Die Welle

Σκηνοθεσία: Dennis Gansel
Παραγωγής: Germany / 2008
Διάρκεια: 110'

Το "Κύμα" έρχεται από τη Γερμανία με τη φόρα της απόλυτης εισπρακτικής του επιτυχία! Το θέμα είναι ότι φέτος ο ευρωπαϊκός κινηματογράφος, με λιγότερο ή περισσότερο καλές ταινίες, έχει καταφέρει να προσελκύσει τον κόσμο στις σκοτεινές αίθουσες. Ανταγωνίζεται, όχι μόνο ποιοτικά όπως συνέβαινε τις άλλες χρονιές, αλλά και εμπορικά τον Αμερικανικό κινηματογράφο! Δείγμα των δυνατοτήτων της παγκοσμιοποίησης και στο σινεμά.


Όλα ξεκινούν όταν ανατίθεται, όχι και τόσο δίκαια, σε έναν φιλο-αναρχικό καθηγητή λυκείου να διδάξει το μάθημα της απολυταρχίας. Ο ίδιος, με προσωπικό ζήλο, ιδρύει μια "φασιστική" εσωσχολική οργάνωση που ακούει στο όνομα "Κύμα". Πάντα στα πλαίσια του μαθήματος. Όμως, η εσωτερική δράση εξαπλώνεται και στον εξωτερικό κόσμο, με κινητήριο δύναμη τον παρορμητισμό και την ανήλικη "ανοησία" των μαθητών. Ο καθηγητής απ' τη μεριά του, δέσμιος χαμηλής αυτοεκτίμησης, απολαμβάνει τις παθιασμένες εκφράσεις λατρείας και αναγνώρισης των μαθητών του. Και κάπου εκεί τα πράγματα παρεκτρέπονται ανεξέλεγκτα.


Ο Dennis Gansel θα προσπαθήσει να γίνει ξεναγός στους πολιτικούς και νοητικούς κώδικες της κοινωνίας. Ο καλοθελητής θεατής, γιατί η καλή θέληση είναι αναγκαία στην (παρ)ακολούθηση, αντιλαμβάνεται πως ο φασισμός είναι κάτι ευρύτερο των προσωποποιημένων απολυταρχικών καθεστώτων που κουλουριάζονται στην ιστορία. Τα επιχειρήματα του Die Welle μπορεί να αναπτύσσονται ελλειπώς. Όμως, η διαρκής ανάγκη ένταξης των ατόμων σε μια ομάδα και η "στέρεα" πειθαρχεία σε έναν κοινό σκοπό-ενδιαφέρον(ανεξαρτήτως περιεχομένου), με δεδομένη την υπόγεια διάθεση των ατόμων για αυτοεπιβολή, καταδεικνύει τις φασιστικές απαρχές του γύρω μας κόσμου. Κάτι που παρατηρείται και στις πιο "αριστερίστικες", κατά τα φαινόμενα, οργανώσεις. Χαρακτηριστική η σκηνή σύγκρουσης του "Κύματος" με τους αναρχικούς.


Όμως το Die Welle στην ανάπτυξη του δείχνει ετοιμόρροπο. Και με τα δύο πόδια σακατεμένα. Πρώτον, η σεναριακή μονομέρεια και η επιτηδευμένη αφέλεια, αποκτά θέση οδηγού στην πλοκή της ταινίας. Μιας πλοκής που χαρακτηρίζεται από έλλειψη αντεπιχειρημάτων. Και που περισσότερο απολυταρχικά παρά στοχαστικά παγιώνεται στην υπάρχουσα μορφή της. Είναι εμφανής η προχειρότητα στο χτίσιμο των ηρώων αλλά και στον off χρόνο της ταινίας. Βουλιάζοντας τελικά το κοινό σε μια απωθητική μονομέρεια, αποτρέποντας του μια ουσιαστικότερη καλλιτεχνική κατάκτηση.


Δεύτερον, το αναπαραστατικό κομμάτι υπακούει σε εύκολες δραματουργικές οδούς, καταδικάζοντας τις σκηνές σε μια αποκρουστική απλοϊκότητα. Με αποτέλεσμα τόσο το σκηνοθετικό κομμάτι, όσο και το σεναριακό να πλήττουν βαρέως τον ρεαλισμό. Τέλος, από τους συντελεστές της ταινίας διασώζεται ο πάντα άξιος προσοχής Jürgen Vogel.
Βαθμολογία 4/10