Σκηνοθεσία: Alain Resnais
Παραγωγής: France / Italy / 2009
Διάρκεια: 104'
Η Τέχνη μιμείται τη ζωή ή η ζωή την Τέχνη; Ο κινηματογράφος ανήκει στο πεδίο της Τέχνης. Και εφαρμόζοντας την αντιμεταθετική ιδιότητα θα μπορούσαμε να ερωτηθούμε στο αν ο κινηματογράφος μιμείται η ζωή ή η ζωή τον κινηματογράφο. Σαφώς η ζωή μιμείται τον κινηματογράφο στο βαθμό που η 7η των Τεχνών αποτελεί πρότυπο για τον έμβιο κόσμο. Ο Alain Renais όμως, με την καυστική ματιά του, θα μας παραθέσει τη λοξοδρομία του κινηματογράφου σε σχέση με τη ζωή, υπονομεύοντας το διασκεδαστικού περιτυλίγματος Αμερικάνικο σινεμά.
Ένας παντρεμένος μεσήλικας, ο George, βρίσκει ένα πορτοφόλι στο γκαράζ κάποιου εμπορικού. Το παραδίδει στην αστυνομία. Ανήκει σε κάποια γοητευτική κυρία που ακούει στο όνομα Marguerite, οδοντίατρο και λάτρη των αιθέρων. Η οκνηρά αργόσχολη καθημερινότητα του George ταράσσεται. Βρίσκει ένα νόημα στη χαριτωμένη και ενοχλητική πολιορκία της Marguerite. Του γίνεται εμμονή. Η πολυπόθητη συνάντηση θα απομυθοποιήσει τα φτιάγματα της φαντασίας του και παράλληλα τιθασεύει τις εμμονές του. Στο φλερτ, στον έρωτα οι ρόλοι είναι ρευστοί και ευμετάβλητοι. Και ο Alain Resnais μ' έναν κωμικότατο τρόπο θα εξυμνήσει το βραχύ στάδιο της προδιαδικασίας και του προσανάματος. Που μες στη γενικότερη αφέλεια, αποτελεί ίσως το γοητευτικότερο στάδιο. Έρωτας: Η απουσία της λογικής συνδυασμένη μ' έναν απροσδιόριστο συναισθηματικό υπνωτισμό.
Ο Alain Resnais ίσως πιο ακομπλεξάριστος από ποτέ. Δε δίνει μία για να εντυπωσιάσει. Αυτό το 'χει κάνει πολλάκις στο παρελθόν. Δεν τον νοιάζει καθόλου, μα καθόλου, η φαινομενική συνδεσιμότητα της πλοκής του. Άλλωστε ο σεναριακός παρορμητισμός εξυπηρετεί το αυθάδες του θέματος. Καλλιτεχνικά θα τον δούμε σε πολύ υψηλό επίπεδο. Το Les herbes folles αποτελεί μια αδήλωτη Nouvelle Vague. "Αδήλωτος" υπήρξε και ο σκηνοθέτης. Με υποδειγματική χρήση του φωτός. Μας προϊδέασε και στο Coeurs για αυτό άλλωστε(ο Eric Gautier είναι ο φωτογράφος και των δύο). Σαγηνευτικά breaks στην αφήγηση. Κι ένα ευθύβολο και άμεσο voice over προδίδει τις σκέψεις των ηρώων. Τις σκέψεις που γεννιούνται στον παραλογισμό του συναισθήματος και αδυνατούν να βρουν τρόπο έκφραση στο λογοκριμένο λόγο.
