Σάββατο 20 Φεβρουαρίου 2010

Mary and Max


Σκηνοθεσία: Adam Elliot
Παραγωγής: Australia / 2009
Διάρκεια: 92'


Ο πρωτάρης Adam Elliot συναντάει τους Philip Seymour Hoffman και Toni Collette που αναλαμβάνουν τα φωνητικά που αντιστοιχούν στους 2 animated πρωταγωνιστές του τίτλου, Max Jerry Horovitz και Mary Daisy Dinkle αντίστοιχα. Οι δυο τους είναι στενοί, πολύ στενοί φίλοι δια αλληλογραφίας, παρά την χαοτική διαφορά ηλικίας. Η επικοινωνία τους αποτελεί προσωπική όαση, αλλά και συναισθηματική σύγχυση, που δίνει ένα νόημα στην πληκτικά αδιάφορη και ψυχωτικά περιθωριοποιημένη καθημερινότητά τους.


Ανώδυνα καταθλιπτικό, ζαχαρωμένα μελαγχολικό, ξεκαρδιστικά αφελές και λαχταριστά απολαυστικό το Mary and Max είναι μια ταινία καταδικασμένη να αγαπηθεί από το κοινό δίχως δεύτερη κουβέντα. Η πυκνογραμμένη αφήγηση τρέχει με βομβαρδιστικούς ρυθμούς. Έτσι ο θεατής εκτίθεται σε έναν μεγάλο όγκο πληροφορίας, ο οποίος αποτελεί ένα επιδερμικό σχόλιο σε διάφορες συνιστώσες του καιρού μας, αλλά και μια εξομολογητική ιστορία πάνω στις ανθρώπινες σχέσεις.


Η Mary και ο Max μοιάζουν. Είναι δυο περιθωριοποιημένοι τύποι που πληρώνουν το μάρμαρο της μη δημοφιλίας με την κατάθλιψη. Ή αντίστροφα, είναι δυο καταθλιπτικοί άνθρωποι που πληρώνουν αυτή την παθογένεια με την περιθωριοποίηση τους. Και οι δύο ζουν σε έναν απρόσωπο κόσμο, που τους ξερνάει και τους απορρίπτει καθημερινά χωρίς ποτέ να μπει στη διαδικασία να τους κατανοήσει. Κρίνοντας τους αυστηρά και μονομερώς απ' το περίβλημα και τα στοιχεία της πρώτης εντύπωσης. Και οι δύο πάσχουν απ' τα ίδια συμπτώματα. Έτσι ηχούν στις ίδιες συχνότητες. Η επικοινωνία τους, αυτή η τόσο έντονη και περιπετειώδης επικοινωνία, παρ' ότι εξ' αποστάσεως, σύντομα θα γίνει νόημα ζωής. Μαζί θα ανακαλύψουν το αντίδοτο στην πάθηση τους, ή καλύτερα στην πάθηση του κόσμου. Όταν ο Max χαρακτηριστικά διατυπώνει πως ο άνθρωπος είναι μια φυσική μάζα από ατέλειες. Εντός και εκτός. Οφείλεις να κατανοήσεις τον εαυτό σου και έπειτα να τον αγαπήσεις για την αληθινή υπόστασή του. Και όταν αποκτήσεις αυτόν τον αυτοσεβασμό θα δονήσεις ισοπεδωτικά τα τείχη της δυστυχίας σου. Όχι εξασφαλίζοντας κάποια ανέπαφη και στείρα δημοφιλία, αλλά συγκεντρώνοντας όλη την αγάπη από εκείνα τα μάτια που κοιτούν εντός σου.

