Street Angel

Σκηνοθεσία: Frank Borzage
Παραγωγής: USA / 1928
Διάρκεια: 102'

Ο Frank Borzage έχει στη διάθεση του, τους πολυδοκιμασμένους στο βωβό και πολυαγαπημένους ηθοποιούς Janet Gaynor και Charles Farrell. Και μαζί κάνουν το Street Angel, το αρτιότερο μάλλον έργο της πρώτης (μη ομιλούσας) περιόδου του σκηνοθέτη.

Η Janet Gaynor υποδύεται μια φτωχή νεαρή, που αναγκάζεται να κλέψει για να παράσχει στην ετοιμοθάνατη μητέρα το πολυπόθητο φάρμακο. Διώκεται από την αστυνομία για τις πράξεις της. Και φυγαδεύεται από έναν θίασο τσίρκου για να γλιτώσει τη φυλάκιση. Στις εκεί περιοδείες θα γνωρίσει έναν νέο και ταλαντούχο ζωγράφο, τον Charles Farrell. Ο οποίος την ερωτεύεται με την πρώτη ματιά. Γυρίζουν πανευτυχισμένοι και τρισερωτευμένοι στη Νάπολη της Ιταλίας. Μόνο που ο πρότερος βίος της Janet Gaynor θα φρενάρει την ευωδία στην Άνοιξη της καρδιάς τους.


Ο Αμερικάνος σκηνοθέτης συνεχίζει από εκεί που τον είχαμε αφήσει στο 7th Heaven. Ή μάλλον, κατά έναν τρόπο, επαναλαμβάνει την τελευταία του ταινία. Καθώς και στο Street Angel θα υμνήσει την αγάπη και τον έρωτα. Μέσα από την ένωση των φύλων. Θα παρεμβάλει πάλι ένα απρόβλεπτο εμπόδιο μεταξύ του πρωταγωνιστικού ζεύγους, ούτως ώστε να υπερτονίσει το συναισθηματικό κομμάτι. Δίνοντας έτσι ένα δακρύβρεχτο και ευάρεστο δράμα στο κοινό. Τι κάνει όμως το Street Angel ένα σημαντικό έργο της 7ης Τέχνης; Ασφαλώς η φωτογραφία του, αλλά και ο θεματικός εμπλουτισμός που παρέχει το αρχικό κείμενο-νουβέλα του Monckton Hoffe.


Όσον αφορά τη φωτογραφία είναι εμφανή τα εξπρεσιονιστικά δάνεια. Τα ασπρόμαυρα σκηνικά εμφανίζουν απειλητική ένταση, ανάλογη με αυτή που συναντάμε στο ιδιότυπο σινεμά του Murnau εκείνης της περιόδου. Έτσι, ο ημι-εξπρεσιονιστικά φωτογραφημένα σκηνικός χώρος σε συνδυασμό με το κοφτό μοντάζ ποιούν μια ταραχώδη ατμόσφαιρα. Στην οποία πέραν της βασικής ιστορίας αγάπης του πρωταγωνιστικού ζεύγους, παρελαύνουν και επαναστατικοί προβληματισμοί για την εποχή. Όπως το εύθραυστο (και εύπλαστο) της καλλιτεχνικής δημιουργίας, αλλά και του δημιουργού, δεδομένης της ραγδαία αυξανόμενης εξουσίας που αποκτά η παραγωγή και η διανομή επί τω έργω. Ενώ το έτερο και κυριότερο ζήτημα που τίθεται είναι η αναπλαστική και ζωοδόχα φύση της Τέχνης. Και πιο συγκεκριμένα, όταν ο Charles Farrell θα ζωγραφίσει την Janet Gaynor με μια αγγελική αγνότητα και μια λυρική ομορφιά, η τελευταία, συγκινημένη, θα αρνηθεί πως το πορτραίτο ανήκει σε εκείνην, καθώς θεωρεί πως την ωραιοποιεί. Όμως τα υλικά του πορτραίτου, που δεν είναι τα πινέλα και τα χρώματα αλλά η ψυχή και το μύχιο αίμα του δημιουργού, εμποτίζουν την ύπαρξη της Janet Gaynor και σταδιακά την αναπλάθουν. Κατ' εικόνα και καθ' ομοίωση. Της Τέχνης. Της διάδρασής της. Καθώς δε νοείται τέχνη δίχως κοινό...

Το Street Angel, ή "Οι Άγγελοι του Δρόμου" αν προτιμάτε, αποτελεί μια από τις τελευταίες ταινίες πριν το πέρασμα στον ομιλούντα κινηματογράφο. Τοποθετημένη στην περίοδο που ο βωβός έφτασε στην κορύφωσή του, όσον αφορά τη γλώσσα, παρά τον αντίθετο κορεσμό των αναγκών του κοινού του θεάματος που επιζητούσε αλλαγές. Άλλωστε, αυτόν τον κορεσμό καταναγκαστικά καλείται να επινικήσει ο κινηματογράφος για να επιβιώσει στην εμπορική του μορφή. Και έτσι, διαχρονικά(βλέπε σήμερα 3D), στρέφεται στις ραγδαία αναπτυσσόμενες τεχνολογίες του ήχου και της εικόνας ώστε να ενισχύσει την τέχνη της ψευδαίσθησης και τα μέσα "αποπλάνησης". Αυτά που θα εντυπωσιάσουν το μαζικό κοινό. Αδιαφορώντας, ενίοτε, για το περιεχόμενο. Άλλωστε η πρόκληση εντυπώσεων και η μυστηριακή έλξη που ασκούν στο κοινό, αποτελούν πιο βέβαια επενδυτική οδό. Για την ιστορία, ο ερχομός του ήχου, άσχετα με τα κίνητρα που υπαγόρευαν την έλευσή του, προσέφερε νέες και τεράστιες δυνατότητες στο μέσο. Αλλά στην πραγματικότητα αυτές δεν αφορούσαν την "ομιλία". Γιατί ποιος είπε ότι η σιωπή δεν έχει λόγο;
Βαθμολογία 9/10