.και για να είμαι ειλικρινής δεν κατάφερα εν τέλει να διακρίνω μέρη.η κατάντια του plainview στο τέλος δεν νομίζω ότι απέχει πολύ από τον χαρακτήρα που μας παρουσίασε ολοκληρη η ταινία, απλώς ο ίδιος μετά από τόσα χρόνια δεν έχει την ανάγκη-διάθεση να υποκριθεί ότι είναι κάτι άλλο, γιατί πλέον έχει κερδίσει κι έχει χάσει τα πάντα.

kioy είπε...

Η παρέμβασή σου φίλε dunno με βρίσκει απόλυτα σύμφωνο! Και εγώ τα μέρη τα χώρισα περισσότερο χρονικά παρά θεματικά, καθώς μια διάκρισή τους ως προς την θεματολογία της ταινίας θα ήταν από δύσκολη ως ανέφικτη!

Και η τελική κατάντια, όπως αναφέρεις, φαντάζει περισσότερο ως το λογικό επακόλουθο, ενός ανθρώπου που έχει αποκαλυπτεί πλήρως στο πέρασμα του χρόνου...

Unknown είπε...

Αφού σ' ευχαριστήσω για την αναφορά - κάτι που δεν παύει ποτέ να με τιμά πραγματικά - και μιας και έχω τοποθετηθεί με νέο (κι εν μέρει αναθεωρητικό) κείμενο, να σε ευχαριστήσω "απλώς" που συμβάλλεις τόσο στην δημιουργία ενός σοβαρότερου κλίματος συζήτησης ταινιών.

kioy είπε...

Σε ευχαριστώ πολύ Ηλία για την επίσκεψη και τα τιμιτικά σου λόγια! Διάβασα το νέο έξοχο κειμενό σου, αλλά η αλήθεια είναι πως το Pale Rider δεν το έχω, και έτσι δεν μπορώ να έχω σαφή άποψη!

ναυτίλος είπε...

Εξαιρετική προσέγγιση ! Όπως σου έγραψα στο σχόλιό μου κάποιες ταινίες αν κι έχουν ψεγάδια (σε σχέση με αυτήν των Κοέν) σε καθηλώνουν συναισθηματικά και έχουν πολλά να σου αφήσουν και μετά το πέρας της προβολής , όπως αυτή η καταπληκτική σκιαγράφηση (σε απίστευτο βάθος και με διαφορετική προσέγγιση απ'ότι συνήθως).
Ο τίτλος είναι ατυχής , θα έπρεπε να κρατήσει τον τίτλο του μυθιστορήματος του Απτον Σίνκλαιρ : Oil .

kioy είπε...

Γεια χαρά σου και πάλι φίλε ναυτίλε...
Μια ταινία για την οποία πολύς λόγος έχει γίνει στο χώρο της κριτικής. Πολλοί έχουν σπέυσει να την τοποθετήσουν ήδη στις classic ταινίες του μέλλοντος! Αν και η γνώμη μου με βρίσκει ιδιαίτερα σύμφωνο, η κινηματογραφική δύναμη και καινοτομία
είναι δεδομένες, θα αφήσω στον κλειδοκράτορα χρόνο να ορίσει το μέλλον. Όσο για τον τίτλο δεν θα συμφωνήσω. Νομίζω πως είναι άκρως επιτυχημένος και θα το διακιολογήσω! Στις ταινίες μυστηρίου, τρόμου, αγωνίας ο δημιουργός μας πληροφορεί για ένα γεγονός και η αναμονή για την πραγματοποίηση του προκαλέι αγωνία στον θεατή. Για παράδειγμα αν ξέρουμε πως σε ένα τραίνο έχει τοποθετηθεί μια βόμβα και ο βασικός μας ήρωας βρίσκεται σε αυτό τότε η αναμονή της έκρηξης είναι ικανή να προκαλέσει έντονη συναισθηματική φόρτισή. Υπό αυτή την έννοια ο προιδεαστικός τίτλος καταφέρνει να δημιουργήσει μια "αποπλανητική" ατμόσφαιρα που επαληθεύεται μόνο στην χαρισματική τελική σκηνή που σφίζει συμβολισμών και νοημάτων! Αυτή η υπεράσπιση μου για τον τίτλο, ελπίζω να έγινε δεκτή!

ναυτίλος είπε...

Φυσικά κι έγινε δεκτή !