Σκηνοθεσία: Mehdi Charef/ Emir Kusturica/ Spike Lee/ Kátia Lund/ Jordan Scott/ Ridley Scott/ Stefano Veneruso/ John Woo
Παραγωγής: France / Italy / 2005
Διάρκεια: 116'
Τελείωνοντας την προβολή αυτής της ταινίας η μεγαλύτερη αίσθηση που μου έμεινε ήταν το ερέθισμα για αναζήτηση των ριζών της (μοιάζει πολύ με ένα σύντομο φεστιβάλ μικρού μήκους ταινιών). Και αυτό διότι η ταινία δεν έδειχνε να εξυπηρετεί τους κινηματογραφικούς σκοπούς μέσα απ' το πρίσμα της τέχνης αλλά να χρησιμοποιεί αυτούς για έναν άλλο στόχο. Και έπεσα μέσα! Ουσιαστικά πρόκειται για μια καμπάνια της Unicef η οποία επιδιώκει έναν τρόπο διαφήμισης και "γνωστοποιήσης" συνθήκων διαβίωσης των μικρών ηρώων, των παιδιών. Αν και είμαι υποστηρικτής των κινήσεων φιλανθρωπίας, και δε όταν πρόκειται για το ευαίσθητο θέμα των παιδιών, (ποιος δεν είναι άλλωστε, όλοι εκτιμούμε πράξεις με αγνά κίνητρα όχι μόνο προς το φαίνεσθαι αλλά κυρίως προς το είναι) δε θα μπορούσε να μη μου αφήσει ένα μικρό αρνητικό συναίσθημα βλέπωντας μια ταινία που δεν αποσκοπεί καθαρά προς το σινεμά όπως αυτό ορίζει η τέχνη!
Φαντάζομαι ήδη τις συνθήκες δημιουργείας της ταινίας! Για την ακρίβεια φαντάζομαι fax της Unicef να φτάνουν σε σκηνοθέτες ανά τον κόσμο τα οποία να τους ειδοποιούν για αυτό το project. Και τελικώς η διαδικασία συγγραφής και filmarismatos να είναι μια εξωτερική παραγωγή από κάθε σκηνοθέτη χωρίς καμιά επικοινωνία τόσο εσωτερικά(αυτό το διαπιστώνουμε καθώς οι ταινίες μπορεί να συνδέονται υπό τα στεγανά του παράγοντα παιδιού, αλλά νοηματικά, ερμηνευτικά, δραματικά και όπως αλλιώς να το δεις δεν έχουν καμία συνέχεια) τόσο και εξωτερικά(αυτό το οικάζω βάση αυτού που βλέπω).
Ας πάμε τεχνικά στην ταινία. Κάθε ιστορία λοιπόν αποτελείται από αυτόνομη αρχή και τέλος, από δική της σημασιολογία και από διακριτά σύνορα απ' τα υπόλοιπο σύστημα! Ιστορίες από γνωστούς και μη γνωστούς σκηνοθέτες, βασισμένες στο παιδί,και συγκεκριμένα στη δύσκολη ανάπτυξη του, που προκύπτει απ' την έλειψη των αναγκαίων. Αναγκαία παρουσιάζονται κυρίως η έλειψη γονεικής αγάπης, η έλειψη οικονομικής άνεσης ή και ο συνδυασμός των δύο. Όλες οι ταινίες εξαιρουμένης αυτή του Ridley Scott και της κόρης του Jordan αποτελούνται από αφηγηματικό ύφος. Ακολουθούν με το φακό τα γεγονότα κακοποίησης, ανέχειας, και εξαθλιωμένα παιδιά γενικότερα,σε μια πολύ-πολιτισμική πραγματικότητα. Πολλές φορές αυτή η αφήγηση γίνεται υπέρ του δέοντος μελό ή δραματική, καθώς οι σκηνοθέτες φροντίζουν να εκμεταλλεύονται την ευαισθησία του κοινού προς την χαμένη παιδικότητα, προς την τρυφερότητα και την αγνότητα ενός παιδιού. Έτσι γίνεται μια προσπάθεια να κερδίσει το συναίσθημα του θεατή κάτι που επιτυγχάνεται απόλυτα, είτε αυθόρμητα είτε εκβιάζωντας το. Φανερή επίσης είναι η έλειψη διάθεσης στοχασμού καθώς η ταινία αν και ακολουθεί τα παιδιά στην "κοπιαστική", μοναχική πλευρά της ζωής τους, σε καμία περίπτωση δεν τη θίγει ως κοινωνικό πρόβλημα. Σαν να έχει μοναδικό σκοπό να κερδίσει ή να αυξήσει τη συμπάθεια και την υποστήριξη του κοινού προς τους μικρούς πρωταγωνιστές που βρίσκονται τριγύρω μας παντού.
