Smultronstället

Σκηνοθεσία: Ingmar Bergman
Παραγωγής: Sweden/ 1957
Διάρκεια: 91'

Ο Borg είναι ιατρός. Πενήντα χρόνια πλήρους αφοσίωσης. Πενήντα χρόνια απομάκρυνσης της κοινωνικής ζωής. Ολοκληρωτικής παραίτησης στη διαπίστωση της συλλογικής ανοησίας. Πενήντα χρόνια εγκλεισμού σε ένα στείρο εγώ. Εξιδανικεύοντας μια νεκρώσιμη πομπή. Και η απάθεια, ρούχο βαρύ στο παχύ στρώμα δέρματος, επακόλουθο της εγωιστικής και κουφής ενατένισης του αύριο.


Πενήντα χρόνια. Αλλά ποιος κατέκτησε το χρόνο για αυτόν να μας μιλήσει; Μερικές φορές για να εντρυφήσουμε στις έννοιες, είναι πιότερο να τις ισοπεδώσουμε και εξ' αρχής να προσπαθήσουμε πάλι. Ένα ρολόι δίχως δείκτες, το μέγιστο τέχνασμα του τρισμέγιστου Ingmar Bergman. Μια εικόνα χίλιες λέξεις. Τι είναι άραγε ο χρόνος; Πως μπορείς να απαλλαγείς της συμβατικής θεώρησης του και να αγγίξεις τον πυθμένα του; Ο Borg θα βρεθεί μες στο αμάξι. Οι "Άγριες Φράουλες" γίνονται ένα ιδιότυπο και αρχέγονο road movie. Ένα road movie αναζήτησης στα άσβηστα ερωτήματα της ζωής.


Σταθμοί οι λίγες μνήμες, ή μήπως ασπασμός ζωής; Φωτισμένες πιεστικά με ένα εκτυφλωτικό άσπρο. Όχι το λευκό της αγνότητας, από αυτό απέχουν πολλάκις. Μνήμες σαν να τοποθετήθηκαν κάτω απ' την λάμπα μιας ιατρικής κλινικής. Ζωή και θάνατος τόσο κοντά, σαν μια κλωστή να τις χωρίζει. Και αυτός άφθαρτος στο μαύρο του, να περιηγείται στα μονοπάτια του υποσυνειδήτου. Σε μνήμες αγέραστες, μα αυτός ολότελα γερασμένος. Σχεδόν νεκρός. Ακούγεται βουβά το επικήδειο τραγούδι στην άρνηση αυτής της ανούσιας, κατά τα προσχήματα, ζωής. Και ο πόνος, μοναξιά που γρατζουνάει την αλλόκοτη αυτή υπεκφυγή. Η μοναξιά μένει... Και ακόμα και η παχιά επιδερμίδα δε δραπετεύει του θανάτου της. Και είναι και άλλοι πολλοί που τα χνάρια της παραίτησης ακολουθούν. Χαρίζοντας έναν πρόωρο θάνατο στην παραίσθηση του μεγάλου τους. Καθώς χαϊδολογούνται με τον εγωισμό τους.


Πενήντα χρόνια αφοσίωσης στην ιατρική. Όσο και αν ακούγεται απίστευτο, πενήντα χρόνια
εναγκαλισμού της άγνοιας, της απομάκρυνσης μιας βαθύτερης γνώσης. Όχι εγκεφαλικής γνώσης. Γνώσης που πηγάζει των ευαίσθητων ψυχικών χορδών. Και είναι τόσοι αυτοί που έχουν ανάγκη υποταγής σε σύμβολα και εικόνες. Έτοιμοι να δοξάσουν την παραίτηση και ό,τι δεν κατέχουν. Μια δοξολογία άνευ γνώσης κάτω από επιχρυσωμένα παράσημα. Άραγε ποιος θα αποκρυπτογραφήσει την αλήθεια πίσω απ' την λυγερόκορμη λεζάντα;

Ερωτήματα αιώνια. Ο Σουηδός σκηνοθέτης τα κληρονόμησε στους εν ζωή ακουμπισμένους. Σε μια ζωή που πως να ορίσεις σε ένα ρολόι δίχως δείκτες; Μήπως ο θάνατος είναι ετούτο το επικήδειο άσμα της παραίτησης; Και ποια πυρωμένη μνήμη θα τον αναστήσει; Σε μια ζωή βυθισμένη στην αγριότητα και στη γλυκύτητα. Σαν φράουλα γλυκιά και άγρια που
ακόμα να γευθείς...
Βαθμολογία 9/10