Σκηνοθεσία: Pedro Almodóvar
Παραγωγής: Spain/ 1988
Διάρκεια: 90'
Ο Pedro Almodovar με αυτή την ταινία έφτασε ως την πόρτα των Oscars και ανέβηκε τουλάχιστον ένα σκαλί αναγνωρισημότητας στα μάτια των κινηματογραφόφιλων.
Η υπόθεση είναι απλή και διαδραματίζεται κατά το πλείστον στα όρια ενός δωματίου. Η ταινία οριοθετεί την έναρξη της στη λήξη της ερωτικής σχέσης μιας γνωστής ηθοποιού, ονομαζόμενης Pepa, και ενός παντρεμένου άντρα, καλούμενου Carlos. Η Pepa είναι ψυχολογικά κλονισμένη και βρίσκει εκτόνωση μόνο με τις άλογες εκφράσεις των νεύρων της. Σε αυτή την δύσκολη στιγμή την επισκέπτονται ένα σύνολο ατόμων προσθέτοντας γαργαλιστικές στιγμές γέλιου και ειρωνείας. Συγκεκριμένα η αδερφή της που έχει πρόβλημα με την αστυνομία, τα παιδιά του Carlos που τυχαίως ενδιαφέρονται για το διαμέρισμα της Pepa κλπ. O Pedro Almodovar θα χρησιμοποιήσει αυτές τις επισκέψεις για χάριν της πλοκής και θα εκμεταλλευτεί δραματουργικά στο ζενίθ την θέση των β-ρολίτων όπως αυτοί εντάσσονται στην ιστορία.
Η ταινία κατά γενική ομολογία πραγματεύεται αυτό που δηλώνει ο τίτλος. Παρουσιάζει δηλαδή γυναίκες σε καταστάσεις νευρικής σύγχυσης. Ο Almodovar θα φερθεί στα κορίτσια του με ευαισθησία και κατανόηση. Αποδέχεται την φύση τους ως οξύθυμα και επιπόλαια όντα και τις αναγνωρίζει ως βαγόνια στοιβαγμένα με όλα τα άδικα βάσανα του κόσμου. Τις αναπαριστά ωστόσο χωρίς ωραιοποιήσεις, στα όρια του νευρικού κλονισμού. Κυρίως όπως η εξωτερική στερεοτυπική αντίληψη αλλά και η πλειοψηφική εμπειρία μας υπαγορεύουν. Ωστόσο δεν εγκαταλείπει ποτέ την συμπάθεια του προς αυτές. Κάτι που φαίνεται τόσο στην τρυφερότητα με την οποία αντιμετωπίζει τα νευρικά ξεσπάσματα τους όσο και στην ηρωική, μεγαλόψυχη πράξη της Pepa στο finale. Αντίθετα ο σκηνοθέτης φέρεται στους άντρες της ταινίας με λιγότερη κομψότητα. Δηλώνοντας τους αδίκως υπερυψωμένους στον στίβο της κοινωνίας και τοποθετώντας τους σε σχέσεις πλήρης εξάρτησης με το άλλο φύλλο. Τόσο με την γυναίκα ερωμένη όσο και με την γυναίκα-μητέρα.
Αισθητικά τα πάντα αναπαριστώνται σε φλογισμένο κόκκινο. Αυτή η χρωματοποίηση που φέρνει και μια cult αίσθηση στο προσκήνιο επιστρατεύεται απ' τον Alomodovar για να περιγράψει τις εύθραυστες ισορροπίες του γυναικείου ψυχισμού. Θεματικά το έντονο δραματικό στοιχείο παντρεύεται το ειρωνικό χιούμορ του σκηνοθέτη, τοποθετώντας τις ρίζες της ταινίας στην Αρχαία Ελληνική τραγωδία. Κάτι που οφείλουμε να επισημάνουμε είναι ο εξέχοντας ρόλος που παίζουν στην κίνηση του δράματος τα αντικείμενα. Τα οποία άλλοτε υπαγορεύουν και άλλοτε επαληθεύουν τα δρώμενα. Χαρακτηριστικότερη περίπτωση είναι που η Pepa σωριάζεται στο έδαφος απ' την αϋπνία. Τα γυαλιά της φεύγουν και απομακρύνονται ελαφρώς απ' τα μάτια της. Και εμείς παρακολουθούμε πλέον το αλλοιωμένο είδωλο της μέσα από τους μυωπικούς φακούς της. Το είδωλο της διαστρέφεται ταυτόσημα με την ψυχική κατάσταση της ηρωίδας την δεδομένη στιγμή. Τέλος στο cast o θεατής θα βρει ενδιαφέρουσες ερμηνείες απ' την Julieta Serrano στο ρόλο της αδερφής της Pepa μα κυρίως απ' την Carmen Maura που υποδύεται την Pepa. Δικαιολογώντας γιατί έχει υπάρξει δημιουργική μούσα του Ισπανού σκηνοθέτη.
Είκοσι χρόνια μετά η ταινία εξακολουθεί να διατηρεί εκείνη την δυναμική της στην αναπαράσταση των γυναικών και να κεντρίζει με την κινηματογραφική τόλμη της. Είναι επίσης ένα ακόμα λιθαράκι στον μακρύ σκηνοθετικό δρόμο του Almodovar. Ένα λιθαράκι που χτίζει ακόμα πιο στενές σχέσεις του δημιουργού με το γυναικείο κυρίως κοινό!
Βαθμολογία 8,5/10
2 σχόλια:
μέχρι το volver, ήταν η απόλυτα κλασικά αγαπημένη μου ταινία του Pedro.μετά το volver εξακολουθεί να έχει μια πολύ ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου.
ο almodόvar έχει χτίσει έναν δικό του είδος ταινιών,και θέλω να δω πόσο θα μετεξελίξει τις αγαπημένες του κιτσαρίστικες τεχνικές της δεκαετίας του '90 στην νέα του Los abrazos rotos που συνδέεται με την συγκεκριμένη δεκαετία.
Εγώ λίγο ενοχικά θα δηλώσω πως δεν έχω τόσο μεγάλη τριβή με τον Almodovar. Το περσινό Volver για να πω την αλήθεια, πέρα από μεμονομένες σκηνές, δεν με ενθουσίασε. Πάντως συμφωνώ απόλυτα πως έχει χτίσει το δικό του είδος, ένα είδος που αξίζει να μελετήσει κανείς εις βάθος. Πάντως και εγώ πάντα περιμένω τα νεότερα του!
Δημοσίευση σχολίου