Τεχνικά τώρα κάθε ταινία έχει εξασφαλίσει το απαραίτητο, και ο κάθε σκηνοθέτης δίνει ένα δικό του δείγμα. Απ' την ψυχογραφική εστίαση του Mehdi Charef, στην εκπληκτική αλλά διαρκώς επαναλαμβανόμενη, πλέουσα στη γιορτή της εικόνας και του ήχου, γραφή του Emir Kusturica. Ο τελευταίος στο κομμάτι θίγει περίτεχνα την ανάγκη του παιδιού για ασφάλεια, ασφάλεια που δε μπορεί να βρει στο στεγνό από συνείδηση και προγραμματισμό περιβάλλον της οικογενείας. Τελικά με τον πλέον ειρωνικό τρόπο δείχνει το παιδί να καλύπτει αυτή του την ανάγκη στα πλαίσια της φυλακής! Μετ' έπειτα ακολουθεί το American project του Spike Lee, το οποίο είναι μια φωτιά δραματικότητας και που εύστοχα δίνεται πως τα παιδιά δέχονται φυσικότατα τα τεράστια προβλήματα τους σε ένα μάλλον επόδυνο συμβιβασμό. Ακολουθεί η αφήγηση της Kátia Lund, έπειτα η ταινία της οικογένειας Scott που σκοπίμως προηγουμένως παρέλειψα. Παρέλειψα επειδή αυτή η ταινία δείχνει να ξεφεύγει απ' το γενικό μοτίβο που επικρατεί στα πλαίσια της καμπάνιας της Unicef. Και διαφέρει επειδή επιλέγει να στοχαστεί ψυχολογικά στην αιώνια αναζήτηση του ανθρώπου για το παιδί που μας εγκατέλειψε έναν κρύο χειμώνα! Αρκετά περιεκτική σκηνοθεσία και μια διαφορετική προσέγγιση που τελικά την απομονώνει και την ξεχωρίζει απ' το σύνολο. Στη συνέχεια περνάμε στο πιο σκληρό story του Stefano Veneruso για να κελίσει ο κύκλος των Invisible Children με τον John Woo να φτιάχνει την πιο συγκινιτική ιστορία που διαδρματίζει με παραμυθένια αφήγηση τονίζωντας την τραγικότητα των παιδιών και εκθέτωντας τις ψυχές τους σ' ένα μάλλον μη οικείο προς αυτά περιβάλλον...
Άρα μια γλυκεία πρόταση για ένα συναισθηματικό 2ωρο, όπως το επιθυμεί και το προώθει η Unicef, που κινηματογραφικά αντιμετωπίζει αρκετά προβλήματα δόμησης και αλληλοσύνδεσης ενώ έχει να παρατάξει και ενδιαφέρουσες μεμονομένες τεχνικές απ' τους πολλούς καπετάνιους που έχει στο παλμαρέ της. Επίσης πολύ ευπρόσδεκτες οι αναφορές σε εξωγενή φιλοσοφία(Σαιν Εξντεπερί) αν και μοιάζει αρκετά ελειπή μορφή στοχασμού!
Βαθμολογία 6,5/10
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου