Sanxia haoren

Σκηνοθεσία: Zhang Ke Jia
Παραγωγής: China / Hong Kong / 2006
Διάρκεια: 111'

Ο Ασιατικός κινηματογράφος καταφέρνει να γοητεύει και να προσελκύει όλο και περισσότερο το πλήθος, ακόμα και με ταινίες σαν και αυτή που θεωρείται λιγότερο προσιτή. Και αυτό γιατί ανοίγει λογαριασμούς και δημιουργεί ένα πολυεπίπεδο cinema με ταινίες που ποικίλουν τόσο ως προς την μορφολογία, την θεματολογία αλλά και την κινηματογραφική γλώσσα. Οι ακίνητες ζωές, του ασυμβίβαστου και μοναχικά πορευόμενου Jia, είναι ένα εντυπωσιακό καλλιτέχνημα με κυρίαρχες τις πολιτικές νύξεις.

Ένας άντρας και μια γυναίκα που με καμία σχέση δεν συνδέονται μεταξύ τους αποτελούν την διττή φύση της ιστορίας. Και οι δυο γυρεύουν στην καταποντισμένη πόλη του Φεντζί τα απομεινάρια της ζωής τους. Ο Han Sanming πηγαίνει εκεί για να βρει την γυναίκα του και την άγνωστη σε αυτόν κόρη του που τους χωρίζουν διαφορετικές ζωές 16 χρόνων. Ενώ η Shen Hong σκοπεύει στο να βάλει τέλος στον δίχρονο γάμο της με έναν άντρα που τίποτα δεν τους συνδέει. Οι ιστορίες αφηγούνται τόσο σπονδυλωτά όσο και αυτόνομα και συνδέονται μεταξύ τους μέσα από το ερειπωμένο πρόσωπο της Κίνας. Ένα πρόσωπο που δυσεύρετο είναι για όσους έχουν στο νου τους την εκσυγχρονισμένη γιγάντια Κίνα, μα που με τόσο ανεκβίαστους και ρεαλιστικούς όρους αναπτύσσει ο Jia.

Ο άνθρωπος θύμα της ταχύρρυθμης παγκοσμιοποίησης. Σε ένα έθνος που καθόλου δεν ενδιαφέρεται για αυτόν. Τα κτίρια γκρεμίζονται και άμεσα ανοικοδομούνται, τα φράγματα υποχωρούν. Μα όλα υπακούουν σε έναν νόμο, την παγκοσμιοποίηση. Οι ζωές όμως πόσο γρήγορα μπορούν να χτιστούν; Ποιος ενδιαφέρεται για την τσιμεντόσκονη που γδέρνει την σάρκα των ανθρώπων; Δεν υπάρχει χώρος για όνειρα, οι ανάσες γίνονται βαριές. Η αποξένωση φαντάζει μοναδική οδός, και ο λόγος ύπαρξης υπακούει μόνο στην επιβίωση. Οι δηλώσεις είναι σαφέστατες, όσο γρήγορα και αν τα αναλώσιμα πράγματα χτίζονται ποιος θα νοιαστεί για την πορεία του χρόνου μέσα στους ανθρώπους; Οι ζωές είναι ερειπωμένες, μουδιασμένες και πληγμένες. Τα πλήγματα δεν κλείνουν. Δεκάξι χρόνια δεν έφτασαν στον Han για να κάνει αυτό το τεράστιο βήμα προς την οικογένεια του, τα δύο χρόνια ήταν απαραίτητα για την Shen ώστε να τολμήσει μια νέα αρχή.

Ο Jia κινηματογραφεί τους ήρωες του γεμισμένους με στίγματα ανέχειας και την αγωνία της επιβίωσης μέσα σε καταρημαγμένα τοπία. Πόσο ξένοι μοιάζουν όταν κρατούν αυτά τα υπερσύγχρονα κινητά στα χέρια τους; Τα θύματα ενός χρόνου που κύλησε μονοσήμαντα. Τα θύματα μιας παγκοσμοιοποιημένης πολιτικής που καθόλου δεν αποσκοπεί σε αυτούς. Ακόμα, ενώνονται από τον δημιουργό τους υπό το πρίσμα των μαζικά καταναλωτών αγαθών. Τσιγάρα, ποτά, καφές, τσάι, καραμέλα είναι τα αγαθά που εκφράζουν αυτή την καθολική υποδούλωση του κόσμου άπ' όπου κανείς δεν διαφεύγει. Ο Jia όσο απαισιόδοξος και αν είναι, κρατάει μια στάλα ελπίδα για το τέλος. Την κρατάει και την αποτυπώνει μόνο με μια "ονειρική" σκηνή. Ο άνθρωπος είναι και θα είναι αβοήθητος σε όσα γίνονται, όμως αυτό το ηφαίστειο που κρύβει μέσα του δεν δαμάζεται με τίποτα. Είναι και το μόνο στο οποίο μπορεί να ακουμπήσει τις ελπίδες του για αυτή την μακρινή Ιθάκη που τόσο διψά.

Οι ακίνητες ζωές, είναι μια βυθισμένη άγκυρα πάνω στις ζωές των ανθρώπων. Κανένα υλικό επίτευγμα, καμιά υλική ανάπτυξη δεν μπορεί να σταθεί αν δεν σηματοδοτείται από μια ανάλογη πνευματική ανάπτυξη του ανθρώπου. Και όλα κινηματογραφούνται δίχως ίχνος εκβιασμού χτίζουν ένα αυθεντικό cinema.
Βαθμολογία 8,5/10