Το Mary and Max υπό αυτό το πρίσμα καταλήγει ως ένας ύμνος στην ανθρώπινη φιλία. Λέγοντας χαρακτηριστικά, "τους συγγενείς μας τους δίνει ο Θεός. Τους φίλους ευτυχώς τους διαλέγουμε μόνοι μας". Και η Mary και ο Max γίνονται δυο αδερφικοί φίλοι παρ' ότι δεν έχουν συναντηθεί ποτέ. Στο συναισθηματικό και το πνευματικό επίπεδο ο χώρος και ο χρόνος λειτουργούν σε άλλες διαστάσεις. Μπορεί μεταξύ τους να απέχουν γεωγραφικά όσο η Αυστραλία με τη Νέα Υόρκη, όμως ο ένας είναι κυριολεκτικά εντός του άλλου. Τα συναισθήματα χαράσσουν ανεξίτηλα στίγματα πάνω τους. Ενώ και παρ' ότι χρονικά απέχουν περισσότερο από δυο δεκαετίες ζωής, ο χρόνος φαντάζει αμυδρός στο αιώνιο καζάνι των βαθύτερων συναισθημάτων. Ακόμα και αν τους χωρίσει ο θάνατος, θα παραμένουν αδιάσπαστοι στο νοερό επίπεδο της αγάπης, κατακτώντας έτσι μια επίπονη και λυτρωτική συνάμα αθανασία.


Η ταινία βάζει στο επίκεντρο τον μέσο θεατή. Θα προσπαθήσει με όλες τις δυνάμεις να τον κάνει να περάσει καλά. Εκκινώντας από την λαχανιασμένα υπερπληροφοριακή αφήγηση ως την αβάσταχτη γοητεία της ατέλειας που συναντάμε στη γραφική σχεδίαση. Ως θέαμα είναι διασκεδαστικό. Αλλά προσωπικά θα προτιμούσα το πιο κινηματογραφικό και πιο καλλιτεχνικά ανθρωποκεντρικό American Splendor, χωρίς αυτό να έχει κάποια ιδιαίτερη σημασία!
Βαθμολογία 7/10

6 σχόλια:

Johnny Panic είπε...

Kioy μου,πότε προλαβαίνεις και βλέπεις ΤΟΟΟΣΕΣ ταινίες;
Πολύ ενδιαφέρουσα κι αυτή η ανάρτηση.Δεν την έχω δει την ταινία,αλλά θα το ήθελα.
Αυτή τη φορά θα υποπέσω στο ολίσθημα και θα σου πω από καρδιάς ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ.Ξέρεις....

kioy είπε...

Ε, δε βλέπω πια και τόοοσες ταινίες! Να 'σαι καλά που με διαβάζεις. Και που αφήνεις το δικό σου τόσο ξεχωριστό άρωμα στο χώρο. Η ευχαρίστηση και η τιμή ανήκει σ' εμένα...
:)

Yannis K. είπε...

Απολαυσα το κειμενο σου.
Ευχαριστω.

kioy είπε...

@Υannis
Η ευχαρίστηση δική μου για το πέρασμα και την ανάγνωση!

Go_Go είπε...

Είδα την ταινία μόλις χτες το βράδυ και τη λάτρεψα. Τόσο για τα υπέροχα γραφικά, που όσο ατελή κι αν φαίνονται, λειτουργούν άψογα υπέρ της αφήγησης και της πλοκής.
Και οι δύο χαρακτήρες μου φάνηκαν εκπληκτικοί, ειδικά οι νευρώσεις του Μαξ, καθώς και όλες οι μικρές περιφερειακές λεπτομέρειες για τα πρόσωπα που τους πλαισιώνουν.
Και το προτιμώ από το American Splendor, αλλά έχει το αβαντάζ του animation (παρόλο που κι εκεί το σύμπλεγμα ήταν ευφάνταστο).

Ωραίο μπλογκ by the way...

kioy είπε...

@go-go
Μεταχρονολογημένες αποκρίσεις!
Συγκρατώ το σχόλιο σου, για το συμπαθέστατο Mary and Max αλλά και το ευφάνταστο της συγγραφής των ηρώων, όμως θα θελά να σε ρωτήσω για το "αβαντάζ του animation που λες".
Πως το εννοείς;