Ο Alain Resnais υπήρξε μέγας σφυρηλατητής της αφήγησης. Πρωτοπόρος και καινοτόμος. Στην πορεία εξελίχθηκε ως δυναμικός ειρωνολάτρης. Και τα δύο αυτά στοιχεία παντρεύονται αρμονικά μεταξύ τους σε τούτα τα Αγριόχορτα, παράγοντας μια ευτραφή ειρωνεία στην κακόγουστη αφήγηση του σύγχρονου Αμερικάνικου σινεμά. Η αφήγηση που ουσιαστικά έχει αντικατασταθεί από την υπόθεση. Η οποία με τη σειρά της προβάλλει και προωθεί αυτάρεσκα την οδό της υπερβολής. Η οποία υπερβολή απλοποιείται δια της συνήθειας και της επανάληψης. Πάνω σ' αυτό θα δούμε δυο σεκάνς άμεσης ειρωνείας και άπλετου γέλιου. Σε μια ταινία που ο Alain Resnais πιάνεται από τα ασήμαντα, τα πολύ ασήμαντα, τα πολύ καθημερινά, και φιλτράροντας τα με το χρώμα της υπερβολής, κάνει μια αληθινά υπερβολική ταινία. Άλλη μια σημαντική ταινία στο βιογραφικό του Γάλλου.
Βαθμολογία 7,5/10
2 σχόλια:
Την καλησπέρα μου!
Με μια μικρή καθυστέρηση να σχολιάσω για την ταινία του Αλεν Ρενέ πως μου άρεσε πολύ η απίστευτη τρέλα της.Δεν θα μπορούσα ποτέ να υποθέσω -αν δεν το ήξερα ήδη- πως ο δημιουργός της είναι ένας 87χρονος!!
Les Herbes folles λοιπόν. Αγριόχορτα στα ελληνικά, κυριολεκτική μετάφραση:Τρελά χόρτα. Η τρέλα λοιπόν ξεκινά ακόμα κι από τον τίτλο.
Ένα άλλο σημείο ιδιαίτερο:Συνεχείς αναφορές στον "Μικρό Πρίγκιπα". Από το παλτό και τα μαλλιά της ηρωίδας- πιστό αντίγραφο του μικρού Πρίγκιπα, σκίτσο του συγγραφέα του, Αντουάν ντε Σαιντ Εξυπερύ, το πάθος με τα αεροπλάνα έως το τέλος της ταινίας παρόμοιο με αυτό του Εξυπερύ.
Οι απόψεις για την ταινία αντιφατικές.
Κάποιοι τη μίσησαν.Εγώ την απόλαυσα. Ήταν απρόβλεπτη, με μια φρεσκάδα.Παραμένω πιστή στο δημιουργό της από το "Χιροσίμα αγάπη μου",ένας δημιουργός που έχει με κάθε νέα ταινία κάτι καινούριο να πει και χαίρομαι που για μια ακόμα φορά όσα γράφεις με βρίσκουν απόλυτα σύμφωνη.
Χρυσάνθη
Πολύ μου αρέσει η παραπομπή σου στο "Μικρό Πρίγκηπα". Που προσωπικά δεν είχα σκεφτεί. Θα μπορούσαμε να βρούμε και στην αφήγηση οιμοιώτητες! Και κυρίως την ανεμελιά, αλλά και στη διακριτική αίσθηση ερωτικής ποίησης, με τις οποίες ξεδιπλώνεται το κουβάρι του κορμού και των δύο έργων.
Και εγώ χαίρομαι που σου άρεσε! Δεν ξέρω πια θα ήταν η τύχη της ταινίας αν δεν την υπόγραφε ο μεγάλος Ρενέ. Ο οποίος έχει ανεξαρτητοποιηθεί πλέον απ' το άγχος να εκπλήξει και να εντυπωσιασει, και έτσι σε πιο χαμηλούς τόνους, επιχρυσωμένους πάντα με το κρασί της νουβέλ βαγκ, μας λέει καινούριες ιστορίες για έναν κόσμο που διαρκώς ανακαλύπτει.
υγ. Δεν υπάρχει καθυστέρηση στα λεχθέντα. Ή καλύτερα σε ότι έχει εκφραστεί, οποτεδήποτε και οπουδήποτε. Μόνο το ανέκφραστο μένει εκνευριστικά καθυστερημένο, εξαργυρώνοντας την κατάρα του να κατοικεί σ' έναν άλλον ανήλιαγο τόπο!
Χαιρετώ!
Δημοσίευση σχολίου