Babel

Σκηνοθεσία : Alejandro González Iñárritu
Παραγωγής : France / USA / Mexico / 2006
Διάρκεια : 143'

Το δίδυμο Arriaga-Iñárritu, που μετά την ταινία φαίνεται να τα τσουγκρίσαν γερά, ξαναχτυπά. Μετά το παθιασμένο, ενδόμυχο amores perros που αποτέλεσε το πρωτότοκο τους δημιούργημα, το πιο μεστό 21 grams, έρχεται το πιο ανισόρροπο Babel.

H τεχνική γνωστή, σπονδυλωτή ταινία, που περιγράφει τέσσερις διαφορετικές ζωές που κάπου συναντιούνται μέσα στο χωροχρόνο χάρις ένα ατύχημα. Οι τέσσερεις αυτές ιστορίες έχουν πιο διακριτά σύνορα αυτή τη φορά αποτελώντας ένα σύστημα μεταξύ τους αλλά και καθεμία μια ξεχωριστή ενότητα! Αυτός ο διαχωρισμός κατ' εμέ στερεί σε ομοιογένεια και φαίνεται σαν μια εμμονή για μια αναγκαία διαφοροποίηση του γνωστού απ' τις ταινίες που αναφέρθηκαν σχεδιασμού.

Πλέον τα γεωγραφικά φράγματα πέφτουν σε μια κριτική ματιά στα δρώμενα της παγκοσμιοποίησης καθώς η κάμερα μας μεταφέρει σε τελείως διαφορετικά γεωγραφικά-κοινωνικά-οικονομικά σύνορα σε μια προσπάθεια να βάλει στο μείκτη ένα ευρυφασματικό σύνολο ηρώων. Αυτό που χαρακτηριστικά αποτελεί τον κόμβο που ενώνει τα πάντα, είτε πρόκειται για το γειτωνικό σπίτι,το σημείο που βρισκόμαστε είτε για το απέναντι ημισφαίριο της γης, το σημείο που αν τρυπήσεις το φλοιό και βγεις απέναντι είναι η έλειψη επικοινωνίας που σαν αράχνη πλέκει το ύφαντρο της μοναχικότητας. Η τραγική ειρωνία, όλα πλέον στην εποχή της παγκοσμιοποίησης και της πολυ-πολιτισμικότητας φαίνονται πιο κοντά ,όπως για την παραλία φαίνεται κοντά η θάλασσα, αλλά τελικά μένει ξηρή Χειμώνα-Καλοκαίρι. Τα συναισθήματα των ανθρώπων σε αυτή τη νέα τάξη πραγμάτων μοιάζουν ξένα ακόμα και προς τον κοντινότερο μας άνθρωπο, η έλειψη θέλησης και ταυτόχρονα η προσαρμογή στα δυναμικά του κόσμου δρώμενα μετουσιώνουν κάθε κίνηση για ανθρώπινη επαφή σε μια ολέθρια σύγκρουση με το τείχος της απροσωπείας πίσω απ' το οποίο επιλέξαμε να κρυβόμαστε και να πορευόμαστε.

