Sin City

Σκηνοθεσία: Frank Miller-Robert Rodriguez
Παραγωγής: USA / 2005
Διάρκεια: 124'

Υπάρχουν ορισμένες ταινίες που μας υποχρεώνουν ευθέως να ανοίξουμε το θέμα περί μοντερνισμού και νεωτερισμού στον κινηματογράφο. Ο μοντερνισμός και ο νεωτερισμός είναι έννοιες που έχουν στην ουσία διχοτομήσει την κινηματογραφόσφαιρα, ορίζοντας δύο ημιεπίπεδα. Στο ένα, υπάρχουν οι υπέρμαχοι του μοντερνισμού, που σπεύδουν να εναγκαλιάσουν το οτιδήποτε οπτικά καινοτόμο. Στην αντίπερα όχθη, υπάρχουν εκείνοι που στρέφουν τα πυρρά ενάντια στον μοντερνισμό, θεωρώντας τον ως επιβλαβή και αμαυρωτικό προς την υφιστάμενη καλλιτεχνική όψη του σινεμά. Και στους δύο χώρους εμφανίζεται μια αντιδιαλεκτικότητα. Εγώ θα ήθελα να θέσω την εξής ερώτηση: μήπως και οι δύο αντιδράσεις εκρηγνύονται τελικά από την ίδια παρόρμηση; Την προδιάθεση; Η οποία απλώς είναι αντεστραμμένη, ανάλογα το στρατόπεδο των μεν και των δε;


Κατά την ταπεινή μου γνώμη, οι παραπάνω έννοιες, και οι παραπλήσιες του μοντερνισμού, δεν έχουν αυθύπαρκτη υπόσταση. Είναι μόνο εργαλειακές, που μας βοηθούν να υποδείξουμε προoρισματικά -ως τελικό αποτέλεσμα δηλαδή- την ύπαρξη κάτι νέου, όσον αφορά είτε τη φόρμα, είτε το περιεχόμενο, μα κυρίως τη φόρμα. Έτσι, σε αυτή τη βάση, είναι άσκοπο να τασσόμαστε υπέρ ή κατά του μοντερνισμού. Κάτι τέτοιο θα μπορούσε να 'χε ως αποτέλεσμα από τη μία τον εκμηδενισμό ορισμένων από τους σημαντικότερους σκηνοθέτες στην ιστορία του cinema (όπως για παράδειγμα του Bresson), ή από την άλλη την κατάκτηση του κινηματογραφικού πάνθεον από δεκάδες μετριότητες. Διαφαίνεται πως η συζήτηση περί μοντερνισμού οφείλει να αλλάξει βάση. Και ότι αυτή η συζήτηση δεν είναι κάτι νέο. Επί της ουσίας πρόκειται για το αισθητικό ξεψάχνισμα της φόρμας -το οποίο υφίσταται ανεξαρτήτως καινοτομιών, πρωτοποριών κλπ- και τη δοκιμιακή ανάλυση της σχέσης, ή καλύτερα της αναλογίας, περιεχομένου-φόρμας. Εφόσον από αυτή την ανάλυση προκύπτει κάτι κινηματογραφικά νέο, μπορούμε να μιλήσουμε για μοντερνισμό. Ωστόσο, είναι αδιανόητο, αυτός ο μοντερνισμός να αγιοποιείται ή να απορρίπτεται καθολικά! Το παραγόμενο της κρίσης μας ή της άποψης μας, οφείλει να ακουμπάει στο λυκόφως της προαναφερθέν ανάλυσης της σχέσης φόρμας-περιοεχομένου. Έτσι, στην ουσία ο μοντερνισμός δεν εκφέρει συγκεκριμένα ταυτοτικά χαρακτηριστικά. Είναι μόνο μια ποσοτική κλίμακα μέτρησης της κινηματογραφικής καινοτομίας, ή οποία όμως δεν είναι και ποιοτική, δηλαδή δε συνδέεται με το ύφος και τη χροιά της καινοτομίας.


Αλλά, έχοντας όλα τα παραπάνω στο νου, ας πούμε δυο λόγια για το Sin City. Το Sin City είναι η αμαρτωλή πόλη που ξεμπλέκει επαναλαμβανόμενα το κουβάρι της μέσα σ' ένα αιμοσταγή σύμπαν, ως σεξιστικό πυροτεχνούργημα, εκεί που η δικαιοσύνη και η βία παντρεύεται με την αυτοδικία. Εμείς θα παρακολουθήσουμε αυτόν τον βίαιο κόσμο, που κάνει επίκληση στον ηθικό παρηκαμασμό του σήμερα, μέσα από τρεις διαφορετικές ιστορίες. Οι οποίες στην ουσία είναι οι διαφορετικές πτυχές της ίδιας ιστορίας, και φωτίζουν πολύπλευρα φαινόμενα όπως διαφθορά, εξουσία, κληρισμός, μοναχικότητα, σεξουαλισμός. Η ιδέα προέρχεται απ' το κόμικς του Frank Miller. Ή για την ακρίβεια, είναι η αυτούσια μεταφορά του. Και το κινηματογραφικό πανί γίνεται η οδός παρέλασης των στυλιζαρισμένων storyboards του Frank Miller. Ο Robert Rodriguez, που αναγράφεται επίσης στους σκηνοθετικούς τίτλους, προσθέτει την πείρα του, αλλά κυρίως την (κινηματογραφική) τεχνογνωσία του, ώστε να υλοποιηθεί το παραπάνω όραμα.


Έτσι, με στοιχεία όπως η ψηφιοποίηση της εικόνας, μέχρι και των πρωταγωνιστικών ερμηνειών. Με ήχο αποκλειστικά ασύγχρονο. Τον ανάλογο αποχρωματισμό της εικόνας, αλλά και ένα πανδαιμόνιο οπτικών εφέ, το Sin City γίνεται μια ταινία που όμοια της δεν έχουμε παρακολουθήσει. Μπορούμε δηλαδή κάλλιστα να μιλήσουμε για μοντερνισμό. Όμως, το ζητούμενο είναι να αποκρυσταλλώσουμε την τεχνική κάτω από την φαινομενική επιφάνεια τής. Αυτό που καταφέρνει το κινηματογραφικό Sin City είναι να ομοιάσει σε αυτό του κόμικς. Στοχοθετώντας μάλιστα αυτή την καθομοίαση ως απαραίτητο αυτοσκοπό. Η ιστορία σεναριακά είναι έξυπνη(ενίοτε εξυπνακίστικη), και αρκετά ευσταθής. Ωστόσο, όλοι οι πειραματισμοί βρίσκονται σε αρκετά πρώιμο στάδιο, δίχως καλλιτεχνική πυξίδα, και αποσκοπούν εξ' ολοκλήρου στο θέαμα. Το Sin City είναι η αμαρτωλή πόλη που ζούμε, η αμαρτωλή πόλη που πιτσιλάει εκστατικά στα πρόσωπα μας το νωθρό αίμα της, φορώντας ότι πιο θεαματικό (στην πρόστυχη όψη του θεάματος) βρει μπροστά της.
Βαθμολογία 5/10