Σκηνοθεσία: Rachid Bouchareb
Παραγωγής: UK / France / Algeria / 2009
Διάρκεια: 87'
Πρόκειται για μια καλογυρισμένη, δραματικοποιημένη ταινία που σκαλώνει στο Λονδίνο του 2005. Του γνωστού τρομοκρατικού γεγονότος της 7ης Ιουλίου. Σε γενικές γραμμές υιοθετεί την λαοπλάνα θέση των ΜΜΕ περί τρομοκρατίας. Και ακολουθεί μια σχεδόν νατουραλιστική απεικόνιση ενός πανικόβλητου Λονδίνου που αναζητά ανάμεσα στους νεκρούς τα εξαφανισθέντα συγγενικά πρόσωπα.
Η ταινία θα εστιάσει στο ψυχολογικό δράμα δυο συγκεκριμένων γονέων. Της Elisabeth που έρχεται από κάποιο προάστιο της Αγγλίας για να αναζητήσει την εξαφανισμένη κόρη της. Σοκάρεται μπρος στο πρωτόγνωρο για αυτή αλλοδαπό στοιχείο της πρωτεύουσας(ξενοφοβία), καθώς και από την αποκαλυπτόμενη "ανήσυχη" ζωή της κόρης της, που αποκλίνει σημαντικά από τη σφαίρα της μικροαστικής φαντασίας της. Ο έτερος γονέας είναι ένας Αφρικανός δασοκόμος, ο Ousmane. Ο οποίος αναζητά ουσιαστικά ως ξένος το γιο του, καθώς έχει να τον συναντήσει 15 ολόκληρα χρόνια. Οι ζωές του Ousmane και της Elisabeth σμίγουν τυχαία, διότι όπως αποδεικνύεται τα εξαφανισμένα παιδιά τους υπήρξαν συγκάτοικοι και σύντροφοι. Και η απρόβλεπτη ένωση των γονέων, κόντρα στους αρχικούς οιωνούς, διαγράφει ανθρώπινες και συγκινητικές ατραπούς.
Το London River όμως, μέσω ενός οπτικού εξτρεμισμού προσπαθεί ματαίως να αποκρύψει τον οργανικό συντηρητισμό του. Και αυτός ο εξτρεμισμός παράσχεται απλόχερα από την τραχιά αισθητική του Λονδίνου, αλλά και απ' το σεναριακά επιτηδευμένο παρουσιαστικό του Αφρικανού πρωταγωνιστή. Το σενάριο, ένα απ' τα πολλά, δειλιάζει να αγγίξει βαθύτερα τα θέματα που ακουμπάει, ενώ ταυτόχρονα σφύζει από συναισθηματικά φτιασίδια που απευθύνονται με ανάλογη εκβιαστικότητα στο θεατή. Ωστόσο, αν ο συντηρητισμός και η σεναριακή επιτήδευση δε σ' αφορά, τότε θα "στεγνώσεις" σ' ένα άκρως συγκινητικό ανθρώπινο δράμα.
Βαθμολογία 4,5/10
5 σχόλια:
Δεν σε καταλαβαίνω. Προσπερνώ την "δραματικοποιημένη ταινία που σκαλώνει στο Λονδίνο του 2005" που δεν καταλαβαίνω καν τι σημαίνει και αρχίζω: Από πού και ως πού η ταινία ασχολείται με την "λαοπλάνα" (αλήθεια αυτό από πού προκύπτει;) θέση των ΜΜΕ, οι μόνες αναφορές γίνονται για να εξυπηρετήσουν την φυσικότητα της ταινίας, δίχως να γίνεται το παραμικρό σχόλιο. Μάλλον το αντίθετο, αφού η μητέρα δε μένει στις τηλεοπτικές αναφορές και κατεβαίνει αμέσως στο Λονδίνο μετά τις επαναλαμβανόμενες κλήσεις στην κόρη της όμως. Η ταινία εστιάζει στο ψυχολογικό δράμα όπως σωστά λες, αλλά η ξενοφοβία της αποκαλύπτεται όταν αρχίζει να συνδέει γεγονότα με την εξαφάνιση της κόρης της και σε μία και μόνο σκηνή. Δεν βρίσκω καθόλου συντηρητικό ένα φιλμ που προβάλλει την ανθρώπινη αντιμετώπιση του Αφρικανού μετανάστη Ουσμάν από την αστυνομία και που μεταστρέφει έναν συμπαθή μέχρι τη μέση της ταινίας χαρακτήρα στο άλλο άκρο, μόλις αυτή αποκαλύπτει την κρυμμένη ξενοφοβία της αλλά και τον εγωιστικό της αγώνα στην αναζήτηση της κόρης της. Τέλος, δε βρίσκω επιτηδευμένο έναν χαρακτήρα που επί 15 χρόνια κάηκε σε ξένες χώρες, κουβαλάει τα λάθη του παρελθόντος σε κάθε του βλέμμα και, στεγνός από συναισθήματα, αναζητά το λάθος του προς λύτρωση της κουρασμένης του ψυχής.
Καλησπέρα φίλτατε!
Ξαναμένος μου ρθες και φοβάμαι!
Λοιπόν... Κάτσε, δεν είπα ποτέ ότι ασχολείται, αλλά ότι υιοθετεί την λαοπλάνα ματιά των media. Σαν στάση που κρατάει δηλαδή. Μπορεί ποσοτικά να μην τεκμηριώνεται πουθενά αυτό στην ταινία. Αλλά η έντονη σκηνή απέναντι από την τηλεόραση, ο γενικοποιημένος πανικός αποτυπωμένος από την (πάντα παραπλανητική) δύναμη της εικόνας, αλλά και κυρίως η ξεκάθαρη ιδεολογιών ατάκα του Ουσμάν, "Έβαλα στο μυαλό μου τα χειρότερα, ότι ήταν ένα από αυτούς", νομίζω συνηγορεί προς αυτή την κατεύθυνση. Σε αυτό που λες περί φυσικότητα της ταινίας δεν αντιλέγω καθόλου. Άλλωστε μίλησα και εγώ για νατουραλισμό της εικόνας.
Στα πιο πολλά που λες συμφωνώ. Όχι για τον συντηρητισμό τόσο, καθώς κατά τη γνώμη μου και τα ερμηνευτικά ξεσπάσματα αλλά και η συνειδητή επιλογή του on χρόνου στα μάτια μου μοιάζει με μια συντήρηση του μικροαστικού status ως προς την αντιμετώπιση των αλλοδαπών. Άσχετα αν η ταινία, προσπαθεί να περάσει σε εξανθρωπιστικό στάδιο ισότητας. Ακόμα και αυτό το κάνει χρησιμοποιώντας τεχνάσματα στην αφήγηση μικροαστικής σκέψης. Θεμιτό θα μου πεις, στο "μεγάλο ποσοτικά" κοινό απευθύνεται.
Τέλος, να λύσω άλλη μια παρεξήγηση. Δεν είπα ότι ο Ουσμάν είναι επιτηδευμένος ήρωας. Κάθε άλλο. Αποτελεί μια από τις πιο βαθιές αλήθειες της ταινίας. Η φαινομενική εικόνα του όμως, το παρουσιαστικό του κοινώς, είναι επιτηδευμένο. Με έναν εξτρεμισμό που δε νομίζω πως διακιολογείται κάπως, και αποσκοπεί στο να εκβιάσει (πάλι στο πολύ κοινό) αυτήν την αίσθηση-αντίδραση που έχει η πρωταγωνίστρια όταν τον πρωτοβλέπει.
Να με φοβάσαι έτσι φουριόζο, χαχα ;)
Η παραπλανητική δύναμη της τηλεόρασης είναι κάτι που γνωρίζουμε από τη ζωή μας αλλά δεν χρησιμοποιείται στην ταινία. Προσωπικά μένω σε όσα βλέπω στο πανί. Το ότι μια βλάχα μένει μπροστά από την τηλεόραση για να μάθει τι γίνεται στο Λονδίνο μας δίνει φυσικά τη δύναμη της τηλεόρασης, αλλά όχι την παραπλανητική όπως λες. Άλλωστε την αγνοεί και σπεύδει η ίδια στο Λονδίνο.
Καλησπερα kioy. Δεν εχω δει την ταινια, ειναι στις αμεσες επιλογες μου ωστοσο, για μεσα στην ερχομενη εβδομαδα.
Πασχει απο συντηρητισμο λες, ε;
Χμμμ, καλη η προθεση δηλαδη, αλλα μενει ανολοκληρωτη;
Καλο Σαββατοβραδο και καλη Κυριακη ευχομαι.
@Mike
Συγνώμη για την καθυστέρηση.
Στα μάτια μου καταπιάνεται ανθρώπινα μ' ένα θέμα που είναι συντηρητικό.
Το θέμα, όχι η ταινία. Και όχι ως θέμα, αλλά ως τρόπος αντιμετώπισης του από την κοινωνική συλλογικότητα. Και τελικά, υιοθετεί τις πρακτικές της χωρίς να τις ανατρέπει.
Δεν ξέρω αν σε βοήθησα! Πιθανόν να το είδες κιόλας, και να μας πεις και εσύ την άποψη σου!
Δημοσίευση σχολίου