Στην ταινία απ' τα παιδιά που στην καραμπίνα βρίσκουν την θεραπεία των άγριων ενστίκτων τους ως την μικρή κινεζούλα που έχωντας απ' την μία όλον τον οικονομικό πλούτο, και απ' την άλλη την έλειψη ηθικής πυξίδας, συναισθηματισμού αλλά και μια αεναή αποχή από υγιείς σκέψεις, οδηγείται σε αλλόκοτες πράξεις με έμβολο την ανασφάλεια, την έλειψη ουσιώδης ανθρώπινης επαφής και τη διαρκή νευρικότητα. Όλα αυτά την οδηγούν σε ένα χυδαίο δημόσιο προφίλ μακρυά απ' τα ευαίσθητα συναισθήματα που περίτεχνα παρατάσει στο αχνό φως του δράματος ο Iñárritu. Σε αυτό το σημείο τονίζεται η διάυρωση που επίπτει τόσο απ' το χρήμα αλλά κυρίως την έλειψη συνείδησης και συμπεριφορικού χάρτη. Παιχνίδι που ξέρει πολύ καλά να κωδικοποιεί και να αποκρυπτογραφεί ο κύριος Arriaga καθώς έχουμε γίνει μάρτυρες του αρκετές φορές στο παρελθόν. Το γνωστό cast αποτελείται απ' τους :Brad Pitt,Cate Blanchett ένα αμερικάνικης καταγωγής ζευγάρι, που δείχνει να είναι τραυματισμένο απ' τα οικογενειακά του προβλήματα και να ασφικτυεί σε ένα σπίτι με κλειδαμπαρωμένα παράθυρα και πόρτες οπου η σιωπή μοιάζει σαν χημικό αέριο να εξαπλώνεται και να σκορπίζει τις θλιβερές του συνέπειες στον πυρήνα των ηρώων. Εδώ δυισδύει το δραματικό στοιχείο του τραυματισμού της Cate Blanchett, και σταδιακά εξελίσεται ως γεννουσιουργό της στοργής, της αγάπης, σε ένα πλάισιο ευρύτερου συναισθηματισμού ο οποίος τελικά ενώνει τους ανθρώπους που πρώτερα έμοιαζαν αποκομένοι στο πλαίσιο του ατομισμού, του εγωισμού και της μοναχικότητας που σηματοδοτεί η απρόσωπη μεγαλόπολη. Τέλος χρησιμοποιείται η ιστορία μιας γυναίκας, νταντάς των παιδιών του ζευγαριού, η οποία μπαίνει σε περιπέτειες ταξιδεύωντας στο Μεξικό για έναν οικογενιακό γάμο. Η τελευταία ιστορία είναι αυτή που μετριάζει αρχικά τους τόνους και που εν τέλη κορυφώνει το δράμα.

Ο Iñárritu παίζωντας πάλι με τον χρόνο και αποτυπόνωντας στην κάμερα του κάθε λεπτομέρια μας κάνει κοινωνούς και μάρτυρες μιας απρόσωπης πολυ-πολιτισμικής πραγματικότητας ενώ ταυτόχρονα παρεμβάλει τον κόσμο της ηθικής με ξεσπάσματα των ανθρώπων στην κορύφωση του δράματος! Αυτή η έξαρση του παράγοντα άνθρωπου είναι και η μοναδική κατά τον σκηνοθέτη στην οποία ο συναισθηματικός κόσμος και η αυθεντικότητα μπορούν να βρουν λίγη ζεστασιά. Χάρις τις πολλές ιστορίες, που μοιάζουν ανεξάρτητες μεταξύ τους, καταφέρνει να σκιαγραφήσει διαφορετικά περιβάλλοντα και να περάσει ποικιλόμορφα μυνήματα όπως: η κριτική ματιά στην άψυχα, καταπιεστικά ασκούμενη εξουσία, η ευκολία του ψεύδους και της ανηθικότητας , η στοικότητα, η νόσος της σιωπής, οι εντάσεις που αυθόρμητα εκδηλώνει το δραματικό γεγονός κτλ. Η ταινία αν και αποτελεί μια πολύ φιλόδοξη προσπάθεια διακάτέχεται από μια ευκολία στην συνταξή της σε σχέση με τα προγενέστερα μέρη της άτυπης τριλογίας, ενώ η έντονου ύφους ανεξαρτησία των επιμέρους κομματιών την κάνει κάπως δύσκαμπτη! Πάντως το τελευταίο τρίλεπτο, όπου σπάνε τα σύνορα και το μοντάζ καταλαμβάνει πρωταρχικό ρόλο μιλώντας την κοινή γλώσσα, την ανθρώπινη, είναι μια μαγική περιπλάνηση στην τραγικότητα των ηρωών και οδηγούν τον θεατή στην κορύφωση των συναισθημάτων, ενώ και η μουσική επένδυση ντύνει πολύ ωραία την εικόνα. Ίσως εμείς οι fun του Iñárritu περιμέναμε μια πιο συγκροτημένη ταινία με μεγαλύτερη δυναμική, ωστόσο το Babel σίγουρα δε θα απογοητεύσει!
Βαθμολογία 8/10